Verzet

.
Mijn hart knijpt en mijn hoofd is druk bezig met ordenen. Ik lees en reflectioneer.
Het is niet allemaal zo simpel. Er zijn stemmen die de onze willen uitsluiten en onderdrukken. Ik weiger onderdrukt te worden, nog steeds.

Gisteren las ik een vraag: 'Zou er nog iemand zijn die vandaag de dag een verzetsbeweging zou opzetten? Mijn antwoord daarop is duidelijk:'Ja en met mij velen, gelukkig.' Velen maar niet iedereen.
Ik kom uit een verzetsgeneratie, kleindochter van een verzetsvrouw, Dolle Mina (met BH en zonder tuinbroek), barricademeisje, hippie, eigenwijs en niet meegaand.
Ik heb altijd beweerd ( en bewezen) dat ik zelf kan denken en het niet onderdrukt willen worden hoort daarbij.

Ik laat wel meer over mij heen gaan tegenwoordig, ik stel prioriteiten. Dagelijkse zaken vind ik niet de moeite waard om over te drammen.
Maar 16 jaar na een hersenoperatie word ik alleen steeds emotioneler (dat hoort erbij, volgens de neurochirurg). Dat wil zeggen dat ik sneller geraakt ben, voornamelijk door onrechtvaardigheden. Variërend van een onbeschoft antwoord van een collega of leidinggevende tot het uitzetten van asielzoekers die eigenlijk al lang niet meer passen in het land van herkomst.

En uitermate emotioneel word ik als men (who ever) denkt ons te kunnen behandelen als vee. Ik loop niet de hele dag te huilen, maar zo'n regering met de idiootste bezuinigingen op Zorg, Onderwijs en Cultuur maakt dat ik altijd een voelbaar randje traanwater in mijn onderste oogleden heb.

Van woede?
Ja, woedend over de arrogantie van verhaaltjes-opdreuners. Van napraters die hun (niet met recht verworven) positie misbruiken.
Neem nou een minister. Lijstje bezuinigingen van ambtenaren, afspraken met de politieke ideoloog, niet denken, gewoon voorlezen! Niet gehinderd door kennis van zaken, met alleen een mond en geen oren en zeker geen ogen.

Maar dat geldt ook voor degenen die de aanslag op 11 september misbruiken voor het naar voren brengen van hun haattheorieën. Of die blindelings een peroxidepruik volgen omdat die zo lekker weghapt en voor hen praat. Niet gehinderd door kennis van zaken.

De televisie is er voor de moord en doodslagfilms, realityshows (met weinig echte reality) en voor entertainment-wedstrijdjes met het fameuze plastische chirurgieobject Paaij. Dat is makkelijk converseren en je hoeft er verder niet bij na te denken.

En zo is het gekomen. Gemakzucht, niet meer leren een eigen mening te vormen en te verdedigen, het is simpelweg eenvoudiger om na te praten en mee te zwemmen met de stroom. Maar, o wee als je aan hun centjes komt. Accijns heffen op domme tv programma's zou dus nog een optie zijn om hen uit de hersenlamme situatie te doen ontwaken.

Zijn er nog strijdbare menschen? Ja zeker, er wordt veel geschreven, geblogd en gepraat. Wordt het niet eens tijd dat we de krachten bundelen? Ik vind van wel, ik denk nog na over hoe en wanneer.
Binnenkort in dit theater genaamd Nederland BV.


©GaviMensch
Nederland BV, 11-9-2011

.