.
Ik had dominante ouders, controle freaks zoals velen, in een tijd dat vrijheid een nieuw woord was. Dat al die controles en de vergissingen die ze daar mee maakten hebben geleid tot ongelukken lijkt logisch. En dat ik ook een dominante ouder dreigde te worden leek ook logisch. Alleen was ik behoorlijk rebels.
Daar waar mijn ouders altijd iets hadden met façades en altijd rekening hielden met de buitenwereld heb ik dat mijzelf afgeleerd. En het was niet zo dat mijn ouders niet aardig waren. Mijn vader was een lieverd en mijn moeder bewoog zich in haar sociale netwerk met een helpende hand.
Ik denk ook wel dat ze met mij het beste voorhadden, alleen moeste het gebeuren op de manier waarop zij vonden dat het 'heurde'.
Mijn weg was uitgestippeld. Na de basisschool ging ik naar de MMS. Maar daar stokte de zaak. Ik wilde wel hockeyen, ik vond het heerlijk en trainde me suf, maar ik wilde maar niet aan het dokterszoontje blijven klitten, tot grote wanhoop van mijn moeder. Ik was jong uit huis en snel aan het werk. Studeren deed ik al werkend.
Mijn moeder duldde ook geen inmenging in mijn kledingkeuze. Ik kreeg degelijke kleding en bruine leren veterschoenen. En als ik klaagde bij mijn vader zei hij sussend dat ik maar moest doen wat mijn moeder zei. De leuke dingen kreeg ik van mijn grootmoeder, de vrijheid ook en het uitgebreide keuzepakket. Ik heb mijn kinderen altijd vrijgelaten in hun kledingkeuze. Alle variaties van klassiek tot pikzwart en slobber tot alternatief, ik vond het allemaal prima. Ik mocht dat niet. Ik was een dochter van…..
Pas toen ik uit huis ging droeg ik waar ik zin in had.
De schoolkeuze van mijn kinderen was die van hun. En de studiekeuze ook. En als ze een periode niets wilden mochten ze een paar maanden een baantje zoeken en daarna weer de draad op pakken. En toch was ook ik dominant. Mijn nee was veelal nee, ik kon niet altijd marchanderen. Dat is de pech van een één-ouder situatie, je kunt als kind nooit verhaal halen bij de andere ouder. En ja ik heb mijn kinderen opgeleid tot zelfstandige wezens. Uit noodzaak en overtuiging. Ik mocht thuis niet koken. Mijn kinderen mochten al koken toen ze nog heel waren. Ze konden koffie zetten en afwassen (afdrogen hoefde nooit). De een onderzocht en de ander deed, toen al. Nu zie ik mijn kleinkinderen ook in dat jong geleerd oud gedaan systeem, gelukkig.
Ik heb nooit dat streven naar perfectie. Goed was goed. Als mijn kinderen zelf beter wilden was dat prima. Maar van een perfectionistische vader had ik gezien dat je daar niet altijd gelukkig van werd. Ik kocht prachtige kleertjes voor mijn kinderen, veel tweedehands maar wel altijd mooi. Met mijn korte budget konden ze toch vragen en dragen wat ze wilden. Speelgoed was ook geen punt. We ruilden en ik maakte ook toen al veel zelf. Ik zie wel dat mijn kinderen daar een voorliefde voor nieuw aan hebben over gehouden. Ik herinner me dat ik móest schaatsen in een rokje en een maillot, later mocht ik daar wel een skibroek onder, maar toch.
In tegenstelling tot mijn ouders was ik nooit blij met mijzelf als moeder, ik was onzeker en klankbordarm. Zoals mijn ouders het gedaan hadden wilde ik het niet en ik toetste dus aan mijn grootmoeder, die weer veel te goeiig was en die door haar eigen kinderen onder de voet gelopen werd. Strak opvoeden dus zodat ik vaak een veer kon laten. Ook die opvoedingstheorie komt en gaat, samen met het antiautoritaire, de bezielende opvoeding en de oeverloos geduldige.
Ik denk dat voor alles wat te zeggen is. Maar het nee is nee voelde destijds het veiligst aan voor ons alle drie. In je eentje twee kinderen betekent dat je vier armen en vier ogen nodig hebt. En soms als ik ogen en handen te kort had was ook mijn lontje korter, was ik aan het eind van mijn Latijn dan kon ik uitvallen en vreselijk gefrustreerd zijn. Dat zijn van die dingen die je de rest van je leven spijten.
Hulp van mijn ouders en hun andere kinderen had ik niet. Ik had wel steun aan mijn nicht en aan tantes en oudere vriendinnen, die mij bevestigden in sommige dingen en daar blijf ik hen dankbaar voor.
Terwijl mijn moeder de hoop had opgegeven toen ik KVJV wilde doen (ik had 6 jaar voor mijn jongste broertje gezorgd) ook omdat ik de middelbare school niet had afgemaakt, kwam mijn vader wel met een trots gezicht naar de diploma-uitreiking. Toen ik jaren later de verpleging deed, wisten ze geen van beiden hoe zwaar dat was met een klein kindje bij me. En voor een dergelijk eigenwijze dochter hoef je dan ook niets meer te doen. Wel moest ik altijd de verhalen aanhoren over mijn oude schoolvriendinnetjes die met dokters en notarissen waren getrouwd. Alleen ik wist, blijkbaar, dat het geluk niet ligt in een titel maar in het houden van, ook van je werk. En in de overwinning van het halen van nog een diploma, voor mij. En voor mijn toekomst.
Mijn kinderen hebben fantastische dingen gedaan, ik ben altijd trots op hen (een enkele dag uitgezonderd). Ze hebben geweldige partners gekozen en hebben en krijgen geweldige kinderen.
Ik trouwde met een oudere man die respect eiste, gewoon omdat vaak opdrachten gaf, omdat hij dat zo vond. Dat heeft niet lang geduurd. Eerst komen mijn kinderen en dan pas de rest van de wereld.
Enfin, ik was nooit een perfecte moeder en het verleden is ook nooit meer te perfectioneren, zoals mijn nicht laatst opmerkte. Voor de dag van vandaag en de toekomst doe ik nog wat ik kan, probeer een leuke oma te zijn en een moeder die er altijd is, op de achtergrond. Ik cijfer mijzelf niet helemaal weg, ik houd altijd ruimte om me op af te zetten op weg naar boven. Boven dat maaiveld uit.
Ik ben geen meeloper, heb een eigen wil en een goed gevoede mening. Ik incasseer nog steeds, de narigheden en de sores.
Mijn grote geluk is het zijn van een redelijke en aanwezige moeder van geweldige kinderen.
Dat is op zo'n dag als vandaag een blessing.
©Gavi Mensch
14-5-2017 
Geen opmerkingen:
Een reactie posten