Posts tonen met het label verpleegkundigenwerk. Alle posts tonen
Posts tonen met het label verpleegkundigenwerk. Alle posts tonen

zaterdag 4 februari 2017

Diagnoses met de neus…..


Een diagnose 'opbouwen' is geen kwestie van bloed en urine onderzoek. Het is eigenlijk eerst een kwestie van kijken en zien, observeren, voelen ruiken, vragen en luisteren, sfeer proeven, optellen en aftrekken. Dan is het andere onderzoek slechts een aanvulling.

Voorheen deden de verpleegkundigen al die observaties van de patiënt ten bate van de diagnostiek. Daarvoor hadden we een gedegen kennis opgedaan met als basis anatomie en fysiologie, psychologie en pathologie. Verder werden we getraind in kijken, luisteren en communiceren met patiënt door een docent omgangskunde. 


Tijdens de avonddiensten op de SEH (toen nog gewoon de Eerste Hulp) deden we opnames en de truc was om een diagnose te stellen op basis van observaties die je dan een week of wat later terug kon zien. Ik heb meer weddenschapjes gewonnen dan verloren.

Onze observaties kwamen duidelijk beschreven in het verslag (dossier) en de arts kon daar soms al een prediagnose uitfilteren: Soms was er een arts die tijdens de patiëntbespreking vroeg waar mijn observaties op zouden kunnen wijzen. Dat was de uitdaging om echt goed te observeren en om duidelijk te rapporteren.

Kom daar nu maar eens om, dat denk ik wel eens als ik hoor hoe vaak mensen naar een ziekenhuis moeten voor iets dat eigenlijk al duidelijk is. Maar al die bezoekjes brengen geld in het laatje en het is alleen maar lastig dat er ook nog een patiënt aan vast zit. Gelukkig is dit maar een klein percentage, er zijn fantastische medische teams.
Helaas ontbreken daar soms die snuffelende verpleegkundigen aan die nog die ouderwetse opleiding hebben gehad.

Of dat nog goed komt weet ik niet. Ik zie ze op het HBO niet aan poep en plasjes ruiken (dat kan eigenlijk alleen bij een in-service opleiding) en daar dan een heel kort en duidelijk verslag over schrijven. Over braaksel kun je heel veel zeggen en wonden ruiken allemaal naar hun eigen ziekteverwekker. Iemands houding geeft soms aan waar het letterlijk knelt en de pijn is af te lezen aan houding en mimiek Ik ben niet zo vaak in de luren gelegd door op elkaar geklemde lippen en het bijbehorende "het gaat wel".

Om die observaties te kunnen doen, heb je goede leermeesters nodig en geen mensen die per minuut werken. Maar ik denk dat ook veel te veel artsen vertrouwen op door machines gegenereerde uitslagen. Ik vraag me zelfs af of ze überhaupt nog wel een lesje wondruiken krijgen. Ik pleit voor de herinvoering van deze diagnosetechnieken en voor meer praktisch onderwijs in de zorg, alle zorg!




© Eveline v. Donkelaar
Nederland BV. 26-8-2016 

Uit: archief verpleegkundige observaties






.

maandag 4 juli 2016

Het dichte verpleeghuis.





 



Tja……
Inkomens in de top v d ouderenzorg veel te hoog, gaat ten koste van kennis, bijscholing en salarisbudget zorgpersoneel. En dat gaat dus allemaal ten koste van de kwaliteit van zorg.

Al sinds ik verpleegkundige-van-dienst was in een verpleeghuis, klaag ik over het kennisniveau en de tekorten aan goed opgeleid personeel.

Actie ondernemen bij een uitbreiding van een buikgriepvirus d.m.v. barrière verpleging en extra vocht toediening en aanbod werden als belachelijk bestempeld. Na het weekend werden de maatregelen opgeheven. Het heeft voor onverwacht veel overleden patiënten gezorgd die nu met een natuurlijke-dood-etiket in de doofpot zitten.
Het 'vermaken' en 'begeleiden' van psychogeriatrische patiënten bestond uit het hen laten rond lopen in veel te donkere ruimtes en gangen, zonder buitenruimte en het verbod om op de gedeelde slaapkamer te komen.

Mijn contract van 6 maanden werd niet verlengd. Mijn baas en collega's vonden dat ik veel te weinig rekening hield met de economische kant. Helaas was zelfs het zogenaamd hoger opgeleide personeel niet in staat om simpele handelingen te verrichten. Wel in staat om medicijnen uit te schrijven….

Een van de geriaters moest de ambulance laten komen omdat hij zelf geen infuus kon inbrengen. Ik kon het wel maar mocht het niet. Volgens de ambulance broeders was dat aan de orden van de dag.
Met tracheastoma patiënten hetzelfde liedje. Ik was bekwaam maar eigenlijk niet bevoegd. De alleraardigste verpleeghuisarts, die 100 kilometer verderop woonde, was alleen bevoegd maar had het slechts een keer gedaan, lang geleden. En dus heb ik de canule verwisseld onder haar toezicht, gewoon omdat er niets anders op zat.
Dat zijn maar enkele voorbeelden van die slechte verpleeghuiszorg. En het is er niet beter op geworden. De onkosten door het gebruik van merkartikelen, individuele verpakkingen en niet gezamenlijke inkoop zijn hoog. Het geven van korte klinische lessen tijden de koffiepauze vindt men onzin.

De gebouwen zijn chic en onpraktisch.
Boven de begane grond is veiligheid van de niet-lopende patiënten in het geval van brand vaak niet gegarandeerd.

Psychogeriatrie kent slechte bijscholing en vaak geldt alleen die alleen voor de somatische zorgverlening.

Verpleeghuis- en dus ook de revalidatiepatiënten hebben geen gewone ziekenhuiszorg nodig en ook geen ouderenzorg. In een verpleeghuis bevinden zich ook veel jongere patiënten, met Korsakov, met kanker en met HIV bijvoorbeeld.
 Alzheimer is maar een van de dementiediagnoses: er zijn zoveel soorten dementie dat alleen daarvoor goede neurologen/neuropsychologen en verpleegkundigen zouden moeten worden ingezet. In plaats daarvan is de beroepsbevolking van een verpleeghuis 'gestandaardiseerd'. 
Alle zorgprofessionals met meer opleiding dan een verzorgende IG zijn een 'te grote onkostenpost' voor een verpleeghuis waar de directeur of het lid van de Raad van Bestuur vaak het salaris van 10 zorgprofessionals verdient (exclusief leasebak en soms chauffeur en een leuke onkostenvergoeding).

Verpleegtehuizen sluiten? Nee. Waar moeten dan die patiënten naar toe?
De oplossing ligt volgens mij op een heel ander vlak.

Laat de vele oudere verpleegkundigen op kosten van en door de overheid, bijscholen op die punten waarvan zij vinden dat het fout gaat in de verpleeghuiszorg. En zorg dat ze zich niets hoeven aan te trekken van de weerstand van managers of directies. Ze rapporteren aan de overheid, wel aan het geïnteresseerde deel ervan. Een verpleeghuis dat in de fout gaat of is gegaan zal het moeten doen met een aantal van deze praktijkbegeleiders. 

Het sluiten van (38) verpleeghuizen omdat ze niet goed functioneren is belachelijk. Eis een nieuwe Raad van Bestuur die verplicht wordt bij elke vergadering de praktijkbegeleider te hebben en te horen. Zorgmanagers zijn onnodig. Liever een afdelingssecretaresse die roosters, dossiers en afspraken bijhoudt en een logistiek aanspreekpunt is.
Daarnaast roulerende afdelingshoofden met passie voor hun werk en getraind in het verdragen van kritiek en natuurlijk meewerkend. Medewerkers die niet wensen bij te scholen, van welke rangorde dan ook, hebben geen keuze, zij worden ontslagen, zij zijn een gevaar op de werkvloer en een gevaar voor hun patiënten. De bijscholing hoeft niet uit eigen zak betaald te worden, dit gebeurt onder werktijd, is patiënt gericht en ook op de medewerker; de praktijkbegeleiding zorgt voor deze bijscholing op maat en op een praktisch en direct bruikbaar niveau.

Waarom oudere verpleegkundigen?
Ze hebben meestal al meer dan 30 jaar ervaring. Je hoeft hier geen mensen voor te hebben met een HBO specialisatie. Die zijn vaak heel erg theoretisch en duur.
En omdat oudere verpleegkundigen meestal niet meer aan een baan komen vanwege het de salarisschaal en het zogenaamde ziekterisico (duidelijk een vernietiging van menselijk kapitaal. En het is ook kostbaar om goede en ervaren krachten thuis te laten zitten. Zelfs 
verpleegkundigen met een 'slijtage mankement' zouden deze baan prima aankunnen.

Zo'n van Rijn snapt niets van zorg en zeker niet van verpleeghuiszorg, nog steeds niet; na de debacles met zijn vader en moeder blijft het econoompje blunders slaan. Alle geldverslindende verzinsels van de zogenaamde zorgmanagers hebben minder te maken met zorg dan het oppompen van een fietsband.

Na alle jaren van door de twee Kamers toegestane bezuinigingen en de hopeloze opgeblazen ideetjes van ene van Rijn en ene Schippers wordt de zorg steeds slechter.
.
Ondertussen luister ik naar Standpunt.nl met Van Rijn als gast. De man zegt alleen maar dat alles zou moeten (en dus gebeurt het niet) en doet niet meer dan de schuld geven aan anderen. De inspectie moet het allemaal maar regelen.

Ik weet 100% zeker dat die van Rijn echt geen notie heeft van waar hij het over heeft, dat hij liegt en fantaseert en dat hij verder weinig zinnige antwoorden geeft. Wat doet die man daar?
Wat doet Schippers daar? Wat doet Klijnsma daar? Waar was Samsom goed voor? Welke zekerheid hebben we nog van de zekerheden waar we altijd voor betaald hebben? Geen zorg, geen dokter, geen medicijnen, geen financiële hulp, geen pensioen?


Ik hoor net een suggestie van iemand die vindt dat er specifiek HBO verpleegkundigen voor wil organiseren. Ik begrijp dat niet. Ik zie in mijn werk geen voordelen, wel zie ik dat ze houden van schrijven en onderzoeken; dat is nou precies wat men in het verpleeghuis niet nodig heeft.

Over het 'waardigheid en trots project' van van Rijn reageert mijn maag direct. Heeft iemand even een teiltje?

 Wordt vervolgd.




©Gavi Mensch
Nederland BV, 4-7-2016

woensdag 10 februari 2016

De zure patiënt

.
Heb ik weer....bemoeizuster die ik ben.

Een ontzettend slecht verzorgd uitziende man zit aan een tafeltje achter mij vreselijk te hoesten. Ik schat hem op een jaar of 75 maar zeker weten doe ik het niet.

Ik vraag hem om een stukje van de krant waarvan hij de puzzel invult. Hij is dus wel bij de tijd. Ik kan een bladzijde krijgen. Ik blijf even staan en krijg dan nog een stukje. Ik bedank vriendelijk en ga weer zitten. De vreselijke hoestbuien houden aan. 
Het ongeknipte haar valt over zijn gezicht.

Hij heeft de krant uit en gaat ergens anders zitten. Ik sta op om de krant te pakken en zeg tegen hem dat hij mij wel bemoeizuchtig zal vinden. Hij kijkt verstoord. Ik twijfel maar vervolg dan toch: " Ik ben verpleegkundige en ik hoor dat u en hele nare hoest heeft. Misschien moet u even langs de huisarts." Woedend kijkt hij mij aan. 
Ik krijg een kleur van schaamte en van schrik. Waar bemoei ik me ook mee?


Dan snauwt de man: "Naar de dokter…..naar de dokter? 
Wat een geouwehoer. Ik ben vanmorgen ontslagen uit het ziekenhuis na een lever- en niertransplantatie." De baas van de lunchroom knikt beamend. 
En de revalidant gaat verder: "Dom, slap geouwehoer.... stomme bemoeizuchtige wijven...donder op mens!"


Ik schiet bijna in de lach maar kan nog net een pokerface opzetten.
De lachreflex is van de schrik van het nare antwoord en ook wel van de assertiviteit van de oude man. Ik wacht rustig op mijn koffie maar de man heeft een zondebok gevonden voor zijn ellende.
"Daar waren het ook al van die ouwehoeren, lullen de hele dag over niets. Zetten je na de operatie op een stoel. Zorgzaamheid? Noppes. Waardeloos. Als je alles zelf moet doen kun je die verpleegsters net zo goed ontslaan."
Ik mompel iets over verpleegkundigen in plaats van verpleegsters en vraag hoe hij zo snel weer op de been gekomen is. "Niet dank zij jouw soort", snuift hij.

Ik heb mijn koffie en voordat ik weer naar mijn tafeltje loop zeg ik dat hij de volgende keer ook maar moet vragen om een transplantatie van zijn humeur of van zijn hele karakter.
Ik hoor niets meer. Ik zie de buurtjes grinniken. De baas kijkt neutraal, hij zal het wel ongepast vinden. Maar hij controleert dan ook nog elke dag zijn volwassen zoon om te zien of die de lunchroom wel goed bestiert. Ook al zo'n mannetjesputter.

Enfin, ik kom nog wel achter de levensloop van de hoester. Iedereen kent iedereen in die buurt. Ik vermoed dat de man boos is omdat hij niet vertroeteld is. Ik vermoed ook dat hij geen vrouw heeft en er misschien ook nooit een heeft gehad.



Ik moest ook even slikken bij de gedachte aan zo'n mooie goedwerkende lever en zo'n prachtige nier in het lijf van zo'n vervelende man. 
En aan de donor.
Maar goed, daar ga ik gelukkig niet over.

Als verpleegkundige heb ik wel wat excuses voor de man, als mensch nog niet zo veel.

Volgende week weet ik meer. Wordt vervolgd




©Gavi Mensch

Nederland BV. 1-2-2016



maandag 7 september 2015

UVW en werklozen

Hoe erg het is voor werklozen?


Daar hebben de 19.000 ambtenaren van het UWV geen idee van. Die klampen zich vast aan hun eigen stoel. Ik heb er nog maar 1 ontmoet die geïnteresseerd was in het plotseling aflopen van mijn destijds 45 werkzame jaren. 1, één!
Ik heb al aardig wat geschreven over het UWV, al was het alleen maar om de stoom die uit mijn oren kwam naar het toetsenbord te verplaatsen. Ik kan er nog uren over door gaan....

Mensen met van die langdurende batterijen. Napraters, niet zelf-denkend, nooit een oplossing, altijd meer papieren en meer vragen en meer kortingen.
Ik denk dat op al die UWV-internetpagina's als geenwerk.nl maar 1 robot zit.

Wat moet veranderen is dat het UWV weer een arbeidsburo wordt en dat er in plaats van al die supersuffe, bizar ingewikkelde, naar één kant gecontroleerde uitkeringen een basisinkomen moet komen. Ook voor die ambtenaren die dan hun baan verliezen en behoefte zullen hebben aan begeleiding-naar-werk. Dat is wat UWV'ers dan gaan doen.

De toverformules van nu om je uitkering te berekenen, als je met veel pijn (letterlijk) en moeite 300 euro bij elkaar gewerkt hebt, is als volgt:
Van die 300 mag je ca 100 houden; dan heb je meer dan 17 uur gewerkt tegen een verlaagd loon. Die 100 komen bovenop een verlaagde uitkering ( omdat je werkt) en dus houd je ongeveer 50 over. Maar over die 300 moet ik volgend jaar wel nog belasting betalen, laten we zeggen 30%, dwz dat ik 100 bij de belasting breng. Met werken kom ik dus 50 euro in de min.

Ik kan geen zzp worden want dan moet ik als arbeidsongeschikte nog steeds 800 uur maken verdeeld over 3 cliënten. En de bijdrage van de KvK is dan al meer dan ik verdien.
Mijn huur kan ik niet meer betalen, sociale huurwoningen kosten meer dan 600 aan kale huur. Mijn auto heb ik nodig om te kunnen gaan werken, vaak te ver weg voor de fiets en met de bus ben ik veel te veel tijd kwijt.

Nu zou ik graag een formule hebben van het UWV om de kop boven water te houden. Eén die geen pijn doet, een waar ik niet 's nachts van wakker lig. Eén waar ik precies van rond kan komen. Een waarbij ik met werkjes een klein beetje extra heb om van te leven. En een werkende website!

Misschien dat de nieuwe directeur Tof (what's in a name)Thissen van het UWV daar raad op weet. Man, neem eens wat werklozen in dienst in plaats van die door ons betaalde hokjesdenkers. Wij weten wat je nodig hebt om te overleven. En wij kennen ook de in's en out's. Ik wil wel begeleiden naar werk, helpen met omscholen, les geven en ook troosten.

Want voor de meeste werklozen is het een droevige, rampzalige situatie. Laten we dan met elkaar de spelregels veranderen.
Zolang er nog even geen basisinkomen is kan een werkloze die ambtenaren van het UWVwerkbedrijf uitleggen hoe zij dadelijk hun inkomen zullen moeten aanvullen.

Maar voorlopig zitten de ambtenaren van het UWV op een bedje van rozen: zie hier de UWVcao

Wordt vervolgd.


©Gavi Mensch
Nederland B.V., 7-9-2015







zondag 21 juni 2015

Menschjes pesten: na de armen nu de dikkerds?


Ziekenhuizen zijn niet 'berekend' op zwaarlijvige patiënten stelt het artikeltje onder deze LINK 

Welke kant gaan we nu op? Voor elke patiëntengroep een apart ziekenhuis? Ik ben bang dat dit riekt naar lobby van chirurgen gespecialiseerd in maagverkleiningen.
Of is het echt zo dat in de bestaande situatie artsen en verpleegkundigen 'blijkbaar' te weinig kennis hebben van het zorg verlenen aan obesitas patiënten; moeten we daar niet snel iets aan doen?

Bij een speurtocht op het Net zul je niet veel  recente cijfers vinden mbt niet te behandelen obese patiënten.
Vreemd, zou er geen melding van gemaakt worden van de niet passende obesitas patiënt? 

Alleen het CBS heeft recente Cijfers (2015)

Of werkt het als bij mijn kleindochter die als prulletje van 6 maanden werd uitgescholden voor obese baby terwijl ze borstvoeding kreeg en van wie de moeder een uitgebalanceerd dieet volgde? Een beetje erg doorgeslagen? 

Dat overgewicht schadelijk zou kunnen zijn en dat er veel diabetes ontstaat bij mensen die te zwaar zijn (en light producten gebruiken bijvoorbeeld) is een gegeven. Dat alleen die mensen allerhande klachten krijgen (gelinkt aan hun gewicht)?  Dat daar een speciaal ziekenhuis voor moet worden ingericht/ En ook voor mensen langer dan 2 meter en ouder dan 90 en voor honderden uitzonderingen meer?

Alle ziekenhuizen hebben tegenwoordig een paar extra sterken bedden en extra lange. En op elke afdeling een tillift of 2, toch?  Deze tilt tot 275 kilo.
Voor speciale onderzoeksapparatuur kunnen patiënten best een reisje maken.
De hamvraag is of ze ook overal voor kennis van zaken terecht kunnen?
Om even de 90 jarige als voorbeeld te nemen, mijn patiënten op leeftijd werden onverrichter zake teruggestuurd naar het verpleeghuis, men kon niet omgaan met een Alzheimer patiënt. En de alzheimerpatiënten van 65 met een blindedarmontsteking? Ook een speciaal ziekenhuis, met geriatrie chirurgen soms?

Is een arts wel arts als hij niet veel af weet van datgene waar bijna 40% van de bevolking aan lijdt? 
En leren verpleegkundigen wel hoe om te gaan met tilliften? Zelfs voor patiënten met een dwarslaesie, MS en andere ziektebeelden met verlammingsverschijnselen zijn nu al te weinig tilliften aanwezig. Dan verpleegkundigen met rugklachten en die dan maar ontslaan?

Misschien moet men bedenken dat mensen met morbide obesitas van meer dan 200 kilo niet zó vaak voor komen;  materiaal zou men kunnen lenen. Misschien moeten de maagbandjes- en bypass specialisten (bariatrisch chirurgen) reizen ipv de patiënten. 
Zou dat niet een stuk voordeliger zijn? 
Is het niet de patiënt die centraal staat?

Kortom het stukje onder de LINK rammelt aan alle kanten


Nog even een pikant detail uit het artikeltje:

-Het Overijssels MRI Centrum Oost kocht onlangs een scanner waar overdag paarden onder kunnen en ’s avonds en in het weekendpatiënten zwaarder dan 150 kilo.-


©Gavi Mensch
Nederland BV, 21-6-2015



Met dank aan Koos Dirkse die mij attent maakte op het artikel.


.

zondag 14 juni 2015

Ketenzorg goedkoop?



Protocollen in de zorg maken de zorg niet persoonlijker en ook niet goedkoper. Wel veel ingewikkelder. Neem nou het protocol voor de diabetesketenzorg.

Er is onduidelijkheid over de supercontroles die de ketenzorg voorschrijft. In plaats van de huisarts, die gewoon de bloeduitslagen controleert van de halfjaarlijkse controle, word ik geacht naar de diabetesverpleegkundige te gaan. Deze weet niet veel meer dan ikzelf (ik ben ook verpleegkundige en houd mijn vakkennis, zeker waar het mijzelf betreft, goed bij) en was zo onhandig om me te gaan vertellen wat ik allemaal moet en moet laten op een manier die maakte dat ik achter me keek of er soms een kind achter me stond waar ze tegen praatte.

Bovendien deed ze een aanbeveling voor een nieuw medicijn waar ik al van gelezen had dat het nog in de testfase zat (en uiteindelijk ook niet door die fase heen is gekomen) De VP 'wil' dat ik elke 3 maanden (of liefst vaker) langskomt om mijn voeten te laten bekijken (doe ik zelf) mij te wegen (doe ik zelf) en mijn bloeddruk te meten ( doe ik zelf). Vooral van dat bloeddruk meten raakt zij volkomen gestrest en mijn bloeddruk stijgt zodra ik de praktijk binnen kom, uit gewoonte ( witte jassen syndroom;-) en door de oeverloze overbodigheid van het bezoek aan de diabetesverpleegkundige. 

Door dit zorgsysteem werd ik  ziek gepraat en kwam ik niet toe aan mijn dagelijkse beslommeringen, zoals mijn werk.
Ik ben daar dus mee gestopt.

Ik houd zelf mijn diabetes in de gaten, ik weeg me niet elke dag en controleer ook niet de hele dag door. Ik ken me en weet wanneer ik meer water moet drinken en wanneer ik teveel suikers heb binnengekregen. Of te weinig heb bewogen. Dat klopt met de bloedsuikercheck
Ik ga geregeld naar de pedicure, voor de rest houd ik dagelijks mijn voeten bij, simpelweg omdat ik dat mijn hele leven heb gedaan. 
Ik mag een paar keer per jaar naar een 'podoloog' en krijg daar van de zorgverzekeraar een vergoeding voor die niet toereikend is.

De reden dat ik het zinloos vind om de hele dag mijn bloedsuikers te controleren is omdat het vingerprikken zorgt voor kortstondige pijnlijke wondjes aan mijn vingers. En ik wil kunnen blijven werken met mijn handen. Typen, handwerken, boetseren, schilderen, knutselen, koken, patiënten verzorgen, allemaal zaken die onhandig zijn met zere vingers. Ik doe dat dus ongeveer 1 keer per maand een hele dag en als het niet goed is doe ik het na enkele dagen nog eens een hele dag.

Ik ben tevreden met de medicatie die ik heb, de darmklachten die ze af en toe veroorzaken als ik bijvoorbeeld te vroeg koffie drink, bestrijd ik met een enkele capsule Loperamide, dat als bijwerking heeft dat ook de rectum spier beter  aangespannen wordt zodat je eigenlijk direct weer aan het werk kunt. Dat was niet direct de oplossing die mij via de huisartsen praktijk aangeboden werd. Daar werd geopperd dat ik maar andere medicijnen moest gaan gebruiken, terwijl uiteindelijk bleek dat de combinatie met koffie een van de boosdoeners was. Ook dat heb ik dus zelf geregeld en zijn de kosten minimaal. Eens in de zoveel weken slik ik een Loperamide als dat nodig is. Klaar.


Nu vindt mijn huisarts dat ik niet binnen de ketenzorg val omdat ik niet meer naar de diabetes verpleegkundige ga en mijn bezoeken aan de huisarts tot een minimum beperk, alleen als het niet anders kan. Omdat ik elke keer het hele verhaal weer te horen krijg over de thuisarts en dat ik die site maar goed moet volgen????? 

Dat  de reden waarom ik daar laatst kwam (uitermate pijnlijke ellebooggewrichten) werd afgedaan met een; "Ik weet het niet, misschien hydrocortison slikken ( bij die prettige darmstoornissen die ik al heb en in de wetenschap dat ze de glucose spiegel kunnen verhogen?) of massage bij de fysiotherapeut?"

Ik vermoed dat het een soort weerstand is van de huisarts tegen een patiënt die zich niet alles zomaar laat vertellen.

Bizar dat ik, om het niet accepteren van de diabetesverpleegkundige, ook de nodige oogartscontroles niet vergoed krijg binnen de basiszorg maar dat ik die zelf moet betalen (eigen risico). Ik voel me gestraft als een klein kind, en straf is het laatste dat ik verdiend heb.

Het betekent dat ik uiteindelijk met een blik op oneindig en de het ondergaan van de eeuwige bloeddrukmetingstrijd naar een mij niet sympathieke suikerzuster moet, die mij niets nieuws kan vertellen, om ook de oogartscontrole vergoed te krijgen?????

Waar zijn we nou mee bezig?

Ik ga hier nog maar eens over in discussie. Ik begrijp dat mensen die denken dat ze een schep suiker in hun bloed hebben beter naar de diabeteszuster kunnen. Die verwijs ik zelf ook. En dat mensen die schommelende glucosespiegels hebben, ook beter af zijn met wekelijkse of maandelijkse controles door de zuster. Het gros van de mensen die onzeker zijn over hun ziekte kunnen beter vaak naar de diabetesverpleegkundige gaan.

Als ik maar niet hoef.

Ik heb een stevige allergie ontwikkeld tegen geldverslindende protocollen voor de massa. Ik wil zelf mijn zaken zoveel mogelijk regelen. Maar dat ik daar dan extra voor moet betalen vind ik van de zotte.


Graag commentaar van mensen die heel erg tevreden zijn met de diabetesverpleegkundige of het feit dat hun huisarts zich  bijna niet meer met het item bemoeit en mensen die niet zo heel erg blij zijn met deze ketenzorgchantage!



©Gavi Mensch
Nederland BV 14-6-2015



PS Als ik het allemaal verkeerd begrepen heb, huisarts, hoor ik dat ook graag!


Vervolg 18-6-2015:
Prima overleg met zorgverzekeraar DSW over diabetes ketenzorg. Het recht op weigeren van onderdelen en het recht op alle beschikbare zorg in die keten. En de aanbeveling om dit dit nogmaals te bespreken met de huisarts als die anders wil beslissen.. Eigen regie blijven voeren is een belangrijk onderdeel van de acceptatie van een chronisch ziektebeeld en ook voor de zorgverlener die zorg draagt voor het beschikbaar maken van benodigde zorg. Ketenzorg gaat niet over de door protocollen geregeerde regisseur die de eigen regie dreigt over te nemen. Daar botst het vaak, met als gevolg dat er een zorgmijdende situatie kan ontstaan.
Dit geldt natuurlijk voor alle vormen van ketenzorg. Wat je zelf nog kunt moet je blijven doen. Zorg wel voor genoeg feedback aan de arts voor het eventueel aan passen van een therapie/behandeling. Ook voor het verwijzen naar specialismen is die feedback noodzakelijk; als die binnen de ketenzorg vallen hoeven ze ook niet zelf betaald te worden maar vallen onder basiszorg.


Vervolg 2-7-2015:
Trots op mij....Eerst was ik onder de voet gelopen door klagende zorgregisseurs die te weinig aan mij verdienden, daarna achtervolgd met dreigementjes. Et voilá, nu heb ik gelijk gekregen, alle uitslagen waren prima, ik ben rond en gezond, op een paar losse steekjes na die nooit meer overgaan en die ik heb ingecalculeerd in mijn leven. Mijn eigen regie is prima. Waarom denkt men toch dat als je bepaalde zorg afwijst je slordig omgaat met je leven?  Beter luisteren zou heel wat van die 'regisseurs van overheidswege' een boel werk schelen en de intuïtie weer op de eerste plaats zetten.
amen.



Definitie van ketenzorg 

Ketenzorg is het samenhangend geheel van zorginspanningen dat door verschillende zorgaanbieders onder een herkenbare regiefunctie wordt geleverd, waarbij het cliëntproces centraal staat en waarbij zoveel mogelijk aansluiting wordt gezocht met diens omgeving. Er wordt een sluitende keten gevormd van diagnostiek, behandeling en begeleiding, maar ook van preventie, vroeg opsporen en zelfmanagement. In de zorgketen bestaan gradaties van eenvoudig en strikt volgtijdelijk tot complexe zorg.

Kleine aanvullingen

Deze: (2011) http://www.henw.org/archief/volledig/id4569-huisarts-of-ketenzorg-wat-wilde-de-diabetespatint.html#uwdiagnose

En http://www.handreikingketenzorg.nl/index.php?menu=191  van een latere datum waarin ik het volgende tegenkom:
Definitie van ketenzorg
Ketenzorg is het samenhangend geheel van zorginspanningen dat door verschillende zorgaanbieders onder een herkenbare regiefunctie wordt geleverd, waarbij het cliëntproces centraal staat en waarbij zoveel mogelijk aansluiting wordt gezocht met diens omgeving. Er wordt een sluitende keten gevormd van diagnostiek, behandeling en begeleiding, maar ook van preventie, vroeg opsporen en zelfmanagement. In de zorgketen bestaan gradaties van eenvoudig en strikt volgtijdelijk tot complexe zorg.

Hier staat oa dat de zorgaanbieder de regie voert en dat de patiënt verworden is tot een cliëntproces met zelfmanagement als aangeleerd sluitstuk. 
Vrij vertaald: jij bent een proces dat betaalt en wij beslissen hoe en aan wie we dat uitgeven!

Update 15-6-2015: De glucosemeter krijgen we vergoed van de zorgverzekeraar, die zorgen wel voor de goedkoopste en allerminst veilige? De dure teststrips mogen we natuurlijk zelf betalen.
http://www.telegraaf.nl/gezondheid/24158267/__Klachten_over_slechte_glucosemeters__.html?utm_source=t.co&utm_medium=referral&utm_campaign=twitter 
Hoeveel levens zou deze zuinigheid al gekost hebben?


.



zondag 23 februari 2014

De bevlogenheid van Florence?



Ja hoor, we zijn bevlogen lees ik in Skipr, maar slecht 41% van ons. Vreemds zoiets. Lees ik voor bevlogen consciëntieus dan is dat wel 100%. 
En wat heeft men liever: iemand die Florence Nightingale als voorbeeld heeft of iemand die nadenkt voor ze doet, meedenkt, zelf denkt… nou? Het laatste kan uw leven redden terwijl onze bevlogenheid maakt dat er onwetenden zijn die een verpleegkundige nog steeds verpleegster noemen, de reddende engel die altijd lacht en eeuwig zorgt. Die van het cacaoblikje.

Ik quote:

[ Medewerkers van zorgorganisaties zijn in vergelijking tot werknemers in andere branches veel bevlogener. Hierdoor zijn zij veel toegewijder, energieker en trotser op hun werk dan mensen die bijvoorbeeld bij de overheid of in het onderwijs werken. Dit blijkt uit een onderzoek van FunktieMediair en Schouten & Nelissen onder ruim 6.000 medewerkers in de zorg.
(Advertentie)
Van alle werknemers in de zorg is 41 procent bevlogen. Dit is 16 procent boven het nationaal gemiddelde. 13 procent is niet bevlogen, terwijl dat gemiddeld over Nederland op 24 procent ligt. Opvallend is dat de care met 45 procent bevlogenheid beter scoort dan de curatieve sector (33 procent).]


Ik had ( natuurlijk) wel weer een kort commentaar:

Vreselijk veel bevlogen mensen, die in de vrije tijd bijscholen, 's nachts op internet hangen om de operatie van de volgende dag te bekijken, een sociaal leven persen in 24 uur vrij met de was en de kinderen en verder thuis ook nog zorgen. Mensen op wie altijd beroep wordt gedaan. Mensen die nooit een fatsoenlijk salaris krijgen, voor wie de overheid ook nog een 0-lijn heeft georganiseerd! Die veel te weinig klagen en nooit écht klagen. En dan, bevlogen of niet, toch werk doen "van leven op dood", meer verantwoording hebben dan artsen en de graaibusiness van Mw. Schippers draaiend houden. Zouden al die duurbetaalde specialisten wel weten wat ze met een patiënt moeten doen als er eens een week lang helemaal geen verpleegkundigen zouden zijn? Ja, op een of andere manier zijn we allemaal bevlogen, nu de waardering nog en ook in klinkende munt graag. Bevlogen maar niet voldaan!

O ja, nog even…de leidinggevenden voegen niets extra's toe, dat weet ik uit eigen ervaring. Leidinggeven is het onnozel achten van je 'ondergeschikten'. Ik heb mijzelf ooit teruggeplaatst, het leidinggevende marktwerkingzweepje ligt me niet zo goed in de hand. ;-)





NB Ik hoop dat het stukje in Skipr positief bedoeld was en alleen niet zo erg doordacht. Het onderzoek naar bevlogenheid riekt mij, naar de effectiviteit van vliegende nonnen.





©Gavi Mensch
Nederland BV, 23-2-2014
All rights reserved 2014


.

donderdag 23 januari 2014

Narcisme 2 , info voor omgaan met NPS patiënten



Over narcisten en hun vreselijke vernielzucht is het laatste natuurlijk nog niet gezegd. In de thuiszorg maar ook in zorginstellingen waar partners nog samen wonen, zien we vaak de vermoeide vrouw die na jaren geestelijke mishandeling nog steeds probeert om een eigen leven te leiden en zo veel mogelijk uit de buurt van de onderdrukker te blijven. De alleenstaande patiënten (mannen en vrouwen) zijn over het algemeen makkelijker te benaderen omdat ze in het dagelijks leven weinig mensen om zich heen hebben.

Om de patiënten te kunnen blijven verzorgen op een adequate manier en te voorkomen dat ze ons als "zorgverleners" toevoegen aan hun legertje van 'dienstbare inferieure' mensen, is het van belang om vooral veel te weten over hun manier van leven en niet laten leven. 


Pas dan kan men bepalen hoe de patiënt (vaak zorgmijder of ontkenner van zijn ziektebeeld) te benaderen. Beginnen met kritiek op de omgeving of zijn uiterlijk is vaak het einde van de relatie patiënt-zorgverlener. NPS patiënten kunnen daar niet of slecht mee omgaan.

Het meest voorkomende advies is om met de patiënt zo min mogelijk te praten over de diagnose NPS, liefst helemaal niet. 
Verder is het handig om de patiënt te 'verplegen' in uniform, het is voor de patiënt dan ook makkelijker om afstand te nemen van zijn overtuigingen. 

Bij patiënten die ook nog een vorm van dementie hebben is het makkelijker om hen te benaderen als het één na slimste jongetje van de klas. Iemand die de patiënt naar het toilet moet brengen of moet douchen, zal de patiënt moeten afleiden van het feit dat hij dat zelf niet meer kan.


Bijvoorbeeld de relatieproblematiek. Ik quote uit "De anti-psychopaat":

[ Vrouwen bezitten een adequate biologische, lichamelijke en emotionele uitrusting om de narcist te voorzien van sexuele bevrediging, affectie, vriendschap en liefde. Deze vorm van emotionele ondersteuning is niet van enigerlei andere bron verkrijgbaar, de narcist is hieraan behoeftig en dus eigenlijk ook hiervan 'afhankelijk'.

Maar voor de narcist is 'afhankelijk zijn van' of 'behoeftig zijn aan' een vorm van inferioriteit, die afbreuk doet aan zijn gevoel van unieke almachtigheid. Om toe te geven aan het bestaan van deze universele behoeften, liefde, affectie, genegenheid en vriendschap, moet de narcist wel onder ogen zien dat hij (tenminste op dat punt) dus NIET uniek en almachtig is, maar gelijk aan ieder ander. 

De behoefte aan een vrouw voelt voor een narcist om bovenvermelde reden aan als inferioriteit t.o.v. een vrouw, en daarin voelt de narcist zijn gelijkheid met andere mannen, hetgeen strijdig is met zijn eigen gevoelens van almachtigheid.

De narcist wordt daardoor afgunstig op vrouwen, omdat zij door hem gezien worden als de belichaming van een sterkere emotionele en affectieve onderhandelingspositie dan die van hem zelf. Hij wordt tevens 'boos' op vrouwen omdat zij in hem een conflict veroorzaken; de behoefte aan vrouwelijk gezelschap, en het daardoor ontstane gevoel van afhankelijkheid, zelfonzekerheid en inferioriteit.




Om zijn behoefte aan vrouw(en?) te bevredigen zal een narcist ze moeten overtuigen bij hem te zijn en te blijven. Hij moet zichzelf promoten en de vrouw overwinnen. Dat plaatst de vrouw in de positie waarin zij in staat is het oordeel te vellen. Vrouwen hebben aldus, zo voelt de narcist, de macht om de man te vergelijken met anderen (dat op zich heeft al een belediging voor de narcist omdat deze zich boven anderen verheven voelt), de man te evalueren, te accepteren of te verwerpen of te verlaten. Zij kunnen de narcist kwetsen door hem af te wijzen of hem te verlaten, de narcist ervaart het dat vrouwen deze macht al te zeer ge(mis?)bruiken. Wanneer de narcist zich dit voorgaande realiseert, voelt dat voor hem als onverenigbaar met zijn zelfingebeelde gevoel van uniekheid en almachtigheid.

Om de voor een narcist als correct gevoelde balans van 'macht' te herstellen, zal de narcist de vrouw frustreren om zijn superieure positie als beoordelaar en beslisser te herwinnen.]

Ook moeten we hier bedacht zijn op de emotionele chantage die hij of zij ook toepast op de zorgverlener.

De hieronder aangegeven richtlijn is zeer nuttig gebleken.
Perfect beschreven op "De Antipsychopaat" *   en ik heb dus geen enkele noodzaak om het opnieuw te beschrijven. Ik quote:

[ Het heeft geen zin om eerlijkheid te betrachten ten opzichte van iemand die emotionele chantage/emotionele manipulatie toepast. Als je een statement maakt zal het precies omgekeerd weer tegen jou gebruikt worden. Als je bijvoorbeeld zegt: "Het valt me zwaar tegen dat je mijn verjaardag vergeten bent", kun je een antwoord verwachten als "Het stelt me erg teleur dat jij denkt dat ik je verjaardag zou vergeten, ik had je eigenlijk ook moeten vertellen dat ik de laatste tijd zwaar overspannen en gestrest ben, maar weet je, eigenlijk wilde ik je niet met mijn problemen lastig vallen. Maar je hebt gelijk als je vind dat ik al mijn persoonlijke problemen (waarbij je dan ook nog een keer 'echte' tranen te zien krijgt) opzij had moeten zetten om aan jouw verjaardag te denken. Sorry.."
Terwijl je deze woorden hoort lopen de koude rillingen je over de rug, omdat je kunt voelen dat ze dat "Sorry" absoluut niet menen, maar juist omdat ze het gezegd hebben kun je eigenlijk niet veel meer tegen inbrengen, dat is het, of je voelt opeens dat jij wordt ingeroepen om hun (al dan niet voorgewende) zwakheden te beschermen. Geef er niet aan toe wanneer je voelt dat dit spelletje gespeeld wordt, wordt dan geen beschermer van de zwakheid of problematiek die wordt aangewend. Accepteer geen smoesjes die aanvoelen als bull-shit, want als het als zodanig voelt dan is het dat waarschijnlijk ook. Als je te maken krijgt met vermoedelijke emotionele chantage/manipulatie, VERTROUW dan op je gevoel en intuïtie. Als een emotionele manipulator eenmaal een succesvolle truc bij jou heeft gevonden, wordt die truc aan zijn scorelijst toegevoegd en kun je er op rekenen dat je nog meer van die bull-shit op je dak krijgt.]


Krachtige taal, waarbij het dragen van een uniform helpt. Ook voor dementerende patiënten biedt het verpleegkundige uniform een zekere veiligheid. Het witte jasje is voor hen herkenbaar als iets dat met zorg te maken heeft. Het werken van zorgverleners in eigen kleding zorgt vaak al voor achterdocht.Maar het kan, als de patiënt nare ervaringen heeft met zorgverleners of ziekenhuizen ook nadelig werken. Bij moeilijke patiënten helpt het om hen houvast te geven en is de neiging tot manipuleren kleiner. Dat is weer belangrijk om het zorgwerk te kunnen blijven doen waar je voor ingehuurd werd.  Alles moet per situatie bekeken worden. 


Empathie en creativiteit zijn ook hier weer een vereiste. En humor...nooit vergeten dat een minimaal gevoel voor humor noodzaak is voor zorgverleners en mensen die moeten dealen met de narcist. 

Ook degenen die een titel voor of achter hun naam kunnen zetten en dat te pas en te onpas doen, hebben wel een gebrek aan zelfwaardering dat zich vaak uit in overwaardering voor iets dat heel gewoon is. 

De mensen die die titels behaald hebben en dat een bijzaak vinden omdat de promotie en het onderzoek op zich al interessant genoeg zijn zullen die titels als Dr. of Prof. niet snel gebruiken in het dagelijks leven.  
Als dit wel gebeurt kun je je afvragen of het gebruik van die titels niet wijst op een aandikken van behaalde studieresultaten; om de persoon erachter niet veel 'mooier' te te maken dan hij is. In de academische wereld zijn dit soort narcistische trekjes voornamelijk bij mannen die niet zoveel gepresteerd hebben, erg in trek. Ermee omgaan is voor de omgeving niet makkelijk, het is wel een uitdaging, Dat alleen als men last heeft van de narcist, anders is het zinloos en tijdverspillend. Zie onderstaande link
Kwetsbaar achter de opgeblazen façade 







Op het vorige blog zijn veel reacties gekomen, grotendeels mails met persoonlijke en schrijnende verhalen. Commentaar/contact kan altijd via DM op Twitter @GaviMensch of Gavimensch@hotmail. com Zet er even bij of ik het commentaar mag gebruiken, dat gebeurt altijd anoniem natuurlijk.


© 2007 Databank Antipsychopaat
© Felix Kleine Koerkamp
foto's overgenomen van Google/ Internet 


Over NPS en daaromheen  http://www.ccgt.nl/artikelen.htm#EVVO
Voor partners en familie: http://www.npspartners.nl/
Voor meer wetenschappelijke benaderingen: 
http://psychcentral.com/disorders/antisocial-personality-disorder-symptoms/
http://psychcentral.com/disorders/narcissistic-personality-disorder-symptoms/
http://www.psychologytoday.com/blog/blame-the-amygdala/201301/what-would-we-find-wrong-in-the-brain-serial-killer
Opinie van een psychotherapeut:
http://www.kennislink.nl/publicaties/de-kwetsbaarheid-van-de-narcist#citation3


Update 6-2-2017  via @drbrambakker






Blogpage ©Gavi Mensch
Nederland BV, 23-10-2013