zondag 27 maart 2011

Mijn vader's Rolleiflex

.

Mijn vader was een man die altijd bezig was. Druk, druk en nog eens druk. Hij had een enorm doorzettingsvermogen. Na de oorlog bouwde hij zijn door de bezetters in brand gestoken ouderlijk huis en bedrijf weer op, werkte als een paard en deed dat alles met slechts één long en een stukje. Toen hij geopereerd werd gaven ze hem nog een paar jaar. Die paar jaar bleken er achteraf 33 te zijn geworden.

Hij was vaak ziek, elke verkoudheid werd een bronchitis, elke luchtweginfectie een longontsteking. Maar het weerhield hem er niet van om te genieten van het leven.
Hij was een Dordtenaar in hart en nieren. Hij had daar heel zijn leven gewoond en zijn vader en grootvader voor hem.
Mijn vader was van het type gentleman. Vanwege zijn zwakke gezondheid droeg hij altijd een mooie sjaal en een hoed. De hoed die hij afnam voor hem bekende dames die hij op straat tegenkwam; een gebaar dat jammer genoeg helemaal verdwenen is.
Later vertel ik wat meer over hem maar nu eerst over zijn grote hobby: fotografie.

Hij gebruikte een Rolleiflex en ik zie hem nog staan, naar beneden kijkend in plaats van naar voren. Het beeld werd geprojecteerd op een plaat onder de bovenkap.


Prachtige foto's maakte hij, veel van ons natuurlijk maar ook veel van zijn favoriete plek die hij kende als zijn broekzak: de Dordtse Biesbosch. De foto's die ik daar nog van heb, heb ik niet hier maar ze komen zeker ook nog een keer aan bod.

De Rolleiflex, daar gaat het nu om. Ik heb hem geërfd en hij was vrijwel helemaal in tact. De lenzen zaten nog in de originele doosjes en de kleurenfilters in het vloeipapier.


Alles was opgeborgen in een voor die tijd compacte fototas van leer. Ik heb de camera nooit gebruikt. Ik had een Canon gekregen van mijn vader en die heb ik slechts een keer vervangen door een modernere uitgave en van mijn kinderen kreeg ik die ik nu heb, ook een Canon.

De Rolleiflex was voor mij te veel gedoe. Het was wel een kostbaar bezit dat telkens als we verhuisden apart vervoerd werd. Nu heeft mijn zoon hem.
Die is fotograaf, mijn vader heeft dat niet mogen meemaken, die stierf drie weken na zijn geboorte.



Mijn zoon heeft behalve de camera ook het talent van zijn grootvader gekregen. En hij gebruikt de Rolleiflex voor speciale gelegenheden.



Zoals het fotograferen van de oudste en jongste generatie.


Het blijft allemaal in de familie










©Gavi Mensch
Maastricht, 27-3-2011



De bovenste foto is van mijn vader, de andere zijn van mijn zoon, gemaakt met dezelfde camera.

.

6 opmerkingen:

Von Tips zei

Prachtig. Mooie herinneringen en talent dat
doorgegeven wordt. Schoonheid is kwetsbaar.

Anoniem zei

prachtig verwoord.. geeft me een melancholisch gevoel..

Anoniem zei

Mooie herinneringen :-)

Gavi Mensch zei

Bedankt voor jullie mooie commentaren, het voegt een extra waarde toe aan mijn schrijfsel.

Bernt zei

Mooie foto die van het water, een ouderwets zwembad, wat een reflexies. Past op een speciale manier bij het stukje.
Bernt

Frans de Wit zei

Hallo Gavi, ik ben metname benieuwd naar de foto's die je Vader maakte van de Dordtse Biesbosch. Ik hoop n.l. dat daar die fruitbomen nog op staan. Je moet weten mijn Moeder en oudste broer werkte daar en ik mocht daar ook een paar keer helpen met plukken dat was rond 1963.

Zal je mij die kunnen mailen? Als je het wil doen heel graag!
via fldewit@tiscali.nl

Een reactie posten