zondag 26 augustus 2012

Natte cake van Oom Bertus


Bertus is mijn oudste neef en hij woont in Enschede.
Telkens als ik die plaatsnaam voorbij zie komen moet ik aan hem denken. We hebben contact per mail en soms telefoon maar zoals dat met families gaat, we zijn letterlijk uit elkaar gegroeid.

Enschede was voor mij overal ver vandaan. Onbereikbaar vanuit het buitenland, slecht bereikbaar vanaf de Randstad. En vanuit Limburg niet bereikbaar zonder overstappen aan de lopende band. Ik haat overstappen en dus kom ik met de trein nergens. Met de auto wel maar aan 500 km (all-in)hangt een logeerpartij vast en ik wil niemand tot last zijn.

Eigenlijk is het hemelsbreed maar 174 km, alleen is het de truc om wegen te bouwen met zoveel mogelijk omwegen tot je aan de 241km zit, de oliebazen zullen wel een vinger in de bouw gehad hebben. Van hier naar Amsterdam is maar 178 km hemelsbreed, met al die officiële sluiproutes toch nog 214 km maar wel minder ver dan naar Enschede, raar he?

Om een lang verhaal wat in te korten, ik kom zelden in Enschede en de paar keer dat ik er was, was mijn lieve neef er niet.

Waar ik nog steeds aan moet denken dus, als ik Enschede zie, is aan mijn neef én zijn vader. Oom Bertus was een lieve man, erg groot voor mijn gevoel (ik was nog klein toen) met een eeuwige grinnik in zijn ogen. Hij vertelde verhaaltjes van 5 minuten en gaf je de kieteldood. Dan lachte hij met een mooie diepe lach.

En Oom Bertus maakte cake op zaterdag.
Dan heb ik het over de jaren 60, toen maakte mannen zelden iets eetbaars.
Die cake was zoet en zacht en geel…natte cake noemden wij dat.

Het recept heb ik ooit in een oud kookboek teruggevonden. Ik heb hem een paar keer gemaakt, heerlijk was hij maar niet hetzelfde.
Om zo'n cake te kunnen bakken moest je mijn Oom Bertus zijn en er is geen tweede.


Mijn Oom Bertus Cake:


200 gram bloem
200 gram boter
200 gram witte basterdsuiker
3 eieren
10 gram custard poeder
10 gram bakpoeder
10 gram citroenrasp (ca.1 citroentje)
50 cc melk

En dan komt de truc: een kilo vrolijkheid en veel  liefde voor de mensen voor wie je de cake maakt.

Daar gaat ie:
De boter zacht roeren (ik zet de beslagkom even in een bak warm water) De suiker er door kloppen en ook de citroenrasp. Als dat zacht en schuimig is de beslagkom uit de bak met warm water halen. Dan de eieren er 1 voor 1 doorheen kloppen, het kloppen van het beslag is de basis van het cakerecept. Dan de melk erdoor en de bloem met bakpoeder( of zelfrijzend bakmeel) toevoegen, nog even doorkloppen en in een goed ingevette en met bloem bestoven vorm gieten.
De oven voorverwarmen op 150 graden en als de cake erin staat (in het midden) en terugzetten op 140 graden en in ongeveer 75 minuten bakken. Daarna de cake uit de vorm op een stuk folie kiepen en zo laten afkoelen. Oom Bertus deed dat met vetvrij papier en een theedoek, folie was er toen nog niet)

Suggestie voor dit weekend: serveren met een flinke bol vanille-ijs.

Met de zoete  groeten van



©Gavi Mensch
18-8-2012.
All rights reserved 2012




Ook gepubliceerd in Http://AbsolutelyEnschede.nl/

zondag 12 augustus 2012

Blog de Invitad@s: Escribe Rosa María Artal, Periodista Españoll

.

Los ciudadanos comprensivos, educados y políticamente correctos

por Rosa María Artal

Están prestos a comprender y justificar cualquier atropello. A rebatir las evidencias. Creen en la existencia de dos realidades sobre las que elegir (aunque siempre escojan la del mismo lado). Y sobre todo se sienten ciudadanos correctos y educados a los que hiere cualquier exabrupto… verbal.

Entienden, por ejemplo, que María Dolores De Cospedal se haya convertido en la reina de las gangas para los afortunados que se enteraron de una de sus subastas públicas. En ésta consiguió para las depauperadas arcas públicas de Castilla-La Mancha –la comunidad que preside- la astronómica cifra de 35.500 euros por la venta de 18 vehículos. No nos cuenta Europa Press si había entre ellos bicicletas, pero a tenor de los caros “todoterreno” de los que habla, de los Audi de alta gama de los que gusta el personal político, cabe pensar que buena parte de ellos estaban en esa línea. Un cochazo por menos de 2.000 euros, una ocasión impagable para los beneficiarios.
Y es que esta enajenación del erario público tiene muchas ventajas: se ahorrará gasolina (porque igual ahora sus señorías se transportan a pie o en su propio vehículo) y, lo que es más importante, ¡se acaba con el despilfarro socialista!

Que Fátima Báñez, la ministra de los cinco millones largos de parados, se gaste 3.700 euros al mes en comidas para altos cargos, los viernes, es una excelente forma de terminar la intensa y eficaz semana laboral. Y es que esto… “se ha hecho siempre”. Mientras ya van niños al colegio en España sin haber probado bocado. Por ejemplo.

Ángel Carromero, ese prometedor joven de NNGG del PP detenido en Cuba como conductor en un accidente que costó la vida a dos opositores del régimen, acumulaba tantas multas en España que le han retirado el carné de conducir. Pero, hoy Antonio Maestre (uno de esos buenos periodistas en paro) nos descubre que también tenía problemas con Hacienda. Bah, inocentes despistes, o, como mucho, chiquilladas.

Otra excelente información –de El País- nos cuenta el manto de presunta mierda sobre el que se asienta nuestra presunta democracia. Policías destituidos por investigar (también presuntas) corrupciones del PP, pesquisas sin orden judicial (que cada vez se “está llevando menos”) enfrentamientos entre policías. Hiede. Y no tiembla el monario. Ningún alto cargo da explicaciones, la sociedad no muestra su inquietud en el caso que la tenga. También “se habrá hecho siempre”, aunque asista a una escalada muy preocupante.

En el culmen de la basura mediática, La Noria remozada para seguir siendo costeada por anunciantes, intenta linchar a Gaspar Llamazares y Sánchez Gordillo. Grave error de ambos contribuir al mantenimiento de ese lodazal que hurta información, la manipula, y la prostituye, ni aún con la excusa de que así llegan a los descerebrados que siguen el programa. La voz cantante del ataque la lleva una Barbie que resulta ser abogada del presunto sindicato Manos Limpias, ultraderechista sin ninguna presunción.

Pues también encuentra airados defensores “equidistanís”. No es políticamente correcto, educado, pulcro y sensible, aludir al aspecto físico de una mujer. Una mujer que no está de tiendas por la Calle Serrano de Madrid (en donde puede lucir el look que le plazca), sino aprovechando la oportunidad que le da una televisión (salvo en la carcunda mediática del Tea Party de EEUU no la tendría) para difundir sus proclamas. Esto es confundir el culo con las témporas. Ave María Purísima, lo que he escrito.

Y luego están los que minimizan la corrupción española a todos los niveles. “Por dios, el que no declara el cobro de la hamaca de la playa ha causado la crisis”.
El que Todos engañen, como cuenta mi admirado periodista John Carlin, nos pasa una inabordable factura.
Nunca tendrá solución este país bajo esas bases podridas. Los eufemismos, la comprensión, el miedo a las palabras y a las ideas, hace cómplices a quienes las usan y practican. Y piden les pongan en sus santas tragaderas unas gotitas de Channel nº 5. Ya no nos faltaba más en esta España, famosa en el mundo por no prodigar frases corteses como “gracias” y “por favor”, que esta hipocresía del susto monjil cuando se llaman a las cosas por su nombre. Es decir, desfachatez, corrupción, latrocinio, basura, mierda…


Rosa María Artal,
 12-8-2012
All rights reserved 2012


Rosa María Artal es escritora, periodista y bloguera.
Su blog El Periscopio está llena de artículos tan interesantes y directas como este.



Gavi Mensch
Nederland BV, 12-8-2012

.

zaterdag 11 augustus 2012

Feminisme: Nog steeds actueel


.


De huidige generatie vrouwen maakt zich maar mondjesmaat sterk voor haar rechten. Hopelijk laten de hieronder geplaatste,  geschreven en gesproken,  interviews met míjn grote voorbeeld Saskia Poldervaart een licht schijnen op de niet aflatende strijd voor gelijke rechten. Het is ,helaas, nog steeds erg nodig.  


Opgedragen aan mijn kleindochter, mijn dochter, de andere dochters en vriendinnen, hun dochters en buurvrouwen en collega's en echtgenotes. Aan alle vrouwen waar dan ook.


Hieronder het interview met Jaap Stam in de Volkskrant  waarvan ik enkele voor mij belangrijke uitspraken heb onderstreept:

'Je bent nooit te oud om te demonstreren'

Door Jaap Stam, 25/07/09, 00:00
Ze was jarenlang een belangrijke schakel in feministisch Nederland. Vlak voor haar dood – ze heeft hersenkanker – maakt Saskia Poldervaart de balans op....
Saskia Poldervaart (63) heeft een leven lang actie gevoerd. Vanaf eind jaren zestig tot begin jaren tachtig stond ze zo’n beetje dagelijks op de barricaden. Voor de democratisering van het wetenschappelijk onderwijs, tegen de Vietnamoorlog of om bevrijdingsbewegingen in de derde wereld te steunen. En, bovenal, voor de rechten van vrouwen.
Ze ging de straat op, sloot zich aan bij actiecomités, zamelde dekens in voor het verzet in Angola, roerde zich in de vakbond, bezette gebouwen, richtte scholingsgroepen op en sprak menigten toe. Ze ging de deur niet uit zonder pamflet en handtekeningenlijst. De ene keer tegen de bombardementen op Hanoi, dan weer voor Baas in eigen buik. Als eerste nam ze haar kind mee naar het werk; de crèche had geen plaats. Op de Nijmeegse universiteit schrokken ze zich rot.
Vanaf 1980 manifesteerde ze zich meer op wetenschappelijk gebied. Het werd een zoektocht naar alternatieven voor het traditionele gezin. Het proefschrift Tegen conventioneel fatsoen en zekerheid – Het uitdagende feminisme van de utopisch socialisten, meer dan honderd wetenschappelijke artikelen en een paar boeken waren het resultaat.
Haar actiebereidheid bleef groot. Waar veel wapenbroeders en -zusters afhaakten of op zijn minst inbonden, bleef Poldervaart haar idealen trouw. Opgewekt, niet verbeten of gelijkhebberig, maar wel standvastig.
Aan de vooravond van haar dood – Poldervaart heeft hersenkanker – blikt ze terug.

Haardotje
‘Ik was op een verjaardagsfeestje in de Jordaan, januari 1970, waar een pamflet van Dolle Mina rondging. Daarin stond: ‘Waar is oprechter trouw dan tussen man en vrouw’ – je weet wel, van Vondel – en daar voegde Dolle Mina aan toe: ‘Maar wie haalt het haardotje uit de gootsteen? Vrouwen zijn de witte negers van de wereld.’ Een paar mannen werden verschrikkelijk boos. Hoe halen ze het in hun hoofd, die wijven? Progressieve, aardige mannen hadden het ineens over wijven. Ik begreep niets van die woede, het leek wel haat. Ik was meteen nieuwsgierig en dacht: morgen ga ik langs bij Dolle Mina. Als het zoveel agressie opwekt, is er kennelijk iets aan de hand met die mannen. Zo ben ik in het feminisme gerold.
Feminisme is voor mij dat je je verzet tegen alle vormen van hiërarchische verhoudingen. Ik heb moeite met het feminisme van Heleen Mees, die alleen oog heeft voor de man-vrouwverhouding. Zij vindt dat allochtone vrouwen bij witte vrouwen thuis de boel kunnen schoonmaken, want witte vrouwen moeten hogerop; ze zijn te belangrijk om dat ‘laagwaardige werk’ te doen. Allochtone vrouwen zijn kennelijk pas later aan de beurt.
 
Truttenblad
Dolle Mina was leuk, geestig en ondeugend. Bij Margriet drongen we met emmers en poetslappen binnen en zijn we ramen lappend door het gebouw getrokken. ‘Poetsen, poetsen, poetsen, poetsen, want dat vindt Margriet de belangrijkste taak van de vrouw’, riepen we. Wij vonden Margriet een vreselijk truttenblad, met zijn receptjes en huishoudelijke tips.
Aan veel demonstraties voor de legalisering van abortus heb ik meegedaan. Ik had zelf een traumatische abortus achter de rug. Ik was 19, net in Amsterdam, net een studie begonnen, daar kon ik geen kind bij hebben. Mijn vriendje zei: sorry, mijn probleem is het niet, en nam de benen. Ik ben wel vijf, zes artsen afgegaan. Allemaal zeiden ze: ik kan u niet helpen, dat is dan 35 gulden voor het consult.
Ik schaamde me rot. Net op eigen benen, ik zou het allemaal zelf gaan doen, ik die alles aankon. Ik voelde me zo ellendig, dat ik dood wilde. Ik at niet meer en bleef in bed liggen. Een tante heeft me naar een arts gebracht, die me verder heeft geholpen. Uiteindelijk is het gelukt op psychische gronden, en tamelijk legaal. Het was een hel. Ik dacht: dit mag niemand ooit nog overkomen.
Met Dolle Mina heb ik meegewerkt aan een brochure over vrouwenbesnijdenis. Heel bescheiden. Wij hadden geen idee dat het veel later zo’n topic zou worden. We beschreven het gruwelijke gebruik en zeiden: we moeten ons niet op de borst roffelen dat wij zo progressief zijn, want de clitoris wordt in de seksuele voorlichting doodgezwegen. Meisjes wisten niet eens dat ze een clitoris hadden.
Het lefgozerige van Dolle Mina vond ik geweldig. Hadden we een zaal besproken bij de universiteit, bleek die te klein, gingen we in een grotere zaal zitten. Dat deden we gewoon. Niemand hield ons tegen. Ik weet niet of we ervoor betaald hebben. Niet bang zijn, dat idee is een beetje weg.
Ik heb verschrikkelijk veel gelachen. Het beeld van kortgeknipte kenaus in roze tuinbroeken, daar klopt niks van. Het was de tijd van de minirok, die droeg ik. Ik ging graag extreem gekleed. Als puber droeg ik al wijde petticoats die stijf van het stijfsel stonden. Opvallende pakken en gekke hoedjes, glim en tijgerprint – ik ben er dol op. Ik provoceer graag. Als je op de universiteit met die eindeloze, saaie gangen geen affiches op de deur mag hangen vanwege brandgevaar, trek ik mijn zilveren astronautenpak aan.
De bh had ik afgezworen. Het bh-loze tijdperk werd uitgeroepen om vrouwen uit het keurslijf te bevrijden. Ik vond het heel prettig zonder. Ik had ’m ook niet zo heel hard nodig, zo zwaar ben ik niet. Sinds ik ziek ben, draag ik er weer een. Chemokuren zijn een enorme aanslag op je lijf.
Een vrouw van het Namibisch Bevrijdingsleger, die ik bij een lezing tegenkwam, zei: ‘Ik heb begrepen dat jullie feministen allemaal je bh weggooien. Wij moeten vaak rennen om te ontsnappen aan het Zuid-Afrikaanse leger, dan springen onze borsten op en neer, en dat doet pijn. Kun je die bh’s niet opsturen?’ Dat heb ik een paar jaar gedaan. Bij elke bijeenkomst zette ik een doos bij de deur met daarop: bh’s voor Namibië. Die zat vaak stampvol.
De jaren zestig en zeventig waren mijn mooiste jaren. Het leven straalde me tegemoet. Het bruiste, het gonsde, alles zou anders worden. Studentenbeweging, Dolle Mina, al die actiegroepen, it was in the air, we stonden aan het begin van een betere maatschappij! Ik woonde illegaal op Kattenburg – dat dat zomaar kon, een huis illegaal bewonen; het heette toen nog geen kraken.

Provoboot
Provo vond ik spannend, maar de manier waarop ze met meisjes omgingen, verafschuwde ik. Als je als meisje bij provo wilde, was het wel handig als je een paar nachten op de provoboot had geslapen. Daar had je weinig keus met wie je naar bed kon gaan. Als je op de boot was geweest, was je lid. Bij provo moest alles kunnen. Hoe meer seks, hoe progressiever je was.
Ik was van het vrolijke actievoeren. Ik heb nooit met stenen gegooid, ben nooit gearresteerd. Ik had zelfs moeite met het schreeuwen van leuzen. Ik was fanatiek, maar niet dogmatisch. Ik ben altijd bereid naar anderen te luisteren.
Aan de discussies over de vraag tot welke leeftijd jongetjes met hun moeder mee mochten naar het vrouwencafé, heb ik niet meegedaan. Vond ik allemaal onzin. Dat was het radicaal-feminisme. Ik ben nooit anti-man geweest.
Veel van mijn medestrijders staken over naar de Communistische Partij, de CPN. Ik niet. Mijn ouders waren communist. Bij ons thuis hing Stalin in de huiskamer aan de muur. Toen Chroesjtsjov hem in de ban had gedaan, verdween hij naar de gang. Ik ging met mijn moeder naar bijeenkomsten van de Nederlandse vrouwenbeweging van de CPN. Daar was je klapvee. Wilde je discussie, dan moest je niet bij de CPN zijn.
Bovendien: Marx was een naar burgermannetje. Hij heeft vreselijke dingen gezegd over vrouwen. Fabrieksarbeidsters verloren hun vrouwelijkheid, die waren onbeschaafd, daar kankerde hij verschrikkelijk op.
Ik heb een behoorlijke tik gehad van de inval van de Sovjet-Unie in Hongarije in 1956. Ik woonde in Schagen; wij waren zo’n beetje de enige communisten. Het zei mij niks, ik was 11. De dag dat de Hongaarse opstand werd neergeslagen, keerde het hele schoolplein zich tegen me. Ik werd geschopt, bespuugd en geslagen, en de onderwijzers staken geen poot uit. Ik begreep er niets van. Huilend kwam ik thuis. Ja kind, zei mijn moeder, wij zijn communist.
Het woord revolutie schrikt mij af. Dat associeer ik met geweld, de Grote Kladderadatsch. Dat speelde voortdurend bij de CPN: op een gegeven moment grijpen wij de macht. Ik geloof niet in één Grote Breuk. Dat is gevaarlijk. Ik geloof meer in kleine stappen, ook al wil ik best radicaal zijn.
Ik kan me nog steeds opwinden. Waar ik heel erg boos over ben – geschokt, mag je wel zeggen – is dat veel van mijn feministische collega’s een werkster hebben. Hebben we dan het huishoudelijke-arbeiddebat in de jaren zeventig voor niks gevoerd? Huishoudelijke arbeid is belangrijk, vonden we. En nu ze ineens meer geld hebben, hoeven ze hun eigen wc niet meer schoon te maken.
Daar heb ik heel wat dames op aangesproken. Dan zeggen ze dat ze geen tijd hebben om te poetsen, omdat ze zo’n belangrijke baan hebben. Vraag ik: betaal je jouw werkster hetzelfde uurloon als je zelf verdient? Dat vinden ze absurd. Door er hun neus voor op te halen en het slecht te betalen, maken ze van huishoudelijke arbeid weer onbelangrijk werk.
Als jij staat voor gelijkheid, moet je dat in praktijk brengen. Doe wat je preekt. Je moet niet hypocriet zijn. Ben je voor een beter milieu? Dan moet je geen auto rijden, of in elk geval zo weinig mogelijk. Ik zie dat gelijkgestemden dat laten schieten.

Plichtsgevoel
Wat ik ook raar vind, is dat veel van mijn vroegere vrienden niet naar de demonstraties tegen de oorlog in Irak zijn geweest. Het komt niet eens in ze op. Je bent nooit te oud om te demonstreren.
Daarin klinkt mijn jeugd door, denk ik. Als je iets ziet wat niet deugt, moet je je mond opentrekken. Dat plichtsgevoel hadden CPN’ers ook. In die zin had de CPN wel iets gereformeerds. Als een Marokkaan op de markt slecht wordt behandeld, zeg ik er iets van.
Het is nu onmiskenbaar veel beter voor vrouwen. Begin jaren zeventig ging bijna iedereen trouwen en verdwenen vrouwen in het huishouden. Abortus was illegaal, vrouwen verdienden 30 procent minder dan mannen voor hetzelfde werk. De vakbond was niet bereid daar iets tegen te doen, mannen waren de kostwinner, vrouwen moesten niet zeuren. Dat is een heel stuk rechtgetrokken, al krijgen vrouwen nog steeds niet hetzelfde betaald.
Er is nog veel te doen. Veel vrouwen hebben nog altijd de neiging te denken dat mannen het beter weten. Een mannelijke student is net terug van een conferentie in Rio de Janeiro. Honderden wetenschappers uit de hele wereld waren bijeen om te praten over mannenemancipatie. In Rio, dat toch te boek staat als stad van macho’s.
Voor het eerst in de geschiedenis vergaderde een internationaal gezelschap van 450 mannen en vrouwen vier dagen lang over de bijdrage die mannen en jongens kunnen leveren aan gelijke sekseverhoudingen. Als ik dat hoor, word ik helemaal blij.
Willen we prettiger met elkaar omgaan, dan zal dat van beide seksen moeten komen. Het lijkt mij geen leuke positie als je altijd de kostwinner moet zijn, het altijd beter moet weten, dat je altijd rationeel moet zijn. Als mannen dat een klein beetje loslaten, wordt het leven veel prettiger. Ook voor mannen.

Bestraling
Half februari kreeg ik te horen dat ik nog een half jaar te leven heb. Eind augustus is het afgelopen. Misschien worden het negen maanden. Het is onduidelijk of de chemo en bestraling zijn aangeslagen, maar de kanker in mijn hersenen gaat niet meer weg. Ik was een week van de kaart; toen heb ik besloten dat ik ga proberen lachend te sterven.
Het is wachten tot de hoofdpijn begint of dat ik duizelig word. Dat vind ik af en toe een naar idee, maar zolang het er nog niet is, geniet ik van alles. Ik ga naar boekpresentaties, ik heb met mijn kinderen in Egypte mijn pleegdochter bezocht, ik ben naar Oerol geweest. Ik moet wel voorzichtig zijn, ik kan niet al te lang meer lopen.
De laatste tijd besef ik eens temeer wat een bofkont ik ben. Ik krijg zo verschrikkelijk veel warmte en liefde – het is om te huilen. Ik krijg veel reacties van oud-studenten, dat ze zoveel aan me hebben gehad. De aandacht van mijn dochter, mijn zoon en mijn pleegdochter Zo hartverwarmend, dat ik denk: nu kan ik wel doodgaan. Het is goed geweest. Het leven is goed voor mij geweest.
Ik kreeg een brief van een oud-student die nu op het Franse platteland woont, daar zijn kippen voert en iets in de ict doet voor een bedrijf in Nederland. Dat hele utopia-idee, dat je moet leven naar je idealen, heeft ie van mij. Ik krijg een heleboel van die kaartjes. Ik heb mensen een optimistische kijk gegeven. Dat geeft me de troost dat ik niet voor niks heb geleefd.
Blijf nieuwsgierig en geef je idealen niet op. Wees bereid anderen te helpen, maar offer je niet op. Ik geloof niet in opoffering; je moet zelf een prettig leven leiden. Ik heb de man met wie ik samenwoonde – de vader van mijn kinderen – uit huis gezet, omdat ie te veel dronk. Ik was te veel mijn broeders hoeder geworden. Ik regelde alles voor hem. Dat wilde ik niet meer opbrengen.
Denk na over hoe je wilt leven; je moet niet alles vanzelfsprekend vinden. Besef dat er meer mogelijkheden zijn dan werken, consumeren en het kerngezin. Dat huisje- boompje- beestje-gedoe zonder iets sprankelends Misschien kies je er wél voor, prima, als je er maar over hebt nagedacht.
Als kind kreeg ik het benauwd van de vaste patronen – dat straatje, dat huisje, alles geregeld, om zes uur eten, het weinig vreugdevolle dat in een relatie kan sluipen. Ik dacht: er moet toch een andere vorm van leven zijn? Woest en meeslepend wilde ik leven. Daar moet ik nu wel een beetje om lachen. Maar ik heb het wel geprobeerd. Ik heb 21 jaar in een woongroep gewoond. Ook dat bleek uiteindelijk niet ideaal.

Actieagenda’s
Op het eind van een college meldde ik altijd wat er de komende week stond te gebeuren. Niet alleen acties en demonstraties, ook lezingen, discussiebijeenkomsten en vergaderingen. Vroeger hadden Vrij Nederland, De Groene en Opzij actieagenda’s. Die hebben ze niet meer, en nu lijkt het alsof er niks meer gebeurt. Maar er gebeurt van alles.
Mijn studenten hebben mij bij de les gehouden. Een student heeft me meegenomen naar een alternatief restaurant in een kraakbolwerk. We aten veganistisch, ik had er nog nooit van gehoord, maar ik zag er mijn eigen idealen terug – de belofte van verandering was tastbaar.
De kraakbeweging, de scene, zoals ze zichzelf noemde, was met een heleboel dingen tegelijk bezig. Met feminisme, anti-kernenergie, milieu, antimilitarisme, de multiculturele samenleving, antifascisme, politieke gevangenen... Ik heb veel lezingen in dat circuit gegeven.
Via de kraakbeweging belandde ik op de Pinksterlanddagen in Appelscha, waar de scene en anarchisten eens per jaar bij elkaar komen op een camping die al tachtig jaar wordt gerund door anarchisten. Ik ben geen anarchist, je kunt niet buiten de staat, er zijn regels nodig. Maar ik kom er graag, er hangt een geweldige sfeer, een hanekam in gerafelde kleren staat af te wassen naast een permanentje in bloemetjesjurk. Er wordt naar elkaar geluisterd, net als in die alternatieve cafés en restaurants. Er is ruimte om verschillend te denken.
Het geeft hoop dat een jongere generatie bezig is met idealen die ik ook heb. Zij koesteren, net als ik, het idee dat een betere wereld mogelijk is. Ik ga binnenkort dood. Maar zij gaan door.’


Het interview met AT5 : Saskia Poldervaart over de dood (Met excuses voor de eventuele reclame)


Saskia Poldervaart overleed op 21-2-2011
http://www.foliaweb.nl/medewerkers/uva-docent-en-dolle-mina-saskia-poldervaart-overleden/




©GaviMensch
Nederland BV, 11-8-2012




Update 1: Ik had wel wat commentaar verwacht, maar ik kon niet antwoorden op deze van Twitter, dus doe ik het maar zo, met beterschap voor Niels :

Niels Westerling@NiWe10:

@GaviMensch feminisme is als een kanker die net als racisme een land kapot maakt en mensen verdrukt! Dat is verleden tijd!

@GaviMensch Aandacht voor mannenidentiteit die niet bepaald en besmeurd wordt door vrouwen! Feminisme is gewoon haat & geweld!

@GaviMensch wordt hoog tijd dat we eindelijk eens aandacht gaan vragen voor mannenbelangen in de politiek! Dat is hard nodig!

@GaviMensch feminisme heeft NIETS te maken met emancipatie; ook dat is een ziekelijke misvatting. Jammer dat je zo vast zit!

@GaviMensch feminisme is compleet doorgeslagen en gewoon een vorm v racisme & haat van gefrustreerde vrouwen die mannen haten!

@GaviMensch moet afgelopen zijn met slachtoffertje spelen van vrouwen! Gelijke rechten is prima, maar valse agressie is fout!

@GaviMensch jij begint met absurde stellingen, dus dan kun je hem terug verwachten ja - ik hou me liever aan de waarheid!

@GaviMensch een typisch vrouwneantwoord, zal ik maar zeggen, om de belachelijkheid en het geweld van feminisme niet te snappen

@GaviMensch is dat je beste argument om seksistische agressie van vrouwen te rechtvaardigen?

@GaviMensch laten we hopen niemand, want feminisme is net zoiets disfunctioneels en kwalijks als religie en racisme! Dat is verleden tijd!







donderdag 9 augustus 2012

Urinemaffia en incontinentiepolitie

.


Al jaren zucht ik over het inkoopbeleid van verpleeghuizen wat betreft het inco(ntinentie) materiaal.
Het duurste merk bestellen en er zuinig mee omgaan; zo kwam het woord '24uursluier' aan zijn naam. Ten koste van wie hoef ik niet uit te leggen, denk ik.
De Raden van Bestuur en de managers zitten wel met droge billen en droge ogen op hun ergonomische vergaderstoelen. Het geld van de andere 3x8 uurs inco's van de patiënten verdwijnen in hun digitale salaris-envelopjes.

Wie nat is moet op de dubbele blaren liggen. Want veel te vaak hebben bedlegerige patienten al te maken met decubitus; in het nat liggen draagt niet bij aan de genezing daarvan.

decubitus

Er is zelfs een verhaal in omloop dat het voor decubitus (doorliggen) niets uitmaakt of patiënten nat of droog zijn. De in urine geweekte huid zou niets te lijden hebben. Doorliggen komt door de slechte drukverdeling op de huid.

De enorme wonden en blaren veroorzaakt door urine, faeces en pus heten tegenwoordig vochtletsels.
vochtletsel

Theoretische lariekoek natuurlijk die prettig makkelijk te verwerken is in de argumenten van domme managers (het heeft allemaal niets met doorliggen te maken) en die het incontinentie materiaal van de patiëntenkamers laten halen. Er mag niet meer zo vaak verschoond worden!

En een verpleegkundige van dienst die daarover klaagt kan haar halfjaarcontract nooit verlengd krijgen. Ik heb daar dan ook precies 6 maanden gewerkt.
Maar in de thuiszorg gebeuren andere zaken.
Incontinentiemateriaal dat bij de apotheek besteld wordt is bijna altijd van bekende merken zoals Tena. Er is nog een mogelijkheid om het te bestellen bij de zorgmaterialen leverancier die de gebruiker de keuze laat en probeert om merkloos materiaal aan te bieden, dat is natuurlijk een stuk goedkoper en zo hoort het ook.

Het Tenadealtje is dus niet alleen van het verpleeghuis, maar ook van de apotheek.

Nu is het zo dat incontinentiemateriaal voor apothekers financieel geen zoden aan de dijk zet en boven dien voor extra onkosten zorgt; bestellingen rondbrengen kan niet op de fiets en moet dus met een 'dure' bestelauto (argument persoonlijk gehoord van apotheek)
Tena heeft nu de patiëntgegevens van de apotheken gekregen. Zonder landelijk EPD kan dadelijk de medewerkster van Tena zien wie in zijn broek plast en waarom.
Dan stuurt Tena iemand op pad om in samenwerking met de apotheken een gebruikersprofiel vast te leggen bij de gebruikers (veelal zieke en oudere mensen).



update 9-8-2012  Hèt telefoongesprek.... Column Jan Bennink VK


artikel van Anneke Stoffelen, de Volkskrant van 9-8-2012

Waarom? Omdat de ziektekostenverzekeraars als Achmea  bezuinigen op incontinentiematerialen en een dagtarief gaat vaststellen.

Tena legt nu even voor de apothekersinkomsten vast dat de patiënten alleen Tena willen…. (wij van Tena adviseren Tena)
De apothekersvergoeding is 0,12 voor druppelen en 1.86 voor een natte broek doen….per dag.

Even ter vergelijking: een pak Tena lady van 30 stuks super kost gemiddeld €16.00 (0.53 p. st.). Dezelfde kwaliteit van huismerk kost bij Etos nog geen €2.00 voor 10 stuks (Etos control 0.20 p. st.). Bij Lidl 12 voor 3.00 (0.40 p. st. )
En bij Kruidvat tijdelijke aanbieding 20 voor €3.00 (0.15 p st. )



Etos komt als goedkoopste uit de bus met prima kwaliteit inco -materiaal.
Wat gaat Achmea hiermee doen? En de consument? Niet bestellen bij de apotheek toch zeker?

Je vraagt je af hoeveel apothekers, zorgverzekeraars en verpleeghuisdirecties verdienen aan zo'n Tenadealtje. 
De vervuiler betaalt, in het geval van incontinentie, dubbel!



©Gavi Mensch
Nederland BV, 9-8-2012





Nog een UPDATE Een boze demissionaire? Na eerst landelijk iedereens gegeven willen publiceren (landelijk EPD) en kwijlen over haar marktwerking.... en nu is ze boos? De apotheker die mijn gegevens doorspeelt wordt toch zeker wel aangeklaagd vanwege het schenden van mijn privacy?
Je zou er incontinent van worden: Schippers laakt bellen naar incontinente patiënten door Tena Uit de NRC

UPDATE: Incontenente apothekers lekken.....

UPDATE: Niet alleen Tena belt:

UPDATE: Achmea bezuinigt...waarom oh waarom
.
.

zondag 5 augustus 2012

Over sprookjes enzo..... Enschede


Over sprookjes enzo….


Enkele keren per jaar trok mijn vader vanuit de Randstad met zijn autootje en stapels stencils, getypte vellen en foto's naar Enschede. Hij maakte de folders voor de Gastrovino-leden: met prachtige kleurenfoto's geïllustreerde reclame voor wijnen en delicatessen.

De weken die daaraan vooraf gingen werden we vaak geconfronteerd met een gespannen vader. Naast het vakkundig leiden van zijn delicatessen- en wijnhandel was hij een begiftigd fotograaf en tekstschrijver en een perfectionist in alles. Hij was al heel jong begonnen met het reclamewerk voor diverse inkooporganisaties en eigenlijk ging daar ook zijn voorliefde naar uit.

Het zet- en drukwerk werd gedaan door een drukkerij in Enschede (de naam ben ik helaas kwijt) die ook boeken drukte. De gestreste vader werd om deze reden door mij voor lief genomen want als hij terug kwam uit Enschede had hij altijd boeken bij zich.

Mijn vader (een kruidenierszoon die nooit geld over de balk gooide) kocht altijd een stapeltje boeken voor mij, met enorme korting. Vaak zat de kaft er ondersteboven omheen of ontbraken de cijfertjes van de pagina's. Soms was het boek niet goed opengesneden. Ik maalde daar niet om. Samen sneden we de boekjes open. De omgekeerde kaften nam ik voor lief en ik had de pagina nummers nergens voor nodig.

Er zat van alles tussen die boeken. En zo had ik, voordat ik naar de middelbare school ging de Griekse mythen en sagen al gelezen. En veel sprookjes boeken: de sprookjes van de gebroeders Grimm maar ook een kinderbijbel. En een volksverhaaltje uit Enschede: het Aamsveen, ondersteboven ingebonden.

Die drukker en waarschijnlijk uitgeverij uit Enschede heeft dus zonder het te weten een behoorlijke bijdrage geleverd aan mijn intellectuele niveau.

Zo heb ik geleerd dat als je een boek op de eerste bladzijde openslaat je niet noodzakelijkerwijs het begin van het verhaal te lezen krijgt!



©Gavi Mensch
Nederland BV,  5-8-2012
All right reserved 2012

Ook te lezen v.a. 8-82012 op  http://absolutelyenschede.nl/




Over sprookjes enzo ...... zijn plaatsgebonden  jeugdherinneringen van mijn familieleden en mijzelf.

.