vrijdag 16 november 2012

Ongezonde verspilling.





Bij medicatiecontrole op aanvraag van Mw. P. vind ik oude medicijnen en soms doosjes ongebruikte. 
Ik vraag waarom ze die medicatie niet gebruikt. Dan zegt ze zuchtend dat het duplicaten zijn van wat ze al slikt, dat ze er zieker van wordt en dat sommige medicijnen elkaar teniet doen. 
Slimme donder van 75! 




Thuis maak ik een lijstje voor haar, inclusief de gescande bijsluiters en ook een voor de huisarts. Dan hoeft ze niet met haar in discussie en kan ze alleen om uitleg vragen. De huisarts kent ook niet alle interacties uit haar hoofd.

Na 2 maanden ga ik weer langs. Ze heeft nog maar de helft van de medicijnen.

We zeggen niets, we grijnzen en drinken verboden koffie.



©Gavi Mensch
Nederland BV, 29-9-2011

Uit: Kort van stof.
All rights reserved 2012





Ook gepubliceerd op www.120w.nl





zondag 4 november 2012

altijd niets



vloeibaar niets klatert
geluidloos de leegte in
onzichtbaar uiteen spattend
nergens, nooit, niets
heeft tijd zo weinig
ontelbare seconden geduurd
weg, alsof het nooit  bestond 



wat achterblijft is
wat tastbaar leven was
geboren en gegroeid
gehuild, gelachen
alsof het ooit meer was
dan niets, altijd blijven zou
    onzichtbaar, altijd…..




©Gavi Mensch 
4-11-12

Aquarel : Blanca RvD 
All rights reserved 2012

.

Gastcolumn Chawwa Wijnberg: Tijd


.

Laten we met het makkelijkste beginnen. Zomertijd en wintertijd. Hoewel, makkelijk? De eerste dagen van de wisseltijd tob ik rond met hoe laat was het eerst?  Is het ‘nu’  slaapsgewijs van gisteren of niet? Maar dat slijt. Daar moet ik nog op terugkomen op de slijtende tijd. Help me onthouden.

Geen tijd. Een zenuwkwaal van dit tijdsgewricht. Kan ook gevonden worden onder het subknopje moeten. Ik moet zoveel, ik heb geen tijd. Is er nog iemand die rustig ademt? Hoorde ooit een jonge vrouw beweren dat ze geen tijd voor zichzelf had. Ze studeerde, ze sportte, zat op yoga, verbouwde haar kamer, maar geen tijd voor zichzelf. Haha. Voor wie deed ze dat alles dan? Voor iemand anders? Of was bovenstaande het gebrek aan Libelle- en nagellaktijd?

Badtijd. Die kan multifunctioneel worden ingevuld. Men drijf en dobbert en belt oude vrienden tot het water te koud wordt en het vel verfrommelt. Daarna geen werktijd want moe van het bad. Schoon met vriendinnen, maar het bed roept. Dus bezint eer ge begint.

Verleden tijd. Hoe ouder je wordt, hoe veel meer verleden je hebt, en hoe minder toekomst. En dat is maar goed ook. Want laten we wel wezen, hoe ouder je wordt, hoe dommer de jeugd en hoe drukker het verkeer. Een feit. En wie doet nog wat jij wil? Je kan thuisblijven en mopperen. Je kan roepen vroeger was het anders.  Maar later is rustig je graf in. Of erger, die griezelige verbrandingsoven. Maar in ieder geval pijnloos eeuwig stil zijn. Dan ben jij verleden tijd. Als ze het nog over je hebben tenminste. Want als het doodstil blijft, heb je ook niet bestaan en dat is voor onze huidige grote ego’s een te vreeswekkend vooruitzicht.



 O ja, de slijtende tijd. Je wist niet als kind dat je een vermoeide grootmoeder zou worden. Je wist niet dat botten gaan kraken, dat spieren knarsen, dat de rug, vooral de onderrug, een oude zeur wordt. Zeker als je kinderen wilt optillen om te knuffelen en kietelen. 




En je geheugen slijt en de vrees bestaat dat je gaat denken: zeg, ik dementeer toch niet nu al?De komende tijd. Ik ben maar weer bezig met lijstjes van alle dingen die ik niet meer kan worden. Astronaut. Topwetenschapper. Meryll Streep. Clairy Polak. Jurist. Beroemde romanschrijver. Pianist. Schoonheidskoningin. Om maar een paar dringende zaken te noemen.


Komende tijd. Het ongezellige slijten zal groeien. Later als ik groot ben word ik een oude zeur. Dat zat niet in het grote planboek. Wijs hadden we gehoopt. Maar daar hebben we geen tijd voor, want we moeten de trap op. We moeten leuk bezoek ontvangen, terwijl we in bed willen liggen om tv te kijken. En daar word je niet wijzer van.


Alle tijd. Wat doe je ermee? Het verschil tussen hebben en zijn.
Ach tijd... Hoe ouder je wordt hoe sneller de tijd. Dat is aardig als je zelf niet meer kan rennen. En met meer tijd krimpt gelukkig het zo nodig moeten.


©Chawwa Wijnberg,
2-11-12                                                                                 ©tekening:
                                                                                Chawwa Wijnberg                 
                                                                                             
All rights reserved 2012


Gavi Mensch,
Nederland BV, 4-11-12

.


donderdag 1 november 2012

Het levert je niets op.


.

Jaloezie is nooit 'mijn ding' geweest. 
Ik kan met een vrolijk hart door een mooie villawijk lopen en genieten van de ruime huizen met de prachtige tuinen. Soms denk ik heel even dat ik ook wel weer in zo'n huis zou willen wonen maar dan corrigeer ik mij direct.

Zo'n huis vraagt onderhoud, jonge mensen met grote inkomens en als je geniet van een briljante oude dag ook nog een kleine ploeg personeel. Niet alleen een grote hoeveelheid geld is nodig, je bent ook altijd afhankelijk van hulp, hulp van eerlijke mensen. Je accountant moet eerlijk zijn, je belegger, je bank, je verzekeraar. Je huishoudelijke hulp, je tuinman en de 'werkster'. Je bent op je hoede!

Daar zit je dan in je grote huis, er wordt nooit iets voor je betaald, je vrienden komen uit dezelfde kringen en iedereen probeert krampachtig rijk te blijven. Vroeger paste het cadeautje voor jou in het lijstje PR-geschenken en was je voor de schenker aftrekbaar van de belastingen. Nu ben je de enige gever en is er niemand om iets aan te geven. Want iets geven terwijl je niets krijgt kan niet. Je vrienden komen niet meer eten want ze vinden je huis te groot, ongezellig of te ver weg. En ze worden te oud.


Vervolgens breek je een heup, moet je een traplift laten aanleggen en besluit je om beneden te gaan slapen. Elke dag een andere verzorgende van de thuiszorg, je hebt geen controle of ze iets meenemen. En de bovenverdieping verpaupert. De kinderen komen met kerst en Pasen; Sinterklaas wordt niet meer gevierd. Dus laat je vlak voor die dagen de kamers schoon- en de bedden opmaken. Ze nemen de bovenverdieping in beslag, maken herrie en rommel, je hebt immers een hulpje en een werkster.

Het leven wordt alsmaar duurder. Je wordt vrekkiger want dadelijk heb je niet genoeg om van te leven. Waar je vroeger 10000 euro in de maand te besteden had, heb je er nu maar 5000 en het is op voordat de maand begonnen is. Je ligt 's nachts wakker van de zorgen, slaapt steeds slechter en wordt humeuriger. Je vrienden blijven weg; je kinderen verzinnen excuses.

Zo kan het zomaar gebeuren, dat je op een dag dood gevonden wordt door de 'werkster'. Je kinderen komen, boos omdat je die ingewikkelde iPhone niet wilde gebruiken en boos omdat ze nu een boel extra werk aan je krijgen. Je wordt gecremeerd terwijl je begraven wilde worden. Het huis wordt leeggehaald door een opkoper die door al je privé zaken snuffelt. Je verzamelingen voor de kleinkinderen verhuizen naar zijn zaak of de veiling en je huis wordt te koop gezet.


En het enige wat er van je overblijft is geld.



@Gavi Mensch
Nederland BV,1-11-2012..