stomme soort van triest
vanmorgen kreeg mijn vader
bezoek van de man met de zeis
‘t deed geen pijn en
‘t maakte geen geluid
gewoon ploef licht uit
ik hield niet van hem
hij was nooit leuk
nooit lief nooit iets
van wat een vader
zou kunnen zijn
ik mis hem niet
ik voel het niet
ik had alleen wel medelijden
met zijn onnoemelijke leed
en dat is nu eindelijk voorbij
het enige wat ik echt mis
is zijn gemiste kans
en daarmee ook de mijne
wat een heel erg stomme soort
van toch wel triest is
Gepost in Losse woorden, zonder hoofdletters (autist met rode paprika en courgette)
Uncategorized door landschip op 16/09/2010
Dit nietverdriet werd met toestemming van landschip overgenomen van zijn blog: http://landschip.wordpress.com/
omdat het zo'n herkenbaar stomme soort verdriet is.
Gavi Mensch
Maastricht 16-9-2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten