2 0 1 2 resumé

Dit jaar heb ik wat minder geblogd en 120-woorden stukjes geschreven, wat meer getwitterd, dat had zo zijn redenen, en veel gelezen van anderen. Ik heb me verdiept in zaken waar ik al 30 jaar weinig tijd voor had genomen. Kunst kijken en met ogen dicht luisteren naar muziek. En meer luisteren naar mijzelf.

Maar waar ik het meest mee bezig ben geweest was met het spook van  het grote en s verbazingwekkende snelle verval van en in ons land.
Eigenlijk heeft het verval overal op de wereld een naar modderspoor achtergelaten.

Het maximale regeren met geld, het zwaaien met toverstokjes om daar nog meer geld van te maken, het over mensen heen walsen, soms letterlijk. Gemene oorlogen, broers die tegen elkaar opgestookt worden. Armen die zich moeten wentelen in het vuil dat de rijken achterlaten. Gevaarlijk gestoorde volwassenen, haatzaaiers, slechte voorbeelden, verdrietig gestoorde kinderen, dodelijk geplaagde jongeren. Gevoelloze ministers die elk in hun eigen met fluweel gevoerde tunneltjes zitten.

Er waren tijden dat ik er niet meer tegen kon. Een zweep krijgen om je collega's mee vooruit te jagen, gillend hysterische managers die aan huisvrede breuk deden. Ik heb het gekauwd en herkauwd en het blijft onbegrijpelijk.
Onmensen, met veel te hoge salarissen hebben hun eigen spaarpot gevuld met de zorgvuldig gespaarde centjes van anderen.
Patiënten die niet eens de tijd krijgen om te sterven, moordenaars als geneesheer.
Bestuurders die met gemak 10 tot 20 keer zoveel nemen als die twee handen aan het bed krijgen en bejaarden zonder koekje bij de koffie laten of  nog erger zonder wc papier.

Zoveel ellende dit jaar, ver weg maar ook dichtbij.
Hoe krijgt het Kabinet het voor elkaar om twee ton te willen blijven ontvangen, terwijl de voedselbanken zelfs leeg zijn. Een Koningin die op haar strepen staat.
Het is moeilijk om met droge ogen of lage bloeddruk een krant te lezen.
Ik had me zo de wereld niet voorgesteld.

En toch, ik heb twee prachtige kleinkinderen ik heb drie prachtige kinderen, ik heb vriendinnen en vrienden en een handjevol lieve familie.
En ik heb hoop.
Hoop dat 2013 een beter jaar wordt. Ik hoop het niet alleen, ik weet het zeker. Verder afzakken is onmogelijk. We zijn beland op de bodem van de put. Maar we hebben grond onder de voeten, jawel, we kunnen ons afzetten, naar boven.

Ik heb mezelf een belofte gedaan. Ik houd nergens mijn mond meer over. Er gaat veel fout, ik ga vertellen wat ik zie. En ik ga meer corrigeren, gewoon op straat, in winkels, op mijn werk.

En meer schrijven, meer lezen, meer houden van en meer knuffelen.

En veel meer lachen; 2013 wordt het jaar van de schaterlach!