vrijdag 27 mei 2011

Carme Chacón, oportunidad perdida.

.

La ministra de Defensa de España, Carme Chacón, ha anunciado que da "un paso atrás" en la decisión que tenía tomada de presentarse a elecciones primarias para encabezar la lista del PSOE.

Personalmente lloro, con lagrimas grandes, muy saladas y de verdád, que lOs politicOs de mi país adoptivo temen la candidatura de unA políticA como Carme Chacón.

Una mujer, señores, con todo lo que se necesita, la ministra de Defensa, quien llevó su embarrazo por delante de las tropas; hace falta valor y empuje para poder hacer eso

¿Una mujer no dispuesta? ¡Niego a creérmelo!

Tenía un proyecto muy sensato, unas ideas de reforma brillantes. Pero el Sr. Rubalcaba (y desdeluego los hombrecitos del PP)  tienen otros planes, muchísimo más masculinos.
El pueblo se gobierna con más facilidad si la mayoría de la gente es pobre, con las mujeres escondidas detrás de la última fila y echando la culpa de todo a todos los demás.
Estoy convencida que dentro de la sociedad Española falta confianza, que aun no se entiende como una mujer joven y intelligente pueda hacer bien para un país de muchos machos y más miseria.

No la van a dar ninguna oportunidad para enseñar que es posible sacar al país de la crisis; esa crisis de identidad y de flexibilidad de pensamiento, de machismo y de odio. La crisis financiera, por parte culpa de la corupción, fue causado por, en su majoría hombres, bancarios del género masculino.

Carme ha dado prueba de la posibilidad de cambio de esos pensamientos. Ha sido desde el principio ( y eso ha sido desde muy joven) una social-democrata luchadora para la igualdad de todas y todos en todos los sentidos.

Ni en el PSOE ni en los demas partidos tienen una candidata tan firme, tan inteligente y tan consoladora. Esa unidad no llegará nunca si dentro de las cupulas los hombres se sienten incomodos con unA líder.


El partido, el PSOE, eligirá al Sr. Rubalcaba como lider, más de lo mismo, una antiguada y cómoda elección.

Dice mucho del pánico de los hombres.

Oportunidad perdida..... ¡que no se queje nadie después!

 
 
 
 
 
 
@Gavi Mensch
Maastricht ( y Jerez), 26-5-2011
 
.

zaterdag 21 mei 2011

Gastcolumn Chawwa Wijnberg: recht en vaardig

.
Hallo meneer Rouvoet, wat heeft u een heerlijke wet gemaakt. Scheidende partijen moeten samen overleggen. Als de meeste mensen dat werkelijk zouden kunnen, hadden ze helemaal niet hoeven scheiden. Maar als één van de partners een psychiatrisch patiënt is? Hoe stelt u zich dat voor?

Elke keer terug naar af. Ouders, lange lijsten invullen. Wie bepaalt de school, de muziekklas, welke kapper? Wie knipt het haar? En wie betaalt dat? Niet die patiënt, die heeft geen geld, die wil namelijk niet werken, want die is heel zielig. Aggot, gek en zielig.

Daar is nog een categorie van. Misdadig, wreed en zielig. Aggotnogaantoe.

En rechters geven een humane straf. Aan een meneer van eenennegentig, hij is al zo oud, hij mag nu vrij. Hoe voelen de nabestaanden zich? Hun schatten zijn doodgemaakt in dat akelige kamp waar die zielige oude man zo veel kwaad heeft aangericht. En zij blijven ook zo vreselijk dood, hè?

Maar ja, wij willen een wereld waar het recht zegeviert en waar humane straffen als lichtend voorbeeld de misdadigers moeten stichten. Een goed voorbeeld.

De akelige man moet de proceskosten betalen, goed zo, hij is niet verzekerd, hij kan nergens heen. Ik mag zeggen dat dat wel prettige bijkomstigheden zijn. Maar de Oekraïners met de geborduurde bloesjes zaten blij te zijn tijdens het proces omdat hun held zijn mond hield. Goed zo jongen, laat ze maar praten. Goed zo vent, doe maar net of je ziek bent. Laat ze maar denken dat je dement bent. Grapjes maak je maar buiten de rechtbank.

Humaan en rechtvaardig. Ja, zo is onze maatschappij. Een advocaat mag honderdvijftig euro per uur schrijven, gereduceerd tarief. Ook van een cliënt die dat met twee kleine kinderen helemaal niet kan betalen. Voor een toevoeging, een gratis advocaat, had cliënt vijftig euro per maand te veel salaris. Schuld en boete. Schuld en straf. Schuld en wanhoop. Heel humaan allemaal.

En de oplossing van de oude Saar werkt hier niet:

Saar en Moos liggen in bed. Het jaar, omstreeks 1934. Het is midden in de nacht. Een uur of drie... Moos woelt en woelt. Saar doet het licht aan en zegt: ‘Moos, wat is er aan de hand?’
Moos doet humeurig het licht weer uit en zegt: ‘Mens ga toch slapen.’
Saar doet het licht weer aan. Zegt ze: ‘Kan ik slapen als jij zo woelt? Wat is er aan de hand? Heb je zorgen?’
Moos doet het licht weer uit en gromt.
Saar zegt: ‘Moos, ik ben je vrouw, heb je schulden? Aan wie? Hoeveel?’
Ze doet het licht weer aan.
Moos: ‘Honderd gulden aan Sam aan de overkant.’
Saar: En je hebt het niet? En is dat alles?’
Moos bevestigt het schoorvoetend. ‘Ja.’
Saar staat op. Schuift het raam open en roept naar de overkant: ‘Sàààààm!!!’
Sam geschrokken hangt ook uit het raam. ’s Nachts drie uur moet je denken. Hij zegt: ‘Saar wat is er?’
Saar zegt: ‘Moos hier, hij moet jou honderd gulden terugbetalen?’
‘Ja’, zegt Sam.
‘Nou hij hééft het niet’, zegt Saar en smijt het raam dicht.
Zegt ze tegen Moos: ‘Ga jij nou maar slapen, ligt híj wakker!’

 
©Chawwa Wijnberg All rights reserved 2011
Middelburg 20-5-2011
 
Tekening: Chawwa Wijnberg.
Meer op: chawwawijnberg.nl
 
.

vrijdag 13 mei 2011

Een honeymoon die voor altijd duurt.

.

"Ze hebben een echte honeymoon geboekt", zegt mijn buurvrouw, "met alles d'r op en d'r an." Ze frommelt nerveus een zilverpapiertje op.

Even lijkt ze in gepeins verzonken maar plots veert ze op en vraagt: "Wil je nog een senseo?" Het woordje koffie heeft ze achtergelaten in haar oude huis in de volksbuurt even verderop. Ze geeft me een gebloemd kopje met schoteltje aan, steekt een sigaret op en zegt dromerig: "Toch vind ik het wel iets hebben, dat ze nu gaan trouwen, eigenlijk toch wel romantisch, dat zou je toch een jaar geleden nooit geloofd hebben, toch?" Ze kijkt vragend in mijn richting.
"Nee", zeg ik ferm, "nooit. Ik dacht dat trouwen meer iets was voor mensen die echt heel erg verliefd zijn."
"Nou ja, soms niet hoor, ik ben getrouwd toen ik 17 was en omdat het moest van mijn vader. En dan doe je het er maar mee". Ze roert nadenkend in haar kopje.
"Maar dat is dan ook niet zoals zij het hebben, ik bedoel, zij zijn echt héél erg verliefd hoor. Al jaren. En dat hij eerder getrouwd was zegt niks. Hij vond toen dat ie getrouwd en wel meer vertrouwen wekte, zegt mijn vriendin. Mijn vriendin woont bij hem om de hoek. Zij weet alles van hem, állés!"

Ze kijkt me indringend aan. "Weet je dat ze al verliefd waren toen ze allebei nog niet belangrijk waren? Smoor waren ze, daarom is hij ook uiteindelijk weggegaan en voor zichzelf begonnen. Veel beter, dan valt het ook allemaal niet zo op."



"Dat zal toch niet", zeg ik op een wat cynische toon. Ze kijkt me in de ogen en zegt: "Ik ben echt blij voor die twee, beetje sneu voor zijn ex maar die kan goed verzorgd naar haar eigen land terug, hier begrijpen we dat soort mensen toch niet." Ze schudt heftig met haar krulspeldkrullen."Mijn vriendin zegt dat ze nu een prachtige flat hebben bij haar in de buurt en voor door de week en ander huis daar. Dat lijkt wel zo prettig, ze zitten op het werk vaak bij elkaar natuurlijk, maar thuis is toch anders!"

Ze giechelt. "Kun jij je dat nou voorstellen buurvrouw, jij bent een Hollandse, dat die twee heftig zoenen en zo?" Ze kijkt mij vorsend aan. "Nou", zeg ik, "normaal gesproken kijk ik er niet van op, maar in dit geval…."
Ik grinnik en de buurvrouw lacht voluit.

"Eigenlijk wel grappig dat iedereen hem altijd Greet genoemd heeft, toen we op hem stemden wisten we dat nog niet. Maar hij is wel een goeie hoor, hij doet alles voor ons. Mijn vriendin zegt dat hij met Mark trouwt voor de stabiliteit."

Ze steekt nog een sigaret op en blaast langzaam de rook uit. En dan met verlangen in haar stem: "Daar heb ik nou altijd van gedroomd, van zo verliefd zijn en dan trouwen. En een honeymoon die voor altijd duurt….voor altijd!"


©Gavi Mensch
24-1-2011


©All rights reserved 2011
Eerder gepubliceerd in Wicked Magazine van februari 2011
De namen in dit artikel zijn gefingeerd en het artikel is fictie, de foto's zijn slechts decoratie.
Foto: Internet en
Poster: Jasper de Beijer http://urly.nl/1zp



UPDATE:  20-8-2012: Het is uit tussen Mark en Greet, het leverde Mark te weinig op. Jort bleek een betere keuze.




foto via Internet.

Update 11-9-2012:
Nog geen foto, maar het is weer aan, dat wel



woensdag 4 mei 2011

Een meisje met tegoed

.




Eigenlijk ben ik een verouderd goed bewaard doch slecht geconserveerd meisje, ik heb nog zaken tegoed van het leven.
Mijn touwtje kan ik nog springen, mijn pop is nu een levend model.
Meisjes mogen kroelen met hun vadertje, ik ben van die herinnering nog niet losgekoppeld.
Ik was en ben het meisje van Anna, mijn oma, nog steeds! Zij waakt over mij, met haar zondagse hoed een tikkeltje scheef.
Meisjes leven in een wereld die veel mooier is dan deze, zijn verdrietig om plagerijen, die nog steeds hard aankomen.
Wat ik tegoed heb?
Een lief voor de rest van mijn leven, verder heb ik bijna alles.
Maar ook dat is een meisjesdroom.
Evenals de rode schoentjes, een belofte aan mijzelf.


©Gavi Mensch
Maastricht,3-5-2011


Reeds gepubliceerd op: http://120w.nl/
Cartoon: Peter van de Wiel: www.peterscartoons.nl
© All rights reserved 2011

.