Posts tonen met het label gast. Alle posts tonen
Posts tonen met het label gast. Alle posts tonen

zaterdag 9 november 2013

Gastblog: P.D. James' tips for Writers by Alison Feeney-Hart

I read this on the BBC site News Entertainment and Arts .
I was impressed by the useful tips of this bright lady:


P.D. James' top 10 tips for being a writer .

Although she didn't publish her first novel until she was 42, Phyllis Dorothy James had been writing since childhood.
Now a celebrated crime writer, she has penned more than 20 books, including The Children Of Men, and the Adam Dalgliesh mystery series.
At the age of 93, she says she wants to write just one more detective novel.
Here are her top 10 tips for being an author.
1. You must be born to write
You can't teach someone to know how to use words effectively and beautifully. You can help people who can write to write more effectively and you can probably teach people a lot of little tips for writing a novel, but I don't think somebody who cannot write and does not care for words can ever be made into a writer. It just is not possible.
Nobody could make me into a musician. Somebody might be able to teach me how to play the piano reasonably well after a lot of effort, but they can't make a musician out of me and you cannot make a writer, I do feel that very profoundly.
2. Write about what you know
You absolutely should write about what you know. There are all sorts of small things that you should store up and use, nothing is lost to a writer. You have to learn to stand outside of yourself. All experience, whether it is painful or whether it is happy is somehow stored up and sooner or later it's used.
I love situations where people are thrown together in unwelcome proximity. where all kinds of reprehensible emotions can bubble up. I think you must write what you feel you want to write because then the book is genuine and that comes through.
I believe that someone who can write, who has a feeling for words and knows how to use them will find a publisher. Because after all, publishers do still need to find new writers. We all get old and we die and that's that and there have to be successors.
3. Find your own routine
I think all we writers are different. It's interesting, isn't it, how different we are?
Some people have to have the room, the pen and others do everything on a computer. I write by hand and I can write more or less anywhere as long as I've got a comfortable chair, a table, an unlimited amount of biros to write with and lined paper to write on. And then the next day when my PA comes, which she does at 10 o'clock, then I've got quite a lot to dictate to her and she puts it on to the computer, prints it out and I do the first revision.
In a sense, therefore, I revise as I go. It's important to get up early - before London really wakes and the telephone calls begin and the emails pile up. This is the best time for me, the time of quiet in the morning,
4. Be aware that the business is changing
Goodness gracious, how the world of publishing has changed! It is much easier now to produce a manuscript with all the modern technology. It is probably a greater advantage now, more than ever before, to have an agent between you and the publisher.
Everything has changed and it's really quite astonishing, because people can self-publish now. I would once have thought that that was rather a self-defeating way of doing it but actually publishers do look at what is self-published and there are examples of people picking up very lucrative deals.
5. Read, write and don't daydream!
To write well, I advise people to read widely. See how people who are successful and good get their results, but don't copy them. And then you've got to write! We learn to write by writing, not by just facing an empty page and dreaming of the wonderful success we are going to have. I don't think it matters much what you use as practice, it might be a short story, it might be the beginning of a novel, or it might just be something for the local magazine, but you must write and try and improve your writing all the time. Don't think about it or talk about it, get the words down.
6. Enjoy your own company
It is undoubtedly a lonely career, but I suspect that people who find it terribly lonely are not writers. I think if you are a writer you realise how valuable the time is when you are absolutely alone with your characters in complete peace. I think it is a necessary loneliness for most writers - they wouldn't want to be always in the middle of everything having a wonderful life. I've never felt lonely as a writer, not really, but I know people do.
7. Choose a good setting
Something always sparks off a novel, of course. With me, it's always the setting. I think I have a strong response to what I think of as the 'spirit of a place'. I remember I was looking for an idea in East Anglia and standing on a very lonely stretch of beach. I shut my eyes and listened to the sound of the waves breaking over the pebble shore. Then I opened them and turned from looking at the dangerous and cold North Sea to look up and there, overshadowing this lonely stretch of beach was the great, empty, huge white outline of Sizewell nuclear power station. In that moment I knew I had a novel. It was called Devices and Desires.
8. Never go anywhere without a notebook
Never go anywhere without a notebook because you can see a face that will be exactly the right face for one of your characters, you can see place and think of the perfect words to describe it. I do that when I'm writing, I think it's a sensible thing for writers to do.
I've written little bits of my next novel, things that have occurred to me. I've got the setting already. I've got the title, I've got most of the plot and I shall start some serious writing of it next month, I think.
9. Never talk about a book before it is finished
I never talk about a book before it is finished and I never show it to anybody until it is finished and I don't show it to anybody even then, except for my publisher and my agent. Then there is this awful time until they phone.
I'm usually pretty confident by the time I've sent it in but I have those moments when I think, 'well I sent it to them on Friday, by Saturday night they should be ringing up to say how wonderful it is!'
I'm always aware that people might have preferences and think that one book is better than another.
10. Know when to stop
I am lucky to have written as many books as I have, really, and it has been a joy. With old age, it becomes very difficult. It takes longer for the inspiration to come, but the thing about being a writer is that you need to write.
What I am working on now will be another detective story, it does seem important to write one more. I think it is very important to know when to stop.
Some writers, particularly of detective fiction, have published books that they should not have published. I don't think my publisher would let me do that and I don't think my children would like me to. I hope I would know myself whether a book was worth publishing. I think while I am alive, I shall write. There will be a time to stop writing but that will probably be when I come to a stop, too.


By Alison Feeney-Hart © BBC News


I'm sure all the rights are reserved 2013


Gavi Mensch 
9-8-2013


.

zondag 1 september 2013

Gastblog voor en van Louisa: Gerommel met mensen in Emmen

Leerplicht in Emmen: x aantal gezinnen met kind thuis vanwege onbetaalbare kosten schoolvervoer: 300 euro per 4 weken! Spookt het in de gemeente Emmen?  Vreemde zaken met huishoudboekje gemeenteraad? Jokkende wethouder?  

Emmen 
2013.

Louisa schrijft me:


Ik ben geen klager, nou ja, ik durf te klagen, durf te mopperen, maar ik ga altijd ver over mijn eigen grenzen van verdraagzaamheid en laat ook vaak ver over mijn eigen grenzen gaan. 

Ik kan en durf te stellen dat ik een enorm hoge pijngrens heb, logisch, als je opgroeit met pijn dan "wen" je er vanzelf aan. Ik ben nu eenmaal opgegroeid in een situatie waarin het beter was om niet te laten zien als je je pijn had gedaan.

Vind mezelf gewoon wel een hard, stoer wijf, wat de zaakjes meestal wel behoorlijk voor elkaar krijgt. Zelfs als het heel erg tegen zit red ik me meestal toch wel weer zelf. Een lieve, warme, streng maar rechtvaardige en grappige mama voor mijn 2 prachtige meiden. 

Ondanks het feit dat ik gewoon behoorlijk scheef en krom in elkaar gezet ben heb ik me lang weten te redden. Bot-, spier- en gewrichtsklachten zoals atrofie, artrose, krachtverlies in armen handen en benen, schouders die het leuk vinden om uit de kom te gaan en dat soms gewoon dagelijks wensen te doen. Verder voeten die een eigen leven lijken te lijden, pees ontstekingen, ontwrichting van andere gewrichten van het lichaam, een bekken dat alle kanten op draait, gewrichten die hierdoor in opstand komen met zenuwuitval als gevolg zenuwuitval.
Ach, ik heb het 'gewoon doorgaan' lang volgehouden.

De gemeente Emmen is de WMO al aan het wegbezuinigen, nou,  niet echt maar de ambtenaren van de afdeling blijkbaar wel.
Ik weet niet wat het is, onkunde, onwil, machtsmisbruik of gewoon sadisme….
Of werkverschaffing voor de ambtenaren zelf, uit angst voor snijden in hun personeelsbestand... er klopt in elk geval veel niet.

Toen de wethouder HenkJumelet***** een tijd terug vol overtuiging vertelde: 'We gaan eindelijk de WMO uitvoeren zoals dat al een hele tijd de bedoeling was, we zijn te lang op WVG manier blijven werken...en nu moeten we echt gaan kantelen echt de WMO gaan toepassen', had ik echt hoop dat dit een perfecte stap zou zijn.

Nu 9 maanden na de Emmense invoering van de WMO (wet maatschappelijke onderdrukking in Emmen ipv ondersteuning ) lijkt het echter op een volstrekte ramp uit te lopen. En als je het mij vraagt, lijkt ook de financiële teller voor Emmen zelf op te lopen. Het was de bedoeling om te bezuinigen, maar als ik naar mijn eigen situatie kijk, vraag ik me ernstig af of Emmen wel bezuinigt.
Ik bezuinig wel, dat kan niet anders met dit wanbeleid.

Enkele dagen geleden word ik gebeld door een WMO consulent, een die ik nog niet ken: "Mevrouw u heeft hier een aanvraag voor een omzetting collectief vervoer liggen en ik heb daarover wat vragen."
Begint ze heel kruisverhoor terwijl ze daar alle antwoorden al van 7 andere zaken in haar pc heeft staan. Dus ik zeg: "Hebben jullie nooit gehoord van samenwerken en dossier raadplegen? Pak eerst eens het hele bundeltje bij elkaar en ga dan eerst eens kijken wat er al is gebeurd, voor je weer opnieuw begint."
"Ja, maar mevrouw dit is een nieuwe aanvraag..."
"Mens, het is niks nieuws, het is al tijdens het keukentafelgesprek besproken, het is al op kantoor beoordeeld en het is me telefonisch medegedeeld dat ik het niet krijg alleen zeggen ze dan het was een aanmelding en geen aanvraag."
"U krijgt geen besluit en als u dat wilt hebben moet u een nieuw aanmeldformulier insturen, u kunt vooral uw college bedanken die het eigenlijk allemaal al beoordeeld had maar te beroerd was om het ook op papier netjes af te handelen richting mij"

….Ja duhhhhhh….Ik was ZO BOOS!

 Ik heb twee kinderen met een beperking en ze hebben een kneus van een moeder die haar best doet, maar tussen de 50-400 meter kan lopen. Iets waarvan mo-zaak arts ook richting gemeente geadviseerd heeft. Als arts vindt hij het medisch onverantwoord dat ik nog fiets op een normale fiets (met trapondersteuning); hij oppert de mogelijkheid voor korte afstanden een driewieler fiets te proberen, iets wat helaas voor mij niet geschikt gebleken is.
Maar er staat ook duidelijk in het advies geschreven dat door vervoersbehoefte door moeder van haar kinderen. Een dergelijke fiets niet geschikt is en daar andere vervoersoplossingen voor gezocht moeten worden.

Met een inkomen op bijstandsniveau, nagenoeg volledig afgekeurd in de zorgfase "en ja mevrouw, ik vind ook dat ik recht zou moeten hebben op Wajong...maar daar deden ze net zo raar en omslachtig als jullie, omdat ik nou eenmaal de pech heb dat ik geen medisch dossier tot mijn 21ste heb...kan er ook niks aan doen dat de huisarts die heeft vernietigd, dus ik draai braaf maandelijks elke cent netjes tien keer om. 

Ik ben nu bijna 4 maanden bezig om vervoersoplossingen te vinden, als ouder ben je nou eenmaal verantwoordelijk voor het vervoer van je kinderen, of ze een handicap hebben of niet. Zelfs als je zelf door invaliditeit veel dingen niet meer kan doen, zul je altijd verantwoordelijk hiervoor zijn en daarom heeft het Rijk de WMO ook ontwikkeld... voor MAATSCHAPPELIJKE ONDERSTEUNING... indien nodig!

Nou blijkbaar heeft Emmen ook het woordje ONDERSTEUNING gewijzigd in hun beleid, net als ze dat gedaan hebben met huishoudelijke hulp naar schoonmaakondersteuning van eigen bijdrage naar tariefbijdrage en in plaats van dat we uren noemen zeggen we schoon en leefbaar huis…… 

De Wet Maatschappelijke Ondersteuning wordt vast de Wet Maatschappelijke Onderdrukking of Wet Mens Onterend of Werk Met Onbenullen...
Ik weet het niet, maar aan maatschappelijke ondersteuning doen ze in elk geval niet.

4 maanden hel... en ambtelijke stommiteiten.

Even kort samen gevat zo'n keukentafelgesprek: probleem is vooral vervoer... wat is uw vervoersbehoefte.. dan ga je uitleggen, tja ik heb een kind dat zelf eigenlijk totaal niet de straat op kan. Omdat ze door haar B12-gebrek in combinatie met andere zaken zo weinig energie heeft dat ze amper 1 km kan fietsen zonder dagen uitgeput te zijn. Mijn andere dochter van nog maar 9, die haar schouders dagelijks uit de kom heeft, fietsen nog lastig vind door instabiliteit in haar gewrichten en een moeder met kapot lijf en klein budget... Maar als moeder moet je toch zorgen dat je kinderen naar school, naar sport, naar vriendjes, een keer wat leuks, naar dokter, naar tandarts, naar fysio e.d.  gaan en tja, ik woon nou eenmaal niet ergens waar alles gelijk naast de deur ligt, een autootje heb wat oud en versleten is en benzine duur. En ook medisch gezien niet altijd verantwoord om te rijden is, ik niet meer kan fietsen zonder veel pijn en schade aan bekken etc. dus ik kom in problemen met vervoer...had in eerste instantie een aanvraag voor driewieler fiets met trapondersteuning gedaan, maar was zelf al tot conclusie gekomen dat het niet het totale vervoersprobleem zou oplossen, want daar neem je geen 2 kinderen op mee.

Ze had in eerste instantie heleboel oplossingen, ze zou met haar collega van leerlingenvervoer die bij haar in zelfde kantoor zat overleggen dat ze beide kinderen leerlingenvervoer moest geven. Zelfs toen ik zei dat de oudste daar wel recht op kon hebben maar de jongste volgens verordening niet, zei ze gewoon dat het geen probleem was, dat ze met haar collega zou overleggen, dat het wel goed zou komen….
Vervolgens zou ze mo-zaak advies aanvragen over die driewieler fiets en met haar collega's bespreken of ze de collectieve taxipassen van mijn dochter en mij zou mogen omzetten naar tegemoetkoming in kosten. 

Uiteindelijk resultaat: leerlingenvervoer van BEIDE kinderen werd afgewezen met besluit op papier, omzetting van collectief taxivervoer naar tegemoetkoming in de kosten daar kreeg ik een telefoontje over dat ze dat niet gingen doen. Omdat ik dat niet voor eigen auto zou mogen inzetten. Een besluit dus, want volgens consulente was het een aanmelding en geen aanvraag als ik dat zou willen moest ik 2 nieuwe aanmeldingen doen, mo-zaak advies was duidelijk, driewieler fiets op proef, alleen geschikt voor boodschapje, voor vervoer van kinderen en andere dingen moesten ze andere oplossingen gaan zoeken.

Welnu, daar zit je dan, maanden later, kinderen hadden allang naar school gemoeten. De oudste zit nu thuis, kan niet meer naar school. De jongste breng ik met de fiets, 24 km. in de ochtend en 24 km in de middag; als ik kan autorijden dan doe ik dat maar financieel beland ik ook nog eens in de goot hiermee. 60 euro aan benzine per week voor vervoer, van bijstanduitkering waar ik al vele extra kosten heb aan medische kosten zoals verbandmateriaal, spuiten, naalden medicijnen en dan nog zonder de, dieetvoeding i.v.m. allergie!

De keuze is nu:
Beide kinderen thuis houden van school….? Maar waar de ene leerplichtambtenaar begrip toont, heeft de andere een dreigement per mail verstuurd.

75 euro per week kwijt aan regio taxi om jongste van en naar school te brengen?
Andere zaken waar we vervoer voor nodig hebben zoals revalidatie, hobby, vriendjes, tandarts komen daar nog bovenop.
Zelf 48 km per dag fietsen, minstens.? Iets wat me nu na een aantal dagen al compleet opgebroken is, ben al met fiets gevallen.

Weet iemand hoe het voelt als je met ernstige bekkeninstabiliteit (die nooit weer overgaat), gewrichten die in opstand komen en krachtvermindering in arm en been op een fiets gaat zitten? Dat de gevoelloosheid en pijn zo erg wordt dat als je afstapt de urine zo langs je benen loopt? 

De gemeente Emmen vindt dit toch echt noodzakelijk en gewoon normaal.

Hier in de Gemeente Emmen kan ALLES. echt alles... zelfs marteling, fraude, oplichting, fout op fout maken en daar mee wegkomen, omhooggevallen liegende bestuursleden, bedreiging enz. Ze maken hier complete gezinnen letterlijk lichamelijk en geestelijk kapot.
Het was humaner geweest als ze gewoon een euthanasieloket hadden geopend, ik denk dat ze dan geen gebrek zouden hebben aan cliënten.

 #GemeenteEmmen en #raadEmmen zouden toch echt eens goed moeten nadenken over de kwaliteit en kennis van de ambtenaren die ze in dienst hebben op de afdeling WMO mzz en WMO ON.
Als ik zie wat voor kostbare fouten ze steeds maken, keer op keer, wordt het dan niet eens tijd voor een grondige evaluatie en eventueel een grondige reorganisatie? 
Er wordt continu bezuinigd op de zorg zelf, terwijl er door "simpele" fouten zoveel geld in Emmen weggegooid wordt. Dat kan je de inwoners toch niet langer verkopen?

Gevolgen voor mijn eigen situatie. 

Mijn studie (rechten) heeft er dusdanig onder te lijden, dat de gemeente dit beseft en zijn eigen aandeel in deze wel erkend en heeft besloten mijn 2e jaar collegegeld te betalen als het fonds het niet meer doet wegens gebrek aan vorderingen. Zelf heb ik aanbod gedaan om 1 keer per week op Werkplein een aantal uren aanwezig te zijn om mensen te helpen met o.a. fondsaanvragen voor studie e.d. Zie het al tegenprestatie en vrijwilligerswerk van mij, wat ook kan helpen met mijn opleiding.
Hierop krijg ik echter totaal geen reactie. Jammer gemiste kans vind ik zelf.

Oudste dochter zit thuis, kan niet naar school doordat er geen leerlingenvervoer meer is. Voor haar wordt er passend onderwijs gezocht, verder weg inmiddels, waarvoor ook weer leerlingenvervoer moet komen. Leerplicht ambtenaar doet gelukkig heel erg haar best! Maar goed, ze zal toch naar school moeten ook zolang er nog geen passend onderwijs plek gevonden is.
Zij heeft psychisch en lichamelijk veel te lijden onder deze omstandigheden, een kind hoort gewoon naar school te kunnen gaan. Ook voor haar schoolprestaties en toekomstperspectief is dit zeer schadelijk. 

Jongste wordt noodgedwongen door mij naar school gebracht, op school gaat het gelukkig super met haar. Lichamelijk ga ik echter met rasse schreden achteruit. Kan regelmatig amper op mijn benen blijven staan. Pijn is echt niet te harden en gebruik dus veel meer medicatie als normaal gebruikelijk is. Financieel red ik het ook niet om haar continu met de auto te brengen. Dus als dit lang doorgaat zal mijn gezin de maatschappij juist meer geld gaan kosten ipv minder. Een rolstoel? Meer vervoersvoorzieningen? Aanpassing auto? Meer huishoudelijke hulp nodig? 

#GemeenteEmmen, met name de ambtenaren, hebben zelf niet door hoe alles werkt volgens mij. En dan kan wethouder #HenkJumelet nog zo vaak gillen en prediken dat er allemaal HBO opgeleide mensen daar op de afdeling werken, dat zegt nog niks over de kwaliteiten die ze bezitten qua gezondheidszorg etc.

Want simpelweg een HBO Tuinbouw opgeleide persoon inzetten op WMO zegt natuurlijk niks over zijn kennis en kwaliteiten van adequate voorzieningen in het kader van zorg. Misschien dat die beste persoon wel de geraniums op de juiste manier voor het raam kan zetten en verzorgen, maar moeten wij van dezelfde persoon ook kunnen verwachten dat hij weet wat bepaalde aandoeningen inhouden en welke beperkingen iemand in het dagelijks leven hierdoor tegenkomt? Het kan wel, als iemand maar durft te erkennen dat ze niet overal verstand van KUNNEN hebben en in die gevallen gewoon deskundige hulp kan vragen

©Louise

Emmen, 25-8-2013 

***** Henk Jumelet  

Ik heb begrepen dat dhr. Jumelet het filmpje niet leuk vindt. Dat is dan jammer, zulke zaken horen bij een openbare functie.  U mag mij een boze mail schrijven. Maar als ik ooit nog iets hoor over intimidatie of bedreiging of zelfs vergeldingsmaatregelen van de kant van de wethouders of ambtenaren n.a.v. dit filmpje of de blogpagina  is het eind zoek wat betreft propaganda. Dan maak ik levenslang reclame voor u. Overal. Het laatste waar ik bang van ben is van een ex-dominee.



Gavi Mensch
Maastricht 1-9-2013



.