Vogels en fruit 1

Mijn aardbeienrestjes, die tijdens het vervoer waren geplet in de tuin gezet. Eens kijken wie van de vogelgarde aan tafel gaat. Tegen wie moet ik mijn eigen aardbeitjes moet beveiligen. Voor als nog zijn mijn aardbeien veilig. De Turkse tortels hebben geen interesse. De ekster kwam wel kijken maar besloot dat rood zijn kleur niet is. De hegge-en tuinmussen vinden de vrolijke vruchtenprut geen blik waard. De goudvinkjes en meesjes hippen er met opgeheven kopje langs. De pimpelmezen wachten waarschijnlijk tot de aardbeien gefermenteerd zijn. Zelfs de grootste fruitrovers, mevrouw en meneer merel, hebben wel gekeken maar er van eten, ho maar! Ik wacht het nog even af. Maar ik denk dat ze niets hebben met bespoten fruit. Ik blijf dus op mijn hoede....mijn eigen moestuinfruit is thuis gekweekt en onbespoten. Als het zo is dat vogels niet eten van bespoten fruit dan is dit een leuke test. De schilletjes van appels en peren laten ze namelijk ook al liggen. Zelfs de bijen,wespjes en hommels landen er niet. Morgen zoek ik nog naar slakken sporen....ik vind dit heel vreemd allemaal. En ja...ik heb een heerlijke hoeveelheid tijd voor dit soort onbenullige(?) onderzoekjes. 😚😊

Over vrije keuzes en dominantie

.

Ik had dominante ouders, controle freaks zoals velen, in een tijd dat vrijheid een nieuw woord was. Dat al die controles en de vergissingen die ze daar mee maakten hebben geleid tot ongelukken lijkt logisch. En dat ik ook een dominante ouder dreigde te worden leek ook logisch. Alleen was ik behoorlijk rebels.

Daar waar mijn ouders altijd iets hadden met façades en altijd rekening hielden met de buitenwereld heb ik dat mijzelf afgeleerd. En het was niet zo dat mijn ouders niet aardig waren. Mijn vader was een lieverd en mijn moeder bewoog zich in haar sociale netwerk met een helpende hand.

Ik denk ook wel dat ze met mij het beste voorhadden, alleen moeste het gebeuren op de manier waarop zij vonden dat het 'heurde'.

Mijn weg was uitgestippeld. Na de basisschool ging ik naar de MMS. Maar daar stokte de zaak. Ik wilde wel hockeyen, ik vond het heerlijk en trainde me suf, maar ik wilde maar niet aan het dokterszoontje blijven klitten, tot grote wanhoop van mijn moeder. Ik was jong uit huis en snel aan het werk. Studeren deed ik al werkend. 

Mijn moeder duldde ook geen inmenging in mijn kledingkeuze. Ik kreeg degelijke kleding en bruine leren veterschoenen. En als ik klaagde bij mijn vader zei hij sussend dat ik maar moest doen wat mijn moeder zei. De leuke dingen kreeg ik van mijn grootmoeder, de vrijheid ook en het uitgebreide keuzepakket. Ik heb mijn kinderen altijd vrijgelaten in hun kledingkeuze. Alle variaties van klassiek tot pikzwart en slobber tot alternatief, ik vond het allemaal prima. Ik mocht dat niet. Ik was een dochter van….. 

Pas toen ik uit huis ging droeg ik waar ik zin in had.

De schoolkeuze van mijn kinderen was die van hun. En de studiekeuze ook. En als ze een periode niets wilden mochten ze een paar maanden een baantje zoeken en daarna weer de draad op pakken. En toch was ook ik dominant. Mijn nee was veelal nee, ik kon niet altijd marchanderen. Dat is de pech van een één-ouder situatie, je kunt als kind nooit verhaal halen bij de andere ouder. En ja ik heb mijn kinderen opgeleid tot zelfstandige wezens. Uit noodzaak en overtuiging. Ik mocht thuis niet koken. Mijn kinderen mochten al koken toen ze nog heel waren. Ze konden koffie zetten en afwassen (afdrogen hoefde nooit). De een onderzocht en de ander deed, toen al. Nu zie ik mijn kleinkinderen ook in dat jong geleerd oud gedaan systeem, gelukkig.

Ik heb nooit dat streven naar perfectie. Goed was goed. Als mijn kinderen zelf beter wilden was dat prima. Maar van een perfectionistische vader had ik gezien dat je daar niet altijd gelukkig van werd. Ik kocht prachtige kleertjes voor mijn kinderen, veel tweedehands maar wel altijd mooi. Met mijn korte budget konden ze toch vragen en dragen wat ze wilden. Speelgoed was ook geen punt. We ruilden en ik maakte ook toen al veel zelf. Ik zie wel dat mijn kinderen daar een voorliefde voor nieuw aan hebben over gehouden. Ik herinner me dat ik móest schaatsen in een rokje en een maillot, later mocht ik daar wel een skibroek onder, maar toch.

In tegenstelling tot mijn ouders was ik nooit blij met mijzelf als moeder, ik was onzeker en klankbordarm. Zoals mijn ouders het gedaan hadden wilde ik het niet en ik toetste dus aan mijn grootmoeder, die weer veel te goeiig was en die door haar eigen kinderen onder de voet gelopen werd. Strak opvoeden dus zodat ik vaak een veer kon laten. Ook die opvoedingstheorie komt en gaat, samen met het antiautoritaire, de bezielende opvoeding en de oeverloos geduldige.

Ik denk dat voor alles wat te zeggen is. Maar het nee is nee voelde destijds het veiligst aan voor ons alle drie. In je eentje twee kinderen betekent dat je vier armen en vier ogen nodig hebt. En soms als ik ogen en handen te kort had was ook mijn lontje korter, was ik aan het eind van mijn Latijn dan kon ik uitvallen en vreselijk gefrustreerd zijn. Dat zijn van die dingen die je de rest van je leven spijten.

Hulp van mijn ouders en hun andere kinderen had ik niet. Ik had wel steun aan mijn nicht en aan tantes en oudere vriendinnen, die mij bevestigden in sommige dingen en daar blijf ik hen dankbaar voor.

Terwijl mijn moeder de hoop had opgegeven toen ik KVJV wilde doen (ik had 6 jaar voor mijn jongste broertje gezorgd) ook omdat ik de middelbare school niet had afgemaakt, kwam mijn vader wel met een trots gezicht naar de diploma-uitreiking. Toen ik jaren later de verpleging deed, wisten ze geen van beiden hoe zwaar dat was met een klein kindje bij me. En voor een dergelijk eigenwijze dochter hoef je dan ook niets meer te doen. Wel moest ik altijd de verhalen aanhoren over mijn oude schoolvriendinnetjes die met dokters en notarissen waren getrouwd. Alleen ik wist, blijkbaar, dat het geluk niet ligt in een titel maar in het houden van, ook van je werk. En in de overwinning van het halen van nog een diploma, voor mij. En voor mijn toekomst.

Mijn kinderen hebben fantastische dingen gedaan, ik ben altijd trots op hen (een enkele dag uitgezonderd). Ze hebben geweldige partners gekozen en hebben en krijgen geweldige kinderen.

Ik trouwde met een oudere man die respect eiste, gewoon omdat vaak opdrachten gaf, omdat hij dat zo vond. Dat heeft niet lang geduurd. Eerst komen mijn kinderen en dan pas de rest van de wereld.

Enfin, ik was nooit een perfecte moeder en het verleden is ook nooit meer te perfectioneren, zoals mijn nicht laatst opmerkte. Voor de dag van vandaag en de toekomst doe ik nog wat ik kan, probeer een leuke oma te zijn en een moeder die er altijd is, op de achtergrond. Ik cijfer mijzelf niet helemaal weg, ik houd altijd ruimte om me op af te zetten op weg naar boven. Boven dat maaiveld uit. 

Ik ben geen meeloper, heb een eigen wil en een goed gevoede mening. Ik incasseer nog steeds, de narigheden en de sores.

Mijn grote geluk is het zijn van een redelijke en aanwezige moeder van geweldige kinderen.

Dat is op zo'n dag als vandaag een blessing.

©Gavi Mensch

14-5-2017 

Rebellen nemen het over.

Ik wil niet meer, ik wil niet meer!
Ik wil geen handjes geven!
Ik wil niet zeggen elke keer:
Jawel mevrouw, jawel meneer...
nee, nooit meer in m'n leven!
Ik hou m'n handen op m'n rug
en ik zeg lekker niks terug!

Ik wil geen vieze havermout,
ik wil geen tandjes poetsen!
Ik wil lekker knoeien met het zout,
ik wil niet aardig zijn, maar stout
en van de leuning roetsen
en schipbreuk spelen in de teil
en ik wil spugen op het zeil!

En heel hard stampen in een plas
en dan m'n tong uitsteken
en morsen op m'n nieuwe jas
en ik wil overmorgen pas
weer met twee woorden spreken!
En ik wil alles wat niet mag,
de hele dag, de hele dag!

En ik wil op de kanapee
met hele vuile schoenen
en ik wil aldoor gillen: nee!
En ik wil met de melkboer mee
en dan het paardje zoenen.
En dat is alles wat ik wil
en als ze kwaad zijn, zeg ik: Bil!



Met dank aan Annie M.G. Schmidt, die mijn lijflied schreef.
Ter herinnering aan Koko.
Ik geef het ook weer door aan mijn kleinkinderen, maak geen zorgen! ;-)

©Gavi Mensch
7-10-14

Ramadan Mubarak

Mooie voorbeeldspeech van David Cameron (nee, verder ben ik niet zo'n fan van politici).

Ik realiseer me dat hij gelijk heeft.
Een maand vasten en pas  's avonds laat gezamenlijk eten, zelfreflectie, bezinning en hulp aan anderen... Het zou ons goed doen om al dan niet op religieuze grondslag hun voorbeeld te volgen.

Ik heb jarenlang tussen christenen en moslims gewoond. Ik heb het liefst moslimburen.
Wij werden zowel in Nederland als ook in Spanje vaak uitgenodigd om het Suikerfeest mee te vieren en als je niet kon komen, kwamen ze de lekkernijen brengen.
En ik heb er eigenlijk nooit aan gedacht om mijn buurvrouw en haar kinderen uit te nodigen op Kerstmis of voor het Paasontbijt.

Engeland heeft een lange historie van onderdrukt koloniseren van islamitische landen net zoals Nederland. Ook in de UK heb je haatzaaiersbendes, UKIP,  een Engels sprekende PVV.
Deze speech van Cameron is een voorbeeldig antwoord op alle racistische uitlatingen en stokerijtjes.

Hier in Nl. wordt alleen maar vuur gestookt onder een brandstapel en krijgen onze moslims het zwaar te verduren en praktisch overal de schuld van. Is dat nu altijd toch weer de jaloezie van degene die niets presteert?  Ook was men oeverloos jaloers op de Joden, en van de daar uit voortkomende wandaden tegen hen heeft men dus niets geleerd.
Het overgrote deel van de Nederlandse Moslims werkt gewoon hard, voedt kinderen op, betaalt belasting en draagt bij aan de samenleving.
Een flink deel van de Nederlanders deugt voor geen meter, doet maar een dotje en gooit er met de pet naar, overtreed wetten en treitert de buren.
Zelfreflectie en bezinning zijn dus hard nodig.


En Wilders en Rutte zouden gedwongen moeten worden om de speech van Cameron te doubleren voor al die onnozelen hier die haatzaaiers blind volgen en de speech niet begrijpen.

©Gavi Mensch
Nederland VOF, 28-6-2014





Lees ook: 
http://www.nu.nl/weekend/3813947/ramadan-geen-opgave-maar-feest.html

http://www.independent.co.uk/news/uk/crime/women-more-vulnerable-to-islamophobia-traditional-dress-makes-wearer-visibly-muslim-and-a-soft-target-for-abuse-say-researchers-9570574.html

http://www.kuleuven.be/thomas/page/ramadan-moebarak/

Do you want to be a mermaid or a whale?

Someone shared this with me...it's not my photo and I didn't write this. But...I absolutely love what this woman wrote. So well done!

Please read; it's quite enjoyable and therefore I share.

A while back, at the entrance of a gym, there was a picture of a very thin and beautiful woman. The caption was "This summer, do you want to be a mermaid or a whale?"

The story goes, a woman (of clothing size unknown) answered the following way:

"Dear people, whales are always surrounded by friends (dolphins, seals, curious humans), they are sexually active and raise their children with great tenderness.

They entertain like crazy with dolphins and eat lots of prawns. They swim all day and travel to fantastic places like Patagonia, the Barents Sea or the coral reefs of Polynesia.

They sing incredibly well and sometimes even are on cds. They are impressive and dearly loved animals, which everyone defend and admires.

Mermaids do not exist.

 But if they existed, they would line up to see a psychologist because of a problem of split personality: woman or fish?

They would have no sex life and could not bear children.

Yes, they would be lovely, but lonely and sad.

And, who wants a girl that smells like fish by his side?

Without a doubt, I'd rather be a whale.

At a time when the media tells us that only thin is beautiful, I prefer to eat ice cream with my kids, to have dinner with my partner, to eat and drink and have fun with my friends.

Canye Kane: You need a great big women

We women, we gain weight because we accumulate so much wisdom and knowledge that there isn't enough space in our heads, and it spreads all over our bodies.

We are not fat, we are greatly cultivated. 

Every time I see my curves in the mirror, I tell myself: "How amazing am I ?! "

.

Gavi Mensch

Maastricht, 11-3-2014

No ©, please share.

From www.glowingembers.org

.

Obstinaat

Mijn bijnaam vanaf mijn pubertijd: 'obstinaat'

En dat ben ik altijd gebleven. 

Toen ik enige tijd geleden van een goede vriend  "Formidable toegestuurd kreeg moest ik alsmaar denken aan een heel ander genre muziek, alsof ik iets terug hoorde dat in mijn geheugen zat.

 Ik wist dat het iets te maken het met rebellie en kwam zo bij mijn oude 'koosnaam' obstinaat!

Et voila:

  Canto Ostinato van Simon ten Holt

Zo, bent u wel een uurtje zoet. 

Goedenacht

Bonne nuit

Goodnight 

Buenas noches.

PS. Ik hoef geen enkel commentaar op mijn koosnaam, ik heb het allemaal al gehoord en het is weinig origineel. Wel ben ik trots op het feit dat ik toch vaak mijn hoofd boven het maaiveld heb uitgestoken en het nog steeds op mijn schouders zit en uitstekend functioneert. ;-)

©Gavi Mensch

Dordrecht, 4-1-2014

© All rights reserved 2014

.

Botero amante de la hermosura en todas sus formas.

Uno de mis pintores favoritos es el colombiano

Fernando Botero,  (1932)

Es el único pintor 
que conozco 
que reconoce 
al enorme sentido 
de humor y
de la verdad
de la gente hermosa.

Tiene museo  con su nombre : 

Museo Botero 

el site del Museo Botero incluye una muestra de pinturas y esculturas suyas.

Tambien protestó pintando:

Abu Ghraib prisionero

victimas del narcotrafico

jesús

Eva y Adán 

 Juana de Arco

Rembrandt

Monalisa

foto hecho en el TEFAF Maastricht 2012 

©Gavi Mensch

12-1-2013

.

'What defines me' by Gavi Mensch

What defines me? 

Let me introduce myself to those that don't know me or don't understand me...

Esto me define:

Zonder humor is er geen leven mogelijk.

Sin humor no hay vida.

no me gustan las mayúsculas.

Het zal me een zorg zijn of je iets leest zoals je het wilt lezen. Ik kan daar niets mee.

Ik heb weinig geduld met drammers, stampvoeters, dwingelanden, zeurpieten, verongelijkten en egotrippers. Vandaar de deurmat. Als je je niet aangesproken voelt kom je toch gewoon binnen? 

No soy ajustable al gusto de otros.

 Voor wie tekort komt heb ik nog een muts.

Politicians with only words and no actions are dispicable!

Muren bouwen om je leed is je blootstellen aan het gevaar om van binnen uit verslonden te worden.

I admire my capacity to put op with people that should  get a beautiful kick in the ass.

Ik ben me daar terdege van bewust.

Reason why I am single?  I can fix it myself.

If we don't fight together they will hang us one by one.

That will never change, never!

Just so you remember!

I have no time to spare!

Si no quieren entenderme, peor para ell@s.

¿Muchos hombres debiles? 

¿NO?

Nada de plastico.

Geen roddels y nada de chismorreo.

   

Ik blijf dus lezen, nu al 55 jaar!

And not only bodywise, but brains and heart as well.

Don't .....

Aun tengo el mio, ik heb het mijne ook nog.

¿El sexo debil, yo?

Het zwakke geslacht, ik?

I simply can't please all....

I made it. 

Jong sterven kan ik niet meer. 

Ya no puedo morirme joven 

Wordt vervolgd;-))


©Gavi Mensch
24-11-2913