donderdag 18 oktober 2012

Amsterdam, herinneringen 1




. 

Ik houd van Amsterdam, ik heb er ruim een jaar gewoond toen ik nog jong en onschuldig was. Ik was klaar met mijn eerste opleiding en was al een tijdje in het buitenland geweest. Mijn eerste baan was geen succes, parttime in een kinderdagverblijf, later aangevuld met het 'doen' van de Koffiecorner van de Bijenkorf in het centrum. Via het arbeidsbureau kwam ik aan een baan op een reclamebureau. 


schilderij v Corina Karstenberg ©


Ik woonde op een gedeelde etage in de Karel du Jardinstraat, met als hatelijke en slonzige en nog volkomen onbekende achterbuurvrouw Sylvia Kristel en de vrolijke Dennis en nog wat andere jonge acteurs, die 'gewoon' bij het toneel waren, als buren. Met al onze vrienden die uit het buitenland kwamen om te  logeren. De etage was een verhaal op zich, maar daarover later meer.





De heerlijke Gelaghkamer op de Vijzelgracht als stamkroeg die ik mocht delen met Ramses Shaffy, Marjol Flore, Amman Werner (mijn baas ) en nog wat van dat soort doorgewinterde boemelaars; allemaal even beschermend en elegant met de jongste (ik).  


                                                                                                                                                                                     
schilder: Ramses Shaffy

Doorgewinterde en humoristische dronkenlappen. Er waren theatermakers en acteurs, filmproducenten en actrices, die dat niet waren en er was altijd muziek. Heel veel jaren later zag ik Ramses in een klein theater in Dordrecht en hij improviseerde een liedje waar ze in de Gelaghkamer altijd ter plekke andere woorden op verzonnen, afhankelijk van wie er binnen kwam. En de eerste regels van het mijne wist ie nog!
                                                                                                    



Amman Werner was mijn baas op het reclamebureau Trend Communications, een reclamebureau bevolkt met uitermate creatieve en ontembare briljante geesten. Kwinkslagen werden beloond, dat was het betere werk! 
Op zondagmorgen gingen we ook wel met alle Wernertjes zwemmen in het Sportfondsenbad, destijds nog in de buurt van het Mercatorplein als ik me goed herinner.

Op vrijdagmiddag na het werk een terrasje, ´s avonds naar de kroeg, daarna naar de nachtfilm, dan naar een zeemanscafé ergens op de Oudezijds om, al zittend op het afgedekte biljart met bruinebonensoep in je handen, te schaken of te dammen met een verlopen intellectueel. En eindigend om 5 uur 's morgens op Nieuwmarkt, in het café van een oude slechtgehumeurde prostituee die je sterke koffie schonk terwijl ze je uitschold. Maar het was de eerste kroeg die op die tijd open ging..... voor koffie.
Dan naar huis, douchen en gelijk door naar de markt. Daarna meestal eten bij wie je tegenkwam en vervolgens begon dan alles weer van voren af aan.

Als hippie schuimde ik het Waterloo plein af en de Looier. Alles was tweedehands en tegelijkertijd allemaal nieuw...voor mij.

Jaren in het buitenland maakten niet dat mijn liefde voor Amsterdam verdween. Elke Schiphol-landing (er was nog niet veel keuze in vliegvelden) deed ik een rondje. 

Later kwam ik wel weer wat vaker in Amsterdam, mijn tante woonde op de Groenburgwal en mijn nicht, die in kunst handelde, woonde in een prachtig appartement aan de Amstel. Met mijn dochter ging ik de jaren '60 winkeltjes in en uit. Met mijn zoon naar Café Chaos, geweldig dat je daar de schillen van de pinda´s op de grond mocht gooien!
Een lacherige boom opzetten met Paul Asscher (van de diamanten) en zijn vrouw over het nut van een grote kosjere McDonald's halverwege Amsterdam en Antwerpen. Om de heen en weer reizende diamantairs van goedkoop én kosjer eten te voorzien. Van hem heb ik geleerd om een diamant te beoordelen. Gewoon een aardige Amsterdamse jongen.

Negentien was ik en in Amsterdam altijd de jongste. Dat was ik daarvoor nooit geweest en daarna ook niet meer. Het was een belangrijke mijlpaal in mijn leven.
Ik heb destijds zoveel in mijn geheugen gegrift, ik kan er nog jaren mee vooruit. Het is al zolang geleden, maar zo voelt het niet.

Amsterdam is mijn woord voor contrasten, voor zoete en stoere herinneringen en voor authentiek. Ik heb iets met Amsterdam en het houdt nog steeds van mij.


©Gavi Mensch
Nederland BV 18-10-2012
All rights reserved 2012


Uit mijn dagboek: Hinkend op twee gedachten
Amsterdam, 1971;
bewerkt: Jerez, 26-11-2006

Geen opmerkingen:

Een reactie posten