Mijn dochtertje had een hartsvriendinnetje op het
kinderdagverblijf, Jessica, die met frequentie bij ons logeerde of mijn dochter
bij haar.
Op een dag vroeg mijn moeder hoe ze dan sliep bij Jessica thuis en mijn dochter
legde dan trots uit dat Jessica een stapelbed had.
Met dat gegeven fabriceerde mijn moeder een bar slechte
tekening van een stapelbed waarin twee kinderen lagen.
Mijn dochter keek ernaar en schoof het gekrabbel van haar
oma geïrriteerd weg. "Oma, waarom heb in Jessica's gezicht gekrast", vroeg
ze boos. Mijn moeder zei dat het was om het gezicht van Jessica zwart te maken.
Ik keek mijn moeder aan en vroeg wat ze bedoelde."Nou Jessica's is toch
zwart?" zei ze verbaasd.
Mijn dochter werd boos en riep dat Jessica
helemaal niet zwart was en stommelde naar haar kamer.
Ik heb mijn moeder bedankt voor het lesje in
rassenbewustheid, heel begrijpelijk als dochter van een verzetsvrouw. Mijn
moeder haalde haar schouders op en vertrok boos. Mijn moeder was geen licht in
de duisternis, had een tunnelvisie en las de Telegraaf.
Toen ik vanmorgen in de Volkskrant het artikel 'De naakte
noirheid '( prachtige titel overigens) las, schoot me dit gebeuren te binnen.
Ik heb de film Intouchables twee keer gezien en pas bij het
lezen van het artikel dat als ondertitel heeft: 'Analyse Racisme in de film Intouchables' realiseerde ik mij dat dit soort analyses racisme in de hand werken.
Ik had Driss tot nu toe gezien als een jongen uit een arm
gezin die het zat was om arm te zijn en door zijn ingebakken zorgzaamheid met
vreselijk veel humor en zelfs liefdevol de taak van verpleger van de lastige
Philippe op zich neemt.
Net zoals de tekening van mijn moeder heeft ook dit artikel
mij gewezen op de aanwezigheid van mensen die denken dat ze mij en ons moeten
duidelijk maken dat zij een wezenlijk verschil zien tussen zwart en wit.
Ik zie dat simpelweg niet, mijn mensen hebben geen kleuren.
Ik word me wel steeds bewuster van het feit dat (waarschijnlijk
niet altijd kwaadaardige) racisten door dat zwartwit denken gedoemd zijn tot een
grijs en vlak leven.
©Gavi Mensch
Nederland BV, 27-9-2012
.
5 opmerkingen:
Heel leuk stukje! Is dat van die tekening echt joh? Mijn hippocampus was blijkbaar onderontwikkeld nog op die leeftijd...
Snel eens untouchables huren... (ja, wij huren nog, bij onze videotheek...ja die bestaat nog...)
x
Reactie van Nanos: 27 september 2012 21:13 (origineel per ongeluk verwijderd
Iemand is lang en dun of klein en dun, of klein en dik, iemand heeft blond haar of rood haar of zwart, een donkere huid of een lichte huid. Natuurlijk zie je allerlei verschillen. Maar dat zien is geen waardeoordeel. Ik zou ook niet weten waarom je dat niet zou mogen zien. De tekening gaf weer wat je ziet en daar is volgens mij niets mis mee, zolang er geen oordeel aan vast zit.
Ik ben bang dat je het artikel niet gelezen hebt in de Volkskrant en ook de film niet gezien. Het waardeoordeel komt dus van mensen die zich superieur voelen maar het zeker niet zijn.
Nee, ik heb het alleen over de tekening van je moeder en de reactie van je dochter toen. Het signaleren van uiterlijke kenmerken en het noemen daarvan houdt op zich geen waardeoordeel in. Dat is volgens mij precies wat jij ook wilt zeggen.
Ik heb de film niet gezien, inmiddels heb ik wel het artikel gelezen. En nu vraag ik me af, als die Driss een blanke was geweest, DE definitie van een volkse blanke uit een straatarme buitenwijk, een spontane 'tokkie' met een hart van goud, hoe zou het dan voor die mensen die al snel racisme en discriminatie zien zijn om die film te zien? Zou er dan iets van dat soort ideeën, ideeën van racisme en/of discriminatie, bij hen opkomen? Zit verschil voor hen alleen in KLEURverschil, terwijl kleurverschil juist het enige is wat er niet toe doet, omdat het alleen maar buitenkant is?
Een reactie posten