Geen macht aan de zorgverzekeraars.

Aan mijn lezers, mijn patiënten, familie , vrienden en bekenden.


Het is de hoogste tijd! Meer betalen voor slechtere zorg is wat de beperking van artsenkeuze inhoud. Zorgverzekeraars zijn uit op winst en niet op uw/ jullie gezondheid. Ook voor uw kinderen kunt u dadelijk niet meer kiezen.

Hieronder de brandbrief van de huisartsen, lees en teken de petitie alstublieft. Deze beperkende maatregel mag niet doorgaan, De zorgverzekeraars krijgen veel te veel macht. Het horen NON profit instellingen te zijn, in plaats daarvan gaan ze voor geld over lijken!

De patiëntenbrief van de VPH

(klik hier voor de pdf-versie)

Uw eigen zorgverlener of ziekenhuis kiezen? Als we nu niets doen, hebt u straks geen keuze meer. 

We leven in een vrij land. U mag stemmen op wie u wilt, uw eigen levenspartner kiezen en als het moet kiest u een eigen advocaat. Deze keuzevrijheden zijn belangrijk. Maar een belangrijke vrijheid dreigt nu van ons te worden afgenomen. Namelijk de mogelijkheid om zelf uw dokter of hulpverlener te kiezen.

Dat heeft alles te maken met de rol van de zorgverzekeraars. Als Nederlandse burger ben je verplicht een zorgverzekering af te sluiten bij een zorgverzekeraar. Eens per jaar kan je wisselen; de reclames op tv vliegen je dan om de oren. De zorgverzekeraars proberen je te verleiden om over te stappen en je kan kiezen uit een goedkope “naturapolis” en een dure “restitutiepolis”.

De minister wil de wet veranderen om zorgverzekeraars het werk gemakkelijker te maken, zodat ze nog scherper in kunnen kopen. De zorgverzekeraar moet nu nog een deel van de kosten betalen als u gebruikt maakt van een niet gecontracteerde dokter, fysiotherapeut, psycholoog et cetera of naar een niet gecontracteerd ziekenhuis gaat. Als minister Schippers haar zin krijgt kunnen alle patiënten met een naturapolis, tenzij ze alles zelf betalen, straks niet meer kiezen welke dokter, fysiotherapeut, psycholoog, psychotherapeut of andere hulpverlener ze willen raadplegen. Dat beslist de zorgverzekeraar voor u. De meeste mensen in Nederland hebben zo’n naturapolis. Als we niks doen, zou het zo kunnen gaan:

Mevrouw A. is 58 jaar en heeft sinds een paar weken pijn in haar buik. De huisarts vertrouwt het niet en laat dezelfde dag een echo maken. Hierop zijn vocht in de buik en een paar andere afwijkingen te zien, verdacht voor darmkanker. De volgende dag is de pijn zo hevig dat de huisarts het meest nabije ziekenhuis vraagt om haar direct te zien. Dit ziekenhuis is gelukkigerwijs ook het regionale expertisecentrum voor darmkanker. Binnen een paar dagen wordt de diagnose bevestigd: uitgezaaide darmkanker met ontsteking van het buikvlies. De behandeling wordt snel gestart. Tot de verzekeringsmaatschappij belt: mevrouw heeft een naturapolis en het ziekenhuis is niet gecontracteerd. De patiënte zal een deel van de kosten zelf moeten betalen. Duizenden euro’s die ze niet heeft. Bovendien moet ze voor de behandeling naar een ander ziekenhuis, verder weg en minder bekwaam. Ondanks de argumenten dat dit tot vertraging en extra kosten leidt, blijft de verzekeraar bij zijn oordeel. Blog van Paulus Lips, huisarts in Amsterdam 

Dit kunt u doen om de vrije keuze voor arts en ziekenhuis te behouden, voor u en uw kinderen. Als u ook vindt dat de zorgverzekeraars niet nog meer macht moeten krijgen en de patiënten en hun zorgverleners hierdoor volledig machteloos raken, dan is het nu tijd geworden uw stem te verheffen en aan de politiek duidelijk te maken dat nu de grens bereikt is. Teken daarom voor donderdag de petitie of op www.redvrijeartsenkeuze.nl of like de Facebook-pagina Red de Patiënt. Ruim 74.000 Nederlanders gingen u al voor.

Was getekend,
Uw zorgverlener

Dit is pas een begin. Er moet veel meer gebeuren. Anders worden we verslonden door graaiers en psychopaten.
http://gavimensch.blogspot.nl/2014/05/spijt-van-gehoorzaamheid.html



Patiënten mobiliseren?

Patiënten, familie, vrienden en bekenden kunnen op de Facebook-pagina Red de Patiënt hun stem laten horen:

Eveline van Donkelaar 
Nederland BV, 2-6-2014

De bevlogenheid van Florence?

Ja hoor, we zijn bevlogen lees ik in Skipr, maar slecht 41% van ons. Vreemds zoiets. Lees ik voor bevlogen consciëntieus dan is dat wel 100%. 

En wat heeft men liever: iemand die Florence Nightingale als voorbeeld heeft of iemand die nadenkt voor ze doet, meedenkt, zelf denkt… nou? Het laatste kan uw leven redden terwijl onze bevlogenheid maakt dat er onwetenden zijn die een verpleegkundige nog steeds verpleegster noemen, de reddende engel die altijd lacht en eeuwig zorgt. Die van het cacaoblikje.

Ik quote:

[ Medewerkers van zorgorganisaties zijn in vergelijking tot werknemers in andere branches veel bevlogener. Hierdoor zijn zij veel toegewijder, energieker en trotser op hun werk dan mensen die bijvoorbeeld bij de overheid of in het onderwijs werken. Dit blijkt uit een onderzoek van FunktieMediair en Schouten & Nelissen onder ruim 6.000 medewerkers in de zorg.

(Advertentie)

Van alle werknemers in de zorg is 41 procent bevlogen. Dit is 16 procent boven het nationaal gemiddelde. 13 procent is niet bevlogen, terwijl dat gemiddeld over Nederland op 24 procent ligt. Opvallend is dat de care met 45 procent bevlogenheid beter scoort dan de curatieve sector (33 procent).]

De rest moet u zelf maar lezen: http://www.skipr.nl/actueel/id17460-zorg-kent-bevlogen-medewerkers.html#comments

Ik had ( natuurlijk) wel weer een kort commentaar:

Vreselijk veel bevlogen mensen, die in de vrije tijd bijscholen, 's nachts op internet hangen om de operatie van de volgende dag te bekijken, een sociaal leven persen in 24 uur vrij met de was en de kinderen en verder thuis ook nog zorgen. Mensen op wie altijd beroep wordt gedaan. Mensen die nooit een fatsoenlijk salaris krijgen, voor wie de overheid ook nog een 0-lijn heeft georganiseerd! Die veel te weinig klagen en nooit écht klagen. En dan, bevlogen of niet, toch werk doen "van leven op dood", meer verantwoording hebben dan artsen en de graaibusiness van Mw. Schippers draaiend houden. Zouden al die duurbetaalde specialisten wel weten wat ze met een patiënt moeten doen als er eens een week lang helemaal geen verpleegkundigen zouden zijn? Ja, op een of andere manier zijn we allemaal bevlogen, nu de waardering nog en ook in klinkende munt graag. Bevlogen maar niet voldaan!

O ja, nog even…de leidinggevenden voegen niets extra's toe, dat weet ik uit eigen ervaring. Leidinggeven is het onnozel achten van je 'ondergeschikten'. Ik heb mijzelf ooit teruggeplaatst, het leidinggevende marktwerkingzweepje ligt me niet zo goed in de hand. ;-)

http://gavimensch.blogspot.nl/2013/02/de-florence-nightingale-chantage-en.html

http://gavimensch.blogspot.nl/2011/09/gelukkige-werknemers-leveren-meer-op.html

http://gavimensch.blogspot.nl/2011/06/zorgverlener-in-de-thuiszorg-een.html

NB Ik hoop dat het stukje in Skipr positief bedoeld was en alleen niet zo erg doordacht. Het onderzoek naar bevlogenheid riekt mij, naar de effectiviteit van vliegende nonnen.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 23-2-2014

All rights reserved 2014

.

Het probleem heet racisme!

12-11-2013 demonstratie: Het probleem heet racisme!

Op dinsdagavond 12 november, de avond voor het bezoek van de extreemrechtse politica Marine Le Pen organiseert Anti-Fascistische Actie Nederland een demonstratie in Den Haag onder het motto: Het probleem heet racisme!
Op woensdag 13 november komt Le Pen van de Franse extreemrechtse partij Front National (FN) naar Den Haag. Ze komt op bezoek bij Geert Wilders om te praten over hun samenwerking in het Europees Parlement. Marine Le Pen nam het FN over van haar vader, Jean Marie Le Pen, die bekend is om zijn, op zijn zachts gezegd, eufemistische uitspraken omtrent de Tweede Wereldoorlog. Marine Le Pen doet haar best de partij een ander imago te geven door te focussen op de economie en de Franse soevereiniteit. Maar de ideeën van de partij zijn niet veranderd. Het antisemitisme is slechts vervangen door islamofobie en de partij is nog steeds extreem nationalistisch.

Maar het probleem van racisme in Nederland gaat verder dan het racisme van politieke partijen als de PVV en het FN. Afgelopen maand klapten drie oud-agenten van korps Haaglanden uit de school over het racistische politiegeweld wat veel voorkomt in de Haagse Schilderswijk. Zo vertelden zij dat discriminatie, intimidatie en mishandeling aan de orde van de dag zijn. Het ging zelfs zo ver dat iemand die willekeurig werd aangehouden in het politiebureau arbeidsongeschikt is geschopt.

De Nationale Ombudsman Alex Brenninkmeijer kwam deze maand met een rapport over racisme in Nederland naar buiten: ”Het politieke tij in Nederland is racistisch”, aldus Brenninkmeijer. ”Dan heb ik het niet over één partij maar over de stemming in Den Haag. Die is tegen buitenlanders.”

Kortom, het is tijd om een sterk geluid te laten horen tegen racisme en intolerantie! Het probleem is racisme en als de politiek het verzaakt om daar iets aan te doen, en zelf volop mee doet aan de racistische tendens in Nederland, moeten we zelf in actie komen om een einde te maken aan racisme. Kom dus naar Den Haag en laat je horen!

(Zie voor het protest tegen de komt van Le Pen op 13 november hier)

Datum: 12-11-2013

Locatie: Hobbemaplein, Den Haag

Tijd: 19:00

en dan nog even, ter illustratie....

en dat dan ook maar gelijk meenemen: http://www.groene.nl/artikel/het-verpieterde-debat

Gavi Mensch

Nederland BV, 4-11-2013

Santiago

Santiago of Jaime is in het Nederlands Jacobus, Jaap of Koos. Net zoals van mijn overgrootvader Jacobus en mijn vader Koos is het vandaag de naamdag van mijn zoon Jaime. Wij feliciteren hem, hij viert zoiets niet.

Wat een feestelijke dag voor Santiago de Compostela had moeten worden, veranderde vanmorgen in één seconde in een ramp door een vreselijk treinongeluk.

Meer dan honderd gewonden en tachtig doden.

Sint Jacob of Santiago is de 'beschermheilige' van Spanje.

Wat heb je aan een beschermheilige?

Die besturen toch geen treinen?

Hoeveel Jaime's, Santi's, Jacobs Jaapies, Jacobina's en Koosjes hebben vandaag het leven verloren op weg naar hun beschermheilige?

De slachtoffers en hun families zijn boos.

Logisch, want niets of niemand beschermt ons nog.

©Gavi Mensch

Maastricht, 25-7-2013

Ook gepubliceerd op 120w.nl 

All rights reserved 2013, niets van deze blog mag overgenomen worden zonder specifieke toestemming van de auteur.

Interview met Eveline. De gebroken levenslijn.

Een deel van het verhaal......

-Hoe oud ben je?

Ik heb twee leeftijden. Ik ben 61, vanaf mijn geboorte leef ik al 61 jaar. Maar op 6 mei 2013 werd ik 18, een mooie leeftijd.

_Twee leeftijden, dat is als het hebben van een vorig leven?

Nee, ik heb een gebroken levenslijn, letterlijk en figuurlijk.

Voor die 6de mei 1995 was ik enige tijd niet aanwezig. Een week of drie vier ongeveer. De helft van die tijd werd ik in coma gehouden. De andere helft was om te wennen aan een kaalgeschoren hoofd, het leven met gewone pijnstillers en het trainen van mijn brain.

-Hoe verliep de revalidatie?                                  

Er is geen revalidatie voor mensen die met onzichtbare ongemakken doorleven.

Ik liep elke dag een stuk verder, mijn vrienden op de route stonden aan de deur en riepen hoera als ik er aan kwam. Dan mocht ik daar rusten voor de terugweg.

-Maar de impact was toch wel groot zeker? Onzekerheid?

In een maand trainde ik alles weer opnieuw: kijken waar je loopt, leven met 2 D beelden, lezen met extra licht en de regels volgen met mijn vinger. Ik deed maandenlang elke dag bergen kruiswoordpuzzels, elke week een niveau hoger. In een maand tijd was ik terug op een redelijk niveau; bij een test bleek ik 75% van de Nederlandse woorden te kennen. Ik blijk een roestvrijstalen geheugen te hebben.

Binnen enkele maanden waren alleen mijn veel te korte haar en mijn onzekere lopen de enige zichtbare overblijfselen.

- Dus terug naar zoals je was voor het aneurysma in je hoofd knapte?

Zo ongeveer. De jaren daarvoor had ik mijn schouders onder het leven gezet met de broodnodige en alle kleuren humor en veel mooie en aardig wat nare herinneringen.

De jaren daarna heb ik niets anders gedaan. Binnen 9 maanden was ik weer 'gewoon' aan het werk als wijkverpleegkundige.

-Veel te zwaar natuurlijk?

Tillen deed ik nog even niet. Maar mijn eerste patiënt was een jonge vrouw in een volledige gemotoriseerde rolstoel die alleen haar hoofd nog kon bewegen. Ze had hetzelfde gehad als ik. Dan word je emotioneel. Dat is moeilijk in de zorg. Emotionaliteit is een kenmerk van mensen met hersen- en hoofdletsel. Na 45 jaar werk en allerhande ellende zien is dat vervelend. Tranen zitten hoog. En ik ben moe, doodmoe.

-Je bent geopereerd, heb je daar nog last van?

Jawel, de gaten in mijn schedel zijn gevoelig en ik ben gevoeliger voor herrie. Ik ben sowieso gevoeliger voor veel dingen. Wreedheden raken mij meer. Maar ook liefde komt gelukkig sterk over. Het compenseert. Hoofdpijn is beangstigend en oorsuizen is blijvend. En de verwondering dat niemand begrijpt dat doodgaan en weer terugkomen je leven veranderd.

-Doodgaan?

Ja, ik was 2 keer op weg,  de eerste keer door de bloeding en de hersendruk en daarna door een anafylactische shock tijdens het eerste onderzoek. Doodgaan was mooi de eerste keer. De pijn was weg, er was niets meer. Behalve toen ik besef kreeg van mijn kinderen die stonden te roepen. Ik moest terug. Gelukkig kon dat.
De tweede keer hebben ze me terug gehaald met reanimatie. 
Het verandert je kijk op het leven en de rijkdom van het hebben van kinderen en het meemaken van kleinkinderen is ongelooflijk. Elke dag is een bonus......

- Wat doe je op dit moment?

Ik geniet van alle jaren overleven en ben bezorgd over de toekomst van ons allen. Ik help en schilder en schrijf. Ik pieker over hoe het verder moet.

Ik werk aan een lesbrief over omgang met mensen met o.a. een narcistische persoonlijkheidsstoornis en hun omgeving. Een praktische benadering eigenlijk. Er is al veel theorie geschreven, in de praktijk heb je daar als verpleegkundige weinig aan. En ook de familie, de begeleiders en de rest van de omgeving van de patiënt hebben een steuntje in de rug nodig.

En verder ik werk aan de rest van mijn boek. Over de gebroken levenslijn en mijn leven ervoor en erna. Er is altijd een leven voor een ernstige gebeurtenis en ik heb het geluk dat ik ook kan verhalen over het leven 'erna'.

©\EYvD 2003 notdead. 

Wordt vervolgd........

©GaviMensch

6-5-2013

All rights reserved 2013. 
Bonus is van Joost Brands: http://pianotweets.wordpress.com/

https://www.hersenstichting.nl/steun-ons/sponsoracties?page=1


Voor hen die meer willen weten over dood en leven: http://www.wired.com/wiredscience/2013/04/consciousness-after-death

Het levert je niets op.

.

Jaloezie is nooit 'mijn ding' geweest. 

Ik kan met een vrolijk hart door een mooie villawijk lopen en genieten van de ruime huizen met de prachtige tuinen. Soms denk ik heel even dat ik ook wel weer in zo'n huis zou willen wonen maar dan corrigeer ik mij direct.

Zo'n huis vraagt onderhoud, jonge mensen met grote inkomens en als je geniet van een briljante oude dag ook nog een kleine ploeg personeel. Niet alleen een grote hoeveelheid geld is nodig, je bent ook altijd afhankelijk van hulp, hulp van eerlijke mensen. Je accountant moet eerlijk zijn, je belegger, je bank, je verzekeraar. Je huishoudelijke hulp, je tuinman en de 'werkster'. Je bent op je hoede!

Daar zit je dan in je grote huis, er wordt nooit iets voor je betaald, je vrienden komen uit dezelfde kringen en iedereen probeert krampachtig rijk te blijven. Vroeger paste het cadeautje voor jou in het lijstje PR-geschenken en was je voor de schenker aftrekbaar van de belastingen. Nu ben je de enige gever en is er niemand om iets aan te geven. Want iets geven terwijl je niets krijgt kan niet. Je vrienden komen niet meer eten want ze vinden je huis te groot, ongezellig of te ver weg. En ze worden te oud.

Vervolgens breek je een heup, moet je een traplift laten aanleggen en besluit je om beneden te gaan slapen. Elke dag een andere verzorgende van de thuiszorg, je hebt geen controle of ze iets meenemen. En de bovenverdieping verpaupert. De kinderen komen met kerst en Pasen; Sinterklaas wordt niet meer gevierd. Dus laat je vlak voor die dagen de kamers schoon- en de bedden opmaken. Ze nemen de bovenverdieping in beslag, maken herrie en rommel, je hebt immers een hulpje en een werkster.

Het leven wordt alsmaar duurder. Je wordt vrekkiger want dadelijk heb je niet genoeg om van te leven. Waar je vroeger 10000 euro in de maand te besteden had, heb je er nu maar 5000 en het is op voordat de maand begonnen is. Je ligt 's nachts wakker van de zorgen, slaapt steeds slechter en wordt humeuriger. Je vrienden blijven weg; je kinderen verzinnen excuses.

Zo kan het zomaar gebeuren, dat je op een dag dood gevonden wordt door de 'werkster'. Je kinderen komen, boos omdat je die ingewikkelde iPhone niet wilde gebruiken en boos omdat ze nu een boel extra werk aan je krijgen. Je wordt gecremeerd terwijl je begraven wilde worden. Het huis wordt leeggehaald door een opkoper die door al je privé zaken snuffelt. Je verzamelingen voor de kleinkinderen verhuizen naar zijn zaak of de veiling en je huis wordt te koop gezet.

En het enige wat er van je overblijft is geld.

@Gavi Mensch

Nederland BV,1-11-2012..

Urinemaffia en incontinentiepolitie

.

Al jaren zucht ik over het inkoopbeleid van verpleeghuizen wat betreft het inco(ntinentie) materiaal.

Het duurste merk bestellen en er zuinig mee omgaan; zo kwam het woord '24uursluier' aan zijn naam. Ten koste van wie hoef ik niet uit te leggen, denk ik.
De Raden van Bestuur en de managers zitten wel met droge billen en droge ogen op hun ergonomische vergaderstoelen. Het geld van de andere 3x8 uurs inco's van de patiënten verdwijnen in hun digitale salaris-envelopjes.

Wie nat is moet op de dubbele blaren liggen. Want veel te vaak hebben bedlegerige patienten al te maken met decubitus; in het nat liggen draagt niet bij aan de genezing daarvan.

decubitus

Er is zelfs een verhaal in omloop dat het voor decubitus (doorliggen) niets uitmaakt of patiënten nat of droog zijn. De in urine geweekte huid zou niets te lijden hebben. Doorliggen komt door de slechte drukverdeling op de huid.

De enorme wonden en blaren veroorzaakt door urine, faeces en pus heten tegenwoordig vochtletsels.

vochtletsel

Theoretische lariekoek natuurlijk die prettig makkelijk te verwerken is in de argumenten van domme managers (het heeft allemaal niets met doorliggen te maken) en die het incontinentie materiaal van de patiëntenkamers laten halen. Er mag niet meer zo vaak verschoond worden!

En een verpleegkundige van dienst die daarover klaagt kan haar halfjaarcontract nooit verlengd krijgen. Ik heb daar dan ook precies 6 maanden gewerkt.

Maar in de thuiszorg gebeuren andere zaken.

Incontinentiemateriaal dat bij de apotheek besteld wordt is bijna altijd van bekende merken zoals Tena. Er is nog een mogelijkheid om het te bestellen bij de zorgmaterialen leverancier die de gebruiker de keuze laat en probeert om merkloos materiaal aan te bieden, dat is natuurlijk een stuk goedkoper en zo hoort het ook.

Het Tenadealtje is dus niet alleen van het verpleeghuis, maar ook van de apotheek.

Nu is het zo dat incontinentiemateriaal voor apothekers financieel geen zoden aan de dijk zet en boven dien voor extra onkosten zorgt; bestellingen rondbrengen kan niet op de fiets en moet dus met een 'dure' bestelauto (argument persoonlijk gehoord van apotheek)

Tena heeft nu de patiëntgegevens van de apotheken gekregen. Zonder landelijk EPD kan dadelijk de medewerkster van Tena zien wie in zijn broek plast en waarom.
Dan stuurt Tena iemand op pad om in samenwerking met de apotheken een gebruikersprofiel vast te leggen bij de gebruikers (veelal zieke en oudere mensen).

update 9-8-2012  Hèt telefoongesprek.... Column Jan Bennink VK

artikel van Anneke Stoffelen, de Volkskrant van 9-8-2012

Waarom? Omdat de ziektekostenverzekeraars als Achmea  bezuinigen op incontinentiematerialen en een dagtarief gaat vaststellen.

Tena legt nu even voor de apothekersinkomsten vast dat de patiënten alleen Tena willen…. (wij van Tena adviseren Tena)
De apothekersvergoeding is 0,12 voor druppelen en 1.86 voor een natte broek doen….per dag.

Even ter vergelijking: een pak Tena lady van 30 stuks super kost gemiddeld €16.00 (0.53 p. st.). Dezelfde kwaliteit van huismerk kost bij Etos nog geen €2.00 voor 10 stuks (Etos control 0.20 p. st.). Bij Lidl 12 voor 3.00 (0.40 p. st. )
En bij Kruidvat tijdelijke aanbieding 20 voor €3.00 (0.15 p st. )

Etos komt als goedkoopste uit de bus met prima kwaliteit inco -materiaal.
Wat gaat Achmea hiermee doen? En de consument? Niet bestellen bij de apotheek toch zeker?

Je vraagt je af hoeveel apothekers, zorgverzekeraars en verpleeghuisdirecties verdienen aan zo'n Tenadealtje. 
De vervuiler betaalt, in het geval van incontinentie, dubbel!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 9-8-2012

Nog een UPDATE Een boze demissionaire? Na eerst landelijk iedereens gegeven willen publiceren (landelijk EPD) en kwijlen over haar marktwerking.... en nu is ze boos? De apotheker die mijn gegevens doorspeelt wordt toch zeker wel aangeklaagd vanwege het schenden van mijn privacy?
Je zou er incontinent van worden: Schippers laakt bellen naar incontinente patiënten door Tena Uit de NRC

UPDATE: Incontenente apothekers lekken.....

UPDATE: Niet alleen Tena belt:

UPDATE: Achmea bezuinigt...waarom oh waarom
.

.

High Five Barry

.

Suus heeft een kindje dat na 16 weken geboren is, een dood kindje.

16 zondagen hebben zij en haar zoontje een rustig ontbijtje gehad en daarna leuke dingen gedaan, met zijn drieën. Voor een 7 jarige is het een hele belevenis, de wetenschap dat je er een broer of zusje bij krijgt. Een belevenis en een verantwoording want in een ouder gezinnen dragen kinderen een deel van de verantwoording van de afwezige partner…ook al wil de moeder dat niet.

16 weken lang hebben ze al zitten knutselen aan het bordje 'Welkom' boven de voordeur. Het was nog lang niet af, er moest immers nog 24 weken hard gewerkt worden aan het vervolmaken aan het kindje. Maar het woord Wel was al klaar. Dat was ook de keuze geweest….

Nu is hij te vroeg geboren, 16 weken. Een volmaakt mensje zonder de mogelijkheden om er ook leven in te blazen. Ik heb ze gekoesterd, de minuscule handjes bekeken, de voetjes, de oortjes het neusje…. Ik heb ze in doeken gewikkeld, in een bedje gelegd als ze gestorven waren. En als ze bewogen heb ik hen nooit laten sterven op een weegschaal of op de verlostafel, altijd in de warme couveuse of in mijn armen of in die van de moeder.

Daarna raakte ik bewust het spoor bijster. Ik weet dat er soms obductie gedaan werd om te kijken waar het kindje aan overleden was. Ik weet ook dat sommige kindjes 'ergens begraven' zijn. En anderen nergens.

Suus heeft een kindje dat na 16 weken zwangerschap dood geboren is. Ze wilde het laten cremeren maar dat kan niet zomaar. En bovendien is het duur. Suus heeft haar kindje bewaard op een plaatsje onder nul en mag het vandaag brengen voor de crematie. Geen afscheidswoord, geen plechtigheid, alleen cremeren. De verzekering vergoedt niets, het was nog geen mens, zeggen ze vlug.

De samenleving doet ook niets aan deze gruwel, het is ver van een ieders bed. Maar die conservatieven en pro-life en zieltjes zoekende reli-politieke partijen dan, hebben die nog geen menslievende regeltjes gemaakt voor het mooi afscheid nemen van een menschje dat het niet gehaald heeft?

Suus en haar zoon van 7 missen niet de koffie met cake maar het moment van omarmd verdriet, de medelijders, de tranen van medeleven en mededood.

Met deze woorden begeleid ik het kleine afscheid van de moeder en de grote broer van Barry en hoop ik iets tastbaars te kunnen leveren.

Alle menschen tellen.

High Five Barry!

En een kleine troost, een prachtig gedicht van Vasalis, geleend van de site van Fabje Rennt  http://www.fabjerennt.nl/2012/06/27/poezie-op-woensdag-dl-24/

Gavi Mensch

Nederland BV 27-6-2012

Gastcolumn van Malou van Hintum: 50ers

Vijftigers worden van de arbeidsmarkt weggekeken, maar moeten financieel wel voor zichzelf kunnen zorgen. Rara, hoe kan dat, vraagt Malou van Hintum zich af.
Vijftig is te oud om nog volop mee te mogen doen. Terwijl we krijgen ingepeperd dat mensen ook na hun pensioen moeten doorwerken, worden we na ons vijftigste weggekeken. Vijftig - het is een soort enge ziekte die je zo lang mogelijk moet zien te ontlopen. Maar al kunnen we ons laten gladstrijken en opvullen, morrelen aan onze geboortedatum kunnen we niet. Dus vijftig worden we onvermijdelijk, tenzij we ons vroegtijdig kapot zuipen, voor de trein gaan liggen of als veertiger een afgrijselijke ziekte oplopen die korte metten met ons maakt.

Persona non grata
Als je vijftig bent, denk je na over wat je nog wilt en kunt. Je hebt in de loop van de tijd een hoop intellectuele en sociaal-emotionele bagage verzameld waar je in je werk je voordeel mee kunt doen. Wat mij betreft tot mijn zeventigste; dat lijkt me een prima leeftijd om afscheid te nemen.

De ene keer lijken die twintig jaar me veel te kort. Als ik optel wat ik allemaal nog zou willen lezen, zien en beleven, heb ik nog twintig jaar extra nodig. Andere keren vind ik die periode een eeuwigheid, omdat je al die tijd een persona non grata bent. Want de boodschap die vijftigers krijgen, is dat ze 'plaats moeten maken'.

Ik kreeg een poosje geleden tijdens een debat naar mijn hoofd geslingerd dat ik 'de plaats van een dertiger inneem' omdat ik hier wekelijks een column schrijf. Je hoeft blijkbaar niet eens in loondienst te zijn om een jongere in de weg te zitten. Ook voor zelfstandig ondernemers lijkt 'oprotten' het parool.

Tegelijk moeten vijftigers flink aan het werk blijven, want ze mogen de samenleving niets kosten. Rara, hoe moet dat dan?

Dertig
Vijftig is het nieuwe veertig, juichte het maandblad Opzij onlangs in een reportage met inspirerende, mooie vrouwen van vijftig-plus. Veertigers tellen al niet meer mee op de arbeidsmarkt, somberde het weekblad Intermediair een paar weken geleden. Wat lijkt een belangrijke reden? Recruiters zijn vooral dertigers.

Tegenwoordig wordt vrijwel alles in het werk gesteld om ons steeds ouder te laten worden. Intussen worden we met de nek aangekeken omdat we niet jong blijven.

We moeten allemaal dertig zijn en dat tot in de eeuwigheid blijven. Dat is onlogisch en onredelijk. Ik hoop niet dat iedereen die jonger is, eerst zelf vijftig moet worden om dat in te zien.

 ^{Malou van Hintum}

Foto: Bert Nienhuis

Deze column werd eerder geplaatst in de Volkskrant en is overgenomen met toestemming van de auteur.  Malou van Hintum is tevens auteur van het zojuist verschenen boek: Doe eens normaal en  is te vinden op Twitter onder de naam  @malouvh



.

Koninginnedag naar 25 december?

.

Een vermoeiende pas vanwege een door artrose geplaagde voet, maakt dat ik af en toe bij moet tanken. Dus na het verjaardagsontbijt, ik heb een kerstkind gebaard ooit, 25 jaar geleden, ben ik terug gegaan naar huis en heb mijn schoenen met corrigerende zooltjes, uitgedaan en verre van mij geworpen. Op zo'n manier waarop mijn zoon dat zou doen. Televisie aan en kaarsjes. Daarna een gezellige kuil gegraven tussen de kussens op de bank.

O schrik, mevrouw van Oranje die haar kersttoespraak gaat houden. Waar is de afstandsbediening? Terwijl ik speurend rondkijk, hoor ik mijn niet zo geliefde tante Bea verschrikkelijk van leer trekken. Ik blijf geïntrigeerd zitten en vol verbazing luisteren. Kijken hoeft niet want aan het beeld verandert niets, er beweegt geen haar en geen spiertje in haar gezicht. Alleen de mond beweegt. Het anders zo milde gezicht staat nu op onveilig. Prachtige uitdrukking, een Koningin waardig.

Ondanks mijn aversie tegen de adel en koningshuizen en meer van dat soort vaak te rijke en meestal te conservatieve machtsbolwerken, blijf ik vol verwondering luisteren:

- Er deugt geen moer meer van (ik vertaal even vrij), het is slecht geregeld, slecht verdeeld, vies en slordig; het gras is bruin en de koeien ziek. De armen liggen op een hoop en de zieken liggen er opgestapeld naast. Hebt u het plaatje? Daarnaast staan enkele mannen met symbolische welvaartsbuiken en streepjespak en halen de zakken leeg van de mensen op de stapels. De overblijfselen worden gewoon in zee gedumpt. Het geld geldt en dat is niet de bedoeling- aldus mevrouw van Oranje.

Hoop is wat 'we', moeten houden (waarbij ik het woordje 'we' hoor als 'je', maar dat kan aan mij liggen) en vertalen in onze (jullie) bijdragen voor een beter welbevinden.

Al met al een prima kersttoespraak, denk ik dan. In de hoop dat ze meerdere overtollige miljoenen gaat storten in al die fondsen die de naam dragen van de familie van Oranje. Voor onderzoek naar weinig en veel voorkomende ziektes, voor opleidingen, voor speciale kinderen de scholing op hun niveau, voor de terugkeer van de sociale werkplaatsen. Voor opvang en educatie van kansarmen, voor beter asielbeleid en betere ontwikkelingshulp. Voor de gehandicapten en de chronisch zieken. Voor de bejaarden zonder rollator.

Me bedenken dat een vreselijk rijke dame me deze toespraak geeft, doet enigszins af aan de impact, maar op geen enkel moment aan de inhoud.

Maar die zwaar geblondeerde overjarige jongen die denkt dat hij iets bijdraagt aan ons welbevinden, heeft helemaal ongelijk. Het is weer zijn blinde haat die maakt dat hij noch kan luisteren noch kan zien. Hij is degene die de kleur van ons gras bruint.

En Geertje Wilders, neem maar van mij aan dat na deze toespraak de keuze tussen jullie twee voor vele van je blinde volgers ( waaronder ik ook je politieke vrinden maar even schaar voor het gemak), ook voor niet zo koningsgezinden, uitermate eenvoudig wordt.

Binnenkort rijst de vraag: "Geertje Wilders? Wie was dat ook al weer?"

@Gavi Mensch

Nederland BV, 25-12-2011

.

Het 50+ verpleegkundig 'moeten', verzameling 1

.

Jantien uit Enschede, Britta uit Heerlen, Jean uit Amsterdam, Nel uit Utrecht en Bart uit Groningen zijn het gelukkig met me eens, anders zou ik denken dat het aan mij ligt. Mijn informanten uit den lande, verpleegkundigen op niveau, in zowel de thuiszorg als ook in verpleeghuizen, klagen over dezelfde slecht manieren van sommige leidinggevenden, managers, directeuren en leden van de raad van bestuur.

Normvervaging, respectloos en ongemanierd zijn de meest voorkomende woorden in hun mailtjes als het gaat om de manier waarop ze aangesproken worden.

Het is in de politiek al niet anders, het lijkt wel of iedereen die niet zo'n hoog salaris heeft het verdiend om met 'jij sufferd' aangesproken te worden.

Het gebrek aan puntige ellebogen levert ons dus minachting op.

Ik pleit er voor om de woorden 'jij moet' te vervangen door, 'zou je willen' en het 'ik heb je een extra avonddienst ingepland' door 'wil je alsjeblieft een extra avonddienst te doen'.

Het lijken vreemde woorden te worden in de maatschappij, dat 'alsjeblieft' en 'dank je wel'.

Nu wordt er in de instelling van Nel zo vreselijk bezuinigd op uitvoerenden, dat als er geen dwang achter zit, iedereen bedankt voor de extra diensten. Men doet gemiddeld 2 diensten per week extra, al maanden en Nel heeft naast haar contract van 30 uur een zieke man die zij verzorgt. Mantelzorgster aangesteld zonder overleg. Nel is 50+, zegt nooit nee omdat ze zich verantwoordelijk voelt voor de ook erg zieke bewoners van het verpleeghuis. Ze raakt uitgeput en de leidinggevende belt haar dat ze het weekend extra móet werken. Nel is stressbestendig, altijd geweest, maar nu heeft ze het opgegeven.

Ze huilt aan de telefoon. Ze heeft de directie gebeld met de mededeling dat ze uitgeperst wordt op de werkvloer. De directeur heeft haar verteld dat ze waarschijnlijk 'een probleem heeft met gezag'. Nel heeft geantwoord dat ze een probleem heeft met onproductieven en dat bij haar de rek er uit is, dat ze letterlijk overspannen is. Ze hangt met een gemaakt vriendelijk, 'goedemiddag meneer' op! De samenvatting van het gesprek, de versie van de directeur is heel anders. Ze is nu een werkweigeraar.

Bart vergaat het net zo, ambulant verpleegkundige met 36 uur waar hij er 40 van besteedt aan zijn vaste cliënten en 10 aan palliatieve zorg. 'Het wordt mijn dood', schrijft hij. Ook hij is 50+. Hij is alleen, zijn partner is overleden en de kinderen zijn het huis uit. De ziektekosten is hij nog aan het afbetalen. Een lening van de auto waar ook de rolstoel in paste blijft doorlopen, ook al is er geen rolstoel meer. Uit zijn kilometervergoeding kan hij maar nauwelijks de kilometers voor zijn werk halen. Er is niemand om hem te vervangen, als hij ziek wordt blijven zijn cliënten zonder begeleiding, in de geestelijke gezondheidszorg is dat soms funest. Hij heeft al meerdere keren schriftelijk en telefonisch zijn beklag gedaan over de manier waarop er misbruik gemaakt wordt.

 Dan 'moet' hij zelf maar cliënten selecteren en de anderen vertellen dat de zorg stopt door gebrek aan verpleegkundigen, volgens zijn regiomanager. Hij stapt naar de directeur die hem weigert te ontvangen, hij bemoeit zich niet met werkvloerzaken, hij heeft wel iets beters te doen. Bart heeft zich daarop gemeld bij de bedrijfsarts. Gelukkig is die nog niet gebrainwashed en stuurt Bart door naar een arbeidspsycholoog, Bart werkt nu even 50%, van de 36 uur wel te verstaan.

Jantien en Britta werken in de thuiszorg. Veel te veel uren, veel te veel gesjoemel met Cao's en Arbeidstijden wetgeving. Twee keer per week werken van 7 tot 13 en van 18 tot 23 en de volgende dag weer om 7 uur beginnen is meer gewoonte als uitzondering. En ook beide dames zijn behoorlijk 50+. Protest levert een grote 'bek' op en de veel gebezigde opmerkingen: 'moeite met gezag' en 'niet veranderingsbereid'.

Jantien is sinds enkele dagen opgenomen met algehele malaise, zij krijgt een darmonderzoek, er is geen logische oorzaak te vinden voor haar voortdurende buikpijn.

Britta kreeg er zelfs een extra taak bij, moest bovendien gaan bijscholen in haar eigen tijd en krijgt voor vergaderingen van 3 uur slechts 2 uur uitbetaald. Als ze daar tegen protesteert zegt de leidinggevende dat ze dan maar had moeten zorgen dat de vergadering maar 2 uur duurt, niet te veel van dat ouwe wijven geklets. Britta's echtgenoot heeft haar afgemeld bij dezelfde leidinggevende en een advocaat in de arm genomen. 

En Jean. Hij protesteerde zoveel dat ze hem een baan als manager hebben aangeboden. Hij heeft er vriendelijk voor bedankt. Jean is 60 en een uitstekend ge-update verpleegkundige. Hi werkt in de revalidatie- en herstelzorg. Jean's patiënten herstellen ook echt, daarom krijgt hij meer patiënten dan hij aankan. Een grote, nog steeds sterke man, kent alle trucjes om halfzijdig verlamde patiënten weer op de been te krijgen, hij praat hen al werkend moed in, ze gaan lopend naar huis, communiceren met hun omgeving en hebben leren leven met hun handicap.

Dat is natuurlijk mooi, maar daar is tijd voor nodig, een half uur per patiënt per dag is al krap, nu terug gebracht naar 20 minuten en bovendien 'moet' hij zijn jongere collega's begeleiden, hij 'moet' een cursus gaan geven, hij 'moet' beoordelingen van leerlingen gaan schrijven en hun stage verslagen 'moet' hij dan maar thuis doorlezen. De revalidatieartsen zijn blij met hem, de directie ook. Vandaar dat hij minder tijd krijgt per patiënt. Het ultimatum is een dreigement óf hij wordt teamleider óf ze brengen de revalidatietijd nog verder terug. Ook Jean heeft een officiële aanklacht ingediend.

Kortom, we zijn te duur, worden behandeld als oud(55+)vuil en aangezien er maar weinig nieuwe verpleegkundige bijkomen, worden we ook nog eens uitgebuit. Maar persoonlijk vind ik de grote bekken toch wel het ergst. Het gebrek aan respect.

Ik kan het niet vaak genoeg zeggen: Stelletje stommelingen, wij, op de werkvloer! Wij zijn degenen die het geld bij elkaar verdienen. We zijn de enige productieven! Zonder ons geen patiënten of cliënten, geen leidinggevenden, geen managers en geen directeuren, laat staan een Raad van Bestuur.

Weg met ons?

Eigenlijk zouden we een landelijke staking moeten organiseren, zodat men ziet wat er gebeurt. We dreigen daar nooit mee, daar zijn we te netjes voor, we voelen ons te verantwoordelijk, zeker wij, de 50+ers.

Nog wel!

De namen van bovenstaande verpleegkundigen zijn niet de echte.

Heb je ook slechte ervaringen wat betreft bejegening, het respecteren van de Arbeidstijdenwet of je contracturen, mail mij: gavimensch@hotmail.com.

Misschien kunnen we voor de volgende lichting nog iets veranderen.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 10-11-2011

.

Universiteit steekt tijd en geld in begaafde kinderen.

.

Kindercolleges over gezondheid alleen voor begaafde leerlingen?

(zie: http://www.eur.nl/nieuws/detail/article/31345/ )

Het artikeltje roept bij mij weer wat kritische vragen op, ik ben duidelijk niet gauw tevreden:

Hebben andere kinderen die ondersteuning niet extra nodig? En hun ouders?

Of zoeken we mini wetenschappertjes die dadelijk geen droog brood meer op de plank hebben omdat de overheid wetenschap niet rendabel/productief vindt?

Begaafde leerlingen komen redelijk vaak uit nestjes van redelijk intelligente ouders, niet allemaal natuurlijk, maar veel wel. Begaafdheid en maatschappelijk niveau hebben een samenhang. Voor wie zou extra educatieve 'input' dan meer effect hebben op de lange termijn? Voor de al gevestigde begaafden of voor de kinderen en ouders die niet zo begaafd zijn.

Eerder schreef ik al over de samenhang van armoede met obesitas. ( http://120w.nl/2011/dikke-armoede/ ) Maar ik kan ook aardig wat laten zien en vertellen over voedingstekorten die kunnen leiden tot darmkanker maar ook aanleiding kunnen geven tot psychiatrisch ziektebeelden,hart en vaatziekten en drugsgebruik; uitzichtloosheid van een bestaan door minder educatie.

Het gemis van een opleiding, het onbegrijpelijk maken van de dagelijkse zaken en algemene onwetendheid hebben vreemde vogels zoals Wilders de mogelijkheid gegeven om volgelingen te scoren. Veel opportunisten en mensen die niet gewend zijn om na te denken of verder te denken en in te zien, behoren tot de volgelingen van deze zogenaamde vrijheidsclub. Die kinderen en vooral kinderen uit de zogenoemde marginale wijken wil ik op zo'n gezondheidscollege zien.  Eigenlijk alle kinderen samen. Het vereist meer en andere uitleg van een hoogleraar; de vraag is of hij dat kan.

In plaats van een hoogleraar wil ik zelf wel eens wat experimentjes doen met die jeugd. Heel simpel. Verbruikte calorieën meten in de klas: bij een uur internetles en bij een uur gymnastiek. Uitleggen in simpele bewoordingen wat je hersenen allemaal kunnen en wat ze niet meer kunnen na het gebruik van alcohol en drugs. Hoe onveilige seks je leven kan beïnvloeden. Een hamlap uitbakken en het vet op een stukje lever gooien en laten stollen in de koelkast: zo zien je organen eruit na jaren te veel vet eten. Hoe belangrijk de afwisseling van activiteit en rust is voor je leervermogen.

Ik heb jaren geleden gezondheids- en seksuele voorlichting gegeven aan groep 7 en 8 en ook aan de eerste 3 groepen van het WO en het MBO. De vraag van een derdejaars gymnasiumleerling, die eerst protesteerde dat hij dat allemaal al wist en daarna vroeg: "Hebben jongens ook een baarmoeder?" maakt dat ik pleit voor gezondheidslessen voor alle begaafde en niet zo begaafde leerlingen. Mijn lessen stopten wegens gebrek aan geld ervoor.

Ik hoop dat de Erasmus Universiteit Rotterdam mij hier nog over benadert, ik kan wel wat van het geld dat uitgetrokken is voor de prestigieuze kindercolleges goed gebruiken voor mijn schoolproject in pvv-land.

Gavi Mensch

Nederland BV, 1-11-2011

Naar aan leiding van een artikeltje in de Nationale Zorggids: http://nationalezorggids.nl/anp/index.php?item_id=225&anp_id=5582 en als mee- of tegenhanger van mijn vorige blogstukje: Hinderlijk zijn de armen van geest: http://gavimensch.blogspot.com/2011/10/hinderlijk-zijn-de-armen-van-geest.html

.