Tijdens de jaarlijkse dodenherdenking bij de Algemene
Begraafplaats aan de Tongerseweg heeft de man van burgemeester Annemarie Penn
zondag samen met andere aanwezigen reanimatie en eerste hulp verricht toen een
van de leden van het Maastrichts Mannenkoor een hartinfarct kreeg.
Tijdens de ceremonie kreeg een van de zangers van het
aanwezige koor een hartinfarct. Olaf Penn die met zijn echtgenote Annemarie
Penn de bijeenkomst bijwoonde, was een van de eersten die eerste hulp in nood
verleenden. Penn is gepensioneerd hartchirurg en zijn oude professie kwam goed
van pas. De zanger is in kritieke toestand naar het ziekenhuis overgebracht.
Beste redactie, hier onder nogmaals het bericht dat ik hier
geplaatst had en jullie verwijderd hebben:
----------------------------
Beste redactie,
Tot onze grote verbazing lezen wij bij u op de website het
stukje over de
echtgenoot van de burgemeester die iemands leven gered heeft.
Schandalig dat een burgemeester over iemand anders leed
publiciteit
probeert te krijgen.....
Wij, John Snijders en Yvonne Snijders-Buntinx, waren
omstanders die naar de
Staar kwamen luisteren, allemaal toevallig omdat wij daar toch al
aanwezig
waren.
Op een gegeven moment zien we het slachtoffer in elkaar
zakken en
opgevangen worden, door mede-zangers.
Wij zijn toen meteen er op afgelopen en zagen direct al dat
het fout zat.
Snel pols genomen en direct het besluit genomen om te gaan reanimeren,
daar
niemand hier mee begon. Ik heb gereanimeerd en mijn vrouw nam de moeilijke
taak,
zonder schromen op zich, om te gaan beademen.
Dus niet een echtgenoot van de burgemeester, maar WIJ namen
die taak zonder
nadenken op ons. Gewoon omdat wij zagen dat dat nodig was en er
tientallen
mensen alleen maar keken. We hebben geen instructies van wie dan ook
gekregen, ook de controles etc deden wij zelf en niet in opdracht van Penn. Die
heeft daar staan kijken en deed voor de rest niets.
Handelen is in die situatie van cruciaal belang, seconden
tellen dan!
Wij zijn dan ook blij dat we dat gedaan hebben, maar het
doet heel veel
pijn als je dan zoiets op de website leest.
Wij zijn er nog altijd de hele dag mee bezig en ons verdriet
en onze steun
gaat vooral naar die man en zijn familie uit.
Toevallig hoorden wij ook nog op tv bij het programma
“avondgasten” op L1,
waar zij bij te gast was, haar zelf nogmaals herhalen alsof haar
echtgenoot
alles had geïnstrueerd. en gecontroleerd!
Niemand heeft ons instructies gegeven,
wij waren op ons eigen aangewezen en reageerden gewoon snel. Eerder nog, IK
heb anderen geïnstrueerd en gevraagd de pols te controleren etc. , de
echtgenoot
heeft alleen in het begin even daar gestaan, maar echt niets gedaan.
Ik heb zelfs, tijdens het reanimeren, zelf de AED, die
door een omstander was gehaald, moeten aansluiten, daar men niet wist hoe
dat moest. Dus geen instructies van die gepensioneerde arts.
Waarom heeft een burgemeester, waar ik eerst mijn petje voor
af nam, zo een
lage publiciteitsstunt gedaan....bah
Dit doet ons heeeel veeel pijn en verdriet. Wij zijn nog
steeds kapot van
wat er gisteren gebeurd is.
Ons verdriet gaat vooral naar het slachtoffer en de familie
en we hopen dat
alles goed komt.
Schandalig pronken over de rug van een ander die vermeende
hart chirurg heeft niks uitgevoerd maar ja de man van de burgemeester diep en
diep triest
DS
Echtegenoot Penn heeft geen flikker uitgevoerd. Diegene die
gereanimeerd hebben zijn John en Yvonne Snijders. Er stonden zoveel man en geen
ene deed wat behalve John en Yvonne Snijders. Die zitten er nu nog mee maar
daar hoor je niks over Dus die hoort respect te krijgen niet een gepensioneerd
hartchirurg die zijn handen niet uitsteekt. RTV Maastricht ga je bronnen eerst
na voordat je iets publiceert. De verkeerde persoon loopt er nu mee te koop en
diegene die wat uitgevoerd hebben die zitten met een krob in de keel.
EvD vandaag 31-8-2016 0mdat ik geen enkele rectificatie kan vinden!
Ik lees dit nu pas naar aanleiding van een andere
reanimatie.
Het bericht hierboven is gotgeklaagt.
Let wel Mw. Penn, 'burgemeester' van Maastricht, dit zijn
grove leugens die u dient te rectificeren. Het is heel erg moeilijk om mensen
de AED cursus te laten doen, reanimeren is een heldendaad die uw man niet op
zijn borst kan schrijven. De hierboven geplaatste leugens vragen om een actie.
Ik daag u en uw man
uit om samen met mij een reanimatie en AED cursus te doen, zonder dat
iemand weet wie u bent. Dan is er in ieder geval een beetje voldoening voor de
mensen die de reanimatie op zich hebben genomen.
Gaat u schamen.
Ik zet dit artikel en de commentaren op mijn blog, het schrikt andere mensen
misschien af als u over lijken gaat. De bedoeling is dat we de burgerhulpverlener
promoten door het doen wat nodig is.
U mag beiden met mij contact opnemen voor de datum van de
cursus.
En verder een dubbeldikke pluim voor de helden John en
Yvonne Snijders!
Soms word ik wat triest van al die
pro-pro-Palestina propaganda.
Ik hebooit uitgelegddat
ik geen zijde kan kiezen omdat ik allebei de VOLKEN goed begrijp.
Wat ik niet begrijp is dat het geschil helemaal
geweten wordt aan de Israëlische agressie.
Waar het
ene land al het geld investeerde in het opbouwen (viakibboets) met
alleen kost en inwoning en hard werken voor de nieuwkomers) en ondanks de ach
gossie situatie van heel veel families, veel geld en moeite stak in
onderwijs en zorg, deed het andere land niets
van dat alles en liftte mee op het ach gossie van de wereld. Als van dat meeliftende land, dat duidelijk ook
niets te verwachten heeft van de omringende moslimlanden, de leiders wat meer
aan het VOLK hadden gedacht en wat minder aan hun ego van krijgsheren, zouden
de Palestijnen er veel beter aan toe zijn.
Nergens op Twitter of Facebook zie ik foto"s van
Israëlische ziekenhuizen waar Palestijnen verpleegd worden of de hoeveelheid
Palestijnen op de Israëlische scholen en universiteiten. En die zijn er, heel
veel zelfs. Of Israëlische dienstweigeraars, bijvoorbeeld.
Dus voor elk
agressieplaatje van Israëliërs tegen Palestijnen zou ik ook eigenlijk een foto willen zien van de agressies van de Palestijnen tegen de Israëliërs.
Maar
liever heb ik de foto's van de mensen die gewoon samenleven, dat zijn er
nogal wat.
Wat mij verdrietig
maakt is dat hele VOLKEN te kakken worden gezet door allemaal mensen die het
allemaal van horen zeggen hebben of het gewoon lekker vinden om nog wat olie op
het vuur te gooien!
Wie is daar in
gotsnaam bij gebaat?
Let op dat het de
jongeren die naar school zijn geweest veelal het best met elkaar kunnen
opschieten. Samenwerkende verpleegkundigen, artsen, leraren, wetenschappers. Educatie
is de bron van de communicatie met WOORDEN.
Wie graag de een of de
ander de schuld wil geven, zal zich eerst in een eeuwenlange geschiedenis
moeten verdiepen en dan nog.....
Het belangrijkste is
dat als je vrienden wilt maken en wilt praten over vrede, je afkomst niet telt,
je godsdienst niet telt en je armoede of rijkdom ook niet.
Ook in Nederland zie
ik alle soorten anti en pro dommigheden. Dommigheden omdat het vaak schelden om
te schelden is, gebruikmakend van allerhande fobieën en -ismes. In een wereld
waarin domme mensen zoals Geert wilders en Donald Trump hun grote bekken mogen
openen, moeten we niet terug gaan schreeuwen maar hen laten lezen wat er bij
hen niet gelukt is, communiceren met woorden die echt ergens op gebaseerd zijn.
Ook van mijn vrienden
en kennissen hoop ik dat ze hun mening over wie de beul is duidelijk kunnen
verdedigen. Anders wil ik geen discussie met hen aangaan. Verdiep je of stop
met alle negativisme.
En wil je toch van
leer trekken, doe dat dan dichtbij huis, waar de situatie ook niet strookt.
Niet bij het opvangen van vluchtelingen bijvoorbeeld maar bij wantoestanden in
de zorg, in het onderwijs en onder onze eigen corrupte politici.
Maar het is blijkbaar
makkelijker om de straat op te gaan tegen of voor iets in een ver land dan
tegen de rot situatie in Nederland, waar bijvoorbeeld iemand ontslagen wordt en
daardoor slavenarbeid voor de gemeente moet doen. Gemeentes die miljoenen
overhouden aan de niet geleverde WMO-zorg
Zullen we het daar
over hebben? Zullen we voor beter onderwijs en een leerplichtwet tot 21 jaar de
straat op gaan? Zullen we pensioenfondsbaasjes afzetten en zonder oprotpremie,
bijstand of WW naar huis sturen? Zullen we stoppen met gillen over zaken die we
daarna niet duidelijk kunnen uitleggen?
Vrouwen zouden bovendien nog beter moeten weten, elke vrouw wil vrede en een toekomst voor haar kinderen!
Dit jaar heb ik wat minder geblogd en 120-woorden stukjes geschreven, wat meer getwitterd, dat had zo zijn redenen, en veel gelezen van anderen. Ik heb me verdiept in zaken waar ik al 30 jaar weinig tijd voor had genomen. Kunst kijken en met ogen dicht luisteren naar muziek. En meer luisteren naar mijzelf.
Maar waar ik het meest mee bezig ben geweest was met het spook van het grote en s verbazingwekkende snelle verval van en in ons land.
Eigenlijk heeft het verval overal op de wereld een naar modderspoor achtergelaten.
Het maximale regeren met geld, het zwaaien met toverstokjes om daar nog meer geld van te maken, het over mensen heen walsen, soms letterlijk. Gemene oorlogen, broers die tegen elkaar opgestookt worden. Armen die zich moeten wentelen in het vuil dat de rijken achterlaten. Gevaarlijk gestoorde volwassenen, haatzaaiers, slechte voorbeelden, verdrietig gestoorde kinderen, dodelijk geplaagde jongeren. Gevoelloze ministers die elk in hun eigen met fluweel gevoerde tunneltjes zitten.
Er waren tijden dat ik er niet meer tegen kon. Een zweep krijgen om je collega's mee vooruit te jagen, gillend hysterische managers die aan huisvrede breuk deden. Ik heb het gekauwd en herkauwd en het blijft onbegrijpelijk.
Onmensen, met veel te hoge salarissen hebben hun eigen spaarpot gevuld met de zorgvuldig gespaarde centjes van anderen.
Patiënten die niet eens de tijd krijgen om te sterven, moordenaars als geneesheer.
Bestuurders die met gemak 10 tot 20 keer zoveel nemen als die twee handen aan het bed krijgen en bejaarden zonder koekje bij de koffie laten of nog erger zonder wc papier.
Zoveel ellende dit jaar, ver weg maar ook dichtbij.
Hoe krijgt het Kabinet het voor elkaar om twee ton te willen blijven ontvangen, terwijl de voedselbanken zelfs leeg zijn. Een Koningin die op haar strepen staat.
Het is moeilijk om met droge ogen of lage bloeddruk een krant te lezen.
Ik had me zo de wereld niet voorgesteld.
En toch, ik heb twee prachtige kleinkinderen ik heb drie prachtige kinderen, ik heb vriendinnen en vrienden en een handjevol lieve familie.
En ik heb hoop.
Hoop dat 2013 een beter jaar wordt. Ik hoop het niet alleen, ik weet het zeker. Verder afzakken is onmogelijk. We zijn beland op de bodem van de put. Maar we hebben grond onder de voeten, jawel, we kunnen ons afzetten, naar boven.
Ik heb mezelf een belofte gedaan. Ik houd nergens mijn mond meer over. Er gaat veel fout, ik ga vertellen wat ik zie. En ik ga meer corrigeren, gewoon op straat, in winkels, op mijn werk.
En meer schrijven, meer lezen, meer houden van en meer knuffelen.
En veel meer lachen; 2013 wordt het jaar van de schaterlach!
Leerplicht in
Emmen: x aantal gezinnen met kind thuis vanwege onbetaalbare kosten schoolvervoer:
300 euro per 4 weken! Spookt het in de gemeente Emmen? Vreemde zaken met
huishoudboekje gemeenteraad? Jokkende wethouder?
Emmen 2013.
Louisa schrijft me:
Ik ben geen klager, nou ja, ik durf te klagen,
durf te mopperen, maar ik ga altijd ver over mijn eigen grenzen van
verdraagzaamheid en laat ook vaak ver over mijn eigen grenzen gaan.
Ik kan en durf te stellen dat ik een enorm hoge
pijngrens heb, logisch, als je opgroeit met pijn dan "wen" je er
vanzelf aan. Ik ben nu eenmaal opgegroeid in een situatie waarin het beter was
om niet te laten zien als je je pijn had gedaan.
Vind mezelf gewoon wel een hard, stoer wijf, wat
de zaakjes meestal wel behoorlijk voor elkaar krijgt. Zelfs als het heel erg
tegen zit red ik me meestal toch wel weer zelf. Een lieve, warme, streng maar
rechtvaardige en grappige mama voor mijn 2 prachtige meiden.
Ondanks het feit dat ik gewoon behoorlijk scheef
en krom in elkaar gezet ben heb ik me lang weten te redden. Bot-, spier- en
gewrichtsklachten zoals atrofie, artrose, krachtverlies in armen handen en
benen, schouders die het leuk vinden om uit de kom te gaan en dat soms gewoon
dagelijks wensen te doen. Verder voeten die een eigen leven lijken te lijden,
pees ontstekingen, ontwrichting van andere gewrichten van het lichaam, een
bekken dat alle kanten op draait, gewrichten die hierdoor in opstand komen met
zenuwuitval als gevolg zenuwuitval.
Ach, ik heb het 'gewoon doorgaan' lang
volgehouden.
De gemeente Emmenis de WMO al aan
het wegbezuinigen, nou, niet echt maar de
ambtenaren van de afdeling blijkbaar wel.
Ik weet niet wat het is, onkunde, onwil, machtsmisbruik
of gewoon sadisme….
Of werkverschaffing voor de ambtenaren zelf,
uit angst voor snijden in hun personeelsbestand... er klopt in elk geval veel
niet.
Toen de wethouderHenkJumelet***** een tijd terug vol
overtuiging vertelde: 'We gaan eindelijk de WMO uitvoeren zoals dat al een hele
tijd de bedoeling was, we zijn te lang op WVG manier blijven werken...en nu
moeten we echt gaan kantelen echt de WMO gaan toepassen', had ik echt hoop dat
dit een perfecte stap zou zijn.
Nu 9 maanden na de Emmense invoering van de WMO
(wet maatschappelijke onderdrukking in Emmen ipv ondersteuning ) lijkt het
echter op een volstrekte ramp uit te lopen. En als je het mij vraagt, lijkt ook
de financiële teller voor Emmen zelf op te lopen. Het was de bedoeling om te
bezuinigen, maar als ik naar mijn eigen situatie kijk, vraag ik me ernstig af
of Emmen wel bezuinigt.
Ik bezuinig wel, dat kan niet anders met dit
wanbeleid.
Enkele dagen geleden word ik gebeld door een WMO
consulent, een die ik nog niet ken: "Mevrouw u heeft hier een aanvraag
voor een omzetting collectief vervoer liggen en ik heb daarover wat
vragen."
Begint ze heel kruisverhoor terwijl ze daar
alle antwoorden al van 7 andere zaken in haar pc heeft staan. Dus ik zeg:
"Hebben jullie nooit gehoord van samenwerken en dossier raadplegen? Pak
eerst eens het hele bundeltje bij elkaar en ga dan eerst eens kijken wat er al
is gebeurd, voor je weer opnieuw begint."
"Ja, maar mevrouw dit is een nieuwe
aanvraag..."
"Mens, het is niks nieuws, het is al
tijdens het keukentafelgesprek besproken, het is al op kantoor beoordeeld en
het is me telefonisch medegedeeld dat ik het niet krijg alleen zeggen ze dan
het was een aanmelding en geen aanvraag."
"U krijgt geen besluit en als u dat wilt
hebben moet u een nieuw aanmeldformulier insturen, u kunt vooral uw college
bedanken die het eigenlijk allemaal al beoordeeld had maar te beroerd was om
het ook op papier netjes af te handelen richting mij"
….Ja duhhhhhh….Ik was ZO BOOS!
Ik heb twee kinderen met een beperking en ze hebben een kneus van een moeder die haar best
doet, maar tussen de 50-400 meter kan lopen. Iets waarvan mo-zaak arts ook
richting gemeente geadviseerd heeft. Als arts vindt hij het medisch
onverantwoord dat ik nog fiets op een normale fiets (met trapondersteuning);
hij oppert de mogelijkheid voor korte afstanden een driewieler fiets te
proberen, iets wat helaas voor mij niet geschikt gebleken is.
Maar er staat ook duidelijk in het advies geschreven
dat door vervoersbehoefte door moeder van haar kinderen. Een dergelijke fiets
niet geschikt is en daar andere vervoersoplossingen voor gezocht moeten worden.
Met een inkomen op bijstandsniveau, nagenoeg
volledig afgekeurd in de zorgfase "en ja mevrouw, ik vind ook dat ik recht
zou moeten hebben op Wajong...maar daar deden ze net zo raar en omslachtig als
jullie, omdat ik nou eenmaal de pech heb dat ik geen medisch dossier tot mijn
21ste heb...kan er ook niks aan doen dat de huisarts die heeft vernietigd, dus ik
draai braaf maandelijks elke cent netjes tien keer om.
Ik ben nu bijna 4 maanden bezig om
vervoersoplossingen te vinden, als ouder ben je nou eenmaal verantwoordelijk
voor het vervoer van je kinderen, of ze een handicap hebben of niet. Zelfs als
je zelf door invaliditeit veel dingen niet meer kan doen, zul je altijd verantwoordelijk
hiervoor zijn en daarom heeft het Rijk de WMO ook ontwikkeld... voor
MAATSCHAPPELIJKE ONDERSTEUNING... indien nodig!
Nou blijkbaar heeft Emmen ook het woordje
ONDERSTEUNING gewijzigd in hun beleid, net als ze dat gedaan hebben met
huishoudelijke hulp naar schoonmaakondersteuning van eigen bijdrage naar
tariefbijdrage en in plaats van dat we uren noemen zeggen we schoon en
leefbaar huis……
De Wet Maatschappelijke Ondersteuning wordt vast
de Wet Maatschappelijke Onderdrukking of Wet Mens Onterend of Werk Met Onbenullen...
Ik weet het niet, maar aan maatschappelijke
ondersteuning doen ze in elk geval niet.
4 maanden hel... en ambtelijke stommiteiten.
Even kort samen gevat zo'n keukentafelgesprek:
probleem is vooral vervoer... wat is uw vervoersbehoefte.. dan ga je uitleggen,
tja ik heb een kind dat zelf eigenlijk totaal niet de straat op kan. Omdat ze door
haar B12-gebrek in combinatie met andere zaken zo weinig energie heeft dat ze
amper 1 km kan fietsen zonder dagen uitgeput te zijn. Mijn andere dochter van nog
maar 9, die haar schouders dagelijks uit de kom heeft, fietsen nog lastig vind
door instabiliteit in haar gewrichten en een moeder met kapot lijf en klein
budget... Maar als moeder moet je toch zorgen dat je kinderen naar school, naar
sport, naar vriendjes, een keer wat leuks, naar dokter, naar tandarts, naar
fysio e.d. gaan en tja, ik woon nou eenmaal niet ergens waar alles gelijk naast
de deur ligt, een autootje heb wat oud en versleten is en benzine duur. En ook
medisch gezien niet altijd verantwoord om te rijden is, ik niet meer kan
fietsen zonder veel pijn en schade aan bekken etc. dus ik kom in problemen met
vervoer...had in eerste instantie een aanvraag voor driewieler fiets met
trapondersteuning gedaan, maar was zelf al tot conclusie gekomen dat het niet
het totale vervoersprobleem zou oplossen, want daar neem je geen 2 kinderen op
mee.
Ze had in eerste instantie heleboel oplossingen,
ze zou met haar collega van leerlingenvervoer die bij haar in zelfde kantoor
zat overleggen dat ze beide kinderen leerlingenvervoer moest geven. Zelfs toen
ik zei dat de oudste daar wel recht op kon hebben maar de jongste volgens
verordening niet, zei ze gewoon dat het geen probleem was, dat ze met haar
collega zou overleggen, dat het wel goed zou komen….
Vervolgens zou ze mo-zaak advies aanvragen over
die driewieler fiets en met haar collega's bespreken of ze de collectieve
taxipassen van mijn dochter en mij zou mogen omzetten naar tegemoetkoming in
kosten.
Uiteindelijk resultaat: leerlingenvervoer van
BEIDE kinderen werd afgewezen met besluit op papier, omzetting van collectief
taxivervoer naar tegemoetkoming in de kosten daar kreeg ik een telefoontje over
dat ze dat niet gingen doen. Omdat ik dat niet voor eigen auto zou mogen
inzetten. Een besluit dus, want volgens consulente was het een aanmelding en
geen aanvraag als ik dat zou willen moest ik 2 nieuwe aanmeldingen doen,
mo-zaak advies was duidelijk, driewieler fiets op proef, alleen geschikt voor
boodschapje, voor vervoer van kinderen en andere dingen moesten ze andere
oplossingen gaan zoeken.
Welnu, daar zit je dan, maanden later, kinderen
hadden allang naar school gemoeten. De oudste zit nu thuis, kan niet meer naar
school. De jongste breng ik met de fiets, 24 km. in de ochtend en 24 km in de
middag; als ik kan autorijden dan doe ik dat maar financieel beland ik ook nog
eens in de goot hiermee. 60 euro aan benzine per week voor vervoer, van
bijstanduitkering waar ik al vele extra kosten heb aan medische kosten zoals
verbandmateriaal, spuiten, naalden medicijnen en dan nog zonder de,
dieetvoeding i.v.m. allergie!
De keuze is nu: Beide kinderen thuis houden van school….? Maar waar
de ene leerplichtambtenaar begrip toont, heeft de andere een dreigement per
mail verstuurd.
75 euro per week kwijt aan regio taxi om jongste
van en naar school te brengen? Andere zaken waar we vervoer voor nodig hebben
zoals revalidatie, hobby, vriendjes, tandarts komen daar nog bovenop. Zelf 48 km per dag fietsen, minstens.? Iets wat
me nu na een aantal dagen al compleet opgebroken is, ben al met fiets gevallen.
Weet iemand hoe het voelt als je met ernstige
bekkeninstabiliteit (die nooit weer overgaat), gewrichten die in opstand komen en
krachtvermindering in arm en been op een fiets gaat zitten? Dat de gevoelloosheid
en pijn zo erg wordt dat als je afstapt de urine zo langs je benen loopt?
De gemeente Emmen vindt dit toch echt
noodzakelijk en gewoon normaal.
Hier in de Gemeente Emmenkan ALLES. echt
alles... zelfs marteling, fraude, oplichting, fout op fout maken en daar mee
wegkomen, omhooggevallen liegende bestuursleden, bedreiging enz.Ze maken hier complete gezinnen letterlijk lichamelijk
en geestelijk kapot. Het was humaner geweest als ze gewoon een euthanasieloket
hadden geopend, ik denk dat ze dan geen gebrek zouden hebben aan cliënten.
#GemeenteEmmenen#raadEmmenzouden
toch echt eens goed moeten nadenken over de kwaliteit en kennis van de
ambtenaren die ze in dienst hebben op de afdeling WMO mzz en WMO ON.
Als ik zie wat voor kostbare fouten ze steeds
maken, keer op keer, wordt het dan niet eens tijd voor een grondige evaluatie
en eventueel een grondige reorganisatie? Er wordt continu bezuinigd op de zorg zelf,
terwijl er door "simpele" fouten zoveel geld in Emmen weggegooid
wordt. Dat kan je de inwoners toch niet langer verkopen?
Gevolgen voor mijn
eigen situatie.
Mijn studie
(rechten) heeft er dusdanig onder te lijden, dat de gemeente dit beseft en zijn
eigen aandeel in deze wel erkend en heeft besloten mijn 2e jaar collegegeld te betalen
als het fonds het niet meer doet wegens gebrek aan vorderingen. Zelf heb ik
aanbod gedaan om 1 keer per week op Werkplein een aantal uren aanwezig te zijn
om mensen te helpen met o.a. fondsaanvragen voor studie e.d. Zie het al
tegenprestatie en vrijwilligerswerk van mij, wat ook kan helpen met mijn
opleiding.
Hierop krijg ik echter totaal geen reactie.
Jammer gemiste kans vind ik zelf.
Oudste dochter zit
thuis, kan niet naar school doordat er geen leerlingenvervoer meer is. Voor
haar wordt er passend onderwijs gezocht, verder weg inmiddels, waarvoor ook
weer leerlingenvervoer moet komen. Leerplicht ambtenaar doet gelukkig heel erg
haar best! Maar goed, ze zal toch naar school moeten ook zolang er nog geen
passend onderwijs plek gevonden is. Zij heeft psychisch
en lichamelijk veel te lijden onder deze omstandigheden, een kind hoort gewoon
naar school te kunnen gaan. Ook voor haar schoolprestaties en
toekomstperspectief is dit zeer schadelijk.
Jongste wordt
noodgedwongen door mij naar school gebracht, op school gaat het gelukkig super
met haar. Lichamelijk ga ik echter met rasse schreden achteruit. Kan regelmatig
amper op mijn benen blijven staan. Pijn is echt niet te harden en gebruik dus
veel meer medicatie als normaal gebruikelijk is. Financieel red ik het ook niet
om haar continu met de auto te brengen. Dus als dit lang doorgaat zal mijn
gezin de maatschappij juist meer geld gaan kosten ipv minder. Een rolstoel? Meer
vervoersvoorzieningen? Aanpassing auto? Meer huishoudelijke hulp nodig?
#GemeenteEmmen, met name de ambtenaren, hebben zelf niet door hoe alles
werkt volgens mij. En dan kan wethouder#HenkJumeletnog
zo vaak gillen en prediken dat er allemaal HBO opgeleide mensen daar op de
afdeling werken, dat zegt nog niks over de kwaliteiten die ze bezitten qua
gezondheidszorg etc.
Want simpelweg een HBO Tuinbouw opgeleide
persoon inzetten op WMO zegt natuurlijk niks over zijn kennis en kwaliteiten
van adequate voorzieningen in het kader van zorg. Misschien dat die beste
persoon wel de geraniums op de juiste manier voor het raam kan zetten en
verzorgen, maar moeten wij van dezelfde persoon ook kunnen verwachten dat hij weet
wat bepaalde aandoeningen inhouden en welke beperkingen iemand in het dagelijks
leven hierdoor tegenkomt? Het kan wel, als iemand maar durft te erkennen dat ze
niet overal verstand van KUNNEN hebben en in die gevallen gewoon deskundige
hulp kan vragen
Ik heb begrepen dat dhr. Jumelet het filmpje niet leuk vindt. Dat is dan jammer, zulke zaken horen bij een openbare functie. U mag mij een boze mail schrijven. Maar als ik ooit nog iets hoor over intimidatie of bedreiging of zelfs vergeldingsmaatregelen van de kant van de wethouders of ambtenaren n.a.v. dit filmpje of de blogpagina is het eind zoek wat betreft propaganda. Dan maak ik levenslang reclame voor u. Overal. Het laatste waar ik bang van ben is van een ex-dominee.
Luisterend naar het verslag over het fataal afgelopen in bedwang houden van een verstandelijk gehandicapte psychiatrische cliënte en patiënte en
vind ik het ongelooflijk dat men als professional niet begrijpt dat hoe meer
dwang je uitoefent, hoe groter het verzet.
Ga maar eens na bij uzelf. U bent cliënt en u bent de Bijenkorf
uitgelopen zonder iets te kopen. Men wil u terug de winkel induwen, maar u wilt
niet. De bewakers duwen u naar binnen en u verzet zich heftig. Ze werken u
tegen de grond. Er gaan mensen bovenop u zitten, ze breken uw ribben, u kunt
niet meer ademen van het bloed in uw keel en neus. U bent letterlijk ademloos. In
het geval van de Bijenkorf wordt de112 arts gebeld en komt u in het ziekenhuis
terecht.
In het geval van de instelling NOVO zou men u misschien
hebben laten liggen.
Steeds meer mensen met korte lontjes, zowel cliënten/patiënten
als ook personeel, en steeds minder kennis van zaken, veel angst en veel te
veel stoer gedrag.
In alle psychiatrische en soortgelijke inrichtingen is een
chronisch tekort aan rustige degelijk opgeleide mensen met begrip.
Soms wordt zelfs een reactie van patiënten uitgelokt om
daarna stoer te kunnen optreden.
(Melding maken van zo'n uitlokkerij bleek een verstoring van
een spelletje dat men speelde uit verveling. De uitlokker werd ontslagen. Enkele
collega's berispt. De werksfeer verpest. Slecht voor mijn patiënten, slecht
voor degene die hen verplegen.)
Agressie kun je indammen. Paniek kun je voorkomen. Angst
hoort er niet te zijn. Isoleercellen, tegenwoordig time-out kamers genoemd, gebruik
je zo weinig mogelijk. Ik ben maar klein van stuk, ik heb zelden een
woordenwisseling gehad met mijn patiënten. Ik ben daar voor hen, niet andersom.
Een cliënt is iemand die iets koopt en daarvoor betaalt, daar
heb je kennis van zaken voor nodig, die cliënt is immers koning.
Een patiënt is iemand die lijdt, daar heb je empathie en
kennis van zaken voor nodig.
Die koopt er niets voor als hij of zij slecht behandeld
wordt.
Vrijheid beperken kan niet, een patiënt is geen gevangene.
Spijtig voor Roelie en diep treurig voor haar familie.
Het is niet het eerste geval van mishandeling in een
instelling.
We kennen allemaal de ellende vanJolanda Venema en van veel
te veel anderen.
Ook in detentiekampen (kampen ja) blijkt mishandeling niets
vreemds.
Kan het stoppen?
Nu?
@Gavi Mensch
Nederland BV, 8-6-2013
Bovenstaande is onderdeel van een groter schrijfsel over omgang en dwang.
Het is allemaal anders, minder en lager, veelal dommer en
brutaler.
Niet precies waar je het voor doet. Hard werken, goed
opvoeden, kwaliteit proberen te leveren op alle vlakken. Het is een eenzame
strijd. We zijn maar met zo weinigen.
Dit wordt een wat arrogant stukje; als je daar niet
doorheen kunt kijken, kun je nu beter stoppen.
Iets wat ik nooit gedaan heb doe ik nu: 's nachts, piekeren.
Nooit is niet helemaal waar. Ik piekerde wel eens hoe ik van mijn kleine
salarisje twee kinderen moest grootbrengen. Hoe ik aan het eind van de maand
toch dat tientje kon overhouden voor calamiteiten. Tot nu toe is dat gelukt
maar niet zomaar.
Zuinig zijn was troef. Weinig voor mij, alles voor de drie musketiers.
Mijn kinderen hebben eigen levens, zijn selfsupporting en hebben de juiste instelling Ze kunnen, net als ik, lezen en schrijven, rekenen en zijn veelzijdig
en creatief, intelligentsia met een open blik. Ze spreken minimaal drie talen
vloeiend. En elke oprisping van een populaire narrow mind kan ik nog
steeds weerleggen en hopelijk sturen. Tegenwoordig lig ik wakker van de hoeveelheid idioten om me
heen. Ongebreidelde egootjes, nitwitten met een blik van 'dat doe ik even',
beneden gemiddeld intelligent, weinig ontwikkeld, onbereisd en niet belezen.
Zo'n MP als Mark Rutte, heeft hij wel eens ergens anders
gekeken? Hoe het daar werkt? Iets van de grond af opgebouwd? Ik vrees van niet.
Ik vind het een domme papegaai die zijn ambtenaren napraat, zelf geen mening
heeft en zich heen en weer laat duwen. En slecht zijn talen spreekt, slecht
rekent en veel jokt.
De meeste ministers zijn van hetzelfde laken een pak.
Ondeskundig, egotrippend, star en narcistisch. Veel politici kunnen zich bij
die groep voegen, dezelfde makelij. En zo ook zorgbestuurders, schoolleiders, directeuren
van vastgoedcorporaties. Zakkenvullend en vriendendiensten verlenend.
'Gelukkig' vallen ze niet op noch in Europa noch in de rest
van de wereld; het charisma, het normbesef, de eerlijkheid, de empathie
en het IQ en EQ van de 'machtigste 'luitjes is middelmatig, als het dat
niveau al haalt. Liegen en bedriegen, roven en valse beloftes, het is aan de
orde van de dag. Een walgelijke maatschappij is het resultaat.
We zijn middelmatig geworden, las ik in de krant vanmorgen.
De besten moeten zich aanpassen aan de middelmaat. En de
middelmaat is een maat die elke dag een tree lager komt te staan. Om op te
vallen kun je nog hard gaan schreeuwen zoals de populistische ultra-rechtsen,
de fascisten en racisten en de reli- en andere fanatici.
Maar hoe harder ze gaan schreeuwen, des te meer
laten ze zien hoe kort hun stof is.
Het laken voor dat pak is nog niet toereikend voor een korte
broek.
Veel machthebbers spelen met ons leven en de inhoud ervan
zoals kleine jongetjes met autootjes spelen. Hard tegen elkaar aan botsen,
tegen de muur op rijden en dan gierend van de lach 'KNAL' zeggen; nooit hoor je
'KIJK UIT'. Ze kijken niet vooruit. Ook de politici niet.
Dat we geen schulden mogen nalaten voor de volgende
generaties is de grootste onzin die er is. We (de meesten van mijn leeftijd)
hebben het land schuldenarm gewerkt, we zijn zuinig geweest, hebben gespaard
van kleine salarissen. Huis afbetaald, schulden hebben was (en is ) niet
handig. 'Knal', zegt de middelmaat, 'jullie zijn stom, als je
schulden had gehad had je minder belasting hoeven betalen'. De wereld op zijn
kop. Ik werk nu om de schulden van anderen ook nog weg te werken.
Ik protesteer dus op mijn manier.
Heel mijn leven het goede voorbeeld moeten geven. Aan lastige
broertjes, aan medewerkers, aan mijn kinderen, aan de buren, aan collega's, aan
patiënten, aan leerlingen, aan klanten.
Een taak die ik serieus genomen heb en waar ik trots op kon
zijn. Niet altijd gelukt maar wel altijd nagestreefd. Nu bestraft!
Is het zinloos geworden om te proberen om de dingen zo goed
mogelijk te doen?
De middelmaat om me heen maakt dat ik me steeds eenzamer ga
voelen. Ik zal ook wel niet de enige zijn. Van mijn mensen hoor ik dezelfde
klachten als hierboven. Populisme rekent op dat soort gevoelens maar aangezien
populisten heel eenzijdig en vrij dom zijn, vervliegt hun boodschap voor deze
in mijn buurt is. Ik ben domme mensen spuugzat.
Ik heb weinig aansluiting, dat ligt geheel aan mij.
Ik hoef geen tv te kijken want over het algemeen erger ik me
rot aan zoveel dommigheid.
De kranten lees ik nog, als er ten minste iets leesbaars in
geschreven staat. Gebral lees ik ook niet. Ongecheckte feiten check ik meestal
maar zelf.
Ik kan nog genieten van een spitse column, van aangrijpende
muziek, van een goede film en van bijzondere kunst, van intelligente humor en
van een goed geschreven boek. Ik geniet van mijn kinderen en kleinkinderen, van
het geluk van anderen, van mijn vriendinnen en vrienden. Wat dat betreft prijs
ik mij zeer gelukkig.
Helaas is het in mijn omgeving allemaal anders, minder en
lager, veelal dommer en brutaler.
Vanmorgen las ik: 'Het mag weer: lekker zwelgen
in de eindtijd'
En een verhandeling over wanneer de wereld nu wel en niet
vergaat, allerhande interpretaties en zinnen als: 'Wat gist gaat schuimen.' Kortom: Aan alles komt een einde.
Laten we reëel blijven, het heeft miljoenen jaren
gekost om die aardkost zodanig af te koelen dat het mogelijk was om er op te
leven, daarna zijn er 'dingen' gaan groeien, ook dat duurde miljoenen jaren.
Toen levende wezens en als laatste de mensen, die eigenlijk beesten hadden
moeten heten. Terwijl insecten zich aanpassen aan de leefomstandigheden, hebben
mensen niets anders gedaan dan de aardkloot aanpassen aan het eigen gemak en
comfort om hem op deze manier terug te rollen in het heelal, als een muisgrijze
steenklomp. Dat gaat nog evenzo vele miljoenen jaren duren. Voordat de aarde
als vervuilde, uitgeboorde en aftandse homp verkruimelt en weer verdwijnt
tussen het andere stof, lijkt zij de enige plaats te zijn waar wij met elkaar
kunnen vertoeven.
Dus is dat van voor of na Christus, met onze kalender (zoals
wij die hanteren) al net zo kinderlijk symbolisch als de kalender van de Maya's. Sprookjes!
Mijn tijd zal het wel uitduren en nog miljoenen jaren
daarna, dat lijkt het meest waarschijnlijke. Wel kunnen we de leefbaarheid van
de aarde om zeep helpen, mensen en dieren komen nu al aardig in het nauw.
Ik vis nog een zinnetje uit het artikel: 'Mensen voelen zich
niet thuis in de wereld'.
Dat geldt hoogst waarschijnlijk niet voor iedereen, maar wel
voor mij. Ik voel me allang niet meer echt thuis, nergens. Ik heb slechts één
leven en wil daar het beste van maken. Maar overal zijn belemmeringen
veroorzaakt door andere mensen. Enorme obstakels moet ik omzeilen om mijn weg
te kunnen vinden. Om me thuis te kunnen voelen. En mijn lat ligt echt op ooghoogte.
De door mij ondervonden narigheid wordt veroorzaakt door een
grote groep gewetenlozen, mensen zonder het intellectuele vermogen des
onderscheids. Arrogante sufferds die het eigenbelang dienen, nooit kijken naar
anderen, behalve als zij meer 'hebben'. Meer status, meer geld, meer huizen en voornamelijk
meer macht om het onderscheid te kunnen vergroten. Moordenaars en
landveroveraars, meppers en misbruikers, dieven en misleiders.
Zijn we zo van intelligente dieren afgezakt tot beesten? De mensheid slacht of wordt afgeslacht? Het is eten of gegeten worden?
Alles is volkomen uit balans; onrechtvaardigheid, angst en
rijkdom regeren de wereld. Macht is het statiegeld. En daar moet alles voor
wijken. Criminele organisaties, met de witte boord zichtbaar in het maatpak,
zijn aan de macht, sturen regeringen en wringen de bevolking uit. Overal.
Criminelen zijn gewetenloos, anders zouden het geen bewuste overtreders zijn.
Ik voel mij niet thuis in deze wereld. Ik kan er ook weinig
aan veranderen.
Ik doe dus mee aan de wensdroom voor een nieuwe era, waarin
de kwaadwilligen, de egoïsten en de uitpersers onderaan de ladder komen te
staan, daar kunnen ze opnieuw beginnen, krijgen ze nog een kans. Pas als ze op
de bovenste tree staan, na een leven lang leren omgaan en rekening houden met
anderen, mogen ze alleen de benodigde vruchten plukken; zodra ze iemand van de
ladder afduwen om sneller boven te komen, worden ze terugverwezen naar de
eerste tree.
Ik geloof nog in een mooie wereld, het natuurlijke deel
én een goed leven met menschen* die om elkaar geven. Mijn menschen zijn goede
menschen. Ze doen hun best en komen vooruit, op welke manier dan ook. Ze helpen
anderen, voeden hun kinderen op met het idee dat deze de wereld vooruit moeten
helpen, de volgende generaties van goede menschen. Een goed leven heb je als je
anderen vooruit kunt helpen, ook al schuif je zelf al achter een rollator.
Ik heb een redelijk goed leven, denk ik. De keuze om te doen
wat ik kan, mag of wil of alle drie. De gevolgen van wat ik met mijn leven doe en gedaan heb, schuif ik in niet in
andermans schoenen. Maar toch, ik voel me niet thuis in deze wereld vol mensen
die denken dat ze mijn leven mogen gebruiken, vaak zonder vragen, om er zelf
beter van te worden en verder niemand.
Ik moet een nieuwe plek zoeken om mijn persoonlijke opdracht
te kunnen afmaken. Terug naar mijn wortels, naar mijzelf, werken met mijn
talent, tijd besteden aan anderen, ageren tegen de onmensen! Ik heb nog zo veel
te doen........
De wereld vergaat niet, de moraal van het leven is veranderd
en vergaat langzaam; ik weiger om me daaraan aan te passen. Het gaat niet om
vergaren maar om beleven. Om enigszins tevreden te kunnen zijn, met anderen, met mijzelf.
Klinkt dit alles moralistisch en truttig? Dat kan me eerlijk
gezegd weinig schelen. Want niemand is verplicht om dit te lezen of om mijn mening
te delen. Dat is vrijheid, zo zou het voor iedereen moeten zijn.
Ik wensch iedereen een goed 2012! In een
prachtige wereld vol echte menschen!
*Mensch: een mens in al zijn perfectie en onvolkomenheden
Een blog is een virtueel kladblok, iets waar ik een deel van mijn gedachten en of hersenspinsels neerzet, de mijne. Die mogen overal over gaan. Het is niet zo belangrijk of ik gelijk heb, het gaat om wat ik van bepaalde zaken vind. Mijn blog is een manier om meerdere mensen mee te laten kijken in mijn dagelijks leven, mee te laten leven met mijn persoonlijke emoties, een manier om aan anderen te vertellen wat ze, volgens mij, nog niet wisten (ook al wisten ze het al). Mijn blog is ook voor gasten, bloggers en schrijvers die iets te vertellen hebben op een manier die ik zelf niet zo had kunnen neerzetten.
Ik reageer soms op blogs van anderen. Als het geschrevene me op een of andere manier raakt. Ik hanteer daarbij wel enkele 'beschavings' regels. Bijvoorbeeld: wat ik niet wil dat mij geschiedt doe ik ook bij een ander niet, als de inhoud me niet aanstaat, blader ik verder op het web. Wat ik dus nooit doe is schelden op de schrijver, dat is zinloos en onbeschoft. Ik ga bloggers, waarvan ik bij voorbaat al weet dat ik hun mening niet deel, niet voor rotte vis uitmaken. Ik houd me voor dat ik te gast ben op hun blog. Als het me slecht bevalt, kijk ik er eenvoudigweg niet meer op.
De meeste bloggers hebben wel iets te vertellen, soms is het dagboekleeswerk, soms zijn het fantasievolle verhalen, soms herinneringen. Steeds vaker zijn het opinies over de gang van zaken. Een enkele keer betreft het een specifieke opinie die andere meningen bij voorbaat uitsluit. Die neem ik voor kennisgeving aan en daarna ga ik zoals de Tweede Kamer, over tot de orde van de dag.
Een andere regel die ik voor mijzelf hanteer is dat ik alleen mijn mening ruil voor een betere. Er wordt weinig beargumenteerd in de blogs met extreme opinies, het zijn take it or leave it blogs. Daar hoef ik dan ook niet verder op te lezen. Ik houd van blogs met vragen en vraagtekens, die laten me de ruimte voor reflectie over de mening van de schrijver. En ook de ruimte voor een serieuze reactie. Blogs met links naar meer informatie over het geschrevene zijn ook welkom.
Anonieme reacties op mijn eigen blog neem ik niet altijd serieus. Meestal kan ik uit het geschreven wel herleiden wie het geplaatst heeft. Als ik reageer op een blog dan doe ik dat onder het zelfde pseudoniem als dat waar ik zelf onder schrijf. Dat is wel zo eerlijk.
Ik modereer. Meestal plaats ik onbeschofte reacties niet, waarom zou ik onopgevoede mensen de ruimte geven? Als ze willen reageren, kunnen ze dat doen door middel met behulp van gepast taalgebruik. Dan is er een discussie mogelijk. Een enkele keer laat ik zo'n scheldreactie staan, om te laten zien met wat voor soort lezers een mensch opgescheept kan worden. Reacties die echt niet bijdragen aan het begrijpelijker maken of het uitdiepen van het blogartikel verwijder ik ook, off-topic reageren is larie.
Dit stukje is naar aanleiding van vreselijke overtredingen door mensen die abnormaal reageren op blogs van anderen. Ik zeg: niet doen! Geef je mening op een andere manier, bedreig niemand en houd vooral de privacy aspecten van anderen in het oog. Misschien kunnen we dan in ieder geval in het blogcircuit stellen dat er normen en waarden zijn, dat we van elkaar lezen en leren zonder dat het leidt tot oorlog.
NB Niemand hoeft als reactie te geven dat dit een truttig stukje is, dat weet ik zelf ook. ;-) Helaas blijkt het nodig om boosaardige reageerders te wijzen op de grens van het toelaatbare. Er zijn immers goede vormen om de vrijheid van meningsuiting in te gieten.
Alle kwaad is gebaseerd op hebzucht en de oorzaak ervan is jaloezie.
Als in mijn geloof mensen gelukkiger sterven omdat ze naar de hemel gaan is dat voor een ander, wiens geloof hen de hel voorhoudt, tenzij zij zich als engelen gedragen een goede reden om dat geloof aan te vallen. Waarom? Jaloezie. Wat heeft hebzucht hier mee te maken? Wel, iedereen lijkt het beste te willen, voor zichzelf.
Nu heb ik geen geloof en hoeft er ook niemand jaloers te zijn op wat ik wel heb. Ik heb er veel voor gewerkt en er veel voor gelaten.
De voldoening van mijn leven, van de manier waarop ik geleefd heb en nog steeds doe is simpel, ik ben tevreden met wat ik bereikt heb. Ik hoef ook niet meer dan die voldoening. Ik ben rijk als ik mijn dagelijkse zaken kan betalen, mijn kinderen gezond en gelukkig zijn en ik kan leven zonder te hoeven kijken naar de rijkdommen van de buurman.
Ik heb wel eens zo'n visioen van de jackpot winnen. Ik verdeel de miljoenen direct (op papier) in potjes. Een huisje naar mijn zin en een huis voor allebei mijn kinderen. Een dak boven je hoofd is noodzaak. Maar geen overbodige luxe, het moet vooral praktisch en makkelijk te onderhouden zijn. Ik ga er van uit dat iedereen gewoon blijft werken, zonder stress, dat wel. Dat moet heerlijk zijn.
Ik heb trouwens wel één luxe wens. Een overdekt zwembad in mijn tuin, 15 meter lang en 3 meter breed, gevuld met zout water. Zodat ik elke morgen mijn baantjes kan trekken. Met mooi weer zonder dak. En niet alleen voor mij maar voor iedereen die daar behoefte aan heeft. Met een lift voor gehandicapten en een zwemtherapeut.
Ik hoef geen grotere auto en geen luxe meubelen, geen dure kleding of juwelen. Geen wereldreizen meer voor mij, wel nog een voor mijn kleinkinderen en kinderen zodat ze met eigen ogen kunnen zien.
In plaats van alle luxe zou ik een potje maken voor mensen die een microkrediet nodig hebben om een eigen bedrijf op te zetten om in hun levensonderhoud te kunnen voorzien. En een potje voor antireclame voor oorlog en militarisme, één voor het opvoeden en intellectueel bezighouden van jonge delinquenten op een speciale school en beroepsonderwijs met gratis opvang voor alleenstaande moeders. Verder verplichte seksuele- en maatschappelijke opvoeding voor iedereen onder de 20.
Ook een potje voor acute uitgaven van mensen die echt niets hebben, een mini noodfonds, dat weer gevuld wordt door de terugbetaling van het microkrediet.
Bovendien zouden er potjes komen voor gecontroleerd onderzoek, wetenschappelijk, naar ziektes die maar zelden voorkomen en voor de behandeling van die ziektes.
En een potje voor het onderzoek, politieel, naar graaiers en hoe zij de wereld benadelen. Met extra geld voor slimme advocaten om hen aan te pakken en aan te klagen wegens misdaden tegen de mensheid. En voor de politieke lobby, voor het ontwerpen van wetten die het graaien voorkomen en een inkomensnorm stellen en blijvend controleren.
Want die grote hebzuchtigen zorgen voor het grote leed van deze wereld, armoede!
De verdeling is nu zo dat een klein deel van de wereldbevolking het geld heeft van het overgrote andere deel, die dat geld dus chronisch tekort komt.
Een veroordeelde graaier krijgt een werkstraf van een jaar per gegraaid miljoen. Alles inleveren en leven van een salarisje ter grote van een minimale uitkering. Helaas betekent dat voor sommigen levenslange werkstraf.
Ik koop geen loten, ik krijg ook geen jackpot. Ik heb wat ik heb en daar ben ik tevreden mee. Ik lijd niet aan hebzucht en heb geen last van jaloezie.
Ik haat graaiers, de ellende die ze veroorzaakt hebben en nog steeds veroorzaken!
Hebzucht is het grote kwaad van alle tijden. Het meer willen hebben dan anderen, denken dat geld ook macht is, denken dat je anderen mag uitkleden om jezelf te kunnen hullen in Dior. Oliebaronnen die niet weten in wat voor luxe larie zij hun geld moeten proppen, terwijl ze slaven houden om hen te bedienen. Bankeigenaars die wel tien huizen bezitten, terwijl degene die de huur niet kan betalen uit zijn huisje wordt gezet. Vastgoedmagnaten die hun kantoortorens leeg laten staan terwijl nieuwe ondernemers geen plek kunnen vinden om zich te vestigen. Graaiers uit de gezondheidszorg, die miljoenen meekrijgen na hun langdurige wanbeleid, dat geleid heeft tot de verschraling in de zorgverlening. Hoeveel levens redt een topgraaier? Hoeveel levens worden gered door zorgwerkers?
Speculanten en frauduleuze investeerders die naar de Kaaimaneilanden vertrekken met het geld van de achterblijvers die geen kant meer uit kunnen?
Hebzucht is de grote boosdoener. Daar draait het vandaag om. Om iedereen attent te maken op de hebzuchtigen, die van Wallstreet en de andere financiële dictaturen. En de hebzuchtige landjepikkers, de moordenaars uit hebzucht.
Maar ook op de chirurg die 625.000 euro per jaar verdient en op de topmanager die zijn bedrijf en degenen die het geld voor dat bedrijf verdienen, per jaar een miljoentje afhandig maakt, gouden handdrukjes verzamelt en de economie uit balans gehaald heeft.
Hebzuchtigen. Ze verdienen niets, zij graaien en stelen van de rest. Om geld te verdienen moet je in ieder geval werken. Om respect te verdienen moet je in ieder geval goed bezig zijn.
Ik zie het verschil niet tussen de ambulanceverpleegkundige die een geslaagde reanimatie doet en de specialist die chemotherapie voor schrijft of een chirurg die een ziek orgaan repareert; ik begrijp niet waarom de één slechts 1/20ste deel verdient van wat de ander krijgt.
Ik zie ook niet in waarom iemand met geld meer recht heeft op een goede behandeling en een lang leven dan iemand die arm is.
