Wat mij betreft kunnen al die dictators en andere narcistische wanmannen voor lange tijd, nee voor eeuwig verdwijnen uit mijn dagelijks bestaan. Allemaal mannen overigens; over vrouwen die macht misbruiken hoor je niet zoveel, ik kan het ook niet helpen.
Weg er mee, met al die onmenselijke knoeiers; bij deze veeg ik symbolisch met mijn hand over de beeldzijde van mijn laptop, wat wel enig stof doet opwaaien.
Weg met die nare jongens en hun mislukte natte jongensdroompjes, ik heb er genoeg van, ze krijgen teveel aandacht.
Ik ga dit schrijfsel daarom wijden aan de vrouwen en mannen van mijn generatie. Die van net in en vlak na dé oorlog. Een generatie die bezig is met zichzelf te overleven.
Kapotte of te dikke hartjes die na elke schrikreactie stoer door blijven kloppen.
Koppies die geopend en weer gedicht zijn en die het nog prima doen qua denkwerk.
Heupen en knieën die het begeven en vervangen worden, steunkousen en -zolen die elk jaar opnieuw aangemeten moeten worden. De gebruikers ervan bewegen zich nog voort veelal op eigen, soms met gemotoriseerde krachten.
Allemaal met een pilletje, voor tijdelijk of voor vast, voor het ontbijt of bij de avondmaaltijd, een of twee of veel.
Overlevers van kankers en diabetes, van bloedingen en slijtages.
Allemaal still going strong, vechtsters en vechters.
Sommigen nog werkend of zelfs weer werkend zoals ik.
Sommigen altijd bezig voor anderen, onbezoldigd.
Sommigen gedeprimeerd, anderen schijnbaar onaangedaan.
Met hele, halve en kwartpensioenen, met steeds minder in het vooruitzicht.
Mijn ploeg, een winnend team, met hartzeer en diepgang, met mooie woorden, bijna allemaal filosofen van alle dag.
We zijn niet gesleten van achter de geraniums zitten en ook niet van vier keer per jaar op vakantie.
We reizen nog, naar de kleinkinderen, naar de kinderen, naar vrienden en vriendinnen, naar de zon om bij te tanken van de andere sociale besoignes.
We zitten op het Internet, Googlen en mailen. We twitteren en spellen correct.
We spreken ABN en zeggen ook K*T of kleaute.
We hebben een mening over van alles, we weten van politiek en sociale zaken en van wat echt niet kan.
We doen veel, we zijn creatief, innoverend en vooral bezig met het 'nalaten'.
We hebben geen piercings, wel deuken.
En we zijn saamhorig.
Ik denk dat mijn ploeg, zoals hierboven beschreven, bestaat uit zo'n 50 mensen.
En ik denk dat elk van ons ook wel weer 50 mensen kent die aan bovenstaande beschrijving voldoen. Laat ik niet merken dat er nog iemand iets fouts zegt over ons. Het grote herdenken begint binnenkort. Begin maar vast een mooie tekst te bedenken waarmee jullie ons nog tijdens het leven kunnen eren. Dat hebben we verdiend. Vooruitlopend daarop ben ik alvast trots op ons.
Daarna gaan jullie maar weer juichen en schreeuwen over de volgende lichting vertrekkende en nieuw aangestelde dictatoren!
©Gavi Mensch
21-2-2011
De nieuwjaarswens is gedrukt door mijn vriend Johan de Goede, een van de drukkers van de Stichting Drukwerk in de Marge: http://www.drukwerkindemarge.org/drukkers/the-rather-obscure-press/
.
3 opmerkingen:
Gavi, mensch, wat heb je dat weer treffend geschreven. Mooi.
Je bent een genoegen om te lezen.
We lezen ook nog, we bezoeken theaters, musea etc. en de meesten bekommeren zich ook om de medemens.
De vrijheid van meningsuiting wordt door "ons"niet gezien als alles zeggen wat je wil en daarmee anderen beledigen.
Ach, er zijn natuurlijk ook wel negatieve dingen te zeggen, maar dat doen de jongeren wel. Hoeven we zelf niet te doen.
Piquant
Wat een leuk, herkenbaar stukje Gavi! Ik ben van 1945, dus kan er over meepraten.
Harvey van Straten
Een reactie posten