Kent u dat? Van die telefoongesprekken waar geen eind aan lijkt te komen?
En waar je na twee uur van denkt, met twee gloeiende oren en een verdwaasde blik, dat het best anderhalf uur minder had gekund?
Zijn derde vrouw. De kinderen van de eerste leg zijn al groot en het huis uit, van de tweede leg is het kind weer mee met de moeder, die was sowieso niet van hem. En de derde leg is nog in de lagere school fase, die heeft hij nieuw gemaakt. En nu is ie weer alleen, met zijn onstuitbare lading testosteron. Een elegante man, een aardige jongen, een eigenwijs en een neuroot.
En hij heeft altijd gelijk. Hij had het niet moeten doen, zegt ie nu, maar sommige vrouwen vragen er om. En hij was toch weer terug gekomen? Hij vindt het onbegrijpelijk.
'Ik ook', zeg ik.
Stom, stom, stom, dat had ik nooit moeten zeggen. Want nu hij denkt dat ik het met hem eens ben, volgt er een stroom van verontwaardigde verwijten naar mevrouw nummer drie, en twee en een, de oorspronkelijke, met wie ik een tijdje bevriend ben geweest. Tot ze wegging. Daarna heb ik nooit meer iets van haar gehoord. Dat klopt wel volgens hem, ze was zo'n uit het oog uit het hart'' type. Waar hij 17 jaar mee getrouwd was, breng ik naar voren. Een nieuwe hoeveelheid narigheden golft door de telefoon. Hij zwamt maar door, oeverloos, ik krijg er geen speld tussen.
Ik zet water voor thee op en zeg dat ik nog wat had willen werken, maar hij hoort het niet.
Ik doedel wat en blader door de papieren op mijn bureau. Ineens hoor ik gepiep.
'Jeetje, de telefoon is leeg', gil ik, 'sterkte joh, hou je goed!'
Ik druk op de uit knop en zucht. Ik heb geen puf meer om nog iets te doen.
Nog even mijn doedel scannen en dan naar bed, alleen.
©Gavi Mensch
Maastricht, 14-6-2011
Doedel nr. 27 all rights reserved 2011
NB Ook te gebruiken voor de authentieke zwammers op tijdlijnen van sociale media!
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten