Ze schreeuwt tegen het katje. Verder heeft ze niemand. En ze
wil ook geen zorg.
Ik kom zogenaamd koffie drinken; dan geef ik medicijnen, ze
heeft schizofrenie.
Ze gaat zitten en legt haar handen in haar schoot, de
eeuwige stofdoek in haar tachtigjarige vuist geklemd. Ik zie roodomrande ogen.
Ik vraag of ze al gegeten heeft. Dan huilt ze opeens, grote dikke tranen. Ze
heeft geen geld meer. Brood nog wel, maar niets erop.
Ik griezel van de
superschone lege koelkast. Ik race naar de winkel voor beleg, fruit, vers brood,
melk, eitjes; we drinken koffie.
Ik ben dik over de zorgminuten heen.
Zíj is het gelukkigst met het bakje kattenvoer.
Ik schaam me voor ons systeem.
En u meneer Rutte?
 |
| foto NRC |
Maastricht, 29-10-2011
Ook gepubliceerd op 120 woorden
NB De reden dat deze patiënte geen geld had was omdat een familielid haar zaken beheerde. Naar later bleek gaf hij haar weekgeld, noteerde dat en gaf haar de helft. Ook daar letten wijkverpleegkundigen op en maken het bespreekbaar. Soms met de huisarts en soms met een vertrouwenspersoon die het familielid er op kunnen aanspreken. Nu is daar geen tijd meer voor.
Aan de goden overgeleverd, deze zeer kwetsbare patiënten......
Gavi Mensch
Maastricht,4-11-2015
Geen opmerkingen:
Een reactie posten