Dementerenden kosten minder thuis?

Dat dementerenden 'goedkoop' thuis kunnen worden verpleegd is een idee van een zogenaamde wezenloos zonder ouders, partner of kinderen. 

Het thuis verplegen van iemand met een dementie is lood en loodzwaar. Het is 24/7, je bent nooit gerust, je kunt als partner nooit meer vrij ademhalen. Je partner is dement en jij wordt opgesloten zolang hij of zij leeft. Sommige ouderen kunnen dat opbrengen, anderen raken gedeprimeerd en dan is er dubbele zorg nodig.

Wat hebben we nodig om een dementerende patiënt thuis te verplegen?

Afhankelijk van het stadium van dementie is dat nogal verschillend.

Maar de omgeving vraagt vanaf het begin om speciale maatregelen.

Eerst een veilig huis, met haakjes op deuren waar men de patiënt niet meer wil hebben, bijvoorbeeld een keuken met gasfornuis.

Een traplift want ook de motorische zekerheden verminderen snel.

Een aangepaste badkamer, iemand die motorisch slecht is of wordt wil je niet douchen in een badkuip met hoge rand.

Een slaapkamer waar twee aparte bedden in passen. Of een aparte slaapkamer voor de patiënt en de 'nachtdienst'(?)

Een aangepast toilet, liefst met ruimte om de patiënt te verschonen. Let wel in veel oudere huizen is het toilet beneden en de badkamer boven.

Geen gasfornuis meer, alles moet elektrisch, met speciale veiligheidsschakelaars. Verder een persoonlijk alarm, sleuteluitgifte, een open telefoonverbinding en overal camera's?

Wie gaat al die aanpassingen betalen? Van de jongeren van nu kun je zeggen dat ze gewaarschuwd zijn en dat ze hun huizen zo moeten inrichten dat ze daar tot aan de dood kunnen blijven wonen. Verkopen is ook al geen optie meer namelijk.

Verhuizen is ook voor de patiënt niet aan te bevelen. Een demente patiënt lijkt zich het best te kunnen handhaven in de omgeving waar zich zijn vroegste herinneringen bevinden.

Een persoonlijke begeleider die bij beginnende dementie de patiënt (en de partner) ondersteunt. Een case manager, zo u wilt.

Erg mooi bedacht van de VGZ en Geriant (zorgverlener met zeer verouderderde informatie op de website) maar wie gaat dat doen, wat levert dat op en hoe is de bereikbaarheid? Wachttijden van 2 tot 3 weken voor intake alleen al? Hoeveel managers ( o got wat een woord) heb je nodig en hoeveel zijn er? De casemanager is de coördinator die de patiënt met 'enige' regelmaat bezoekt, bekijkt wat er nodig is om thuis te kunnen blijven wonen; de grens van casemanagement is snel zichtbaar. Ook al weet ik wat ik zou willen inzetten bij een bejaard echtpaar waarvan de man dementerend is en de vrouw niet al te best ter been, er zijn niet genoeg mensen die inzetbaar zijn. Probleem is en blijft het te kleine bestand aan verzorgenden en bovendien het te kleine budget.

En dan het nut. Wordt de mantelzorger ontlast? Door wie? Door de persoonlijk begeleider, de casemanager? Een gespecialiseerde verzorgende van de thuis- of buurtzorg? Een zorgcoördinator? Allemaal mensen die er waarschijnlijk net niet zijn als de loodzware dementerende patiënt moet plassen en niet wil dat de partner hem of haar begeleidt. En dus alles bevuilt. En de huishoudelijke zorg die pas weer over 3 dagen komt. Want de partner kan het allemaal best zelf doen.

En waar halen we al die mensen vandaan? Hoe makkelijk gaat het worden om te zeggen dat er vandaag niemand komt omdat er simpelweg niemand is?

Hoeveel besparing op overhead gaat dat opleveren? Die casemanagers  moeten ook weer een kantoor, een manager of twee en een teamleider, een coördinator en een planner annex administratief ondersteuner en natuurlijk vergadertijd  ….toch?

Alle mensen met dementie volgens protocol thuis begeleiden: onmogelijk!

Ik heb wel 100 mensen met dementie verpleegd, van een 50 jarige vrouw waar ik dagdelen thuiszorg deed tot aan een 48 jarige man met Korsakov, die ook nog een heftig leverfalen had en de niet aflatende drankzucht. En alle gemiddelde dementerende mensen er tussenin. Geen van allen zijn ze gebaat met een dure casemanager, wel met oproepbare gespecialiseerde zorgverleners.  Ik was ooit wijkverpleegkundige zonder horloge, ik werkte dagdelen en de minuutjes die ik overhad, liep ik nog even ergens binnen, bij een eenzame oudere of bij de partner van een dementerende patiënt. Ik was oproepbaar voor de patiënten én de mantelzorgers.

Voor alleenwonende Alzheimer patiënten gaat de casemanager sowieso niets betekenen. Een alleenwonende dementerende patiënt is zoiets als een 6 jarige alleen in een huis zetten en zeggen: Morgen kom ik weer terug.

En je thuis bedenken of je de lucifers en aanstekers wel hebt weggehaald.

Maar als we goed rekenen wordt het op het eind een onmogelijke zaak, je kunt geen verzorgende hele dagen stationeren bij dementerende patiënten. Dat is onbetaalbaar en daar verandert een casemanager niets aan. 

Ik begrijp dus dat bij deze stunt van VGZ en Geriant, dat de geldstroom van pot verwisselt en dat men daar als patiënt of mantelzorger nog steeds niet mee geholpen is.

Als alternatief kan ik alleen voorstellen dat, alle nog thuiswonende dementerenden een PGB krijgen waar men gewoon hulp voor kan inkopen, desnoods van die lieve buurvrouw. Hulp bieden is een ding, ingezet worden als gratis hulpverlener is iets heel anders.

Ik pleit ook voor het opleiden van veel meer gespecialiseerde geriatrieverzorgenden, voornamelijk voor de (thuis- en buurt-) wijkzorg.

En ik pleit natuurlijk weer voor het terugbrengen van zorgbestuurders en managers naar deze planeet aarde:

"Mijne heren en ook dames, u hebt gekozen voor een werkplek in deze maatschappij die niets anders inhoudt dan het coördineren van zorg en geldstromen. Maar niet naar uw eigen achterzak!"

Zouden ze nog zo veel vergaderen op hun ergonomisch verantwoorde stoelen als ze  gewoon in de hoogste salarisschaal zouden zitten?

Kunnen ze niet gewoon, all in, 8365,94 euro verdienen per maand en dat 13 keer? Dat is nog altijd 108.757,22 per jaar.

Maar wel minimaal 100.000 minder dan wat de meesten tegenwoordig bedingen, om nog maar niet te spreken van de lease bakken en pensioen regelingen, bonussen en vertrekpremies.

Hoe we ook rekenen en passen en meten en mensen met duurklinkende namen op allerlei plekken zetten, de uitkomst is telkens dezelfde: het werkt niet voor de patiënt en zijn omgeving.

Wat wel werkt is het vak van verzorgende en verpleegkundige aantrekkelijker maken door het een diepere inhoud te geven dan het 'per minuut werken' en door meer mensen beter op te leiden voor een iets beter salaris. Zo wordt men niet overbelast, is er ruimte voor plezier in het werk.

Mijn patiënten zijn gebaat bij bijvoorbeeld meerdere vaste verzorgenden. En een vaste en goed bereikbare coördinator, in de wijk zelf. Niet eentje die over een enorm gebied voor honderden patiënten tegelijk bezig is.

Dat het te kostbaar wordt om voor zieken verzorgings- en verpleeghuizen te bouwen is logisch. Dat het ook wel een ludiek idee zou zijn om bestaande ruimtes aan te passen is vooralsnog een droom.

Ik hoop daarmee VGZ even uit de droom te hebben geholpen en ook Geriant. Zonder handen aan het bed of de toiletstoel, heb je nog steeds helemaal niets.

Op dit moment doen de wijkverpleegkundigen een groot deel van de ouderenzorg en de zorgcoördinatie, met het geld uit projectpotjes. 

Maak dat alvast een vaststaande taak, zonder minutenregistratie.

Het misbruiken van zorggelden voor casemanagers lost niets op!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 19-10-2012.

  

N.a.v. artikel in de Volkskrant van 19-10-2012 alleen te vinden in de papieren versie op pagina7 en verder op pagina 22. [ Dementerenden thuis verplegen goedkoper] 

Update: met alle woonhuizen vol, komen verzorgingshuizen leeg te staan. Wat een raar spelletje: http://www.skipr.nl/actueel/id12471-leegstand-in-verzorgingstehuizen-dreigt.html#comments

.