In een hoekje van de bank
in het veel te stille huis,
huilt mijn oudste om haar jongste.
Mijn ziel knijpt
verdriet omhoog, ik slik.
Het is kleverig leed.
Ik wilde sterk zijn en haar troosten.
met tranen dan maar.
Ik hou haar dicht tegen me aan,
zoals alleen een moeder haar kind
vasthouden kan.
om tegen zich aan te houden.
Haar jongste kindje is er niet meer,
niet om mee te kroelen.
Voor eeuwig in ons hart, onze gedachten
Oma
Maastricht
24-11-2013
24-11-2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten