Vandaag is mijn studiedag. Terwijl de wind om het huis giert, hoor ik het bulderen van de zee. Zij is donders.... en terecht!  Wakker worden zullen we, dit is geen tijd om te slapen, kom uit je coma, ontwaak uit je hypnose, sta op en wandel en zuig sterke windvlagen je longen in. 

Gisteren ben ik weer verder gegaan in essays van Hannah Arendt, ze beschrijft in meerdere boeken de tijd waarin we nu leven. Verder heb ik de experimenten van psycholoog Solomon Asch nog eens bekeken, in verband met groepsdruk. Die groepsdruk is op dit moment in Nederland en andere delen van de wereld zo groot dat ik telkens weer van verbazing van mijn stoel val over al die twijfelaars die niet willen weten omdat dat makkelijker lijkt. En over de groepsdruk ontkenners, maar die heb ik even geparkeerd, daar is niets aan te doen, wat mij betreft.

Asch experiment

Ook heb ik een iets ouder interview beluisterd van Maurice de Hond met Prof. Desmet. De Link volgt hieronder.

Zelf behoor ik tot de (gelukkig steeds groter wordende) groep van zelfdenkers, persoonlijk werkt groepsdruk bij mij averechts. Ik zoek eerst uit wat er gaande is en het gebeurd zelden of nooit dat ik me laat verleiden om met de  populaire stroom mee te zwemmen). 

Van de oorlogsvertellingen van mijn grootouders (ras-rebellen) en van de voorbeelden uit de geschiedenis (ook mijn 15 jaar Spanje) blijf ik ver van opinie-uitverkoop. Ik kijk geen gewone uitzendingen op staatstelevisie, ik luister ook sinds een jaar geen staatsomroep meer.

Op Internet zoek ik nog maar zelden via de geijkte zoekmachines, die verkopen, net als de kranten,  de zelfde staatspropaganda. Ik heb nog twee sociale media accounts waar ik eigenlijk niet veel meer mee doe dan waarschuwen,  proberen wakker roepen en de scheldpartijen daarna  langs mijn rug af laten glijden.

Na het censureren van mijn teksten op sociale media, ga ik stug door via een ander kanaal. De onrechtvaardigheid van deze tijd en het verder zien wegzakken van het land waar ik woon maakt me zeer ongerust over de toekomst.

De zittende politieke orde is volledig gehypnotiseerd door de cijfertjes van het RIVM en daarnaast is er veel druk vanuit de farmaindustrie en de andere leveranciers  die wel varen bij deze ellende.  Een groter corrupt geheel houdt men niet voor mogelijk. Corruptie op het gebied van  zgn "vaccins", op het gebied van onnodige en zelfs gevaarlijk mondkapjes en de testfraude met de laboratoria die 11 specialisten het geld zo in de achterzak blazen. Ongehoord en ongekend. En het ergste zijn de politici die hier niet tegen protesteren.

Zijn ze dom? Jawel, behoorlijk. Ze denken dat hun imagoschade groter zal zijn als ze hun domheid niet door dik en dun verdedigen met cijfertjes die hen ingefluisterd worden door de  "kleine schorre kabouter" ( Lubach)  en zijn handlangers van het rijksinstituut. 

Welke imagoschade? Welnu, alle zittende partijen hebben alleen gekeken wat hen veel stemmen op gaat leveren en dat is meegaan met de gekte. Als we er van uitgaan dat 35% van de kiezers heilig geloven in de goedheid van de marionet en zijn compaan, het jongetje met de kinderschoentjes, en dat 40 % te lui is om er tegenin te gaan, betekent dat een overwinning voor de zittende politiek, een nare politiek met een totalitaire intentie. Als ze niet winnen krijgen ze reeksen processen aan de broek vandaar dat de maatregelen voor een epidemie steeds strenger worden.

De 25% waar ik toe behoor vecht zicht door de dagen heen. Af en toe voel ik me een dominee maar ik preek voor doven en blinden, net als menig ander. Wij preken voor de 75% druiloren die het zich laten gebeuren. Net als in de tijd van Hitler en Stalin , Mussolini en Franco. Het gaat hier niet over een virusje maar over macht, over macht en meer macht en de meeste macht.

Nu vraag ik me al een tijd af waar die machtswellust uit voort komt. Prof Desmet legt uit dat de ongelukkige mensen in een ongelukkig tijdperk, vol zinloos werk en zinloze ideeën, te veel voorgekauwde zaken (o.a. door games  die overigens grotendeels gaan over machtswellust en waarbij zoveel mogelijk doden veroorzaken het hoogst aantal punten veroorzaakt) en het lage niveau onderwijs, zoeken naar iets of iemand die ze schuld kunnen geven.  In dit geval is een virus iets wat wat saamhorigheid brengt en de machthebbers maken daar gebruik van. Slogans als "we doen het samen", zijn daar een voorbeeld van.  Ook dan rijst bij mijn de vraag wat we precies samen doen, alles naar de verdoemenis helpen? 

Bij de 25% zelfdenkenden zit een groot percentage mensen die niet in een of ander baantje willen of hoeven te tobben om een paar rotcenten toegeworpen te krijgen. Want als we het hebben over verdienen, dan verdienen zij veel meer! De mensen die ondanks alles het risico nemen om luidkeels te protesteren worden verguisd. Toch zijn ze bijna altijd bezig voor anderen. Ik noem een Pieter Derks, Tisjeboy Jay, soms Lubach en Maarten van Roosmalen,  mensen die de  politiek een klein beetje de ruimte geven om om zichzelf te kunnen lachen terwijl ze de ware zaken zonder hypnotische blikken tot zich door kunnen laten dringen.

Verder zijn er tal van actievoerders die het risico nemen dat ze van een plein verjaagd worden door een waterkanon van de ME of de wapenstokken van de politie. En dat doen ze niet een keer maar keer op keer in de hoop dat in ieder geval bij de twijfelaars het dubbeltje valt. In die groep bevinden zich Arjen Pasman, Willem Engel, Artsen Covid Collectief, Artsen voor Vrijheid en Alliantie voor Vrijheid in België, en vele vele anderen. Heeft iemand van de twijfelaars zich wel eens afgevraagd waarom  wij als zelfdenkers zo graag willen dat u uit deze droom stapt? Wat levert het ons op?

Een betere maatschappij, denk ik; op den duur moet iedereen zich er van bewust worden dat ze grof gemanipuleerd  worden. Als het dan nog niet te laat is. 

Ik durf te beweren dat er meer mensen ziek zijn of zijn geworden van angst dan van het virus. En dat veel mensen in de toekomst last zullen krijgen van prikjes met stoffen die de mogelijkheid hebben van genetische manipulatie. En dat er nog veel suïcides komen door de faillissementen, door het verlies na banen, het niet meer kunnen betalen van de hypotheek of de huur, het niet meer kunnen ophoesten van de zorgverzekering. Kinderen die op zullen groeien met de wetenschap dat vader of moeder het leven niet aan kan. 

En  we hebben wel oplossingen maar daarvoor moeten eerst de huidige machthebbers weg. Ook de Kamers moeten ontdaan worden van het pluche. Er moeten werkgroepen komen met experts , liefst ook uit de praktijk,  op elk gebied in plaats van fracties met doorgeefbaantjes. Meer burgerparticipatie zodat de  twijfelaars zelf deel kunnen nemen aan het beleid maken.

Hoezeer ik ook denk aan wraak, ik realiseer me dat dat alleen maar aanleiding zal geven tot weerstand van de twijfelaars en de machthebbers. Die laatste hebben al een egoprobleem en een direct standje zal slechts nog meer staatscensuur en misschien erger  te weeg brengen. 

Maar ik kan niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik heb kinderen en kleinkinderen om voor te praten. Hun toekomst moet voortaan vrij zijn van virusangsten en totalitaire, fascistische inmenging van politiek en staat.

 https://www.maurice.nl/2021/01/23/zo-komen-we-hopelijk-uit-de-coronacrisis/

Wordt vervolgd.....

Gavi Mensch, Middelburg 11-3-2021

Amanda Gorman’s Biden Inauguration Poem | WSJ

Er is nogal wat doen over de vertaling van dit ongelooflijke gedicht van Amanda Gorman.

Ik kan dat vlug kortsluiten. Er is maar een taal waarin we dit gedicht kunnen beluisteren of bekijken. In de originele. 

Er is geen vertaling mogelijk.

Maar wel een uitleg. Om dit gedicht te verklaren aan niet-Engelssprekenden kun je woorden en de zinnen vertalen, laten omzetten in een andere taal, voor mensen uit een ander land, voor hen die de  originele woorden in het gedicht van Amanda niet begrijpen. Maar wat begrijpen ze er überhaupt van? Van de passie waarmee het gedicht gereciteerd wordt? Van de inhoud en de connectie op de plaats waar het voorgedragen werd? 

Zelfs met maar een klein beetje notie van de ellende van veel Afro-Amerikanen, van de doorstane eeuwen als tweederangs burgers zou je dit gedicht kunnen begrijpen, ook al spreek je de taal niet. 

Ik ben er niet voor om zoiets moois te laten vertalen en al helemaal niet door iemand die niet in de jas van Amanda gezeten heeft. je moet op zijn minst in haar huid gezeten hebben om 200 jaar leed te kunnen bundelen in een voordracht van  amper 6 minuten. Je moet dat "skinny Black girl"geweest zijn.

Here is the text of Gorman’s poem, “The Hill We Climb,” in full.

When day comes, we ask ourselves, where can we find light in this never-ending shade?

The loss we carry. A sea we must wade.

We braved the belly of the beast.

We’ve learned that quiet isn’t always peace, and the norms and notions of what “just” is isn’t always justice.

And yet the dawn is ours before we knew it.

Somehow we do it.

Somehow we weathered and witnessed a nation that isn’t broken, but simply unfinished.

We, the successors of a country and a time where a skinny Black girl descended from slaves and raised by a single mother can dream of becoming president, only to find herself reciting for one.

And, yes, we are far from polished, far from pristine, but that doesn’t mean we are striving to form a union that is perfect.

We are striving to forge our union with purpose.

To compose a country committed to all cultures, colors, characters and conditions of man.

And so we lift our gaze, not to what stands between us, but what stands before us.

We close the divide because we know to put our future first, we must first put our differences aside.

We lay down our arms so we can reach out our arms to one another.

We seek harm to none and harmony for all.

Let the globe, if nothing else, say this is true.

That even as we grieved, we grew.

That even as we hurt, we hoped.

That even as we tired, we tried.

That we’ll forever be tied together, victorious.

Not because we will never again know defeat, but because we will never again sow division.

Scripture tells us to envision that everyone shall sit under their own vine and fig tree, and no one shall make them afraid.

If we’re to live up to our own time, then victory won’t lie in the blade, but in all the bridges we’ve made.

That is the promise to glade, the hill we climb, if only we dare.

It’s because being American is more than a pride we inherit.

It’s the past we step into and how we repair it.

We’ve seen a force that would shatter our nation, rather than share it.

Would destroy our country if it meant delaying democracy.

And this effort very nearly succeeded.

But while democracy can be periodically delayed, it can never be permanently defeated.

In this truth, in this faith we trust, for while we have our eyes on the future, history has its eyes on us.

This is the era of just redemption.

We feared at its inception.

We did not feel prepared to be the heirs of such a terrifying hour.

But within it we found the power to author a new chapter, to offer hope and laughter to ourselves.

So, while once we asked, how could we possibly prevail over catastrophe, now we assert, how could catastrophe possibly prevail over us?

We will not march back to what was, but move to what shall be: a country that is bruised but whole, benevolent but bold, fierce and free.

We will not be turned around or interrupted by intimidation because we know our inaction and inertia will be the inheritance of the next generation, become the future.

Our blunders become their burdens.

But one thing is certain.

If we merge mercy with might, and might with right, then love becomes our legacy and change our children’s birthright.

So let us leave behind a country better than the one we were left.

Every breath from my bronze-pounded chest, we will raise this wounded world into a wondrous one.

We will rise from the golden hills of the West.

We will rise from the windswept Northeast where our forefathers first realized revolution.

We will rise from the lake-rimmed cities of the Midwestern states.

We will rise from the sun-baked South.

We will rebuild, reconcile, and recover.

And every known nook of our nation and every corner called our country, our people diverse and beautiful, will emerge battered and beautiful.

When day comes, we step out of the shade of flame and unafraid.

The new dawn balloons as we free it.

For there is always light, if only we’re brave enough to see it.

If only we’re brave enough to be it.

N.B.

"The acclaimed author Marieke Lucas Rijneveld has pulled out of translating Amanda Gorman’s poetry into Dutch, after their publisher was criticised for picking a writer for the role who was not also Black.

Dutch publisher Meulenhoff had announced Rijneveld, winner of the International Booker prize, as the translator of the Joe Biden inaugural poet’s forthcoming collection, The Hill We Climb, last week. But the move quickly drew opprobrium. Journalist and activist Janice Deul led critics with a piece in Volkskrant asking why Meulenhoff had not chosen a translator who was, like Gorman, a “spoken-word artist, young, female and unapologetically Black”.

“An incomprehensible choice, in my view and that of many others who expressed their pain, frustration, anger and disappointment via social media,” wrote Deul. “Isn’t it – to say the least – a missed opportunity to [have hired] Marieke Lucas Rijneveld for this job?

..................

I discussed this with Mario and Anna on Facebook in P2P Research Clusters

*me

Still I can understand. It is not a matter of getting under the skin but of being in that skin and live (even a short life) involved in it.

*he

Being in that skin" makes sense as ONE of the criteria, but putting it alone on an altar as it seems to be in this case can quickly get ridiculous, or at least feasible only in a few cases. If competence is equal OK, sure give the job to someone "in the same skin". But if that is not the case, give me a translator with a proven record of doing a good job, over one with less experience but the "same skin" every day, otherwise the chances that I will miss what the original author meant are much greater.

Reasoning like that, only 90+ old translators should be chosen to translate memories of WWII, even if there is plenty of younger translators that are much better.

*me

That is not what I meant. If you watch Amanda recite her poem, you should realize that none but a darkskinned female translater could be able to translate this.

As a matter of fact, dutch young women without a bronzeskin experience will not be able to capture the past and present of her words, will not feel the passion, the desesperation and the tremendous hope for a better future of this amazing poet who picked up more than 200 years and miracously turned them in these wonderful, hopeful words.

It should not even be translated!

But if it is, it must be by a young "black" woman.

Translating is not just finding other beautiful words.

It is getting into the skin, a dark skin in this case.

me

I'll give you another example.

The one of the skinny dietist and the overweight woman that I am.

She tells me how I should be. But she has never been in "my skin".

She refers to herself as a super healthy sportive woman. But so am I.

She will never understand what it is to be treated like stupid because fat, she has not been overweight in her life.

Now if I as an overweight nurse help my patients to loose some weight from my point of view, knowing how hard that is, it is easier to accept for them and to understand. To feel.

And if you don't believe me ask Oprah.

he

I do NOT argue that translations done by "similar" people can be the best ones. I just find extremely hard to believe that they can be the only way to get a decent translation. If this were true, everybody could really understand and enjoy, learn from... only stuff written by similar people. Regardless of language, translation isn't even the issue anymore. If I surely can't really grasp what someone of a different age bracket, gender, etc... says, why read or communicate at all?

me 

you still don't understand what I mean. I guess that it is because you only read words.

she

I think the point really is, that there is only one job like this. And as a possible spring board, you would hope that it could be given to a translator that can translate in a whole perspective, of nuances, and words. Every good translator would be able to do this, but not every good translator can bring another development to the journey. Employing a young black Dutch translator could be a development.

----

Gavi Mensch, Middelburg: 2-3-2021

Partij tegen de Burger: 'Naastenliefde is het echte virus'