2012 in een prachtige wereld

.

Vanmorgen las ik: 'Het mag weer: lekker zwelgen in de eindtijd'

En een verhandeling over wanneer de wereld nu wel en niet vergaat, allerhande interpretaties en zinnen als: 'Wat gist gaat schuimen.'
Kortom: Aan alles komt een einde.

Laten we reëel blijven, het heeft miljoenen jaren gekost om die aardkost zodanig af te koelen dat het mogelijk was om er op te leven, daarna zijn er 'dingen' gaan groeien, ook dat duurde miljoenen jaren. Toen levende wezens en als laatste de mensen, die eigenlijk beesten hadden moeten heten. Terwijl insecten zich aanpassen aan de leefomstandigheden, hebben mensen niets anders gedaan dan de aardkloot aanpassen aan het eigen gemak en comfort om hem op deze manier terug te rollen in het heelal, als een muisgrijze steenklomp. Dat gaat nog evenzo vele miljoenen jaren duren. Voordat de aarde als vervuilde, uitgeboorde en aftandse homp verkruimelt en weer verdwijnt tussen het andere stof, lijkt zij de enige plaats te zijn waar wij met elkaar kunnen vertoeven.

Dus is dat van voor of na Christus, met onze kalender (zoals wij die hanteren) al net zo kinderlijk symbolisch als de kalender van de Maya's. Sprookjes!

Mijn tijd zal het wel uitduren en nog miljoenen jaren daarna, dat lijkt het meest waarschijnlijke. Wel kunnen we de leefbaarheid van de aarde om zeep helpen, mensen en dieren komen nu al aardig in het nauw.

Ik vis nog een zinnetje uit het artikel: 'Mensen voelen zich niet thuis in de wereld'.

Dat geldt hoogst waarschijnlijk niet voor iedereen, maar wel voor mij. Ik voel me allang niet meer echt thuis, nergens. Ik heb slechts één leven en wil daar het beste van maken. Maar overal zijn belemmeringen veroorzaakt door andere mensen. Enorme obstakels moet ik omzeilen om mijn weg te kunnen vinden. Om me thuis te kunnen voelen. En mijn lat ligt echt op ooghoogte.

De door mij ondervonden narigheid wordt veroorzaakt door een grote groep gewetenlozen, mensen zonder het intellectuele vermogen des onderscheids. Arrogante sufferds die het eigenbelang dienen, nooit kijken naar anderen, behalve als zij meer 'hebben'. Meer status, meer geld, meer huizen en voornamelijk meer macht om het onderscheid te kunnen vergroten. Moordenaars en landveroveraars, meppers en misbruikers, dieven en misleiders.

Zijn we zo van intelligente dieren afgezakt tot beesten?
De mensheid slacht of wordt afgeslacht?
Het is eten of gegeten worden?

Alles is volkomen uit balans; onrechtvaardigheid, angst en rijkdom regeren de wereld. Macht is het statiegeld. En daar moet alles voor wijken. Criminele organisaties, met de witte boord zichtbaar in het maatpak, zijn aan de macht, sturen regeringen en wringen de bevolking uit. Overal. Criminelen zijn gewetenloos, anders zouden het geen bewuste overtreders zijn.

Ik voel mij niet thuis in deze wereld. Ik kan er ook weinig aan veranderen.

Ik doe dus mee aan de wensdroom voor een nieuwe era, waarin de kwaadwilligen, de egoïsten en de uitpersers onderaan de ladder komen te staan, daar kunnen ze opnieuw beginnen, krijgen ze nog een kans. Pas als ze op de bovenste tree staan, na een leven lang leren omgaan en rekening houden met anderen, mogen ze alleen de benodigde vruchten plukken; zodra ze iemand van de ladder afduwen om sneller boven te komen, worden ze terugverwezen naar de eerste tree.

Ik geloof nog in een mooie wereld, het natuurlijke deel én een goed leven met menschen* die om elkaar geven. Mijn menschen zijn goede menschen. Ze doen hun best en komen vooruit, op welke manier dan ook. Ze helpen anderen, voeden hun kinderen op met het idee dat deze de wereld vooruit moeten helpen, de volgende generaties van goede menschen. Een goed leven heb je als je anderen vooruit kunt helpen, ook al schuif je zelf al achter een rollator.

Ik heb een redelijk goed leven, denk ik. De keuze om te doen wat ik kan, mag of wil of alle drie. De gevolgen van wat ik met mijn leven doe en gedaan heb, schuif ik in niet in andermans schoenen. Maar toch, ik voel me niet thuis in deze wereld vol mensen die denken dat ze mijn leven mogen gebruiken, vaak zonder vragen, om er zelf beter van te worden en verder niemand.

Ik moet een nieuwe plek zoeken om mijn persoonlijke opdracht te kunnen afmaken. Terug naar mijn wortels, naar mijzelf, werken met mijn talent, tijd besteden aan anderen, ageren tegen de onmensen! Ik heb nog zo veel te doen........

De wereld vergaat niet, de moraal van het leven is veranderd en vergaat langzaam; ik weiger om me daaraan aan te passen. Het gaat niet om vergaren maar om beleven. Om enigszins tevreden te kunnen zijn, met anderen, met mijzelf.

Klinkt dit alles moralistisch en truttig? Dat kan me eerlijk gezegd weinig schelen.
Want niemand is verplicht om dit te lezen of om mijn mening te delen.
Dat is vrijheid, zo zou het voor iedereen moeten zijn.

Ik wensch iedereen een goed 2012!
In een prachtige wereld vol echte menschen!

*Mensch: een mens in al zijn perfectie en onvolkomenheden

@Gavi Mensch

Aarde, 3-1-2012

.