donderdag 10 november 2011

Het 50+ verpleegkundig 'moeten', verzameling 1

.

Jantien uit Enschede, Britta uit Heerlen, Jean uit Amsterdam, Nel uit Utrecht en Bart uit Groningen zijn het gelukkig met me eens, anders zou ik denken dat het aan mij ligt. Mijn informanten uit den lande, verpleegkundigen op niveau, in zowel de thuiszorg als ook in verpleeghuizen, klagen over dezelfde slecht manieren van sommige leidinggevenden, managers, directeuren en leden van de raad van bestuur.
Normvervaging, respectloos en ongemanierd zijn de meest voorkomende woorden in hun mailtjes als het gaat om de manier waarop ze aangesproken worden.
Het is in de politiek al niet anders, het lijkt wel of iedereen die niet zo'n hoog salaris heeft het verdiend om met 'jij sufferd' aangesproken te worden.
Het gebrek aan puntige ellebogen levert ons dus minachting op.

Ik pleit er voor om de woorden 'jij moet' te vervangen door, 'zou je willen' en het 'ik heb je een extra avonddienst ingepland' door 'wil je alsjeblieft een extra avonddienst te doen'.
Het lijken vreemde woorden te worden in de maatschappij, dat 'alsjeblieft' en 'dank je wel'.

Nu wordt er in de instelling van Nel zo vreselijk bezuinigd op uitvoerenden, dat als er geen dwang achter zit, iedereen bedankt voor de extra diensten. Men doet gemiddeld 2 diensten per week extra, al maanden en Nel heeft naast haar contract van 30 uur een zieke man die zij verzorgt. Mantelzorgster aangesteld zonder overleg. Nel is 50+, zegt nooit nee omdat ze zich verantwoordelijk voelt voor de ook erg zieke bewoners van het verpleeghuis. Ze raakt uitgeput en de leidinggevende belt haar dat ze het weekend extra móet werken. Nel is stressbestendig, altijd geweest, maar nu heeft ze het opgegeven.
Ze huilt aan de telefoon. Ze heeft de directie gebeld met de mededeling dat ze uitgeperst wordt op de werkvloer. De directeur heeft haar verteld dat ze waarschijnlijk 'een probleem heeft met gezag'. Nel heeft geantwoord dat ze een probleem heeft met onproductieven en dat bij haar de rek er uit is, dat ze letterlijk overspannen is. Ze hangt met een gemaakt vriendelijk, 'goedemiddag meneer' op! De samenvatting van het gesprek, de versie van de directeur is heel anders. Ze is nu een werkweigeraar.

Bart vergaat het net zo, ambulant verpleegkundige met 36 uur waar hij er 40 van besteedt aan zijn vaste cliënten en 10 aan palliatieve zorg. 'Het wordt mijn dood', schrijft hij. Ook hij is 50+. Hij is alleen, zijn partner is overleden en de kinderen zijn het huis uit. De ziektekosten is hij nog aan het afbetalen. Een lening van de auto waar ook de rolstoel in paste blijft doorlopen, ook al is er geen rolstoel meer. Uit zijn kilometervergoeding kan hij maar nauwelijks de kilometers voor zijn werk halen. Er is niemand om hem te vervangen, als hij ziek wordt blijven zijn cliënten zonder begeleiding, in de geestelijke gezondheidszorg is dat soms funest. Hij heeft al meerdere keren schriftelijk en telefonisch zijn beklag gedaan over de manier waarop er misbruik gemaakt wordt.
 Dan 'moet' hij zelf maar cliënten selecteren en de anderen vertellen dat de zorg stopt door gebrek aan verpleegkundigen, volgens zijn regiomanager. Hij stapt naar de directeur die hem weigert te ontvangen, hij bemoeit zich niet met werkvloerzaken, hij heeft wel iets beters te doen. Bart heeft zich daarop gemeld bij de bedrijfsarts. Gelukkig is die nog niet gebrainwashed en stuurt Bart door naar een arbeidspsycholoog, Bart werkt nu even 50%, van de 36 uur wel te verstaan.

Jantien en Britta werken in de thuiszorg. Veel te veel uren, veel te veel gesjoemel met Cao's en Arbeidstijden wetgeving. Twee keer per week werken van 7 tot 13 en van 18 tot 23 en de volgende dag weer om 7 uur beginnen is meer gewoonte als uitzondering. En ook beide dames zijn behoorlijk 50+. Protest levert een grote 'bek' op en de veel gebezigde opmerkingen: 'moeite met gezag' en 'niet veranderingsbereid'.
Jantien is sinds enkele dagen opgenomen met algehele malaise, zij krijgt een darmonderzoek, er is geen logische oorzaak te vinden voor haar voortdurende buikpijn.
Britta kreeg er zelfs een extra taak bij, moest bovendien gaan bijscholen in haar eigen tijd en krijgt voor vergaderingen van 3 uur slechts 2 uur uitbetaald. Als ze daar tegen protesteert zegt de leidinggevende dat ze dan maar had moeten zorgen dat de vergadering maar 2 uur duurt, niet te veel van dat ouwe wijven geklets. Britta's echtgenoot heeft haar afgemeld bij dezelfde leidinggevende en een advocaat in de arm genomen. 

En Jean. Hij protesteerde zoveel dat ze hem een baan als manager hebben aangeboden. Hij heeft er vriendelijk voor bedankt. Jean is 60 en een uitstekend ge-update verpleegkundige. Hi werkt in de revalidatie- en herstelzorg. Jean's patiënten herstellen ook echt, daarom krijgt hij meer patiënten dan hij aankan. Een grote, nog steeds sterke man, kent alle trucjes om halfzijdig verlamde patiënten weer op de been te krijgen, hij praat hen al werkend moed in, ze gaan lopend naar huis, communiceren met hun omgeving en hebben leren leven met hun handicap.
Dat is natuurlijk mooi, maar daar is tijd voor nodig, een half uur per patiënt per dag is al krap, nu terug gebracht naar 20 minuten en bovendien 'moet' hij zijn jongere collega's begeleiden, hij 'moet' een cursus gaan geven, hij 'moet' beoordelingen van leerlingen gaan schrijven en hun stage verslagen 'moet' hij dan maar thuis doorlezen. De revalidatieartsen zijn blij met hem, de directie ook. Vandaar dat hij minder tijd krijgt per patiënt. Het ultimatum is een dreigement óf hij wordt teamleider óf ze brengen de revalidatietijd nog verder terug. Ook Jean heeft een officiële aanklacht ingediend.

Kortom, we zijn te duur, worden behandeld als oud(55+)vuil en aangezien er maar weinig nieuwe verpleegkundige bijkomen, worden we ook nog eens uitgebuit. Maar persoonlijk vind ik de grote bekken toch wel het ergst. Het gebrek aan respect.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Stelletje stommelingen, wij, op de werkvloer! Wij zijn degenen die het geld bij elkaar verdienen. We zijn de enige productieven! Zonder ons geen patiënten of cliënten, geen leidinggevenden, geen managers en geen directeuren, laat staan een Raad van Bestuur.


Weg met ons?
Eigenlijk zouden we een landelijke staking moeten organiseren, zodat men ziet wat er gebeurt. We dreigen daar nooit mee, daar zijn we te netjes voor, we voelen ons te verantwoordelijk, zeker wij, de 50+ers.
Nog wel!




De namen van bovenstaande verpleegkundigen zijn niet de echte.
Heb je ook slechte ervaringen wat betreft bejegening, het respecteren van de Arbeidstijdenwet of je contracturen, mail mij: gavimensch@hotmail.com.

Misschien kunnen we voor de volgende lichting nog iets veranderen.


©Gavi Mensch
Nederland BV, 10-11-2011

.

5 opmerkingen:

Nanos zei

De stoom komt uit je oren, goed zo. Ik kom niet uit de zorg, maar zeg wel: 'Ga hiermee door'. Laat het weten van die misstanden. Oudere werknemers zijn waardevol, en dat om een heleboel redenen. Ze mogen wel eens zuiniger zijn op die waardevolle mensen.

Anoniem zei

Mooie naam, haha, Jean! Lekker stukkie, heb het gecopieerd voor de bedrijfskrant, weten ze gelijk dat er nog meer revalidatie-vp's zijn "met de ziekte in". De klacht loopt. het zal wel duren tot aan mijn pensioen-tje. Dank voor dit blog, collega!;^) "Jean"

Anoniem zei

Nanos zat me in de weg, nou snap ik waarom ik niet eerder kon reageren. "Jean"

Anoniem zei

pff, ik zit nu al meer als 30 jaar in de zorg. Ik krijg de frustratie inmiddels niet mer verwoord maar wordt het niet eens tijd voor wat anarchie?

Gavi Mensch zei

Tja wat moeten we ermee, burgerlijke ongehoorzaamheid? Staken? De onderhandelingen voor de CAO zijn in ieder geval mislukt, dat is alvast wat. Daar hadden werkgevers het idee dat de lonen best wel wat minder konden of de productie nog hoger, hetgeen hetzelfde is. Ik weet het niet meer, ik kan alleen schrijvend protesteren!

Een reactie posten