De krantenbank 1

.

 Aan de dames en heren van de Volkskrant, de Groene Amsterdammer, NRC, Trouw en AD (om maar wat kranten) te noemen.

Betreft: Het aanbieden van goedkope krantenabonnementen:

L.S.

 Daar ik elke dag wel twee keer nee moet zeggen tegen een callcenter medewerker met betrekking tot het verkopen van goedkope krantenabonnementen, stel ik u voor:

De Krantenbank. 

Hoe dat werkt?

Mensen met een minimaal inkomen mogen de overgebleven kranten hebben. Of kopen voor een sterk gereduceerde prijs, 20 cent bijvoorbeeld. Dat scheelt terugsturen of vernietiging zonder dat iemand plezier heeft gehad van het lezen van die krant.

Voor de koper is dat een uitgave die hij zelf kan bepalen, per dag.

Of geef de krant van gisteren weg. Voorpagina's zijn misschien niet meer actueel maar columns zijn nooit oud nieuws. Bovendien recyclen arme mensen de krant vaker. Persoonlijk bekleed ik er materiaal mee, gebruik ik het als onderlegger voor mijn kleinkinderen om op te schilderen, wordt hij hier gebruikt om bloembollen in te bewaren en in de winter om er de planten mee af te dekken.

Ik zou wel een krant willen hebben een of twee keer in de week. Voor heel veel ouderen die geen krant kunnen betalen, betekent de krant van gisteren, buiten het op de hoogte blijven van wat er gaande is, een loopje naar de kiosk of de supermarkt. Voor mensen die nooit een krant lezen omdat het kopen van voedsel een prioriteit heeft, zou wat geestelijk voer ook geen kwaad kunnen. Vooral voor jongeren.

Ikzelf zou dus wel een abonnement willen maar voor deze oudere, en na 45 jaar werk afgekeurde, minimale 'toelage' onvangster, is het hebben van een krant een onoverkomelijke luxe. Zo'n 15 euro voor 10 weken is niet veel (0,25 per dag) maar de eigen bijdrage zorg heeft die euro's al bij voorbaat in de bodemloze zak van de ZV gedeponeerd. Ik koop hooguit een enkele keer een losse krant. Digitaal lezen is ook verboden, ook dat is voor de meer vermogenden.

U kunt iets veranderen aan de slagzin: "Houd u het volk arm, dan houd ik het dom"

Dan kunt u zeggen dat uw krant daar nooit aan heeft meegewerkt.

"Ooit wordt het beter", zei de optimist.

Met vriendelijke groet,

Eveline van Donkelaar

Nederland BV, 19-1-2016

Ps  Weggeven is waarschijnlijk een betere vorm van marketing dan die opdringerige aanbiedingen via de callcenters.

9 Things NOT to Say to Someone with a Brain Injury

Brain injury is confusing to people who don’t have one. It’s natural to want to say something, to voice an opinion or offer advice, even when we don’t understand.

And when you care for a loved one with a brain injury, it’s easy to get burnt out and say things out of frustration.

Here are a few things you might find yourself saying that are probably not helpful:

1. You seem fine to me.

The invisible signs of a brain injury — memory andconcentration problems, fatigue, insomnia, chronicpain, depression, or anxiety — these are sometimes more difficult to live with than visible disabilities. Research shows that having just a scar on the head can help a person with a brain injury feel validated and better understood. Your loved one may look normal, but shrugging off the invisible signs of brain injury is belittling. Consider this: a memory problem can be much more disabling than a limp.

Download this article to print
and share >

2. Maybe you’re just not trying hard enough (you’re lazy).

Lazy is not the same as apathy (lack of interest, motivation, or emotion). Apathy is a disorder and common after a brain injury. Apathy can often get in the way ofrehabilitation and recovery, so it’s important to recognize and treat it. Certain prescription drugs have been shown to reduce apathy. Setting very specific goalsmight also help.

Do beware of problems that mimic apathy.Depression, fatigue, and chronic pain are common after a brain injury, and can look like (or be combined with) apathy. Side effects of some prescription drugs can also look like apathy. Try to discover the root of the problem, so that you can help advocate for proper treatment.

3. You’re such a grump!

Irritability is one of the most common signs of a brain injury. Irritability could be the direct result of the brain injury, or a side effect of depression, anxiety, chronic pain, sleep disorders, or fatigue. Think of it as a biological grumpiness — it’s not as if your loved one can get some air and come back in a better mood. It can come and go without reason.

It’s hard to live with someone who is grumpy, moody, or angry all the time. Certain prescription drugs, supplements, changes in diet, or therapy that focuses on adjustment and coping skills can all help to reduce irritability.

4. How many times do I have to tell you?

It’s frustrating to repeat yourself over and over, but almost everyone who has a brain injury will experience some memory problems. Instead of pointing out a deficit, try finding a solution. Make the task easier. Create a routine. Install a memo board in the kitchen. Also, remember that language isn’t always verbal. “I’ve already told you this” comes through loud and clear just by facial expression.

5. Do you have any idea how much I do for you?

Your loved one probably knows how much you do, and feels incredibly guilty about it. It’s also possible that your loved one has no clue, and may never understand. This can be due to problems with awareness, memory, or apathy — all of which can be a direct result of a brain injury. You do need to unload your burden on someone, just let that someone be a good friend or a counselor.

6. Your problem is all the medications you take.

Prescription drugs can cause all kinds of side effects such as sluggishness, insomnia, memory problems, mania, sexual dysfunction, or weight gain — just to name a few. Someone with a brain injury is especially sensitive to these effects. But, if you blame everything on the effects of drugs, two things could happen. One, you might be encouraging your loved one to stop taking an important drug prematurely. Two, you might be overlooking a genuine sign of brain injury.

It’s a good idea to regularly review prescription drugs with a doctor. Don’t be afraid to ask about alternatives that might reduce side effects. At some point in recovery, it might very well be the right time to taper off a drug. But, you won’t know this without regular follow-up.

7. Let me do that for you.

Independence and control are two of the most important things lost after a brain injury. Yes, it may be easier to do things for your loved one. Yes, it may be less frustrating. But, encouraging your loved one to do things on their own will help promote self-esteem, confidence, and quality of living. It can also help the brain recover faster.

Do make sure that the task isn’t one that might put your loved one at genuine risk — such as driving too soon or managing medication when there are significant memory problems.

8. Try to think positively.

That’s easier said than done for many people, and even harder for someone with a brain injury. Repetitive negative thinking is called rumination, and it can be common after a brain injury. Rumination is usually related to depression or anxiety, and so treating those problems may help break the negative thinking cycle.

Furthermore, if you tell someone to stop thinking about a certain negative thought, that thought will just be pushed further towards the front of the mind (literally, to the prefrontal cortex). Instead, find a task that is especially enjoyable for your loved one. It will help to distract from negative thinking, and release chemicals that promote more positive thoughts.

9. You’re lucky to be alive.

This sounds like positive thinking, looking on the bright side of things. But be careful. A person with a brain injury is six times more likely to have suicidal thoughts than someone without a brain injury. Some may not feel very lucky to be alive. Instead of calling it “luck,” talk about how strong, persistent, or heroic the person is for getting through their ordeal. Tell them that they’re awesome.

Written by Marie Rowland, PhD, EmpowermentAlly. 

Used with permission.www.brainhealthconsulting.com.

Just so you know!

Gavi Mensch

1-7-2015

Spijt van gehoorzaamheid

Update: 13-6-2014 https://www.facebook.com/zorgverzet

Het wordt tijd dat we de stekkers er uit trekken, die van het Kabinet, de Zorgverzekeraars, Wientjes & Co, Bankmannen, Overheden en Ambtenarij. Het wordt tijd dat al die instellingen en personages iets gaan doen voor óns. Daar worden ze namelijk voor betaald en niet om elkaars kont te kussen of elkaars broek op te houden.

Het wordt tijd dat ze een mentale afstraffing krijgen, volledig in paniek raken en zo niet meer verder willen.

En let op, een burn-out bij 'hoger opgeleiden' leidt tot een leven op straat, dat heb ik van het UWV begrepen. Nog zo'n instelling die geboycot moet worden met stuntjes van burgerlijke ongehoorzaamheid.

Ik stel de volgende gekmakende ongemakjes voor:

1. We gaan overal en voor elk onwenselijk besluit bezwaarschriften indienen.

Dat hadden we natuurlijk al veel eerder moeten doen die bezwaarschriften dienen geschreven te zijn met kleine letters en zonder interpunctie en gericht aan juist die persoon die met langdurig- of zwangerschapsverlof is en liefst met lettergrootte 8  en onderaan het bezwaarschrift vermelden we dat we een hoofdletter en een interpunctiefobie hebben.

2. De ziektekostenpremies gaan met ingang van nu aan het eind van de maand betaald worden, d.w.z. achteraf. En als 6 miljoen mensen hun zorgpremie gaan betalen aan Mw Schippers op 't departement, cash & per aangetekende, verandert er misschien iets?  Vanaf 1 januari 2015 schakelen we allemaal tegelijk over op een door ons op te richten eerlijke coöperatieve zorgverzekeraar die we dan Ziekenfonds gaan noemen. We zijn echt klaar met de gelden die gebruikt worden voor de topsalarissen ipv het verlichten van de ellende van mensen met ziektes of belemmeringen

3. Bij de banken doen we hetzelfde. We richten een coöperatieve bank op of gebruiken een bank die ons geen kosten berekent voor het opnemen van ons eigen geld en ons een normale rente betaalt voor het gebruiken van ons geld. Massaal overhevelen van de ene bank naar de andere moet voor voldoende chaos kunnen zorgen. Een bankrun wil ook nog wel eens helpen: iedereen neemt tegelijk het spaartegoed/geld op. Als de banken ons spaargeld willen zullen ze met een fatsoenlijke rente over de brug moeten komen en niet met rentepunten en meer van dat soort onzin.

4. Wientjes leren we een lesje door alle KvK te overbelasten met aanvragen voor het opzetten van een 'eigen bedrijf'. De spelregels voor overleven zijn zo gemeen geworden, dat we allemaal zelfstandig ondernemers zullen moeten worden en dan ook aanspraak zullen maken op alle subsidies voor starters en heropstarters.

Ook vragen we daarna allemaal een BTW-nummer aan. Vrijwilligers helpen bij het schrijven van bedrijfsplannen.

5. De belastingdienst krijgt wat extra werk, de door overheid en uitzendbureaus slecht betaalde medewerkers zullen werkonderbrekingen houden vanwege de werkdruk. Tijdens de werkonderbrekingen zouden ze kunnen helpen om bezwaarschriften te maken voor de minderbedeelden.

6.De politie gaan we helpen door om de beurt het verkeer te gaan regelen, Bij kruisingen van grote wegen en drukke straten is dat zeer bevredigend. Verder geven we allemaal ons inkomen als zijnde vermist of gestolen op. Telefonisch slecht verstaanbare- en Internetaangiftes met het kleinste lettertype.

7. Terugbetalen van de studieschuld wordt gedaan op een te vertrouwen(????) bankrekening en gedeeltelijk gebruikt om jongeren van onvermogende ouders alvast een start te geven. Verder moeten alle ouders en aankomende studenten bezwaarschriften schrijven. Op de zoals in punt 1 gestelde manier.

8. Zorgwerkers gaan hun administratietijd gebruiken om patiënten en cliënten te helpen met het opstellen van bezwaarschriften. Zij kunnen het best beoordelen of de geboden hulp voldoende is. Zorginstellingen worden indien ze niet goed functioneren bezet door de bewoners en zorgverleners. De RvB's wordt afgezet en naar huis gestuurd. Zorginstellingen gaan weer zorgen voor de bewoners/huurders van de openbare ruimtes.

9. Zoveel mogelijk bewoners van instellingen en (te)huizen worden 's morgens met hun lunchpakket bij de gemeente afgezet, mogen daar gebruik maken van de toiletten en krijgen daarbij hulp van de ambtenaren. De gemeente zorgt voor vervoer terug naar huis of instelling of zorgt voor ergonomische stoelen en bedden.

10. Ziekenhuizen en verzorgingshuizen, zorginstellingen in het algemeen hebben geen vastgoed. Daar heeft men een gruwelijke vergissing gemaakt. Het vastgoed is staats/volks bezit en blijft staats/volksbezit. We hebben daar belasting voor betaald en een ziekenhuis kan niet vergeleken worden met het huis van de buurman.

10. Non-profit instellingen zijn en blijven non-profit instellingen. Kostendekkend is een mooi streven. Daar passen ook geen topsalarissen bij. Alle salarissen boven de 150.000 euro betaald door belastingbetalers worden openbaar gemaakt, we eisen een navenant hoge belasting voor deze groep. Dat maakt het weinig werken voor graaien onaantrekkelijk. Iedereen maakt zoveel mogelijke salarissen bekend op een daarvoor opengestelde website, onder vermelding van bedrijf of instelling en de initialen van de ontvanger.

11. Leerlingen die in een te grote klas zitten krijgen een rondleiding door het Binnenhof. In het torentje is een snoezelplek voor onrustige kinderen. Kinderen met een syndroom mogen gebruik maken van de Tweede Kamer. De kinderen die dat willen mogen de fractiekamers van VVD en PVV bezetten. De rest van de ambtenaren die werken als zgn. volksvertegenwoordigers geven les in groepjes van niet meer dan 15 kinderen. De deuren van het Binnenhof sluiten na aankomst van de leerlingen en gaan pas om half 6 weer open.

12. Werklozen en werkwilligen met een uitkeringkje kunnen de banen overnemen van degenen die weigeren om mee te werken aan deze burgerlijke gehoorzaamheidsacties. Bij goed resultaat mogen ze natuurlijk de banen houden met bijbehorend contract en salaris…. dat lijkt me een redelijke afspraak.

13. We zijn hier allemaal de dupe van maar dat zijn we nu ook van het beleid in Nederland. Ik reken niet op 10 miljoen activisten maar toch zeker op 5. We zijn te verdraagzaam geweest en nu is het klaar. We zijn nu verdraagzaam met de acties en de onrust die daaruit voortkomt. We zijn burgerlijk ongehoorzaam. Het moet anders. We wensen geen gebakken lucht meer.

Er volgt dus ook nog een blog: einde van een tijdperk, burgerlijke ongehoorzaamheid is niet meer nodig. Zaken zijn geregeld en genivelleerd zonder achterkamertjes. Als we saamhorig zijn en wat lef tonen.

Ik nodig iedereen uit om de lijst aan te vullen met eigen schrijnende gevallen in de reactieruimte en ook met en te komen met suggesties voor de uitvoering van de acties voor burgerlijke ongehoorzaamheid. Ook diegenen die zich wel eens schamen en soms wakker liggen van het feit dat ze zo'n overdadige levensstijl kunnen hanteren, zijn bij deze uitgenodigd. 

©Gavi Mensch 

Nederland BV, 31-5-2014

@GaviMensch op twitter.

Do you want to be a mermaid or a whale?

Someone shared this with me...it's not my photo and I didn't write this. But...I absolutely love what this woman wrote. So well done!

Please read; it's quite enjoyable and therefore I share.

A while back, at the entrance of a gym, there was a picture of a very thin and beautiful woman. The caption was "This summer, do you want to be a mermaid or a whale?"

The story goes, a woman (of clothing size unknown) answered the following way:

"Dear people, whales are always surrounded by friends (dolphins, seals, curious humans), they are sexually active and raise their children with great tenderness.

They entertain like crazy with dolphins and eat lots of prawns. They swim all day and travel to fantastic places like Patagonia, the Barents Sea or the coral reefs of Polynesia.

They sing incredibly well and sometimes even are on cds. They are impressive and dearly loved animals, which everyone defend and admires.

Mermaids do not exist.

 But if they existed, they would line up to see a psychologist because of a problem of split personality: woman or fish?

They would have no sex life and could not bear children.

Yes, they would be lovely, but lonely and sad.

And, who wants a girl that smells like fish by his side?

Without a doubt, I'd rather be a whale.

At a time when the media tells us that only thin is beautiful, I prefer to eat ice cream with my kids, to have dinner with my partner, to eat and drink and have fun with my friends.

Canye Kane: You need a great big women

We women, we gain weight because we accumulate so much wisdom and knowledge that there isn't enough space in our heads, and it spreads all over our bodies.

We are not fat, we are greatly cultivated. 

Every time I see my curves in the mirror, I tell myself: "How amazing am I ?! "

.

Gavi Mensch

Maastricht, 11-3-2014

No ©, please share.

From www.glowingembers.org

.

Internationale dag van uitbanning van geweld tegen vrouwen 25-11-2013

Wat, alweer een dag voor vrouwen? Het houdt niet op. Moederdag was al in mei en in Maart Internationale Vrouwendag, de actiedag van de vrouwenbeweging.

Tegen partner geweld werd enkele jaren geleden al een wereldwijde danspartij op 'vagina-dag' tegen vrouwengeweld gehouden

In Spanje slechts 600 vrouwen vermoord door hun partners in de afgelopen 10 jaar dat zijn maar 60 vrouwen per jaar? Maken we ons daar druk om?

Verder:

En de WHO heeft er een heel stuk aan gewijd, aan de cijfers wel te verstaan. De cijfers, de percentages en de gevolgen. 

Maar goed er zijn nog genoeg vrouwen over.

Amsterdam heeft zelfs een OVER-SCHOT (mooie omschrijving van de respectloosheid)

Die kunnen dan mooi 'gebruikt' worden als de prostituees van de wallen weg moeten.

Gebruikt ja, het percentage vrouwen(en kind)slaven is anno 2013 een pietseltje aan de hoge kant.

Het aantal vrouwen dat uitgehuwelijkt wordt voordat ze überhaupt zijn begonnen met menstrueren is schrikbarend. Jong geleerd, zou dat het zijn?

Het aantal slachtoffers van geweld tegen vrouwen zou omhoog gaan als iemand de onthoofde en gestenigde vrouwen eens zou turven. Moet kunnen, dat turven.

Ik ga er niet veel meer woorden aan vuil maken. Zoek zelf maar eens. Vreselijk lastig die vrouwen en dan nog ophef maken over een pak slaag of wat messteken.

Hoe heet die internationale Mannen Partij die een eind wil maken aan de enige levendbarenden die ook nog koken en de teringzooi van mannen opruimen ...inclusief de politieke teringzooi 

25-11 Internationale dag van uitbanning van geweld tegen vrouwen.

©Gavi Mensch

25-11-2013

Het Finse onderwijsmodel, docenten met een titel.

"Finland heeft docenten met een titel."

Een artikel dat vanmorgen in mijn mailbox viel.

"Nederland heeft dat niet",  schreef men bij het artikel,  "docenten in Nederland klagen veel en missen de passie."

Waarom de vergelijking tussen Nederlandse en Finse docenten? 

Omdat ik wel eens denk dat mijn generatie de laatste was met gemotiveerde docenten, een brede basis, geen glorieus gebrek aan Cito-toetsen, zonder pretpakketten. Naar school gaan was gewoon, een mogen en geen moeten. De dagen werden gevuld en als een docent ziek was had de collega twee klassen tot de invaller arriveerde. Een docent was iemand die het leuk vond om kennis over te dragen, het belang inzag van netjes, goed en foutloos schrijven. En van hoofdrekenen, voorgeschiedenis, aardrijkskundigheden en veel maatschappijleerzaams. In mijn tijd wist iedereen wat de democratie betekende, wie de minister-president was en hoe de Eerste en Tweede Kamer functioneerden, toen.

Hieronder het artikel gepubliceerd door Malmberg.

Met gemiddeld 1 uur per dag minder les en een leerplichtige leeftijd van 7 jaar hebben Finse leerlingen op 15 jarige leeftijd 2000 uur minder onderwijstijd genoten dan Nederlandse leeftijdgenoten. Toch scoren Finse leerlingen op die leeftijd gemiddeld veel beter. 

Zo is Finland als enig Europees land te vinden in de top 3 van de door Aziatische landen aangevoerde PISA-lijst. Nederland is op deze lijst pas te vinden op de 11e plek. Wat doen de Finnen anders in hun onderwijs waardoor het zoveel effectiever is? Wat doen de Finnen anders in hun onderwijs waardoor het zoveel effectiever is?

Collaboratief versus competitief

Wat opvalt binnen het Finse onderwijsmodel is de vrijheid die Finse docenten genieten en de samenwerkingscultuur. Dat laatste is een typisch Finse cultuureigenschap en vormt ook een fundamenteel uitgangspunt van het onderwijs in Finland. Onderwijs is collaboratief en niet competitief ingesteld. Scholen hebben niet als missie de beste leerlingen voort te brengen, maar houden zich meer bezig met hoe leerlingen en scholen kunnen samenwerken om voor iedereen de beste onderwijskansen te creëren.

Binnen het Finse onderwijs wordt veel maatwerk geboden. Onderwijsprogramma’s worden niet landelijk, maar per school door docenten zelf ontwikkeld. De kwaliteit van de docenten bepaalt in Finland de kwaliteit van het diploma; er worden geen centrale toetsen als de Cito-toets afgenomen en er vindt geen toezicht plaats door een onderwijsinspectie zoals we dat in Nederland kennen.  Docenten hebben in Finland veel meer autonomie. Een gunstig neveneffect hiervan is dat per hoofd van de bevolking de onderwijskosten lager zijn dan in Nederland; docenten doen veel meer zelf.

Hoog opgeleide docenten

Meer vrijheid betekent ook meer verantwoordelijkheid en kwaliteit. Dit vraagt om goed opgeleide docenten die beschikken over uitstekende pedagogische en didactische kennis. Finse docenten, zowel in het basis- als voortgezet onderwijs, zijn daarom allen universitair geschoold en afgestudeerd op een wetenschappelijk valide onderzoek.  Deze wetenschappelijke achtergrond heeft grote voordelen. Docenten hebben de bagage om zelf een verantwoord curriculum te ontwikkelen, toetsen te ontwerpen en hun eigen onderwijs te evalueren en te verbeteren.

Hier is dankzij de kortere schooldagen bovendien meer tijd voor. Deze extra tijd wordt ook benut voor betere samenwerking tussen docenten. Docententeams hebben o.a. tijd om leerproblemen van leerlingen met elkaar te bespreken, feedback te geven op elkaars lessen en nieuwe plannen te ontwikkelen.

Status

Docent wordt je in Finland overigens niet zo maar. Studieplaatsen bij de universiteit zijn beperkt en aan de toelating tot de opleiding gaat een zware selectieprocedure vooraf. De studie zelf is bovendien ook nog eens behoorlijk pittig. Het succesvol afronden van de opleiding verwerft prestige. Docenten in Finland staan hierdoor veel hoger in aanzien dan collega’s in Nederland. De autonomie die de docenten in Finland hebben, wordt ook erkend door de samenleving.

Kortom, in het Finse onderwijs staan docenten voor de klas met een absolute passie voor het vak en zij zijn door hun universitaire opleiding in staat  op effectieve wijze te onderwijzen en hun vak verder door te ontwikkelen.

Hoe kijk jij aan tegen het Finse model waarvan het succes voor een zeer belangrijk deel leunt op de academisch geschoolde docenten? Heeft het Nederlands onderwijs baat bij meer universitair opgeleide docenten?

UIt: Malmberg: leerstijlen en vakdidactiek | internationaal onderwijs | Mens & Maatschappij | Mens & Natuur | Talen & Kunstvakken | vrijdag 6 september 2013,

http://www.trouw.nl/tr/nl/4556/Onderwijs/article/detail/3381658/2013/01/23/Vrijheid-is-de-aantrekkingskracht-van-het-onderwijs-in-Finland.dhtml

http://www.sbo.nl/blog/schoolsysteem-finland/

http://www.smithsonianmag.com/people-places/Why-Are-Finlands-Schools-Successful.html

©Gavi Mensch

Nederland BV, 21-11-2013

Recycle speelgoed.

Het was weer een heerlijke klus. 
Het poppenhuis voor mijn kleindochter is klaar. 

Enige maanden geleden kocht ik voor weinig geld een lading oud speelgoed bij twee verschillende kringloopwinkels . Mijn  doos met tubes kindvriendelijke acrylverf, mijn gereedschapskist en wat accessoires  uit de knutseldoos. En een push om te beginnen. 
Door wat lichamelijke mankementen heb ik even wat meer tijd; om me niet nutteloos te voelen na zoveel jaren hard werken doe ik een appél op mijn creatieve mogelijkheden.  
Mijn kleinkinderen zijn zo'n geschenk, dat mijn geschenken voor hun verjaardag iets van mijzelf moeten zijn.  

Voor de jongste  ging ik aan de slag met speelgoed op wielen, groot en iets te moeilijk voor zijn leeftijd. Dan kan zijn iets oudere zusje helpen en er ook mee spelen.

Hijskraan, brandweerauto en dierenbus.

Gerestaureerd, geschuurd,geverfd en afgelakt.

En natuurlijk fouten maken door scheepslak te gebruiken die never nooit droogt.

Dus na dagen drogen opnieuw  schuren,  verven en andere lak gebruiken.

En uiteindelijk is het klaar. Het oude houten speelgoed doet weer dienst. voor mijn kleinkinderen is het nieuw en ik heb het gevoel dat ik er iets van mij ingelegd heb. Nieuw had ik deze cadeaus waarschijnlijk niet gekocht omdat ze te duur zijn.

Voor mijn kleindochter die een dezer dagen 3 jaar wordt ben ik al spulletjes gaan sparen lang voordat ze geboren werd.

Met het idee dat als ik ooit een kleindochter zou krijgen er een poppenhuis zou komen, zoals ik er ook ooit een voor mijn dochter had gemaakt.

Een oud poppenhuis gekocht en poppenmeubels. Ook hier een schoonmaakbeurt, schuren en verven.

Leuk werk om een mini stoel te beschilderen zoals je een eigen stoel zou versieren.

                                            de woonkamer 

 de slaapkamer

 de keuken compleet met de kat.

Het Spaanse fornuis en de badkamer met een bad op  pootjes en waskommen ....

de spaanse kamer

zelfs het licht ontbreekt niet....

Het knutsel- en verfwerk is klaar tot volgend jaar.
Of in ieder geval tot sinterklaas.
Ik pak het schilderen weer op, het schrijven doe ik nog steeds en ook het studeren gaat weer starten in september.
Nu eerst de verfspetters verwijderen en zien dat ik dit ingepakt krijg voor de feestdag. 



©Gavi Mensch
28-7-2013


All rights reserved 2013, niets van deze blog mag overgenomen worden zonder specifieke toestemming van de auteur.

Verder kijken

.

Tussen een redelijk hilarische oude column van S. Witteman en het opgewekte commentaar van Grunberg daarover in de Volkskrant van vanmorgen, glijd ik naar een pagina over Kees van Kooten. "Verder kijken" is het boekenweekgeschenk.
In het interview: "Verveling en angst bepalen ons leven" en: "Het niveau van onze politici is erbarmelijk". Zinnetje dat volgt op een duidelijk inzicht in het wereldgebeuren.

Het niveau wordt bepaald door een voor commerciële doeleinden opgezette Citotoets die niets anders bepaalt dan het lesniveau en niets zegt over het misschien wel iets faalangstige kind. 
En zo komen we aan het niveau van de zogenaamde leiders, met als nare bijkomstigheden de zichtbaar onopgevoede en educatief verwaarloosde Rutger, de afgrijselijke, openbare en ordinaire scheldpartijen van bloggers en columnisten en de onsmakelijke reacties daarop.  Niveautje! Bravo!

Teveel terugkijken werkt niet, dat is alleen maar lekker makkelijk soms. Maar met de wetenschap van toen en nu vooruitkijken....dat lukt maar met moeite. De zaken worden steeds minder transparant, er gebeurt elke dag meer in achterkamertjes en ondertussen moet ik maar proberen om mijn kleinkinderen wat van mijn kleine verzameling wijsheden mee te geven.

Wat is wijsheid?

Humor is wijsheid.

Iets waar alle politici, zichzelf belangrijk vindende CEO's, managers en spindokters volkomen van gespeend zijn: Humor, met hoofdletter! 
Hadden ze humor ingebouwd, dan had Rutte kunnen zeggen dat de bezuiniging een grap was, een slechte grap. 
Maar nu kan dat niet meer en niet voor niets stellen politici voor dat we zelf de oplossingen maar moeten aandragen. Ten einde raad murmelen Schippers, Rutte, Dijselbloem en Asscher dat we democratisch zelf mogen bepalen wat in 's Lands basispakket komt. Ik zeg: 'Eerst de politici er dan maar uit'. Dat is humor. Dat begrijpen ze niet.

Het behouden van het goede en het veranderen van wat niet werkt is ook wijsheid.

Het goede van de opvoeding van vroeger, het duidelijk stellen van grenzen om tegen aan te schoppen bijvoorbeeld. Wat S. Witteman niet begrijpt is dat grenzeloos kindergedrag leidt tot het verleggen van grenzen voor een ander.

We vinden dat fraude niet kan, dat met een stalen gezicht liegen niet kan en dat het ons laten betalen voor een miljoenensalaris niet kan. Dat zijn wel 'ouderwetse waarden', mag ik daar even op wijzen? Ondertussen staat men het gewoon toe. Men weet niet meer precies hoe die grenzen ook al weer liepen. Heeft Dijsselbloem ook een antiautoritaire opvoeding gehad?

De lol van weten door deductie en logica, door zelf uitvinden en door daar je voldoening uit te halen, is ook een wijsheid die ouderwets is. Van Kooten stelt dat we even op de onvolledige Wiki loeren en het als waarheid neerzetten. Maar zeker weten doen we het niet. Minstens vijf bronnen zoeken om iets te beweren en te kunnen staven is er niet meer bij.

Ik reken nog steeds uit mijn hoofd en ben er heel vlug achter dat de cijfers van Rutte en zijn old-boys netwerk niet kloppen.

Mijn kleindochter telt met een telraam, met humor en logica. Zodat later niemand haar kan wijsmaken dat er geen geld is voor een kleinere school en wel voor een SNSsalaris.

Wat S. Witteman's kinderen gaan worden is me geheel onduidelijk en bovendien interesseert het me weinig. Mijn kinderen zijn briljante mensen met een brein, fatsoen en humor. Daar kom je waarschijnlijk niet ver mee nu. Mijn kleinkinderen krijgen de gerelativeerde opvoeding van mijn kinderen, de foutjes eruit en nog meer humor er in. Een uitje naar de kringloop, zes boeken voor een euro en geen speelgoed op batterijtjes. Ik leer hen dat als de batterijtjes niet meer bestaan of als er geen elektriciteit meer is, je dan in boeken kunt lezen wat te doen.

Dat windmolens mooi zijn en kolencentrales lelijk.

Geen scheld-rappers in mijn huis, ook niet voor de lol. Ik stoor me in deze tijd van ontdekselen van doofpotten ernstig aan het vage Motherf**ker. Ik zie wel dat het inhoudt dat veel van deze kindertjes hun ouder 'opfokken' en uitlachen. Veranderde tijden en een ander gevoel voor humor? Of is die humor de wrangheid van een te laag intellectueel niveau?

Hoop ik dat mijn kleinkinderen politici worden? Nee, ik hoop dat ze geen politici nodig hebben, ik hoop dat ze hun eigen leven zo indelen dat ze een waardevolle bijdrage leveren aan de maatschappij. Ik hoop dat ze leren sturen met humor. Dat ze grenzen in het oog houden en openlijk en snel durven aangeven als men over die grenzen heen gaat.

Mijn kinderen verveelden zich nooit en mijn kleinkinderen evenmin. TV en computers, met mate; mijn kleindochter kan wel tekenen op mijn tablet maar ook schilderen op canvas. Zo leert ze ook lezen. Het oude ABC boek naschrijven op de laptop, het aapje op het stokje, dat echt niet meer kan, boos over ach-arme-dolfijnen en lieve oma: te quiero! Dat is volgens mij de juiste combinatie. Meertalig, empathisch en nuchter.

Geen verveling, geen angst, geen lands- maar wel andere grenzen en vooral veel humor.

Om dan nu met de beroemde twitterzin te eindigen: "Zaux, tijd voor koffie".

©Gavi Mensch

Maastricht, 9-3-2013

.

Bondgenoten

.

Ze is al maanden bezig om haar verloren stukje een plek te geven, mijn kleindochter.

Soms lijkt het dat alleen dingen leren en opgevoed worden een deel van haar leven zijn. 

Ze heeft zich eerst maanden aan de benen van haar moeder vastgeklemd. Die had haar broertje aan de borst en wat kun je anders doen dan jezelf voel- en hoorbaar maken. Niemand deugde echt, alleen Mama. Met Papa kon ze wel dollen, die geeft geen borst. Maar tegenwoordig geeft hij wel prakjes aan de baby.

Nu zijn de zaken nog anders geworden.

Blanca is zindelijk, kan alles zelf, heeft zelfs haar heerlijke troost-speentjes ingeleverd en onvrijwillig afgeschaft. Persoonlijk zou ik daarmee gewacht hebben tot haar broertje van de borst af was, maar ik houd erg van symbolische acties en word (soms terecht) uitgelachen.

Mijn grootmoeder neigingen tot ouderlijke ongehoorzaamheid onderdruk ik. Maar niet altijd kan ik correcties van mijn dochter en schoonzoon voorkomen. Daarom neem ik mijn kleindochter het liefst mee op avontuur. Plassen trappen, ganzen voeren uit de hand, worteltjes delen met de geiten, ik een hapje jij een hapje! Ook bladergevechten en keihard zingen in de auto. Allemaal dingen die opvoedende ouders niet kunnen doen.

Gisteren heb ik opgepast op mijn vrolijk tweetal. Dat wil zeggen, ik heb er geluncht en gewacht tot ze klaar waren met hun middagslaapje. 

Mijn kleinzoon is al snel wakker, die doet hazenslaapjes. Hij trekt aan mijn haar, probeert mijn ogen uit de kas te krijgen en doneert prachtige grijnzen en lachjes met geluid. 

Zodra hij gaat mekkeren leg ik hem in de box met speen en deken. Binnen enkele seconden slaapt hij weer.

Daarna wordt mijn kleindochter wakker en roept. Als ik om de hoek van de deur kijk, lijkt ze helemaal blij. Ze hoeft even niet te doen alsof. Ze hoeft geen strijd te leveren. Geen theater te maken. En ze weet dat.

Ik laat haar de trap af klauteren en prijs haar de hemel in. En als zich aangekleed heeft, gaan we vingerverven en stickers plakken. Niet leuk meer? Dan gaan we kleuren en kleien. Alles wat zij wil. Ik ben er voor haar.

En als haar ouders thuiskomen met mijn auto, doen we de jassen aan en vertrekken. Wij gaan beren kijken! En shoppen.

In de beroemde zaterdagmiddag-file naar het winkelcentrum, tellen we verlichte kerstbomen en teken ik beren op de beslagen ruiten. En we zingen. En steken onze tong uit tegen 'zuurpruimcollegafilerijders'. En we lachen.

Bij het winkelcentrum huren we een boodschappenlimousine en rennen met 45 km per uur door de regen naar binnen. Daar is alles kerstbomen en kerstballen. We kijken naar chocoladekerstmannen, ananas en mandarijnen en speelgoedvogels, allemaal benodigdheden voor een vredige kerst. Dan gaan we op avontuur. De opstelling van de bewegende ijsberen, pinguïns, wolven en zeehondjes in het sneeuwlandschap is helemaal naar onze zin. 

Mijn kleindochter kijkt haar ogen uit, huilt als de wolven en bromt als een baby ijsbeer. Ze kan alles benoemen in twee talen en oogst daarmee bewondering van omstanders. We zingen van twee beren die krentenbroodjes smeren. En niemand die vindt dat ik voor gek sta.

Dan durven we met de limousine op de rolbaan naar beneden terwijl boven ons hoofd een kerstmannetje razendsnel heen en weer fietst op een slap koord.

Beneden kan Blanca vanuit de limousine in de vakken kijken; lopend ziet ze slechts de onderkant overal van. Haar keuze valt op een kerstvogel, goede keuze! De haarspeldjes met de gillende kleuren en glitters kan ik nog net terughangen. Ik zeg dat Mama dat niet mooi vindt, inclusief knipoog. Volgens mij begrijpt ze dat en grijnst. Oh ja, Blanca is net 2 1/2 jaar oud.

Bij de kassa staat de chocoladekerstman. Hoe ze weet dat daar chocolade in zit, is me een raadsel. We betalen en gaan boodschappen doen. Bij AH staat een zingend rendier dat haar goedkeuring helemaal kan wegdragen; ze zingt Jinglebells mee in vlekkeloos Engels. De mevrouw die taart laat proeven geeft haar een flink stuk. Ik ruil het snel om voor een klein stukje vanwege 'zoete melkproducten met mate'. Ze eet het zelfstandig op, met een vorkje, zonder morsen en weer oogst ze complimenten.

Ik voel me alsof ik met háár mee mag.

Dan zeg ik dat we weer naar huis gaan. "Niet naar huis", zegt ze heel beslist, "naar Oma!" 

Ik probeer mijn gestreelde ego te kapittelen en geef Mama het voordeel van de twijfel. Ik zeg dat Mama gaat huilen als ze niet terug komt. En Papa en Óscar ook.

Ze kijkt me aan met een oudemensenblik. Even knijpt ze haar ogen samen en zegt dan iets harder: "Niet naar huis, niet naar Mama, niet naar Papa en niet Óscar, naar Oma."

Dat is een hele lange opsomming voor een 2 1/2 jarige. Ik lach niet, ik neem haar serieus. Dus zeg ik, met een beetje verdrietige blik, dat ze een andere keer bij Oma mag logeren. Ze troost me en zegt: "Niet uilen Oma" en aait over mijn wang.

Dan moet ik lachen en zij ook en we doen een high-five. 

Thuis gekomen probeert ze het 'bij Oma' nog een keer uit op Mama, maar als die ook 'een andere keer' zegt, geeft ze zich gewonnen.....denken we.

Het avondeten met bietjes gaat ze evenwel niet eten. Echt zeer beslist niet! Mama probeert het met de uitvinding 'snoepjes-eten'. Papa probeert het met een niet overtuigend: "Mmmm lekker".

Haar wraak is zoetig en donkerrood. Ze gaat voor de kip, maar de bietjes zijn voor haar broer, zij eet dat niet.

Als Mama en Papa allebei de kamer uit zijn, pak ik haar bordje en zoek een groot stuk biet uit. "Mag ik die opeten, alsjeblieft?" vraag ik met een uitgestreken gezicht. Ze kijkt mij vorsend aan. Ik wacht niet op het antwoord, steek het in mijn mond en prijs de spijs al kauwend. Ik zeg dat je er spierballen van krijgt en prik wat biet met een stukje kip aan de vork. Ze voelt aan mijn arm en doet haar mond open. 

Op dat moment kijkt haar vader om de hoek van de deur en zegt streng dat ik haar niet mag voeren. Ik kijk streng terug en vrolijk naar mijn kleindochter. 

Ze eet de hap op, eerst met wat moeite. Dan gaat als een speer het hele bordje leeg. Ze rent naar haar moeder om het lege bord te laten zien. Ik moet van mijn dochter mijn mond laten zien, maar die is echt niet rood. 

En high-five is de beloning.

Blanca en ik lachen maar eisen voor haar het beloofde stukje chocolade.

Dan ga ik naar huis, alleen, zonder mijn kleindochter die tevreden met haar broertje in bad drijft.

Soms moet je even een bondgenoot hebben om je zaak duidelijk te maken.

© Gavi Mensch

Maastricht, 23-11-2012.

All rights reserved 2012

.