High Five Barry

.

Suus heeft een kindje dat na 16 weken geboren is, een dood kindje.

16 zondagen hebben zij en haar zoontje een rustig ontbijtje gehad en daarna leuke dingen gedaan, met zijn drieën. Voor een 7 jarige is het een hele belevenis, de wetenschap dat je er een broer of zusje bij krijgt. Een belevenis en een verantwoording want in een ouder gezinnen dragen kinderen een deel van de verantwoording van de afwezige partner…ook al wil de moeder dat niet.

16 weken lang hebben ze al zitten knutselen aan het bordje 'Welkom' boven de voordeur. Het was nog lang niet af, er moest immers nog 24 weken hard gewerkt worden aan het vervolmaken aan het kindje. Maar het woord Wel was al klaar. Dat was ook de keuze geweest….

Nu is hij te vroeg geboren, 16 weken. Een volmaakt mensje zonder de mogelijkheden om er ook leven in te blazen. Ik heb ze gekoesterd, de minuscule handjes bekeken, de voetjes, de oortjes het neusje…. Ik heb ze in doeken gewikkeld, in een bedje gelegd als ze gestorven waren. En als ze bewogen heb ik hen nooit laten sterven op een weegschaal of op de verlostafel, altijd in de warme couveuse of in mijn armen of in die van de moeder.

Daarna raakte ik bewust het spoor bijster. Ik weet dat er soms obductie gedaan werd om te kijken waar het kindje aan overleden was. Ik weet ook dat sommige kindjes 'ergens begraven' zijn. En anderen nergens.

Suus heeft een kindje dat na 16 weken zwangerschap dood geboren is. Ze wilde het laten cremeren maar dat kan niet zomaar. En bovendien is het duur. Suus heeft haar kindje bewaard op een plaatsje onder nul en mag het vandaag brengen voor de crematie. Geen afscheidswoord, geen plechtigheid, alleen cremeren. De verzekering vergoedt niets, het was nog geen mens, zeggen ze vlug.

De samenleving doet ook niets aan deze gruwel, het is ver van een ieders bed. Maar die conservatieven en pro-life en zieltjes zoekende reli-politieke partijen dan, hebben die nog geen menslievende regeltjes gemaakt voor het mooi afscheid nemen van een menschje dat het niet gehaald heeft?

Suus en haar zoon van 7 missen niet de koffie met cake maar het moment van omarmd verdriet, de medelijders, de tranen van medeleven en mededood.

Met deze woorden begeleid ik het kleine afscheid van de moeder en de grote broer van Barry en hoop ik iets tastbaars te kunnen leveren.

Alle menschen tellen.

High Five Barry!

En een kleine troost, een prachtig gedicht van Vasalis, geleend van de site van Fabje Rennt  http://www.fabjerennt.nl/2012/06/27/poezie-op-woensdag-dl-24/

Gavi Mensch

Nederland BV 27-6-2012