De zon schijnt en het is 2 graden onder nul. Ik zit nu nog binnen en kijk over de beijzelde daken naar de markt die zich sinds zes uur vanmorgen ontvouwt op het plein tussen de Meent en Blaak. Het is me een raadsel hoe marktkooplui dat volhouden: bittere kou, regen, storm en twee doosjes bramen voor een euro. Terwijl die bij AH 2.99 kosten en iedereen daar lekker warm werkt. Kost die verwarming zoveel? Zou het niet logischer zijn dat die bramen op de markt meer kosten? Gevarengeld?
Het leven van de marktmensen is een vreemd leven, lijkt me. Veel weekendwerk, lange dagen, altijd wisselen van plek, geen auto,geen inkomsten en meer van dat soort dingen.
Ik houd van markten en van de varieteit aan marktmensen.
Hier staat op zaterdag een kraam met goed en goedkoop fruit en groenten. De verkopers zijn rijp voor een camarettenfestival.
Een van hen, een jongen van een jaar of 20 met nog een licht niet-ABN accentje, ‘doet het’ met zijn klanten: “Gallo mefroutje, hebie mooie jas an, past prima bij de kleur van je oge en van de mandarijntjes, een uro kilootje, met je grote kan je wel 10 kilootjes meenemen, blijf ie mooi en gesont, gallo mefroutje, even kijken en kope, alles voor bijna niks, laat de urootjes maar rollen, ik raap se wel op, wil je mooie appeltjes twee kilo foor een uro en een koes van mij gratis op je appelwanketjes, gallo gallo twee kilo binane foor twee uro, drie kilo foor drie uro, gallo mefroutje, wil je met me trouwe ? Krijg je tomaatjes gratis en ik iets fan jou, gallo mefroutje, laat nou die mandarijntjes niet ligge, je geld ke je beter uitgefe aan fitamine, sonder pidjes, 2 kilo voor anderhalve uro....”. Zijn prijzen past hij aan aan het moment en de koper; met een glimlach luisterend worden mijn mandarijntjes alsmaar goedkoper.
Ik kan hier uren naar luisteren: aanprijzen, flirten en pr, alles tegelijk. Alleen lagere school heeft hij en wat volgespijbelde vmbo-jaren. En als ik aan het eind van de middag nog eens langs loop is hij bijna ‘los’ en krijg ik een big smile en “de laatste appelties, for jou die halfe kist for twee uro, de laatste komkommer krijg je er gratis bij, voor jou alleen”, zegt hij er dan nog bij met een ietwat hebberige grijns.
Ik heb vreselijk plezier om zulke dingen. Ik houd van hun vrolijke brutaliteiten en hun vindingrijkheid.
Bij de kousen en sokkenkraam staat een knul met pikzwarte krullen om een kogelrond gezicht, dat hij met een fantastische glimlach in tweeën deelt. Hij heeft een ander soort accentje en doet er ouderwetse schepjes elegantie bovenop. “Mooie kousen, dame, met en zonderrr werrrrkjes, met en zonder brrrroekje (hier rolt hij veelbetekenend met zijn zwarte ogen), ook in grrrrote maatjes (hoe bijzonder om groot en een verkleinwoord samen te voegen). Netkousen zijn in, da’s niets voorrr uw man, dame verrrrras uw vrrrriend met iets speciaals om uw mooie benen. De verrrrrrpakking zegt wat over wat d’rrr in zit, hahaha en ik kan het weten, kom dame twee panties voorrr een eurrrrootje, kniekousjes van het beste merrrk en goedkoperrr dan bij de Bijenkorrrf, haha, veel goedkoperrrrr, kom dame , u kunt gerrrust een paarrr van deze sexy kousen prrrroberrren met naad, u mag ze hierrrrr zelfs passen en ik doe de naadjes wel rrrrecht voor u , haha,........”.
En de mooie Turkse man op leeftijd, wiens vrouw in de doeken gewikkeld door het leven gaat, verkoopt ondergoed. Hij wel, damesondergoed. Geweldig! Hij mag nu borsten inschatten en billen bekijken voor de juiste maat, voor de klantenservice, de slimmerik. Maar hij doet dat op een discrete manier en zonder glimlach en zijn kraam is altijd druk. Hij praat weinig, kijkt en geeft de maat en de prijs en rekent af. En als je klaar bent zegt hij met een zachte stem:”Beel pleshier ermee”. Een klein toegift, alleen op de markt verkrijgbaar.
En nu, met oostenwind en twee graden onder nul, een zonnetje en de meeste mensen met een lowbudget, ga ik naar de markt en ik weet zeker dat ik er vrolijker vandaan kom. Hier binnen is de sfeer ook lowbudget, de koffie al koud en de schaal met mandarijntjes bijna leeg. Ik neem mijn camera mee, voor de bewijsvoering. En ik kan wel een paar netkousen om mijn dikke pootjes spannen, je weet maar nooit wie het lekkerrrr vindt; de naadjes trek ik anders zelf wel recht.
©Gavi Mensch
Rotterdam 2008
Geen opmerkingen:
Een reactie posten