Voordat
ik zou verhuizen deed mijn rug iets vreemds en zonder toestemming, 'het schoot
er in' zoals dat in de volksmond heet.
Mijn
rug is niet meer mijn sterkste punt. Eigenlijk nooit geweest, ik vermoed een
familiekwaal. Maar zusters klagen niet over hun rug, ze zeuren hooguit over de
zeer gemakkelijke doch afzichtelijke gezondheidssandalen, het slapen op plankharde
bedden en het door de knieën te gaan om iets op te rapen. Maar na bijna 50
jaar zorgwerkzaamheden zegt mijn rug dat het nu welletjes is.
Als
straf voor het niet ontzien van mijn rug bij het inpakken van mijn huisraad en
het toch op elkaar zetten van zware dozen, het verhuizen, uitpakken en
verschuiven, heeft mijn rug nu besloten op zijn minst 1 been onder mijn lijf
onnuttig te verklaren.
Dat
komt slecht uit. Ik ben sowieso te zwaar en heb een gerafelde hamstring en heel
af en toe kramp in dat been. Bovendien is mijn linkerschouder toe aan
vervanging ( maar dat kan pas over een paar jaar) en heb ik aan mijn rechterhand
een skiduim overgehouden zonder ooit geskied te hebben. Dat werkt slecht als je
alleen bent, de was op moet hangen en de gftbak om 8 uur 's morgens buiten
moet zetten.
Ik
heb dus gisteren besloten om een oude remedie toe te passen. Afwisselend helemaal
niets doen, af en toe een rug oefening en verder even lopen, even staan, even
zitten en voor de rest liggen. Het geheel gelardeerd met paracetamol, koffie,
thee en water.
Af
en toe komt er een kink in de kabel. Zo goed als het gisteren ging om even een
klein stukje te lopen op mijn nieuw verkregen rode, orthopedisch uitziende,
sportschoen, zo slecht ging het vanmorgen om 9 uur. Na een slechte draainacht
waarin ik alsmaar een been overhield en een schouder te veel had, schrok ik om
9 uur wakker van het geluid van de wagen die het groenafval ophaalt. Shit! Mijn gft bak vergeten buiten te zetten, boordevol, ook met etensresten, die kun je geen 2 weken laten staan!
In
een minuut ben ik naar beneden gestuiterd, heb gekeken hoe ver weg de wagen nog
was en heb een jasje en een rok over mijn nachthemmetje aangetrokken, alle
deuren geopend en zelfs de laatste restjes gft nog meegesleurd naar de bak.
Daarna heb ik gerend, op blote voeten op een pad bezaaid met gemene takjes en
minidennenappeltjes. Met een zware kliko achter mijn rug. Ik moest het hele
achterom af en nog een paadje naar de straat.
Daar
aangekomen moet ik een spektakel op zich zijn geweest. Een nieuwe Zeeuwse
bezienswaardigheid. Mijn haren ongekamd, mijn rok binnenstebuiten, een regenjasje en blote voeten.
 |
| speciaal voor de ophaalmeneer |
De ophaalmeneer schoot in de lach en wees me een plaats aan de
weg dichtbij mij om de bak neer te zetten. Mooie vrachtwagen die alles alleen
doet. Hop kliko ondersteboven en hop kliko terug op zijn plek.
De
man riep uit het raam of ik me verslapen had. Ik knikte. Of hij nog iets anders
voor me kon doen, vroeg hij. Ik bedankte vriendelijk en zei dat ik als
versleten verpleegkundige mijn voeten nog net zelf kon verbinden. Hij stak zijn
duim op en ik ook.
Na
de lege bak weer op zijn plek te hebben gezet, heb ik eerst gedoucht en mijn
voeten gecontroleerd op wonden. Niks te zien. Kopje thee, mijn muesli met
fruit, mijn pilletjes en hop op de bank (het heel eindelijk geen spijbelen meer), de hele morgen dezelfde
journaalberichten gehoord op de radio en een hazenslaapje gedaan. Nu probeer ik
mijn scanner en printer te installeren. Maar ik voel dat het tijd wordt voor
even plat. Een flut excuus natuurlijk; ik word gewoon gek van apparaten waarvan
een kabeltje ontbreekt. Joost mag weten in welke verhuisdoos het nog verstopt
zit.
Nu
eerst zorgen voor de rug en trots zijn op mijn kliko-sprint.
Die
laatste kan ik alvast van mijn bucketlist afstrepen.
Gavi
Mensch
Middelburg
14-5-18
