Van wie ben je?
Van jezelf.
Moet je altijd doen wat een ander zegt?
Nee, je moet altijd blijven bedenken of het goed is wat ze
zeggen.
En als je het er niet mee eens bent dan praat je er over,
dat heet een discussie.
Er zijn discussies die je beter niet aan kunt gaan
Bijvoorbeeld een discussie over euthanasie.
Er zijn mensen die dat dood gaan liever overlaten aan iets
dat niet bestaat, aan Roodkapje, Sinterklaas of iemand die ze god noemen.
Dat is lekker makkelijk.
Ze hoeven alleen maar te doen wat er gezegd wordt.
Gezegd door de 'vertalers' van een groot en wreed sprookjesboek
dat ze de bijbel noemen.
Zo willen ze ook heersen over het leven en de dood van
anderen
Want anders zou god wel een boos op hen kunnen worden omdat
ze zijn woord niet goed uitgedragen hebben.
En zo komt het dat in de discussie over het vrijlaten van de
leeftijd waarop je kunt vragen om euthanasie, mensen een soort 'pro-leven' stelling
voor anderen gaan hanteren, met alle gruwelijke opmerkingen van dien.
Zoals ik hoorde: "Er zijn alternatieven voor
euthanasie, er is palliatieve pijnbestrijding (=het onder de verdovende middelen houden) en er zijn zelfs kinder-hospice."
Nu vraag ik je: wel eens een hospice geweest? Fantastische
instellingen voor mensen die doodgaan en niemand hebben om hen te verzorgen of
dat niet willen.
In mijn route als wijkverpleegkundige had ik de patiënten
van een hospice. Een sterfhuis is de vertaling, met geweldige vrijwilligers en vreselijk
lieve benadering van de patiënt.
De gristenmevrouw vond dat kindjes die ondragelijk lijden beter
naar een sterfhuis kunnen dan vragen om euthanasie.
Kindjes in een hospice is een uiterste, kindjes sterven in
een ziekenhuis of thuis, in de armen van de mensen die van hen houden en op het
moment dat die kinderen dat wensen, na al het ondraaglijke lijden dat ze
waarschijnlijk al hebben doorstaan. Geen enkel kind kiest voor doodgaan als het leven voor hen heerlijk is.
De gristenmevrouw is boodschapster van een wrede heerser die
alles naar zijn hand wil zetten, iedereen de wil moet ontnemen; het is een dwingeland
en een mensenhater. Die gristenmevrouw laat zich niet van de wijs brengen want
zij heeft ook een dochtertje van 10. En als die ongeneeslijk ziek zou zijn,
gaat de wil van haar god in werking: niks euthanasie, lijden zal ze tot het
bittere eind.
Mevrouw zou dus verplicht een maandje moeten doorbrengen bij
ongeneeslijk zieke kinderen die altijd pijn hebben. Of altijd onder de
verdovende middelen worden gehouden tot het hartje het opgeeft.
Euthanasie is onherroepelijk. Als verpleegkundige
heb ik alle hoop voor de genezing van mijn patiënten behalve als die hoop er
helemaal niet meer is. Dan hoop ik met hen op een zoete dood.
Het verdriet voor de achterblijvers is een verdriet om het
gemis.
Wie zijn doodzieke kind met een wens tot euthanasie helpt om
die wens te verwezenlijken is een veilige, liefdevolle en wijze ouder.
Te vaak heb ik gehoord dat een doodziek kind iedereen en
alles haat omdat het zo lang moet lijden. Dat kan zelfs niet de bedoeling zijn van
zo'n wrede god.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 13-2-2014
All right reserved
Argument Jutta van der Werf, Nederlands oncoloog in Brussel hier
Non-argumenten (wat mij betreft) van Mw Carla Dik-Faber hier
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten