zondag 5 mei 2013

Bevrijdingscadeau & laatste update







Op deze dag, mijn verjaardag en Bevrijdingsdag geef ik mijzelf een noodzakelijk cadeau
Na 6 maanden zwijgend het getreiter naast mij neer te hebben gelegd als zijnde zielig, heb ik mijzelf een pagina op mijn blog cadeau gedaan.
Om het verhaal te vertellen van een erg naar en gefrustreerd mannetje met een enorm probleem.

Even terug in de tijd. Ik woon hier nu drie jaar vanwege mijn kleinkinderen en mijn dochter vond vorig jaar dat ik me meer moest aansluiten bij de mensen uit dit dorp. Maar Maastrichtenaren zijn niet zo vriendelijk en nog minder toegankelijk, dus dat koste wat moeite.
Op Twitter werd ik geconfronteerd met mensen uit de buurt die zogenaamd 'fascisten bestrijden'.  Met A.S en zijn vrouw maakte ik een afspraak. Ik bleef eten. Het is moeilijk praten met iemand die geen andere mening dan alleen de zijne toestaat. Maar toch terug gevraagd en hen een keer uitgenodigd om iets mee gaan drinken. Je gaat altijd uit van het positieve, nietwaar?

Zijn echtgenote is een aardige vrouw die in gezelschap van haar man nooit aan het woord komt. Een vrouw naar mijn hart eigenlijk, actief bezig  met kinderen met een handicap. Een vrouw die haar man maar 'laat' zoals ze niet echt vrolijk verklaard. Maar die ook geen enkel idee heeft van wat haar echtgenoot allemaal uitspookt op het internet. En die door pvv-ers bespot wordt,  ik hoop dat ze dat allemaal niet leest. 

Ik vroeg hen beide om koffie te gaan drinken in de binnenstad, Fons kwam dan alleen. Hij wil duidelijk geen aandacht delen. Het verloop van de laatste keer staat op een blog. Donders was hij, giftig kwaad! Dat ik zijn Leers had durven aanspreken. En aangezien ik dat op een prettige doch directe manier had gedaan was ik stomverbaasd. Ik heb de eer aan mijzelf gehouden: ik heb alle drankjes betaald en ben snel opgestapt.

Al eerder had Fons blijk gegeven van het verkondigen van het enig zaligmakende geloof, het zijne, met als toppunt van wijsheid: Fons!
Hij weet alles beter, corrigeert mijn Nederlands, mijn kennis van fascistisch Spanje, van de politieke wereldgeschiedenis gezien met een bredere blik dan die van hem. Hij corrigeert mijn beeld op het Jodendom, blijkt fel anti-zionist en is doorgedraaid anti-Joods en ongenuanceerd pro-Palestijns. Hij legt mij uit wat er mis is met Joden, ik word er misselijk van. Ik probeer uit te leggen, maar HIJ duldt geen tegenspraak. En toch zijn er nog steeds mensen die denken dat hij alleen de pvv en of fascisme bestrijdt. Helaas, hij gebruikt hen.

Iedereen kan begrijpen dat het in zijn straatje past om mij als fascist weg te zetten om nog enigszins zijn vege lijf te redden. Hij twittert zijn frustraties en schrijft hele nachten aan zijn haat blogs. De nare pvv ploeg moet er om lachen heb ik begrepen. En andere Tweeps worden vanwege tweets over Demmink of zijn haatblogs ook weggezet als fascisten en pvv-ers. Sommigen betalen hem met gelijke munt en geven hem lik op stuk, ik heb wel andere dingen te doen. Ik waarschuw andere mensen per DM om zijn vrouw met rust te laten maar zelfs dát blijft maar reacties uitlokken van hem.
En zo "documenteert" hij alles van zijn tegensprekers,  vooral vrouwen. Ik ben niet de eerste en waarschijnlijk ook niet de laatste, de hoeveelheid  bezoeken van deze  blogpagina van 3 minuten of langer getuigen daarvan  



Ondertussen copypaste hij hele nachten lang tweets van voor hem geblokkeerde accounts en zet die op zijn blogjes, voorzien van woeste commentaren; elke Dm is tegen hem gericht, elke verdwenen volger is de schuld van anderen. Mensen durven hem niet meer te blokkeren uit angst voor represailles. Veel vrouwen moeten 's nachts een slotje op hun account doen om dat te voorkomen. Dan zet de onverlaat zijn bloglinkjes zogenaamd anoniem onder mijn blogs die ik gelukkig modereer en aldus de laster op tijd kan verwijderen.

Ondertussen reageer ik al een half jaar niet meer op de drammer, ik blokkeer zonder pardon iedereen die mij belastert, logisch toch? Ik lees dus ook zelden of nooit zijn smakeloze blogs. Behalve als ik er attent op word gemaakt en dan nog niet altijd. Zijn persoonlijke vetes zijn niet de mijne.

Dat maakt hem zo woest blijkbaar dat hij mijn persoonlijke gegevens overal verspreid; iets waarvoor ik zelfs het bureau voor rechtshulp moest inschakelen. Ik schrijf niet voor niets onder pseudoniem, hoe lastig dat ook vaak is.
Mijn kinderen worden geconfronteerd met zijn smaad en lasterverhalen op het internet, het belemmert hun VRIJHEID en het moet nu gewoon stoppen!!!!!

Het zijn misselijk makende praktijken. Ik heb mijn hele leven gevochten voor de vrijheid van anderen. En nog steeds. Dit doorgewinterde getreiter moet ik helaas bestrijden, het is van het laagste allooi. Ik heb veel meegemaakt maar dit nog nooit.


-- Fons, ik eis dat je alle blogs en of delen daarvan  en verwijzingen naar mij met welke naam dan ook NU van je blogs verwijdert, ook als hashtag. En dat je mij en mijn kinderen vanaf NU met rust laat. En dat je je laat behandelen voor wat ik als psychiatrisch verpleegkundige toch wel een nare persoonlijkheidsstoornis durf te noemen. Tevens blijk je een pathologische leugenaar te zijn die continue projectiegedrag vertoont. Zoals de dronkenlap die zegt dat een ander dronken is maar hij niet. Hetgeen allemaal in een ziektebeeld zou kunnen passen.

Sterke vrouwen trekken je duidelijk aan maar je kunt er niets mee, laat hen met rust en gebruik je media (bij jou niet echt sociaal) om met je maten van gedachten te verwisselen.

Ik heb het volste recht en zelfs de plicht om dat van je te eisen. Ik had dit schrijven ook in je brievenbus kunnen doen of aangetekend kunnen laten bezorgen. Maar aangezien je de laster en smaad over mij op je blogjes produceert doe ik eenmalig hetzelfde. Een afschrift hiervan gaat wel naar het bureau voor rechtshulp.

Ik hoop je nooit meer te zien Fons en nog minder van je te horen. 
Ik heb gezien in een van je denigrerende blogs dat je jezelf een minkukel noemt, ik zou zeggen dat het nog wat zwak is uitgedrukt.--


@Gavi Mensch
Maastricht,
5 MEI 2013

NB All rights reserved 2013 en ©!  
Van reproduceren zonder toestemming wordt deze keer aangifte gedaan!

PS. Ik hoop nooit meer zoiets op mijn eigen blog te hoeven publiceren. Van mij krijgen dit soort types geen enkel podium meer. Wat een doffe ellende.


.





.

zaterdag 4 mei 2013

Zichtbare leegte


Altijd een extra lege stoel, nog steeds.
Die van dochter werd die van moeder,
die van moeder werd die van grootmoeder,
die van grootmoeder die van overgrootmoeder.

Het kind dat overleefde is nu de grootmoeder,
met steeds meer kleinkinderen
en steeds meer lege stoelen,
niet minder maar meer gemis.

Nog altijd maak ik extra eten voor de onverwachte,
die nooit meer komt.

Opa heb ik nooit gekend, die stierf in de oorlog
En de familie Wijnberg en de familie Meijer.
Die stierven ook in de oorlog. 
En de ouders van Jansen en de kinderen van de Smid
Allemaal een onnatuurlijke dood gestorven.

Ik wilde zo graag eens koffie drinken met hen.
En vragen en antwoorden krijgen.




Maar de leegte heerst, er zijn zoveel lege stoelen.........
Het is stil op straat.
Het is stil als je niet luistert naar schreeuwers.


©Gavi Mensch
4 mei 2013


vrijdag 3 mei 2013

gastblog Chawwa Wijnberg Album




Album

elke mei begint het weer
kind met een vlinderjurkje
het gedicht
dat zich niet schrijven laat
Elleke vijf jaar

het album
met een zucht
gesloten
ook weggehaald
zei mama dan

over Hansje,
het jongste kind van Mart en Mau
bleek gezwegen, hij
staat niet op de foto's
een baby mag niet mee
naar een trouwerij

pas vijftig jaar na dato
spreekt uit bange potloodhalen
van de wel bewaarde post
dat hij gezond en groot genoeg was
om mee te mogen
op transport



Chawwa Wijnberg






All rights reserved 2013



Gavi Mensch 
3-5-2013


donderdag 2 mei 2013

Gastblog Ellen van Ree: Kafka in Dakar




Paspoortperikelen
Of
Kafka in Dakar


Het aangescherpte beleid van minister Verdonk van vreemdelingenzaken en de IND leid tot volop commotie en verontwaardiging in ons land. Uitgeprocedeerde asielzoekers moeten zonder pardon het land verlaten. Tragische ontwikkelingen. De verblijfsvergunning, daar draait het allemaal om. In de praktijk is het een soort geplastificeerd pasje, formaat creditcard, met een fotootje van de rechtmatige eigenaar, en achterop de verblijfstatus en arbeidsbepalingen. Een kostbaar maar tijdelijk bezit, dat steeds verlengd moet worden, want zo zijn de regels.

Ook de Senegalese partner – al jaren legaal én getrouwd in Nederland -  van journaliste Ellen van Ree kreeg een schrijven van de IND op de deurmat. De inhoud: binnen 28 dagen vrijwillig het land verlaten. Anders volgt uitzetting.
Reden: geen geldig paspoort.

Zijn paspoort. Mooi diepblauw van kleur met ingestanste goudkleurige letters en een fraai wapen op de omslag. Binnenin uiteraard zijn personalia, dat leuke koppie  ach wat jong nog, zijn visa, met wat stempels van vakantielanden uit een recent verleden. Met een geldigheidsdatum: juli 2003.

Hola, oplettendheid is geboden. Want precies een maand eerder verstrijkt de geldigheidsdatum van zijn verblijfsvergunning.
Als buitenlander, in zijn geval Senegalees, van beider zijde tot volle tevredenheid al jaren geleden netjes voor de wet gehuwd, bestaat de verplichting jaarlijks de verblijfsvergunning verlengen. Anderen hebben geluk, verblijfsvergunningen worden inmiddels voor meerdere jaren afgegeven.
Verlengen is jaar in en jaar uit dezelfde procedure. Papieren rompslomp, poespas en regelwerk. Allebei smuiks lachend de verklaring ondertekenen ter bevestiging dat je écht nog samen bent. Kopieën van dit en van dat bijvoegen, de ziekenfondspolis niet vergeten, en waar liggen toch die verdomde recente inkomensgegevens. Boekhouder bellen en de jaarcijfers laten uitrekenen, alles keurig in een dikke envelop en voila…inleveren. Oh ja, niet onbelangrijk detail, tevens een kopie van zijn geldige paspoort bijsluiten.

Maar dat ding zou in juli gaan aflopen! Geen nood: in februari 2003 tijdens onze vakantie in Senegal maar een nieuw paspoort aanvragen. Dacht ik.  En nam alles mee, van vrolijke pasfoto’s tot zijn geboorteakte. Maar in Dakar besloot mijn man tot een andere actie. Tja, als je de keuze hebt tussen fijn met je lang niet gezien zeg familie bijpraten na al die jaren, of dagen van loket eerst van hot en dan vervolgens naar her gestuurd te worden is het kiezen niet zo moeilijk. De oplossing leek hem paspoort aanvragen op de ambassade. Op 23 maart 2003 reden wij naar Brussel. Gezellige boel, handen schudden, nieuwtjes uitwisselen, bijkletsen, beetje wachten, nog langer wachten, formulieren invullen, vingerafdrukken achterlaten, pasfoto’s  en 23 euro inleveren en klaar is kees. Aanvraag ingediend. U hoort van ons.

Na verloop van tijd gingen wij eens voorzichtig telefonisch informeren. Afrikanen koesteren over het algemeen keurige omgangsvormen, dus was de toon beleefd en afwachtend. ‘Kunt u mij misschien gaan vertellen wanneer ongeveer, ja ik wil niet lastig zijn, maar mijn paspoort klaar kan zijn? Oh, dat weet u niet dan bel ik nog wel een ander keertje terug’. Er waren veel andere keren.
Feit is dat om onverklaarbare redenen de telefoon in Brussel bijna nooit wordt opgenomen. Koffiepauze? Feestdag? Storing? Lunchtijd? En dat iedere dag???!!
Mijn man tempert mijn ingesleten Hollandse turbogedrag. Hij irriteert zich aan mijn duw en trekwerk, ik erger mij aan zijn afwachtende houding.
 ‘Morgen bel ik weer’ sust hij mijn woordenstroom en zijn geweten, maar ja zijn tijd lijkt lekker Afrikaans van elastiek en hier is de tijd een ongrijpbaar fenomeen dat altijd dringt. Bovendien, de instanties piepen. De vreemdelingenpolitie maant ons schriftelijk aan, dat zijn aanvraag voor een nieuwe verblijfsvergunning niet in behandeling wordt genomen wegens het ontbreken van een geldig paspoort. En stellen een ultimatum. Merci! Gaat ie regelen.

We bellen nog eens. En weer. Opnieuw. Steeds worden we met een kluitje in het riet gestuurd, als we al een mens aan de lijn krijgen.
In september ben ik het goed zat. Wat nou na vijf maanden nog geen paspoort? Verklaar dat maar eens. Tot grote hilariteit van mijn man schrijf ik met grote hanenpoten de naam van de Senegalese president Wade, adres Dakar Senegal, op een envelop en lik hem dicht. ‘Die komt toch nooit aan.’ smaalt hij betweterig. ‘Maakt me niet uit, ik heb een keurige Franse brief geschreven en stuur brutaalweg een kopie naar de minister van Binnenlandse Zaken en de ambassadeur in Brussel. We zullen eens zien wat er gebeurt’.

Zowaar. Twee dagen later: email! De ambassade verzoekt of hij even wil bellen.
Uiteraard, stantepede en à la minuut. Hun nieuws is niks nieuws onder de zon: zijn aanvraag ligt bij de autoriteiten in Dakar. Goed, we wachten af maar zijn al met al toch al aardig wat maanden verder. Alweer ploft een brief van de Vreemdelingenpolitie op de deurmat. Nieuwe datum ultimatum, dank u.

Wederom gaat een aangetekend antwoord de deur uit: ‘we zijn er hard mee bezig, overmacht, een traag ambtelijk apparaat in Senegal, bijgesloten stuur ik u de correspondentie met de Senegalese overheid, echt waar hoor, het antwoord van de president is als kopie tevens bijgesloten en alstublieft langs deze weg verzoeken wij u geef nog wat tijd en met heel veel hoogachting en vooral vriendelijk groet…’
Ik baal. Mijn man is inmiddels zijn werk kwijt geraakt, sneu. Hij werkte daar met veel plezier en was zo trots als een pauw op zijn allerlaagste ziekteverzuimpercentage van het concern. Maar zijn werkgever besloot, hoe visionair, tot géén contractverlenging. Inschrijven bij allerlei uitzendbureaus of anderzijds solliciteren, zo weet inmiddels iedereen wel, heeft absoluut geen zin. Waar je ook komt ze vragen terecht altijd: mogen wij een kopie paspoort en tevens van de verblijfsvergunning. Beiden kan hij niet aantonen. Tant-pis.

Vrienden en kennissen snappen er niets van. De ellende van asielzoekers wordt inmiddels breed uitgemeten in de media, dit minuscule drama maken ze van dichtbij mee. Ze lezen over traagwerkende instanties in het thuisland, papieren die niet boven water komen.  En mijn man moet schaapachtig bekennen dat het in zijn geboorteland nog niet veel beter is. ‘Maar jullie zijn toch getrouwd?’is de steeds terugkerende vraag. ‘Maakt niet uit, regels zijn regels en zo is de wet’weet mijn echtgenoot. ‘Vraag de Nederlandse nationaliteit aan!’ ‘Daarvoor heb je ook een geldig paspoort nodig’.

Dan ploft zowaar in september een envelop met veel postzegels en nog meer officiële stempels op de deurmat. Hoera, post voor mij uit Senegal.Nieuwsgierig maak ik de bruine envelop open: een antwoord via de persoonlijke secretaris van de president van Senegal. Drie weken later alweer Senegalese post. Leg je boosheid neer op het bordje waar het thuishoort en zie wat er gebeurt, was de intentie van mijn briefschrijfactie. Niks dus.

Zowel de president als de minister leven in fraaie volzinnen op handgeschept papier met onze situatie mee en hebben deze precaire situatie aan de verantwoordelijke autoriteiten doorgespeeld. Wie die verantwoordelijken zijn mag Joost weten.
Wat een fratsen allemaal, zal ik er een verhaal over gaan schrijven? Met als voorlopige werktitel Kafka in Dakar?
Na zoveel maanden staat inmiddels de KPN teller op wel 80 telefoontjes naar zowel Dakar als Brussel. Nummer 81 laat mij van mijn stoel vallen van verbazing. Doodleuk wordt meegedeeld dat alle papieren weer terug zijn in…Brussel.
Er klopt iets niet met de ingeleverde geboorteakte van mijn man, of hij een nieuw exemplaar wil inleveren. Zucht. Zet iemand maar eens aan het werk in Dakar, dat kost een paar centen en héél misschien krijg je wat.


Neef Moussa helpt ons uit de brand, voor een ‘kleine’ vergoeding wil hij die akte wel snel gaan regelen. Hij faxt hem 3 weken later naar ons door, 10 minuten later faxen wij het document van Amsterdam naar Brussel en een ambassadeklerk faxt de kakelverse akte diezelfde middag linea recta terug naar…Dakar.

We wachten af en staan met de rug tegen de muur. Ik ben ongeduldig, mijn man inmiddels een beetje bang. Zijn hoogbejaarde vader is ernstig ziek geworden, stel je voor dat…Het kriebelt, hij kan niet meer slapen. Want zijn liefste wens is zijn vader gaan opzoeken. Maar het land uit? Dat kan niet. Vervolgens Nederland weer in? Kan al helemáál niet!
Snelle navraag bij de IND leert dat een tijdelijk in- en uitreisvisum niet verstrekt kan worden. Reden: geen geldig paspoort.

Een nieuwe poging richting Zuiden, we bellen maar weer eens met lood in de schoenen naar België. Dit ‘toevallige’ telefoontje bezorgt mij bijkans een hartinfarct. Hij wordt gesommeerd nieuwe pasfoto’s te sturen, de ingeleverde zijn niet geaccepteerd want niet bruikbaar..’WAT?’schreeuw ik buiten zinnen. ‘Welke Stevie Wonder Ray Charles kloon heeft jouw aanvraag 9 maanden geleden aangepakt en kon jou op hetzelfde moment niet vertellen dat die foto’s onacceptabel zijn’.
Er rest hem niet anders dan heel snel nieuwe pasfoto’s te laten maken. Kleur en zwart-wit, we nemen geen risico. Met zwaar overbelichte portretjes komt hij terug, ook hij wil het lot niet langer tarten door weer een afwijzing om wat voor een reden dan ook te horen te krijgen.
Ook hij is deze situatie spuugzat. Hij kan zijn zieke vader niet gaan opzoeken, hij kan en mag niet werken, de uitnodiging om de kerstdagen bij vrienden in het buitenland door te brengen moeten we afslaan. Met de stress, en de dagelijkse verveling sluipt ook de armoede zijn leven in. Teren op de zak van zijn vrouw vindt hij moeilijk, hij verdient het liever zelf. Huisman daarvoor is hij niet in de wieg gelegd. 
Ook ik zie de kwaliteit van ons leven achteruit hollen, het frustreert me, al maanden permitteren wij ons geen sprankje luxe of eens lekker ongegeneerd uit de band springen.


We zoeken telefonisch een betrouwbare persoon met enige invloed in Dakar die –vanzelfsprekend tegen een aantrekkelijk donatie -  de paspoortaanvraag een duwtje kan geven
En die vinden we, gelukkig. 

Dagelijks wordt de goede man als het ware telefonisch gestalkt, zijn taak is het bij de autoriteiten in Dakar alle papieren traceren. Er zit beweging in, maar naar mijn idee op slakkensnelheid. 
De vreemdelingenpolitie heeft het dossier inmiddels overgedragen aan de Immigratiedienst. 
Fijn. Alweer aan aanmaning bij de post.

Dan komt begin februari 2004 een dikke envelop van de IND. Vellenvol geschreven tekst met als strekking: geen geldig paspoort binnen termijn boven tafel getoverd dus of meneer vrijwillig binnen 28 dagen het land wil verlaten. Vervolgens volgt: uitzetting.
Met ontzetting lees ik de woorden. Hoe kan dat nou? Wordt zijn status dus van legaal illegaal? De maandenlange pesterij van een vriend van hem - dat wordt mooi een enkele reis Dakar ami - staat het daar gek genoeg ineens heel confronterend zwart op wit. Niks humanitaire redenen om hem hier te houden, mijn huwelijk stelt dus blijkbaar niets voor.

Na al die maanden met stress en onmacht ontladen mijn traanbuizen zich, wat nou weer? Hij kan bezwaar tegen de beslissing aantekenen. Een advocaat zoeken!
Nu is het alle hens aan dek voor mijn gevoel. Na de telefonische belofte ook nog een hypermodern mobieltje cadeau te doen aan de persoon in Dakar is het een goede vriend die voor opluchting kan zorgen. Hij vertrekt al snel naar Dakar en tijdens zijn weekje familiebezoek gaat hij zijn uiterste best doen voor mijn man. Ik ken hem, hij heeft een gezond soort maling aan de Afrikaanse instanties, laat zich door niks en niemand wegblaffen maar blaft zelfs een frequentie hoger en harder terug. Bovendien heeft hij lokaal door zijn familiebanden veel invloed op hoog niveau. Handig zo blijkt. Twee mannen aan de slag voor hem daar, wat een luxe…

Na een week rinkelt de telefoon. ‘Ik heb je paspoort in mijn handen, kom me bij aankomst alsjeblieft ophalen van Schiphol’. We staan er, al moeten we een Rolls Royce huren!
Dit goede nieuws brengt een spontaan applaus en vele rondjes teweeg in ons stamcafé, waar iedereen al maanden intens meeleeft met deze bizarre paspoortperikelen.
Op Schiphol pakt mijn schat zichtbaar opgelucht zijn nieuwe paspoort met beide handen aan en draait het om en om. Wat is het mooi en glimmend en kijk eens niet langer blauw maar groen van kleur.  Wat is het kreng duur geweest denk ik cynisch. Niet meer te tellen zoveel telefoontjes naar België en Senegal, poststukken aangetekend versturen, mensen aan het werk zetten in Dakar, en hoe financieren we hemelsnaam het toegezegde mobieltje, wat is ook alweer het uurtarief van de advocaat plus nog eens gederfde inkomsten van mijn man´s kant al die maanden. Hoofdrekenend kost het documentje inmiddels boven de 12.000 euro schat ik. 

Blij en trots laat manlief nog dezelfde dag de advocaat kopieën maken om bij zijn bezwaarschrift te voegen. Klus geklaard, operatie nieuw paspoort aanvragen is afgerond na exact 11 (!) maanden en 17 dagen.

Zijn laatste daad gaat hem met zichtbaar genoegen af. Met een flinke grijns op zijn vrolijke toet belt hij, met zijn kleinood in de hand, voor de laatste keer naar de ambassade.
‘Wij hebben goed nieuws voor u, het paspoort komt over 3 weken met de diplomatieke post mee.’ krijgt hij te horen.
Hij en ik weten wel beter….


Ellen van Ree


Inmiddels (april) zijn 2 maanden verstreken na indienen bezwaarschrift tegen uitzetting. Geen reactie IND. Met andere woorden; nog steeds geen verblijfsvergunning en geen zicht op werk….




All rights reserved 2006- 2013  Ellen van Ree


Gavi Mensch
Nederland BV, 2-5-2013




4 Mei gaat nooit voorbij.


Dat ik geboren ben op Bevrijdingsdag komt omdat de dag daarvoor 4 mei was, Dodenherdenking. 

Wat moet het lastig zijn geweest om 7 jaar na dé oorlog op 4 mei met weeën te hebben gelopen. In het geval van mijn ouders hadden beiden de oorlogsnaweeën geprobeerd te versluieren met hard werken. Mijn vaders familiebedrijf was in de oorlog door de bezetter afgebrand en mijn vader had ondergedoken gezeten. 

Mijn moeders familie had geleden onder de angst voor ontdekking van de schuilruimte voor 8 onderduikers en de bergruimte voor de illegale krant in haar ouderlijk huis.
Mijn moeder verloor 5 jaar van haar leven door de oorlog. Er werd in haar adolescentie geen feest gemaakt, geen verjaardag gevierd. Er was nergens geld of ruimte voor. 

Ze leefde in angst elke keer dat een vrachtwagen de straat doorreed. Zij ging door de linie heen melk halen bij de boeren in de Biesbosch voor haar pasgeboren neefje. Op een fiets met houten banden, zonder eten in haar maag, met een roeibootje de rivier over waar de vijandelijke troepen op de loer lagen. En met datzelfde bootje ook weer terug, na uren fietsen en met de zo nodige melk. Ze was getraumatiseerd zoals zo velen. Maar daar klaagde je niet over, je leefde immers nog? Een keer heeft ze me verteld dat ze op bepaalde plekken in haar geboortestad niet meer kwam omdat ze daar mensen had zien vermoorden.
Onze leefruimte, zeker die van mij als enige dochter van vier kinderen, werd ernstig belemmerd door het oorlogstrauma van mijn moeder. Ze was bang, jaloers en vond mijn vrijheidsdrang vervelend en deed alles om dat te remmen.

Ik kon dan ook beter overweg met mijn vader, tenminste als mijn moeder niet in de buurt was. Mijn vader was een survivor, pittige persoonlijkheid, bedrijvig maar ook o zo boos op de bezetters. Ondergedoken vanwege zijn opgelopen tbc. Het overlijden van zijn vader in 1942. De verantwoording voor het bedrijf als jongste van vier kinderen. De heropbouw.
Zijn joodse vrienden en vriendinnen, allemaal met hun eigen verhaal, een vriendschap die voortleeft in de dochter van zijn joodse vriendin en mijzelf.


Mijn moeders familie, die zo veel te verhalen had, mijn grootouders met hun lessen in tolerantie en vergeven maar nooit vergeten. Mijn jeugd en die van mijn hele generatie is gelinkt aan een oorlog waarin miljoenen mensen omkwamen door Hitler en zijn opportunistisch populistische en blinde volgers. Aan de gevolgen en de verhalen.

Onrecht, jaloezie, wreedheid, gevangenschap, horror, concentratiekampen, treinen, vergassen, rechteloos, machteloos, reddeloos, stateloos, overheersing, ontwrichting, foltering, de lijst met nare woorden is te lang.


Het uitsluiten van mensen om hun geslacht, voorkeur, geloof, ras of huidskleur gaat maar door. En mijn buurman steunt zo'n uitsluiter. Omdat iemand de waarheid maar eens moet zeggen?
Welke waarheid? Die van het geschopte jongetje of van de over lijken gaande ambitieuze politicus? Die van het eeuwig zaligmakende 'iets' van ons? Een Indonesisch jongetje dat zijn haar verft omdat hij Arisch wil lijken? Om niet ooit opgepakt te worden door de volgende mensenhater wordt hij er zelf een?

Gaan we de vrouwen en de gays, de Roma en de Gitanos, de dikke en te dunne mensen, de gehandicapten (het peroxideding heeft daar ook al niets mee, zeer opmerkelijk) en alle mensen die geen Wilders, Agema of Teeven of Jansen e.d. heten het land uit gooien? De zieken zijn lastig, weg ermee? Socialisten worden gepiefpafpoeft? Iemand nog andere suggesties voor een opruiming?

Op 4 mei wens ik dat de PVV en de VVD niets anders te horen krijgen dan oorlogsellende uit 40-45, geen enkele zender zou iets anders moeten uitzenden, geen videotheek zou iets anders mogen verhuren, de radio stuurt interviews met oorlogsslachtoffers het land in afgewisseld door hele zware muziek. Iedereen die zich beweegt tussen 20.00 en 20.02 wordt opgepakt, zoals de republikeinen en eenzame eenlingen op '30aprildag'.  Gewoon maar een wens voor één dag.Een niet uitvoerbare wens.

Het beperken van vrijheid geldt te vaak voor de verkeerde mensen. En het kan ook niet bij de juiste mensen al was het alleen maar voor het goede (educatieve) doel.

Onze vrijheid is bevochten, bevochten maar nooit begrepen.
Er is geen vrijheid die gevolgd wordt. Slechts domheid wordt gevolgd door meningloze pretentieuze populisten die later claimen dat ze niet wisten, fascisten of pausen, dictators of priesters, moordenaars van kinderen of kinderlijk vertrouwen.

De nalatenschap van onoverkomelijke trauma's achterlatend willen ze geen dodenherdenking. In deze wereld is de achtervolging door haatzaaiers nog steeds gaande. Dichtbij en verder weg. Overal duikt het fascisme op. Een oorlogstrauma kun je niet wegbezuinigen, geen enkel trauma. Maar we gaan kinderen en zieken uitsluiten zeggen de baas en zijn gedogers. De vijand peutert niet aan de landsgrenzen, maar aan de grenzen van het fatsoen van de menselijkheid en de weldenkendheid. Blinde volgers hebben geleid tot massamoorden.

Op 4 mei herdenken wij de horror van de Tweede Wereldoorlog, van onze Nazislachtoffers, van de miljoenen doden die in die oorlog en erna nog vielen door de acties van Hitler en zijn gespuis. Nog niet alles is opgeruimd en opgeklaard. Zolang er nog een eenzame oude vrouw is die geen kinderen kon krijgen door experimenten van de nazi's, zolang een grote bevolkingsgroep een oorlogstrauma heeft, zolang blijft 4 mei de dag van de dodenherdenking.


Opdat het nooit meer gebeure, ook al loert het om de hoek.



@Gavi Mensch
 Nederland, 2-5-2013


En trots op de opname van deze column in Crescas: http://www.crescas.nl/site/home/