Politieke passie gezocht.

.

Nu de verkiezingen weer voor de deur staan, doe ik nog een laatste beroep op deze en gene om weer eens wat politieke passie uit de kast te halen. En dan bedoel ik niet die van de eenmansclubjes of de politici die hun god overal de schuld van kunnen geven. Sommigen zie ik redelijk op dreef komen, maar het is niet genoeg. Vandaar hieronder mijn artikeltje voor WCKD Magazine van Januari.  En de job heb ik ondertussen gevonden, nu die andere nog!

Zoeken naar een Job.

Al maanden ben ik op banenjacht, mijn laatste werkdecennium wil ik proberen om een halve eeuw arbeid prettig af te sluiten. Niet zo eenvoudig, want men gelooft gewoon niet dat je nog zin hebt om te werken. Als senior verpleegkundige: gewoon deels nieuwe zorgwerkers instruerend, die verse handen aan het bed en deels organiserend. Innovatief denken, aangeven en meedoen. Natuurlijk werk ik voor mijn boterham, maar dat is niet het enige. Mijn beroep is een passie, het heeft te maken met de kwaliteit van een goed leven en een prettige dood, vooruit én terugkijken met een glimlach. Werken met mensen is een unieke bezigheid, elk mens is uniek; het vereist passie! Wie geen passie heeft, brandt op in de zorgsector of verliest patiënten. Wie geen passies heeft, vergaat al tijdens zijn leven.

En dan lees ik ineens het interview van Kustaw Bessems met Job Cohen in de Pers.
Job [ Zo’n woord als passie, daar houd ik niet zo van. ]* is een mens zonder zichtbare en hoorbare passie, intelligent, aardig, gematigd en voorzichtig. Leider van een van de grootste partijen van dit land en nog steeds een partij waarop veel mensen stemmen. Of gestemd zouden hebben, als die partij niet zo passieloos was geworden. Sinds enkele jaren ben ik, om die reden, partijloos links!

Vereren is niet echt een werkwoord voor mij. Ik aanbid niet en ik ben zelden 'fan van', maar iemand met passie kan een reactie bij mij uitlokken. Job doet dat dus niet en de meeste van zijn (weinig) zicht- en hoorbare partijleden ook niet. En zo is het gekomen.
Een grote partij die onzichtbaar en op kousenvoeten door Den Haag sluipt, geen weerstand lijkt te hebben en ook nergens vóór lijkt te zijn.
Job ten voeten uit. Voeten gestoken in warme antislip sokken met van die rubberdotjes eronder. Geen uitglijders waar een discussie over opgezet kan worden, geen breuken of versplinterringen, geen loopgips, geen tracties.
Slechts fracties van een Tweede Kamerfractie die wegzakt in de bankjes om maar niet op te vallen. En Job die zich als een schim verplaatst naar de interruptiemicrofoon op zijn paarse kousenvoetjes met dotjes.
En die dan met een zacht stemmetje iets liefs zegt, niet over fascisme praat en ook niet over innovatie. Eigenlijk praat ie nergens over en heb ik telkens weer het gevoel dat iemand hem van zijn stoel afduwt en sist: "Gotfer Job, nu moet je er echt iets van zeggen!" En hij is braaf!

Ik zou wel eens een borrel willen drinken met Job, samen aan een tafel waar ook de ellebogen op passen en waarop je voorover kunt leunen om elkaar diep in de ogen te kijken. Niks thee of wit wijntje, een goede whisky, een Glennfiddich zonder ijs, puur en prikkelend. En dan zou ik het gesprek laten draaien om deze quote uit het interview:[ Een aantal uitgangspunten van de sociaal-democratie zitten me als gegoten, maar het is altijd zoeken hoe je dat in deze tijd vertaalt. ]*

Hoe vertaal je sociaal en democratisch in deze tijd? Zal ik het zeggen Job?
Van mijn (VVD)ouders en (AR)grootouders heb ik van alles meegekregen en daarvan ook weer heel veel achtergelaten. Geproefd aan andere standpunten, partijprogramma's verslonden, meetings uitgezeten, stoffige en gepassioneerde sprekers aangehoord. Over de vertaling van sociaal hoef ik niets te zeggen, dat woord heeft al een vertaling, in alle bestaande talen. De toepassing daar gaat het om. Mijn jeugd zat vol sociale toepassingen, ook soms die van de VVD en het CDA, nu geheel ondenkbaar! Mijn lange reis door en langs het linkse heeft ook laten zien hoe je het sociale kunt overdrijven.

Democratisch is een woord dat een gevecht waard is, we beslissen met ons allen, niet alleen die rotjongens (en de snel opgeviste meisjes) in Den Haag. Het moet snel anders, snel voordat alles weggevaagd is en we slechts een politiestaat overhouden met griezels en graaiers. En gedoemden.

Nu?
Ja, nu!
Nu moeten we opnieuw invullen Job, lieverd, er moet veel in de vuilniszak en andere zaken recyclen we. Die vuilniszak moet je zelf buiten zetten na ons gesprek aan tafel en dan doen we nog een slaapmutsje, een bodempje. Mmmmm….
En dan komt de passie!

Dan pak ik je hand en dan buig ik je duim zo ver naar achter dat je het uitschreeuwt, net zolang tot er vuur van boosheid en pijn in je ogen komt.
Dan vertel ik je ons verhaal, dat van de (partijloos) linkse menschen, die als bezetenen nog steeds bouwen aan dit land en daarvoor bestraft worden met bezuinigingen, met werkloosheid, met haat en verderf. Ik herinner je aan Robin Hood en ook aan het feit dat deze regering dat verhaal nooit begrepen heeft. Dat de passieloos geaccommodeerde consumenten vrijuit mogen stelen van de arbeiders, weet je nog? Arbeiders als in die A van de PvdA? Die werkende mens met het flutsalaris, de niet-werkenden (om welke reden dan ook) met een uitkering, de chronisch zieken, de onderdrukten, de weerlozen, de sterke inzetbaren, de jongeren, de menschen met passie voor gerechtigheid en gelijkheid. Ik schat hen op meer dan de helft van dit land. Dat was de A. Weet je het weer Job?

En als je dan zachtjes begint te huilen, laat ik je duim los, dan masseer ik het gewricht, doe er een zalfje op tegen kneuzingen en tot slot plant ik daar een kus.
Je moet weer terug naar de universiteit, Job, je was een goede Rector Magnificus. Een echte Prof. Dr., hoogleraar in de rechtsgeleerdheid: methoden en technieken.
Als burgemeester kwam je niet uit de verf en als landelijk politicus en partijvoorzitter ben je onhoorbaar.

Er rest je nog maar een ding: één keer een grote bek opzetten, publiekelijk! Tegen onrecht, tegen fascisme en ondemocratische beslissingen. Eén keer is genoeg om de passie bij de achterban weer naar boven te halen, één keer maar. En uit die mensen met passie moet een nieuwe PvdA ontstaan, links en intellectueel. Goed geschoold en gezond. Voor een land met cultuur en echte menschen, met passies en hobby's, met sociale ideeën en een goede verdeling van arbeid en inkomsten. Met zin er in! En een plaatsvervangster voor jou, een intelligente lachebek met duidelijkheid. Iemand die niet aan rechts hoeft te bedelen of ze mag schuren. Die niet extreem links hoeft te zoeken als tegenhanger. Gewoon een duidelijk en goed verdedigbaar standpunt heeft. Die de stemmers kan plezieren met humorvolle voorstellen die werkelijkheid kunnen worden.

En ik werk wel wat langer door Job, als ik een baan krijg. Als ze me de ruimte geven, kan ik met mijn ervaring veel veranderingen implementeren in mijn werk, anderen helpen om die te aanvaarden en mijn geestdrift laten zien als voorbeeld. Protesterend indien nodig, stevig in mijn (werk)schoenen staand. Met loon naar arbeid. Met humor! Met passie! Als een partijleidster op kleine schaal.
Tussen ons is het niets geworden, jammer genoeg. Ik ga ook niet meer zoeken naar die passie bij jou. Ik heb die van mij goed vertaald. Nu jij nog!

Dag Job!



Gavi Mensch
Nederland BV, 9-10-2010
©All rights reserved 2010


* http://www.depers.nl/binnenland/522671/Ik-houd-niet-zo-van-het-woord-passie.html





.