Ik ben waar het water zich opblaast tot wolken,
waar de zon zich verschuilt en huilt.
Waar spannende bergen zijn geslonken
tot drassig polderland, het is zo donker.
Geef me dan toch je hand en ik leid je
naar de top van mijn berg en naar de zee.
Mensentranen rollen naar benee
en vullen de poelen in rode aarde.
Met schitterende ogen en wapperende haren
ben ik, hier en daar en ik lach!
© Gavi Mensch
Uit mijn dagboek: Vette klei en rode aarde
Utrecht, 2-7-09
zie ook: http://120w.nl/2011/bitter-gemis/
.
1 opmerking:
O wat mooi, ik hoor de heimwee en voel het verlangen.
Een reactie posten