.
Aangezien ik niet weet hoe goed het Engels van míjn bazen en managers is, geef ik een korte samenvatting van wat hieronder staat (Bron: New York Times)
Mensen die gelukkig zijn met hun werk en hun bazen, produceren beter en meer!
[In a 2010 study, James K. Harter and colleagues found that lower job satisfaction foreshadowed poorer bottom-line performance. Gallup estimates the cost of America’s disengagement crisis at a staggering $300 billion in lost productivity annually. When people don’t care about their jobs or their employers, they don’t show up consistently, they produce less, or their work quality suffers. ]
Dat wisten we natuurlijk al. Maar niemand lijkt zich daar iets van aan te trekken. Wil ik het initiatief nemen en stellen dat ik persoonlijk niet gelukkig wordt van werken in mijn vrije tijd.
Ik neem de werklijsten door van één van mijn collega's en zie dat ze reistijd heeft ingevuld tussen het ophalen van een dossier op kantoor en de voorafgaande en volgende cliënt. Ik keur dat goed. Ik neem aan dat ze geen faun is of een geest uit de fles en dat ze gewoon heen en weer moet reizen, door een door wegwerkzaamheden totaal ontwrichte stad. Degene die geen uitvoerend werk doet en boven mij staat, keurt die reistijd af. Het dossier is dus opgehaald in de vrije tijd van de werknemer. Reistijd is immers een onkostenpost die niet verhaald kan worden op de cliënt, die betaalt alleen voor de zorg. Mijn idee is dat dat wel klopt in een ziekenhuis waar de verpleegkundige per dag betaald wordt. Maar daar waar ze per uur betaald wordt, geldt de reistijd als werktijd. Het is al erg genoeg dat de tijd ingaat vanaf het adres van de eerste cliënt en stopt bij de laatste. En dat ze om die reden al weinig verslag doet of interactie heeft met collega's, behalve per telefoon.
Nu mijn werk als uitvoerende.
Mijn leidinggevende laat mij 's middags terugkomen naar kantoor. Daarvoor ga ik om 14.20 van huis af en ben om 14.30 op kantoor. Na 75 minuten ben ik klaar en mag een uur schrijven. Dan mag ik ook weer naar huis waar ik ook weer 10 minuten over doe. Ik had 's morgens de reistijd naar mijn eerste cliënt (10 minuten) en vanaf de laatste (10 minuten) ook al in mijn vrije tijd gedaan.
Kortom op zo'n dagje doe ik 55 minuten in mijn onbetaalde eigen tijd. Ben ik gek? Ik werk 5 dagen in de week en heb minimaal 7 diensten. Dat is 7x 20 minuten oftewel 2 uur en 20 minuten om mijn Florence Nightingale syndroom te voeden. Doe ik daar per week 3 losse intakes bij en rijd ik 2x naar kantoor heen en weer dan komt dat op 100 minuten bij. Kortom ik schenk de goegemeente 4 uur van mijn vrije tijd. De kantoor en coördinatie-uren zijn gebaseerd op 120 minuten per week. Al heen en weer rijdend ben ik die al kwijt voordat ze gebruikt zijn. Stel dat ik die reistijd wegschrijf op coördinatie-uren dan nog kom ik 2 uur per week tekort. In die 4 uur bovengenoemde tijd was ik niet aan het kletsen, ik deed geen boodschappen en ben dus alleen met mijn werk bezig geweest. 4 uur per week is 192 uur per jaar, is ruim een maand (van 48 u per week a 4 weken) salaris. Ik werk een maand voor de kat zijn mooie aangezicht.
Mijn voorstel is dat de intakes gedaan worden aansluitend aan de werktijd, ook al komt dat niet zo leuk uit voor de cliënt. Ook de overleguren op kantoor komen aansluitend aan de werktijd, zo niet dan komt er heen en weer reistijd bij. En na een uur overleg stap ik op. Helaas. Er is ook nog een leven na het werk en mijn tijd gaat in als ik van huis ga, dan ben ik niet meer voor mij bezig. Als ik thuiskom gaat de prikklok uit en kan ik aan mijn eigen tijd beginnen. Nu kan ik nog over de reistijd naar de eerste cliënt en vanaf de laatste heenstappen, dat heeft iedereen nodig om van en naar zijn werk te komen.
Maar daar houdt het op. De bestuurder van de instelling waar ik voor werk krijgt erg veel geld aan het eind van elke maand. En hij speelt golf in zijn vrije tijd. En een oprotpremie als hij onverhoopt weggaat. Evenals de vorige en die daarvoor. Ik ben niet jaloers, maar ik wil hen er nogmaals op wijzen, dat als de uitvoerenden niet werken er geen geld binnenkomt bij de instelling. Samen met mijn collega-uitvoerenden 'verdienen' wij het geld voor alle niet productieven binnen de instelling.
Ik ben dus uitermate ontevreden over het roven van mijn vrije tijd ten bate van zijn golfclublidmaatschap. Ik voel me minder verbonden aan het bedrijf. Ik doe niet graag meer iets extra, het zal me vaak worst zijn of het bedrijf overleeft. De patiënten en cliënten moeten toch verzorgd worden, door mijn instelling of door een andere. En verpleegkundigen zoals ik die je kunt oproepen naar believen en het verpleegkundige en coördinerende werk goed doen zijn er niet meer zoveel. Voor mij 10 anderen gaat dus niet op.
Ik heb mijzelf als voorbeeld genomen. Ik werk er niet 'bij', ik ben de enige kostwinner en alle onkosten die ik maak komen ook ondeelbaar op mijn schouders terecht. Energie en huur en verzekeringen en de auto en gemeentebelastingen en, en, en….
Voor wie denkt dat mijn salaris toereikend is voor een maand vrijwilligerswerk per jaar, ik kom het met plezier een keer voorrekenen. Dat is gratis!
En ondanks dat ik mijn cliënten en patiënten en de kwaliteit van mijn werk altijd in ere houd, is de lol van het 'werken' er wel vanaf.
Vanaf nu werk ík met stopwatch. Eens kijken of 'men' daar gelukkiger van wordt.
En voor de zorgeloze politici: No pay, no cure!
Tarieven die de instelling vangt voor elk uur dat wij werken….
http://www.nza.nl/98174/188542/tariefbeschikking-502-12-1.pdf
Kortom er moet overhead af wil ik gelukkig worden!
©Gavi Mensch
Nederland BV, 6-9-2011
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten