Het negatief in de actualiteit gekomen Haagse verpleeghuis is niet het enige dat overal steken laat vallen. In het gros van de verpleeg- en verzorginghuizen en revalidatie-instellingen vallen steken door het tekort aan handen of niet goed opgeleide handen. Door te weinig (interne en externe) controle.
Oplossing is een grotere variëteit van handen aan het bed, meer handen aan het bed en betere in praktijk én theorie opgeleide eigenaars van die handen, strenger intern toezicht op het functioneren van die handen. Kortom, het bekende verhaal. Stel maar een ouderwetse hoofdzuster aan, met controlefunctie, één die steekproeven doet en op niet gezette tijden over de afdelingen loopt. Een eindverantwoordelijke voor de directe patiëntenzorg. Er wordt nu zoveel gemanaged op afstand dat niemand nog door de bomen het bos ziet. En waar ging het nu ook al weer om? Het verzorgen en verplegen van de patiënten, toch?
Na de EVV-er (eerstverantwoordelijke verplegende) komt de teamleider, dan de unitmanager, dan de clustermanager en de locatiemanager. Dan de raden van bestuur en toezicht. Waarom moeten al die mensen managen of gemanaged worden? Moet er zoveel beleid gemaakt en vertaald worden? In deze tijd van roeien met de bestaande riemen zou coachen in plaats van managen logischer zijn. De verzorgenden worden steeds vaker intern opgeleid, ik zet daar mijn vraagtekens bij, de opleidingsinhoud laat sterk te wensen over. Zet meer praktijkbegeleiders in, vooral tijdens lichamelijke verzorgingsuren en etenstijd.
Ik heb weer verschillende verpleeghuizen van binnen gezien, veel luxe soms, maar niet aan competente mensen. Iedereen kan zijn eigen grootmoeder wel wassen, maar voor het verzorgen van de grootmoeder van iemand anders is meer verantwoordelijkheidsgevoel en meer inzicht nodig. Nu worden er veel handen snel klaargestoomd, met alle gevolgen van dien.
En natuurlijk gaan de directies de Tweede Kamer niet op de hoogte houden, hun veranderingsbereidheid is niet zo groot, ze hebben geen creatief en praktisch denkvermogen, het moet ook vaak uit hun salaris komen en je kunt het geld maar een keer uitgeven!
Een simpele oplossing zou zijn om de inkomsten te verdelen van onderaf, te beginnen met de directe zorg:
60 bewoners/patiënten hebben per dag 15(dagdienst) en 10(avond/middagdienst) en minimaal 4(nachtdienst) verzorgenden nodig. En ook noodzaak: 1 tot 4 praktijkbegeleiders, afhankelijk van de leerlingen, een planner en of afdelingssecretaresse voor administratie en papierwerk en een hoofdverantwoordelijke. Behalve de leerlingen hoort iedere meer dan 2 jaar gediplomeerde kracht automatisch EVV-er te worden, men werkt immers in wisselende diensten. Ik pleit voor een verpleegkundig hoofd van dienst voor elke dag- en avonddienst en een verpleegkundige in de nachtdienst, inzetbaar voor alle calamiteiten en met die controle functie.
Daarnaast kun je kijken hoeveel geld er nog is voor overkoepelende functies die de verzorging en verpleging begeleiden, zoals financiële administratie en personeelszaken en een hoofd verpleging en verzorging. En een directie functie. Andere werkzaamheden als de facilitaire: technische en schoonmaakdiensten, voeding en ITC vallen niet onder de directe verzorging. Er kan ook veel beter geautomatiseerd worden op het gebied van voorraden en apotheek. En vooral samengewerkt worden met andere huizen en instellingen.
Opleidingen in huis hebben niet tot goede resultaten geleid; er moet een landelijk examen komen voor theorie en praktijk voor verzorgenden. Wie niet voldoet aan de eisen kan niet met patiënten werken. Wie wel voldoet, duurt langer en heeft meer plezier in het werk. De niet gemotiveerden vallen tijdens de opleiding af. Het inzetten van ouderbanen zou in ieder geval op de spitsuren verlichting geven en de vrouwen en mannen die voor kleinere kinderen zorgen, de mogelijkheid geven om bij te blijven zodat de volledige terugkeer op de arbeidsmarkt vloeiend verloopt, zonder verlies van kennis en vaardigheden. Bovenstaande is slechts een greep uit de mogelijkheden.
Roeien met de riemen die je hebt.
Stel je voor dat de zorgverlening een roeiboot is.
Alle roeiers moeten dezelfde slag hebben willen ze vooruitkomen en meer dan 1 stuurman of -vrouw is absurd. Je kunt 2 roeiers aan een riem zetten en dan ga je dubbel zo snel. Ze moeten sterk zijn, in goede conditie en dus goed getraind en weten wat hun verantwoordelijkheid is. En luisteren naar de stuurman. Die geeft het tempo aan en de richting. De stuurman weet waar de zwakke plekken zitten en zet nooit twee zwakke roeiers aan een riem, maar verdeelt de mogelijkheden over de boot. De roeiers roeien en leren nieuwe technieken van een coach, niet elke roeitocht is een wedstrijd, maar het ergens komen is een doel; hetzij aan de overkant, hetzij op het podium voor een gouden medaille. De ultieme ambitie! De voorzitter van de roeivereniging levert geen spierkracht, maar int de contributie, stippelt de route uit en zet de bekers in de prijzenkast. Het is zo simpel als dat.
Een utopie in de zorg? Ik denk het niet. We moeten alleen weer bij het begin beginnen. In de zorg wil dat zeggen bij goed opgeleide mensen met plezier in hun werk, met dankbare patiënten, een goed salaris en goede arbeidsvoorwaarden, daar worden mensen gelukkig van.
Van de nu heersende situatie wordt niemand blij en krijg je dus om het zo maar even te noemen Haagse toestanden.
Gavi Mensch
Nederland BV, 21-11-2010
.
2 opmerkingen:
Bijzonder stuk, je hebt het overduidelijk gemaakt: de roeiers de stuurlui en de routeplanner van de club. Ik heb een -hoge- leidinggevende functie en ik verdien goed. Natuurlijk wil ik niet terug, maar hoe lang ik nog iets te willen heb is niet duidelijk. In een vorige column van je heb je het over -geen patiënten geen geld- en dat is eigenlijk al jaren geen uitgangspunt meer. Het draait alleen om geld.
Dit onder je stuk, over de rest wil ik wel in discussie met je via je emailadres, als dat goed is.
Pet af!
P. de B.
Bedankt voor je reactie P. en die discussie krijg je;-)
gavimensch@hotmail.com.
Ik zie je mail met spanning tegemoet.
Een reactie posten