De tweede helft van mijn levenswerk.

.


De beste man in mijn leven werd geboren 3 weken voordat die andere beste man overleed. Een geboorte met hindernissen, hij begon met horden lopen en nieuwsgierig zijn. “Een aangezichtsligging”, zei mijn gynaecoloog, “dit kind wil gelijk zien waar hij terecht komt”. Het duurde even voordat ik besefte dat zo’n kleine weetgraag zichzelf al klem had gezet voor dat hij goed en wel aanwezig was. En nadat alle klussen geklaard waren, de details zijn nu niet meer belangrijk, bleek mijn kind als in alles geïnteresseerd. Hij sliep, at en keek in het rond. Deed al pogingen om uit de wieg te komen voordat hij een maand oud was en wilde er duidelijk vaart achterzetten om mensch te worden. Zijn grootvader overleed voordat die eerste maand voorbij was en om een of andere reden is dat deels uit mijn geheugen gewist.

Een drukke loopbaan had hij, origineel in alles. Al op jonge leeftijd hadden Bh's zijn interesse; bij de HEMA lanceerde hij de kreet: "Kijk mam dit zijn mooie borstentassen", terwijl hij een gewaagd stukje lingerie als een handtasje aan zijn armpje had hangen. 6 jaar en kwijt op Koninginnedag. Geen punt, alle stadswachten kenden hem, wat walkietalkie tamtam en binnen 5 minuten werd hij vrolijk afgeleverd. De overbuurman in paniek over zijn dakgootverkenning, allemaal geen probleem, even binnen onder aan de trap roepen: "Help eens even" en roetsj daar was ie alweer. Negen levens heeft ie, of meer en een opa als beschermengel.

Hulpvaardig ventje dus. Vriendinnen met zware tassen werden geholpen met sjouwen en waren voor altijd weg van hem. Ik nam ( en neem) hem mee om kleding te shoppen, hij is eerlijk. Als hij nee schudt, gezeten voor de paskamer, kan ik er van op aan dat iedereen dat zou doen. Scholen waren speelplaatsen en directeuren politieagenten, ik heb aan heel wat bureaus uitleg gegeven.

Leerde Spaans in no time en deed daar wat Valenciaans bovenop. Andalusisch, geen punt, Engels alsof het Nederlands is. Scherpe visie, snelle bewegingen, zakken vol gevonden voorwerpjes, amateur archeoloog. Een knuffelaar met wijde omarmingen. Snelle camera, radarblik. Rappe tong, succesvol verkoper van straatstenen als het moet: voor zakgeld deed hij op 14 jarige leeftijd een terras vol buitenlanders in zijn uppie. In vier talen. Enkele jaren daarna verkocht hij matrassen, alsof het ijsjes waren.

Nu een fantastische fotograaf, een kunstenaar en een harde werker in de detailhandel, want 'met kunst kun je de huur niet betalen'. Geen verwende jongere, maar een zoon van een nooit verwende alleenstaande babyboommoeder. Samen met mijn dochter is hij mijn levenswerk.

Een man, opgevoed door vrouwen, een uniek manmensch, met emoties en verdrieten. Lief voor zijn lief en voor ons, voor mij. Nu is hij een paar dagen hier, samen met zijn mountainbike, zijn tassen, laptop, camera, BlackBerry en zonder jas, want die kon er niet meer bij! Hij slaapt als een blok en als hij wakker is trilt het huis op zijn grondvesten, van zijn leven en het voelt heerlijk!

Wat heb ik hem gemist…mijn zoon.





@Gavi Mensch
Maastricht 24-1-2011

foto: zoon, 23-1-2011
 
.