Geboren in het verre zuiden lag ze al na twee weken in een mozesmandje op het strand en sliep. Naast de jukebox van de strandtent, in de schaduw. En als ze niet sliep dan lachte ze en groeide. We waren alleen gebleven, maar samen; samen uit en samen thuis. Rossig haar en blauwe ogen, favoriet bij de acht kinderen van mijn vriendin, zij de jongste, la numero 9.
Toen ze twee was moesten we terug naar Holland, ik moest studeren en werken. Zij moest naar de crèche, 's morgens om half zeven, door de regen en de kou 5 kilometer op de fiets. "Ik vind het hier niet leuk", zei ze telkens weer, "het is hier koud en nat". Dan zongen we keihard op straat, 'zitteme japie, zitteme japie, zitteme japie zit'; bij 'zit' gaf ik een slinger aan het stuur en gilde ze het uit van de pret. Bij het kinderdagverblijf liet ik haar de eerste keer achter terwijl ze hartverscheurend: "Dag mammie" snikte. Nog voor ik bij het ziekenhuis aangekomen was, had ik al besloten dat het werk me gestolen kon worden en scheurde terug naar het kinderdagverblijf, waar ze heerlijk aan het spelen was, geen traan te bekennen. Ik moest de echte kindertrucjes nog leren. Het oogappeltje van haar Opa, bij wie ze alles kon maken en het grote geluk van de laatste jaren van Oma-Oma, mijn grootmoeder, onze steun en toeverlaat.
Een wijsneus, tweetalig, ze zei fnoepje, slissend op z'n Spaans. Nooit klagen, niet over de druppelvanger boven haar bed op de zolder van het kraakpandje, niet over mijn schizofrene vriendin, die wel eens bij ons logeerde en haar midden in de nacht uit bed haalde om te tekenen en te kleuren samen, dikke pret hadden ze. Ze zat graag naast me bij de potkachel, dan deden we damespraatjes met humor. Op mijn vraag: "Hoe gaat het met u mevrouw", antwoordde ze een keer: "Met mij goed, maar me man, weet u, die heb altijd las van ze rug!"
Een jongedame die altijd vroeg: "Waarom?" en niet ophield tot ze het antwoord begreep, meesters en juffen werden moe van haar. Ze deed ballet en toneel, ze hockeyde, was onzeker maar ook een volhoudster. Veel alleen, een sleutelkind en als ik thuiskwam uit het ziekenhuis had ze al koffie gezet en de tafel gedekt.
Mijn mini steun en toeverlaat toen ik zwanger was en vele maanden moest liggen. De avond voor de bevalling masseerde ze mijn rug om de weeën dragelijk te maken. En zei: "Vaders willen niet bij ons blijven, maar dat geeft niet hoor, ik help je wel!". Toen haar broertje geboren werd, was ze de tweede moeder, 8 jaar oud en leerde mij dat de plakkers van de luiers het niet deden als je olie op je handen had.
Examenvrees maakte dat haar Cito-toets mislukte, maar zij wilde naar het gymnasium en aldus geschiedde. Boos thuiskomen omdat ze geen 10+ had gekregen voor Grieks, terwijl ze ook de bonusvraag nog goed had. Een wiskundeleraar voor gek gezet, meisjes konden geen wiskunde en het vak werd haar afgeraden. Ze deed dat later om psychologie te kunnen gaan studeren alsnog 'even': zes jaar in drie maanden met een 9.9 als eindcijfer.
Ze werkte voor haar zakgeld, overal, ook bij de Wibra waar ze dames onderwees in het gebruik van ABN en die vreselijk om haar moesten lachen en nog steeds naar haar vragen. Als afwashulp en als serveerster. Ze maakte vrienden bij de vleet zonder het te merken. En toen ik ineens vreselijk ziek werd nam ze de zorg voor het gezin over, 16 jaar oud, met een actief broertje van 8, maanden lang!
Haar broertje en ik gingen naar Spanje, zij bleef achter in nederland en zij deed haar Erasmusjaar en haar praktijkstage in Spanje. Ze werkte, speelde gitaar, zong en studeerde af. Ze hield ons in de gaten, werkte en studeerde verder als een bezetene en somberde veel. Ze vocht zich nog vijf jaar dwars door de mannenwereld die wetenschap heet, in binnen en buitenland. En ze won.
Ze is lief én knap, empatisch en briljant; streng en 'lastig' voor zichzelf, een perfectioniste met een glas dat altijd half leeg is.
En ze zorgt nog steeds voor ons allemaal, mijn dochter….
©Gavi Mensch
Maastricht 24-1-2011
Foto: dochter en kleindochter 2-9-2010
.
2 opmerkingen:
wat een ontroerend bewijs van gloeiende moederliefde!!
Een bijzondere dochter van een bijzondere moeder met een evenzo bijzondere zoon; ik begrijp je verhaal nu een stuk beter. Ik ben blij met onze bijzondere vriendschap ook al is die virtueel.
Een reactie posten