.
Laatst raakte ik in een discussie verwikkeld die was aangezwengeld door een
van mijn redelijk vrouwvriendelijke vrienden. Nadat zijn vriendin was begonnen
met vertellen hoe vreselijk het wel niet was om volgens de “laatste mode gekleed”
te moeten gaan, nam mijn (en haar) vriend een beetje pissig het woord.
--Jullie vrouwen zijn slachtoffers van een complot van geperverteerden die
op een geheime plaats bij elkaar komen om te beslissen wat zij “de laatste
mode”noemen. Wie zijn het? En hoe doen ze het? Ik stel me voor dat Frans Molenaar
op staat en met een wazige blik in zijn ogen zegt: “Ik zie, ik zie dat de
modekleur dit jaar petrolblauw wordt” en dat dan Victor en Rolf gezamenlijk
opspringen en gillen:” Ja! Ja! En de truien zonder mouwen en met een hoog
gesloten halslijn, lijden zullen ze !”—
En mijn vriend vervolgt:
-- En lijden wordt het. Want de mode is geen industrie, maar een sekte
gedirigeerd door fanatieke en maffe nichten. En wat kun je verwachten van zulke
wezens, die in feite zo de pest aan jullie hebben. Die maken dat jullie broeken
aandoen die net boven de venusheuvel sluiten en vanachter en vanvoren die
lastig draagbare tanga’s laten zien, terwijl ze jullie laten denken dat je er
ook nog goed uitziet. Of met die broeken met veel te lange pijpen waar je de
trottoirs mee aanveegt.--
Mijn vriend is niet meer te stuiten en dendert voort:
--Weet dat jullie “fashion victims” zijn ( hij zegt dat op een nichterige
toon) en dat vrouwen in hun netten
gevangen zitten en dat er geen ontsnappen meer aan is! Dat zij stemmen horen als ze in een etalage
kijken die zeggen: “De macht van de mode verplicht je” en “Dior is je meester,
volg hem”.--
Wij, brave luisteraars en luisteraarsters geven hem gelijk en zijn vriendin
valt hem in de rede:
-- Ik ben het wel met je eens over die sekte, ik heb pas nog geprobeerd om
een rode jurk te kopen. Lijkt zo eenvoudig, nietwaar? Nou, niet waar dus. Een
rode jurk is onmogelijk. Want de modewinkels zitten in het complot, ze zijn de
vertegenwoordigers van Dior en Frank Govers op aarde.
Ik ga zo’n winkel binnen en zeg tegen de verkoopster; “Ik zoek een rode
jurk”, waarop deze me ongelovig aankijkt en me toebijt dat rood niet in de mode is en dat dit jaar alles
petrolblauw is. En als ik vraag:”En die
rode daar dan?” zegt ze hautain, dat dát de overtrek van het brandblusapparaat
is en dat ze die met plezier voor me pakt zodat ik hem kan passen.
Zo werkt dat met sektes, men wordt gebrainwashed, je hebt ook als klant
niets meer te vertellen. En opeens hoor ik mijzelf zeggen: “Ok, geef me die
petrolblauwe dan maar, maat 38”.
Op dat moment kijkt de verkoopster naar me zoals iemand vanuit een BMW-4x4
kijkt naar een Twingo kijkt ( hierbij kijkt ze grijzend in mijn richting en ja,
ik weet hoe die blik is) en de verkoopster zegt: ”Een maatje 38? Jij hebt
minstens een 40 of zelfs een 42 nodig!”
Dus ik geef de verkoopster een blik van:”jij bent gek én niet goed wijs”en
ik zeg bits: “Sorry hoor, maar ik heb maat 38”, waarop de verkoopster antwoordt
met een “ja, ja, natuurlijk”en dat de 38-jes dit jaar erg getailleerd komen en
dus erg klein uitvallen.
Haar vriend grinnikt en zegt:
--Precies! En zo werkt het met de sekte, stap twee is het slachtoffer haar
zelfvertrouwen ontnemen zodat ze beter onder de duim gehouden kan worden.--
Mijn vriendin gaat verder met haar relaas:
-- Dus ik denk, mij krijgen ze niet gek, ik probeer de 38, nu helemaal, al
moet ik me er inschroeven. En natuurlijk kijk je daarna in de spiegel en zie je
wat je ziet, een worst, een petrolblauwe worst die op springen staat. –
De vriendin die aan het woord is heeft en fantastisch figuur en natuurlijk
overdrijft ze, denk ik op dat moment.
Ik zeg dat in de hele wereld een meter een meter is en een kilo een kilo,
waarom zou een maat 38 dan niet overal een maat 38 zijn? Maar dat is natuurlijk
niet zo, dat weet ik ook wel. Als je naar C&A gaat is een maat 38 groot
genoeg voor de Hulk en als je naar Victor en Rolf gaat, kan zelfs Twiggy zich
niet in een 38-je persen.
Mijn vriendin vertelt verder:
--Tja, nou ik dacht, ik neem de jurk, ik laat me niet koeioneren en ik
dacht dat ik dan maar gewoon wat moest afvallen, zo’n gedachte die we allemaal
wel hebben. Ik moet gewoon afvallen. We lijken wel gek! En na twee weken zie ik
me genoodzaakt om de jurk weg te geven aan mijn dochter, zij blij natuurlijk!
Dit soort ongein is dezelfde als een maat 34 van schoen kopen en wachten tot je
voeten krimpen.--
Waarop haar vriend haar bevestigt dat dit ook zo’n symptoom is van het
lidmaatschap van de sekte: het vrijwillig ondergaan van fysiek lijden.
--Een enkele keer dat jij nog niet zo ver afgedwaald bent van de realiteit,
zul je waarschijnlijk een verlicht moment krijgen en tegen jezelf zeggen dat je
de jurk niet neemt waarop dan de door het kwaad gezonden verkoopster je nog een
laatste zin toevoegt;” Neem de jurk toch, suffie, je mag hem immers ruilen als
je je bedenkt.”
En dan kom je thuis met een petrolblauwe jurk maat 38, die je dan aan doet,
waarna je aan mij vraagt: “En hoe staat ie me?” En dan begint het gedonder.
Ik zeg dat hij te klein is en zij vraagt of je alles er in ziet en ik zeg
dat ze er wonden aan over gaat houden...... En daar zegt ze dan tegen zichzelf,
denk ik:” Marie,hou je in. Dit is een andere vuurproef van de sekte. Ze willen
dat je alle banden met je omgeving verbreekt! Maar mij krijgen ze niet zo gek.”
En dan rent ze de straat op en stopt niet voordat ze de enige rode jurk in
de hele stad heeft gevonden. En als ze die dan ziet zegt ze dat ze tegen
zichzelf dat ze die direct koopt en dat Victor samen met Rolf de pot op kan. En
Paco Rabanne en Frans Molenaar ook en Dior......
En dan loopt ze triomfantelijk de winkel uit, met haar rode jurk.
Maar het geluksgevoel duurt maar twee etalages lang!
Dat is dan weer iets waar de meeste vrouwen last van krijgen. Twijfel en
depressie! Mijn vriendin versombert ogenblikkelijk en denkt: “Wat moet ik met
een rode jurk als dit jaar petrolblauw de mode is?” En ze doet de hele nacht
geen oog dicht.
Mijn vriendin heeft nachtmerries: ze
staat in een Zwarte Mis, gebonden aan handen en voeten en de grote mode
goeroes draaien om haar heen, zoals in Poltergeist en ze roepen: “Kom Marie!
Kom mee naar de glamourrrrrr!"
En badend in het zweet wordt ze dan wakker en schreeuwt: ”Okay, ik geef me
over!”
Later smeert zich helemaal in met glijmiddel zodat ze de te kleine jurk aan
kan en gaat naar de trouwerij van haar vriendin, gekleed in petrolblauw.
En als ze bij het stadhuis aankomt, ziet ze dat alle vrouwen dezelfde kleur
dragen. Er was daar meer petrolblauw dan op een olieveld in de Perzische Golf.
Daar kwam ze er achter dat ze haar toch weer gestrikt hadden; dat ze opgenomen
was in de sekte en dat ze Molenaar en Rolf en die ellendige Govers met zijn
mooooooie kleuren eer verschuldigd was, dat ze de naam Chanel nooit meer ijdel
zou mogen gebruiken en dat ze van Dior zou houden boven alles! Voor eeuwig!--
Mijn vriend grinnikt terwijl hij triomfantelijk in het rond kijkt.
Alle aanwezigen grijnzen, sommige vrouwen hebben rode wangen van schaamte
maar lachen wel mee. Ikzelf heb het geluk niet eens bij de sekte te mogen, mijn
lijn (met dikke viltstift gezet) leent zich niet voor de creaties van
bovengenoemde modegoeroes. En als ik mezelf terug zie op foto’s van de laatste
feestelijke bijeenkomst, zie ik dat ook ik zo’n modekleur aanheb, die ik donker
turkooisblauw noem. De nieuwe namen van
kleuren gaan er niet in bij mij.
Petrolblauw.....petroleum is toch pikzwart?
©Gavi Mensch
Utrecht: 24-9-09
Nederland BV, 11-2-2013
.jpg)
.jpg)
.jpg)
