De zorg grap.

.

Tegenwoordig moet ik grinniken om de grapjes van de Human Resources Departements.

Niet echt van harte maar er zit genoeg zwarte humor in hun gestunt om een glimlach op mijn gezicht te krijgen. De naam van de afdeling op zich is al een grap. Human Resources of te wel het beheer van menselijke productiemiddelen, ofwel de energie waar een bedrijf op draait. Waar het hele bedrijf op draait, alles zonder uitzondering. In de zorg betekent dat simpelweg het zorgpersoneel. Zonder zorgpersoneel geen patiënten. Zonder patiënten geen inkomsten. Die brengen namelijk het zorgpremiegeld van de verzekeraars mee en de door de belasting geïnde centjes van de AWBZ. Meer is er niet.


Deze twee bronnen van inkomsten financieren maar ternauwernood de opname.
In zo'n geval zou iedere zorgwerker het bij zijn zorg behorende salaris moeten krijgen, het is precisiewerk.
Maar daar slaat men de plank volkomen mis. Van die inkomsten leven ook heel veel anderen: de managers zonder handen aan het bed, de subdirecties en de directies, de zorgbesturen en de raden van toezicht, de portier en de vele dames en heren aan de balies en recepties. En natuurlijk de enorme afdeling Human Resources, de dienst om de werknemers van dienst te zijn. Zij zorgen ervoor dat de contracten in orde zijn en dat er een salaris verwerkt en uitbetaald wordt. Die zorgen dat de mensen die de inkomsten genereren niets te kort komen, zij beheren de menselijke productie middelen en zijn daar natuurlijk zuinig op: geen energie, geen geld, geen ziekenhuis en dus ook geen Human Resources medewerkers.

Mijn verpleegkundige energie wordt ingezet om geld te genereren. Ik sta aan het bed. Ik moet bijblijven en studeren, dagelijks, om de ontwikkelingen bij te houden. Ik gebruik mijn hersens en mijn lijf. Ik heb een groot verantwoordelijkheidsgevoel, ik werk met mensen, hun leven hangt van mij af. Eén verkeerde pil en dag patiënt!
Eén verkeerde beweging en de patiënt stort ter aarde, één verkeerde notitie van zijn bloeddruk en zijn hele medicatie patroon loopt in de soep, met alle gevolgen van dien. Ik ben er dus 8 uur per dag met mijn kop en lijf bij!

De alleraardigste dame van Human Resources heeft de opdracht om alle nieuwe verpleegkundigen zo laag mogelijk in te schalen, de directie wil voor een dubbeltje op de eerste rang.
Dus biedt zij mij voor een baan zonder vaste uren ( dus nooit weten of je de huur wel kunt betalen) een inschaling als verzorgende.
Lager dan in de advertentie stond.
En lager dan ik ooit ingeschaald ben sinds mijn diplomering(bijna 30 jaar geleden).

'Want u bent al ouder mevrouw en u heeft niet recentelijk in een ziekenhuis gewerkt'. Ik kan dan niet anders doen dan grinniken.
En mijn spullen bij elkaar pakken, vele vellen verplicht papier, een halve cartridge van de printer, mijn reiskostendeclaratie, de kwitantie van de dure parkeergarage van het ziekenhuis.
Geen enkele vergoeding. Je moet er wat voor overhebben. Wat?
Om te solliciteren heb je al geld nodig en tijd. Vele uren invullen en voorbereiden, schrijven en wachten.

Waarom dat gesjoemel met mijn salaris, 2 schalen minder dan in mijn vorige baan en ongeveer 500 euro minder per maand, 6000 per jaar?
Een curriculum van twee kantjes, veelzijdigheid, studiezin en 30 jaar ervaring in alle takken van de verpleging, meer dan 40 jaar aan het werk, nooit subsidies, geen studiefinanciering.
Halve pensioentjes en meer van dat soort ellende.

'En wel flexibel blijven met flex contracten mevrouw, 36-40 uur net zoals elke jonge meid. En gewoon nachtdiensten, van dat 55+recht moet u maar afzien, anders kunt u hier niet werken en uw ADV uren betalen wij uit', zegt de aardige dame van HR.

"Hallo, weet je nog waarom dat ooit ingesteld werd? Om ons tot ons 65ste uit te kunnen buiten! Zodat we ook geen pensioengeld meer opmaken?" zeg ik met een lieve glimlach.

"Niemand protesteert daartegen" zegt ze verbaasd, "Iedereen wil werken en dit is wat ik te bieden heb, een paar uur hier en een dagje daar, u moet wel overal inzetbaar zijn. U krijgt ook geen ziekengeld, dat zit al bij uw salaris inbegrepen, evenals uw vakantiegeld.
Daarom krijgt u eigenlijk uiteindelijk ook wat meer uurloon".

"Dat is dan mooi", zeg ik terwijl ik mijn jas aantrek, "Ik hoor van u morgen wel of ik gewoon ingeschaald word. Dank u vriendelijk voor uw tijd en uitleg".

Ze kijkt me wat verbaasd aan en zegt dan: "Tja, dat moet ik eerst overleggen met het afdelingshoofd sollicitanten en die dan weer met zijn manager van HR. Ik heb bovendien mijn ADV dagen en ook nog wat verlofdagen, van overwerk, u weet wel. Op zijn vroegst wordt dat over twee weken".

Ik blijf glimlachen en ik wuif nog even terwijl ik de deur achter mij dichttrek.

In de gang hangt een poster: 'Meer handen aan het bed', staat er op.
Ik pak mijn pen en schrijf eronder:
'Geregeld, morgen wordt de patiënt gewassen door de bestuurder van dit ziekenhuis, vertroeteld door zijn secretaresse en verder verpleegd door de HR manager en de dame die mij zojuist wilde beroven'.

Ik rijd met een rode kop naar huis en rol het yogamatje uit.
En ik verwacht ook geen telefoontje meer,




©Gavi Mensch
Maastricht, 12-11-2010