120 woorden.

.

De stelling is dat we te veel woorden gebruiken om elkaar iets te vertellen. Ook ik maak me daar schuldig aan. Toen ik de site van  http://120w.nl/ ontdekte, bleek het ook voor mij een ware toer om kort en bondig te zijn. Het lukt niet altijd. Maar het is een goede training gebleken voor het schrijven van mails van het type zakelijk en ook het inkorten van levensverhalen is nu eenvoudiger. Ik kan iedereen aanraden om het eens te proberen. Je hoeft geen schrijver te zijn. We communiceren veel en vaak is de omgeving al verveeld bij de tweede alinea. Inbinden en essenties neerleggen is een oefening die kunst baart, hoop ik.

Ik schrijf ze vaak voor het ontbijt, als de dromen nog vers zijn of de tobberijen van de vorige dag gemengd zijn met wat frisse ochtendlucht. De grap is om precies 120 woorden te gebruiken, maar een heel verhaal in minder mag ook.

Slechts enkele van mijn stukjes voldoen, wat mij betreft, aan de eis: alleen de essenties.
Anderen zijn te bondig, te kort, te nietszeggend voor een groter lezerspubliek. Of gewoon slecht geschreven.
Soms lokken ze veel commentaren uit, zoals deze: http://120w.nl/2011/gemis-van-uteri/ Dat geeft het schrijven van een 120woorden stukje een extra dimensie.
Probeer het ook eens!


Van kaars naar kaars

Het mooiste stukje religieuze symboliek, misschien wel het enige voor mij, is het doorgeven van het licht.
Na de lange donkere periode, de somberheden en de overpeinzingen, komt het zonlicht als een lang verwachte liefde, ziel en lijf verwarmend.
De schemerlampjes kunnen uit; als ik opsta is het licht net aan en als ik op de bank, moe gewerkt, indut na een lange dag, gaat het licht met mij mee.
Verwondering over het goede dat opeens weer zichtbaar wordt na alle duisterheden te hebben opgeruimd; zaken die ik in het donker niet goed zag.
Dan ga ik, als echte heiden, eenmalig naar de kerk.
Voor het doorgeven van het licht.
Van kaars naar kaars.
Van mensch naar mensch.
Zo mooi!

Bitter gemis

Ik mis de 50 graden in de schaduw en de stieren die zich daar niets van aantrekken.
De jasmijn die zich slingert tot om de tafelpoten, gewoon omdat ik daar niet zit te schrijven.
Mijn honden die oud en zielig worden, simpelweg omdat ik daar niet ben.
De zoute lucht en de nog zoutere oceaan, beeldhouwer van oude lava, mijn openluchtmuseum zonder subsidie.
Ik mis de idioten die klagen over de crisis, terwijl ook de belastinginspecteurs van links en rechts hun huizen kopen en verkopen met een zwartgeld marge.
Ik mis de plezierige oppervlakkigheden van het dorp en de lange historie van de stad.
Ik mis verse vis.
Mijn huis, mijn patio en mijn zomerondergoed.
En ook de doodgewone liefde.



De rest van de schrijfseltjes kun je vinden met de volgende link:
http://120w.nl/schrijvers/Gavi+Mensch/


©Gavi Mensch
Nederland BV, 2011

.