Gastcolumn, Chawwa Wijnberg PTSS.

Oud zeer nog steeds nieuws.

Zo zal het de volgende generaties onderduikers en oorlogs en uitsluitersvluchtelingen ook vergaan. Of dacht iemand dat de vluchtelingen kindjes uit oorlogsgebieden traumavrij zouden zijn?


*Onder het kopje Jom ha show op mijn website bij herinneringen deze lange column.

Ptss

Omdat mamma met mij vluchtte toen ik zestien dagen oud was. Tante Elsje, de buurvrouw kwam en zei dat ze nu weg moest. Nu. Volgens mamma lagen de kersepitten nog op de bordjes. Ze kreeg tijd om zes luiers bij elkaar te graaien en verder niets dan de kleren die ze aan had. Weg, met mij. Zestien adressen, of achttien dat weet ik niet meer. Eerst bij iemand die ook een baby had. Dan vielen die luiers niet zo op. Maar die mevrouw at zelf goed maar mamma kreeg niets. En ik aan de borst huilde niet veel. Toen bij iemand die leuk was maar te veel kletste. Weer weg. En weer weg. En weer weg. En ik kreeg niet genoeg moedermelk maar gaf geen kik. Zou mamma toen al gezegd hebben, flink zijn kind?
Hoe lang heeft het geduurd voor we in Ilpendam aankwamen? Ik weet het niet. Wel dat ik toen bijna uitgedroogd was door gebrek aan voeding. En dat ik vrijwel niet meer poepte. Dat het een tijdje duurde voordat ze een dokter vonden die te vertrouwen was. Mamma heette toen Aartje en haar persoonsbewijs was zogenaamd van iemand uit het gebombardeerde Rotterdam. Ik heette Humpie.
Ik weet dat alleen uit flarden verhalen.
Omdat die kennis wel in mij opgeslagen is, heb ik het af en toe flink benauwd.
 Vooral vier en vijf mei. En bij alles wat op de ene of de andere manier aan de oorlog doet denken. Ik val dan stil. Ik keer terug in de bevroren tijd. Ik wil niet bewegen. Ik ben bang, maar ik voel het niet. Stil.
Wachten tot het over is.
De eerste drie jaar van je leven heb je een symbiotische verhouding met je moeder. Je voelt wat zij voelt. Zeggen ze.
Wat heeft zij gevoeld? Wanhoop, woede, verdriet, angst? Die gevoelens liggen bij mij op de bodem van mijn bevroren tijd. Blijf uit mijn buurt want de blinde woedeuitbarstingen liggen op de loer, de angst belet me de straat op te gaan.
Ik schreef ooit:

mei
twee warme dagen
en ik voel de helse woede
opgeblazen van niet uitgeblazen sissen
want het is over
veertig jaar voobij
hitler is een oude wolk geworden
maar nog altijd stormt en regent het in mij

Achter mijn dichte ogen marcheren de laarzen. Kan iedereen een verrader zijn. Kan er een mof komen die me te pletter slaat met mijn hoofd tegen de muur voor de ogen van mijn moeder. Of, nog erger, mamma bezwoer me dat ze mij dan, om me dat te besparen, zelf wel de nek omgedraaid had. Voelde ik dat ook als baby? Was ik daardoor ook bang van mijn flinke Mam?
Naar welke veiligheid verlang ik? Wat geeft me die stilte waar ik me in terugtrek? Oma en Ilpendam, het gras en de koeien, de slootjes en de westenwind. De hemelkoepel met de wolken en het land drijft op het water.
Ik ben nu geen machteloos babytje meer. Ik ben volwassen. Bijna vijfenzeventig. En toch heb ik bij tijd en wijle nog steeds te maken met die woordeloze benauwenis. Een machteloos bang kind zijn.
Dat is dus mijn ptss, post traumatisch stress syndroom. Mijn oorlogstrauma.

Dit en meer op  http://www.chawwawijnberg.nl/

Gavi Mensch

Nederland BV 23-4-2017

Ambtelijke droefkeutel

Volgens de sukkel van een of andere ambtelijke zonde-van-het-geld instelling ben ik alleen en eenzaam en zou ik wat sociale activiteiten moeten gaan ontplooien, het liefst werkzaamheden doen waar ik niet voor betaald word.

Nu word ik al bezig gehouden door en met kleinkinderen, ik spreek in zelfs verkleinwoordjestaal. Ik heb het over appeltjes en peertjes en natuurlijk over eitjes. In mijn werk ben ik bezig met mijn patiënte, de mantelzorger, de zieke dochter en de rest. Ik sta op de markt met mijn curiosa en luister naar de verhalen, klaagzangen en anekdotes en vaak geef ik ook nog gratis verpleegkundig advies.

Maar dat is niet sociaal genoeg en betaald werk; ik moet vrijwilligerswerk doen, ook dat nog. Gratis niet-te-drinken-koffie schenken bij de oudjes en een gezellig praatje maken met een ouwe knorrepot.

Ik zeg het nog één keer. Ik wil niets meer MOETEN dan dat ik al moet.

Ik heb mijn hele leven gezorgd, geholpen, gedaan en meegedacht. Ik kook nog mee voor deze en gene en ik let op mijn overbuurvrouw, dat doe ik als het mij uitkomt en anders niet. Ik heb nog nooit nee gezegd als ik men om hulp vraagt.

Ik ben nu gewend om alleen te rommelen als ik niet werk of oppas. Ik knutsel en schilder, ik maak mooi van lelijk.

Kras dus op met narrige of onverstaanbare oudjes en vieze koffie, ik heb niets met buurthuizen, die tijd heb ik gehad.

Participeren doe ik volop en ik geef altijd fooi als ik koffie ga drinken. Ik wens in mijn leven geen bemoeienis van een of andere ambtenaar of semi-droefkeutel.

Ik ben helemaal niet eenzaam en helemaal niet asociaal. Ik ben graag alleen (het heeft me wat tijd gekost om me dat te realiseren) en wil dat zo houden.

Ah, men is bang dat ik een zonderling word? Ik ben altijd al een zonderling geweest, daar is niets meer aan te doen.

Ik werk maar 12 uur in de week, verdeeld over ochtenden en avonden. De eerste de beste die mij durft te bellen met de mededeling dat ik daar maar eens wat vrijwilligerswerk bij moet gaan doen, krijgt van mij te horen, dat hij zijn salaris maar moet inleveren omdat hij er toch niets zinnigs voor doet.

En als je dit leest, egghead, delete mijn telefoonnummer. Bij het volgende telefoontje smeer ik je over je bureau heen.

En nu weer aan de slag, vanavond om 21.00 ben ik klaar.

©Gavi Mensch

Maastricht, 29-10-2014

.

Verplicht donor?

http://www.nu.nl/algemeen/3817904/artsen-willen-automatisch-orgaandonorschap-nederlanders.html :

Artsen van de intensive care (intensivisten) willen dat Nederlanders automatisch orgaandonor worden tenzij ze aangeven dit niet te willen.

Artsen willen automatisch orgaandonorschap Nederlanders

*Nu nog moeten mensen hun keuze actief laten vastleggen. De Nederlandse Vereniging voor Intensive Care (NVIC) deed woensdag een oproep aan de politiek om de wet op orgaandonatie te wijzigen en het systeem van 'geen bezwaar' in te voeren.

**Volgens de vereniging worden intensivisten regelmatig geconfronteerd met potentiële donoren die hun keuze niet hebben laten vastleggen.

''De gevolgen hiervan zijn enorm. Zo worden nabestaanden op een zeer emotioneel moment belast met de keuze tot donatie.'' Zij geven vaak geen toestemming voor orgaandonatie, en hebben daar soms later spijt van, aldus de artsen.

***Verkeersveiligheid

In Nederland is een ''schrijnend tekort'' aan donoren, zegt de NVIC. De artsen verwachten dat het aantal potentiële donoren zal afnemen vanwege de verbeterde verkeersveiligheid en de stijgende leeftijd van donoren, terwijl de vraag naar organen zal toenemen.

De discussie over het donorregistratiesysteem loopt al jaren, ook in de politiek. ****Volgens de vereniging hebben veel Kamerleden de indruk dat artsen het 'geen bezwaar'-systeem niet willen. Het werd daarom tijd dat artsen zich hierover uitspreken, aldus een woordvoerder van de NVIC.

----------------------

*Wie is in gotsnaam de NIVC, en waar bemoeien ze zich mee? Vraag zelf aan patiënt of familie en klaar.

**Heel veel mensen hebben geen idee. Ouderen die denken dat ze geen donor meer mogen zijn, jongeren die niet aan de dood willen denken, mensen die niet goed kunnen lezen of schrijven, mensen met religieuze of culturele bezwaren.

***De poging om dwazen met 130 km per uur aan bumpers te laten kleven heeft geleid tot extra donoren; helaas waren het zelden de hardrijders die donor werden.

**** Misschien hebben de Kamerleden geleerd van het 'geen bezwaar' systeem van het EPD, EPD en LPD die via omwegen gewoon ingevoerd werden door Schippers en van Rijn.

----------------------------- 

Ik erger me kapot aan al die liberale vrijdenkers die alsmaar voor anderen denken. Geen overheidsbemoeienis behalve als dat zo uitkomt?

Zelfs na je dood mag je niet meer zelf beslissen, ik ben zelf donor maar het verplichte is te grof om over te praten.

Ook de trucjes van de zorgverzekeraars, het krijgen van korting bij donorschap, vind ik weinig correct. Het is teveel chantage. Net zoals de vraag of je wel recht hebt op bloed als je zelf geen bloed geeft. Als je geen donorcodicil hebt krijgt je ook geen onderdelen van een ander?

Stel dat je na je dood je nieren wilt laten invriezen voor een van je kinderen of een familielid met nierproblemen? Dat is ook doneren, kan dat? Volgens mij heb je daar geen zeggenschap over.

"Nee, als je dood bent ben je van ons", roept dan de overheid en met de intensivisten vechten ze als aasgieren om je lijk.

Bovendien wordt je in leven gehouden voor het doneren en de vraag is of je dat wel wilt als je 'hersendood' bent.

- Maar je kunt toch van tevoren nadenken wat je wel of niet wilt? En dat uitsluiten als je het niet wilt?-

Dat kan maar de informatie is erg minimaal, voorlichting over het precies verlopen van de tijd vlak voor tot aan de donatie ontbreekt.

De voorlichting is heel vaak gebrekkig, erg medisch en wordt natuurlijk beter/prettiger afgeschilderd dan het in werkelijkheid is.

Kortom ik vind dat donoren zichzelf moeten opgeven als donor en dat niet hoeven als niet-donor.

- Je kunt toch aangeven als je niet wil. Ik denk dat je een brief op je 18e krijgt waarin de mogelijkheden staan? Net als nu?

Voorlopig is er nog geen brief. Veel mensen gaan ook in de toekomst zo'n brief niet beantwoorden (met een nee) en dan is het automatisch ja? Misschien twijfelen ze nog? En vullen ze nee in dan weet Schippers wel een andere manier om dat tot ja om te buigen, zeker weten. Wie dacht dat we nog zelf mochten beslissen over ons leven en onze dood?

En verder: twee maal was ik dood (zonder hartslag) en twee maal ben ik gereanimeerd. En ik ben een week lang in coma gehouden om te stabiliseren voor een operatie. Ik denk dan dat ik eigenlijk een veelvuldig bruikbare donor was geweest. Hart was in orde, lever en nieren ook, longen wat berookt maar nog steeds functionerend. Uitstekende ogen (alleen een leesbrilletje) en een vierkante meter aan vel.
Er werd scherp op mij gelet. En ik had fantastische artsen en verpleegkundigen om me heen.

Na mijn doodheden heb ik er ernstig over na gedacht of ik ook donor wilde blijven. Waarom? Omdat er nog mensen aan mij vast zitten die mogen beslissen over mijn donormateriaal, mensen die voor gaan, die altijd het laatste woord hebben, die waken voor mijn welzijn en welbevinden, die bij twijfel over de kleinste herstelmogelijkheden de kans moeten hebben om het door mij geaccepteerde donorschap te vernietigen. Ik heb dat doorgesproken met mijn kinderen. Ik heb mijn beslissing gemaakt maar zij zijn mijn bewakers en hun beslissing moet gerespecteerd worden.

Wat ben ik dan bij met ons gezonde verstand en onze mondigheid.

Ik realiseer me echter dat niet iedereen een lifeguard heeft. Voor die mensen zou ik zeggen, wordt donor uit eigen vrije wil en beschrijf duidelijk hoe je dat wilt.
Ik was al jong donor, bloeddonor gedurende meer dan 25 jaar en orgaandonor vanaf mijn 25ste. Ik heb slechts een restrictie. Zo heb ik dat ook vermeld op mijn codicil en bij de zorgverzekeraar.

Vraag  aan mensen die je verzorgt of verpleegt of ze donor willen worden en help hen de zaken op papier te zetten. Overleg met familie. Binnen je gezin overleg met je naasten en maak voor wie dat wil een donorcodicil, eventueel met restricties.

Als de overheid dit ooit verplicht gaat stellen vind ik ook dat alle donoren een mooie staatscrematie of -begrafenis moeten krijgen. 

Maar geef de overheid geen toestemming om met je lijf sollen, dat doen ze al terwijl we nog leven.

@GaviMensch

Nederland BV, 3-7-2014

@All rights reserved 2014

Lees en vraag en informeer je en word daarna wel (of niet) orgaandonor.

https://www.jaofnee.nl/over-orgaandonatie/meer-over-orgaandonatie/

Update 13-9-2016:
http://nos.nl/artikel/2131900-nieuwe-orgaandonatiewet-wat-waarom-en-wanneer.html


Update: 14-9-2016
 http://www.nporadio1.nl/zoeken?searchword=sterfbed%20van%20de%20orgaandonor&searchphrase=all

.

Zelfzorg, lees en huiver.

Weer een schrijnend voorbeeld zoals ik er zoveel ken. Hoe kan dit nou. Moeten we elk mens waar zo'n zorgrotstreek mee wordt uitgehaald dan stuk voor stuk een podium geven? Eigenlijk wel.

Lees en huiver!

ZORG EEN ZORG - DEEL 2

17-03-2014•

"Vorige week heeft de SP vragen gesteld over de ontwikkelingen rond de Josephinehof.  (omgeving Geldrop)

Naar aanleiding van die vragen kreeg SP-fractievoorzitter Miranda Verdouw een brief van een bezorgde dochter.

Haar moeder wordt nu nog verzorgd maar moet weer voor zichzelf gaan zorgen.

Mevrouw is 84 jaar, slechtziend en diabetespatiënt, en kan niet meer zelfstandig wonen.

Toen ze nog thuis woonde kwam er vier keer per dag iemand van Zuidzorg en dat was helaas niet voldoende om haar met alles te helpen. Ze woont nu al een tijdje in Josephinehof en heeft het goed naar haar zin en wordt goed verzorgd.

De afgelopen weken is met iedere bewoner (en eventuele mantelzorger) een gesprek gevoerd om te bekijken wat de mogelijkheden zijn voor de bewoners als Josepinehof straks gaat verdwijnen.

Mevrouw heeft te horen gekregen dat ze in 2018 in de Jonkvrouw kan en in 2015 kan ze eventueel naar Berkenheuvel. Op zich natuurlijk prima voor deze mevrouw. Behalve dan dat ze nu wel weer voor zichzelf zal moeten gaan zorgen. Ze mag zelf het huishouden gaan doen, ze mag zelf gaan bekijken hoe ze in de eetzaal komt (want mee-eten mag wel, maar ze moet wel zelf zorgen dat ze erbij is), ze moet zelf zorg in gaan kopen.

Allemaal zaken die mevrouw natuurlijk zelf niet kan en dus zal het neerkomen op mantelzorgers.

Gelukkig heeft deze mevrouw een dochter die voor haar wil zorgen, maar die dochter heeft ook kinderen die de nodige zorg nodig hebben en ze moet eigenlijk ook meer gaan werken om rond te kunnen komen.

De SP maakt zich met deze mevrouw enorme zorgen om de toekomst en zal dan ook blijven strijden om de zorg voor haar moeder en voor andere ouderen te garanderen."

Gelezen op de site van de SP en overgenomen omdat ik weet dat er weer veel dwaze ogen zijn die iets niet lezen als het op de SP site staat. U kunt het natuurlijk ook gewoon op de site van de SP lezen.  

http://geldrop-mierlo.sp.nl/nieuws/2014/03/zorg-een-zorg-deel-2

En natuurlijk moet de dochter maar een hand extra toesteken, daar is al die jaren toch sprake van geweest. Vrouwen achter het aanrecht en nooit meer een vooruitzicht op beter? En al die banen die verloren gaan,  die gaan het brood kopen van de vrijwillige hulp die de geven?
Wat een maatschappij, wat een maffia! 

Gavi Mensch

Nederland BV, 17-3-2014

Lees ook:

http://gavimensch.blogspot.nl/2014/03/verliefd-op-de-wijkverpleegkundige.html

http://gavimensch.blogspot.nl/2014/03/veel-te-dure-incontinente-verzekeraars.html

PS Ik ben geen lid van de SP
.


.

Notitie over de Joke Smitprijs.

Berichtgeving van de overheid: 

Oeuvreprijs en Aanmoedigingsprijs

De Joke Smit-prijs is zowel een Nederlandse regeringsprijs als een oeuvreprijs. Dit jaar wordt de Joke Smit-prijs maar liefst voor de 14e keer uitgereikt. De prijswinnaar ontvangt een kunstobject én een bedrag van € 10.000. De prijs is vernoemd naar de overleden feministe Joke Smit (1933 – 1981) die een vooraanstaande rol heeft vervuld in de vrouwenemancipatie. De regering onderstreept hiermee het belang dat zij hecht aan de bevordering van emancipatie in de Nederlandse samenleving.

Tevens is er een Aanmoedigingsprijs op het gebied van vrouwenemancipatie. Ook deze prijs wordt tweejaarlijks uitgereikt. Hieraan is een bedrag van € 1.000 verbonden.

Waarom?

Een belangrijk speerpunt van dit kabinet is dat meer vrouwen economisch onafhankelijk zijn. Anno 2013 geldt dat slechts voor iets meer dan de helft van de Nederlandse vrouwen. Dat betekent dat er nog geen evenwichtige verdeling van werk en zorg tussen mannen en vrouwen is. Voor veel vrouwen heeft dat nadelige gevolgen op het gebied van inkomen, inkomensperspectief en pensioen.

Nederland kent tal van initiatieven van mensen en organisaties die zich ten volle toeleggen op de verbetering van de positie van vrouwen. Bussemaker zegt daarover: “De Joke Smit-prijs zet deze initiatieven in de etalage. Daarmee benadrukken we als overheid het belang van economische zelfstandigheid van vrouwen, van onderlinge samenwerking en het delen van inspirerende voorbeelden.”

Wie komt er in aanmerking voor de Joke Smit-prijs 2013?

Personen, groepen of instanties die het thema  economische zelfstandigheid van vrouwen op bijzondere wijze op de agenda hebben gezet. Dat geldt ook voor personen die door hun actieve inzet hun directe omgeving in beweging hebben gezet. Daarmee  hebben zij - ondanks tijden van economische crisis – kansen gegrepen en vrouwen geïnspireerd om hun positie te verbeteren op de arbeidsmarkt. De prijs biedt een podium voor innovatieve concepten of projecten die specifiek gericht zijn op het thema economische zelfstandigheid. Een vakkundige jury bekroont uiteindelijk het beste initiatief. De winnaar ontvangt de prijs uit handen van minister Bussemaker.

De Joke Smit-prijs werd twee jaar geleden toegekend aan alle instellingen voor de vrouwenopvang in Nederland.

Jury

De jury van Joke Smit Prijs 2013 bestaat uit Prof.Dr. Esther-Mirjam Sent, Nederlands hoogleraar Economische Theorie en Economisch Beleid aan de Radboud Universiteit in Nijmegen (voorzitter van de jury); Wiebe Draijer, voorzitter Sociaal Economische Raad en Franska Stuy, Hoofdredacteur Libelle

Vandaag een  berichtje

Nominaties Joke Smit prijs 2013 bekend
Annemarie van Gaal, Kirsten van den Hul en Gerda de Vries, dat zijn de drie kandidaten die in aanmerking komen voor  de Joke Smit Prijs 2013, zo maakte de jury van de tweejaarlijkse regeringsprijs voor emancipatie vandaag bekend. De prijs staat dit jaar in het teken van economische zelfstandigheid. De winnaar wordt aanstaande vrijdag 22 november in Den Haag bekendgemaakt door minister Jet Bussemaker tijdens het emancipatiecongres KRACHT.  Naast deze zogenaamde ‘oeuvreprijs’ reikt de minister ook een aanmoedigingsprijs uit.

Genomineerden
Gelauwerd zakenvrouw en bekende Nederlander Annemarie van Gaal is genomineerd als ervaringsdeskundige op het gebied van economische zelfstandigheid en als krachtig rolmodel voor andere vrouwen…. etc.

De getalenteerde en inspirerende organisatieadviseur Kirsten van den Hul is genomineerd vanwege haar vernieuwende manier om de positie van vrouwen in de samenleving te verbeteren. Ze laat daarin geen moment onbenut.…..etc.

De ervaren idealist en pragmaticus??? Gerda de Vries is genomineerd vanwege haar onvermoeibare dadendrang om de positie van kwetsbare vrouwen te verbeteren….. etc.

Zien we in bovenstaande iets terug van het onderstaande beeld waar Joke Smit mee aan de slag ging, de ongelijke kansen ondanks een gelijkwaardige start?

Over Joke Smit, even in het kort…. een stukje uit Wikipedia….

Joke Smit sprak al in 1966 over het recht van de vrouw zelf te mogen beslissen over wel of geen abortus. In 1967 brak ze definitief door met het artikel Het onbehagen bij de vrouw. Algemeen wordt dit artikel uit het literaire tijdschrift De Gids gezien als het begin van de tweede feministische golf in Nederland. Zij beschreef hierin de frustratie van getrouwde vrouwen die meer wilden dan een bestaan als moeder en huisvrouw. 

Smit was actief in de organisatie Man-Vrouw-Maatschappij (MVM), die zij in 1968 samen met Hedy d'Ancona oprichtte, en schreef in de jaren zeventig allerlei artikelen en publicaties op het gebied van vrouwenzaken in de politiek, vrouwenrechten, de emancipatie van lesbische vrouwen, feminisme en socialisme, en onderwijs voor meisjes en vrouwen.

Smit verwierf ook bekendheid met haar vooruitstrevende voorstellen voor een herverdeling van betaalde en onbetaalde arbeid in de maatschappij. Zo pleitte ze ervoor dat zowel mannen als vrouwen dertig uur per week werken om een salaris te verdienen. Dit zou het mogelijk maken allerlei onbetaalde zorgtaken en huishoudelijk werk te verdelen.

  ------------------

 Ik huiver van deze nominaties, een voorgekauwd en oubollig, passieloos trio met weinig bloed, zweet en tranen.

 Over  ene Annemarie van Gaal, bijvoorbeeld,  kan ik kort zijn….er is absoluut niets waarvan ik denk: "Kijk dat is nu een goed voorbeeld voor dé vrouw". Ik ken heel veel vrouwen die begonnen zijn als directie secretaresse en daarna met een collega/partner iets leuks hebben opgebouwd, let wel iets leuks economisch. Bedenkelijk is een feministe die zo'n blad uit durft te geven: "Cosmopolitan, Marie Claire en Good Housekeeping."….of eigenlijk is ze geen feministe natuurlijk, good housekeeping heeft niets met vrouwen van doen, daar had Joke Smit het ooit al eens over gehad.

Persoonlijk had ik die prijs symbolisch willen toebedelen aan een ook alleenstaande moeder in een financieel precaire situatie en zonder die goede Schoevers Opleiding voor Jongedames.

Aan een jonge vrouw die dagen maakt van 8 uit en 8 thuis en dan nog een tijdje studeert. Die om 6 uur opstaat en om de dag te beginnen met een ontbijt met kinderen aan tafel. Hen leert om vrolijk zelfstandig te worden. Op zaterdag gaat sporten met hen, op zondagmorgen  broodjes bakt met haar kinderen, of gaat stampen in plassen en schaterlachen. 

Die haar vriendinnen en collega's stuurt en ondersteunt om dezelfde weg te gaan, om niet te blijven steken, om niet te gaan zitten tobben omdat een ander dat een goede bezigheid vindt voor haar. Die niet gaat voor de flitsende carrière en het grote geld maar de meest integere collega, de beste moeder en  fijnste buurvrouw is.

Die zelfstandig opklimt, de talenten van haar kinderen stimuleert en uiteindelijk wordt waar wij allemaal trots op zijn, een echte vrouw die een schitterend voorbeeld is voor alle vrouwen die na haar komen, zo een als Joke Smit.

@Gavi Mensch

Nederland BV, 20-11-2013

All rights reserved 2013

Leven in een notendop 18

Ze is nog geen veertig, ze heeft een vriend en een baan.

Ze vertelt dat ze bij een psychologe loopt: ze wil namelijk geen kinderen.

Haar moeder knikt begrijpend als ze dat naar voren brengt. 

Maar de vader ontsteekt in woede, slaat met zijn vuist op tafel en zegt dat hij kleinkinderen wil. 

Er springen tranen in haar ogen, het leed van heel haar leven is vloeibaar.

De oude man zegt nors dat ze beter weg kan gaan in plaats van alsmaar om begrip te vragen.

Haar moeder loopt mee naar de auto, ze zwijgen en omarmen elkaar even.

Onderweg vertroebelen de tranen het zicht. 

De ambulance stuurt een laatste sirenebericht aan haar vader: "Geen kinderen meer om te slaan."

Gavi Mensch

Maastricht, 11-8-2013

Ook geplaatst op www.120w.nl

Dementerenden kosten minder thuis?

Dat dementerenden 'goedkoop' thuis kunnen worden verpleegd is een idee van een zogenaamde wezenloos zonder ouders, partner of kinderen. 

Het thuis verplegen van iemand met een dementie is lood en loodzwaar. Het is 24/7, je bent nooit gerust, je kunt als partner nooit meer vrij ademhalen. Je partner is dement en jij wordt opgesloten zolang hij of zij leeft. Sommige ouderen kunnen dat opbrengen, anderen raken gedeprimeerd en dan is er dubbele zorg nodig.

Wat hebben we nodig om een dementerende patiënt thuis te verplegen?

Afhankelijk van het stadium van dementie is dat nogal verschillend.

Maar de omgeving vraagt vanaf het begin om speciale maatregelen.

Eerst een veilig huis, met haakjes op deuren waar men de patiënt niet meer wil hebben, bijvoorbeeld een keuken met gasfornuis.

Een traplift want ook de motorische zekerheden verminderen snel.

Een aangepaste badkamer, iemand die motorisch slecht is of wordt wil je niet douchen in een badkuip met hoge rand.

Een slaapkamer waar twee aparte bedden in passen. Of een aparte slaapkamer voor de patiënt en de 'nachtdienst'(?)

Een aangepast toilet, liefst met ruimte om de patiënt te verschonen. Let wel in veel oudere huizen is het toilet beneden en de badkamer boven.

Geen gasfornuis meer, alles moet elektrisch, met speciale veiligheidsschakelaars. Verder een persoonlijk alarm, sleuteluitgifte, een open telefoonverbinding en overal camera's?

Wie gaat al die aanpassingen betalen? Van de jongeren van nu kun je zeggen dat ze gewaarschuwd zijn en dat ze hun huizen zo moeten inrichten dat ze daar tot aan de dood kunnen blijven wonen. Verkopen is ook al geen optie meer namelijk.

Verhuizen is ook voor de patiënt niet aan te bevelen. Een demente patiënt lijkt zich het best te kunnen handhaven in de omgeving waar zich zijn vroegste herinneringen bevinden.

Een persoonlijke begeleider die bij beginnende dementie de patiënt (en de partner) ondersteunt. Een case manager, zo u wilt.

Erg mooi bedacht van de VGZ en Geriant (zorgverlener met zeer verouderderde informatie op de website) maar wie gaat dat doen, wat levert dat op en hoe is de bereikbaarheid? Wachttijden van 2 tot 3 weken voor intake alleen al? Hoeveel managers ( o got wat een woord) heb je nodig en hoeveel zijn er? De casemanager is de coördinator die de patiënt met 'enige' regelmaat bezoekt, bekijkt wat er nodig is om thuis te kunnen blijven wonen; de grens van casemanagement is snel zichtbaar. Ook al weet ik wat ik zou willen inzetten bij een bejaard echtpaar waarvan de man dementerend is en de vrouw niet al te best ter been, er zijn niet genoeg mensen die inzetbaar zijn. Probleem is en blijft het te kleine bestand aan verzorgenden en bovendien het te kleine budget.

En dan het nut. Wordt de mantelzorger ontlast? Door wie? Door de persoonlijk begeleider, de casemanager? Een gespecialiseerde verzorgende van de thuis- of buurtzorg? Een zorgcoördinator? Allemaal mensen die er waarschijnlijk net niet zijn als de loodzware dementerende patiënt moet plassen en niet wil dat de partner hem of haar begeleidt. En dus alles bevuilt. En de huishoudelijke zorg die pas weer over 3 dagen komt. Want de partner kan het allemaal best zelf doen.

En waar halen we al die mensen vandaan? Hoe makkelijk gaat het worden om te zeggen dat er vandaag niemand komt omdat er simpelweg niemand is?

Hoeveel besparing op overhead gaat dat opleveren? Die casemanagers  moeten ook weer een kantoor, een manager of twee en een teamleider, een coördinator en een planner annex administratief ondersteuner en natuurlijk vergadertijd  ….toch?

Alle mensen met dementie volgens protocol thuis begeleiden: onmogelijk!

Ik heb wel 100 mensen met dementie verpleegd, van een 50 jarige vrouw waar ik dagdelen thuiszorg deed tot aan een 48 jarige man met Korsakov, die ook nog een heftig leverfalen had en de niet aflatende drankzucht. En alle gemiddelde dementerende mensen er tussenin. Geen van allen zijn ze gebaat met een dure casemanager, wel met oproepbare gespecialiseerde zorgverleners.  Ik was ooit wijkverpleegkundige zonder horloge, ik werkte dagdelen en de minuutjes die ik overhad, liep ik nog even ergens binnen, bij een eenzame oudere of bij de partner van een dementerende patiënt. Ik was oproepbaar voor de patiënten én de mantelzorgers.

Voor alleenwonende Alzheimer patiënten gaat de casemanager sowieso niets betekenen. Een alleenwonende dementerende patiënt is zoiets als een 6 jarige alleen in een huis zetten en zeggen: Morgen kom ik weer terug.

En je thuis bedenken of je de lucifers en aanstekers wel hebt weggehaald.

Maar als we goed rekenen wordt het op het eind een onmogelijke zaak, je kunt geen verzorgende hele dagen stationeren bij dementerende patiënten. Dat is onbetaalbaar en daar verandert een casemanager niets aan. 

Ik begrijp dus dat bij deze stunt van VGZ en Geriant, dat de geldstroom van pot verwisselt en dat men daar als patiënt of mantelzorger nog steeds niet mee geholpen is.

Als alternatief kan ik alleen voorstellen dat, alle nog thuiswonende dementerenden een PGB krijgen waar men gewoon hulp voor kan inkopen, desnoods van die lieve buurvrouw. Hulp bieden is een ding, ingezet worden als gratis hulpverlener is iets heel anders.

Ik pleit ook voor het opleiden van veel meer gespecialiseerde geriatrieverzorgenden, voornamelijk voor de (thuis- en buurt-) wijkzorg.

En ik pleit natuurlijk weer voor het terugbrengen van zorgbestuurders en managers naar deze planeet aarde:

"Mijne heren en ook dames, u hebt gekozen voor een werkplek in deze maatschappij die niets anders inhoudt dan het coördineren van zorg en geldstromen. Maar niet naar uw eigen achterzak!"

Zouden ze nog zo veel vergaderen op hun ergonomisch verantwoorde stoelen als ze  gewoon in de hoogste salarisschaal zouden zitten?

Kunnen ze niet gewoon, all in, 8365,94 euro verdienen per maand en dat 13 keer? Dat is nog altijd 108.757,22 per jaar.

Maar wel minimaal 100.000 minder dan wat de meesten tegenwoordig bedingen, om nog maar niet te spreken van de lease bakken en pensioen regelingen, bonussen en vertrekpremies.

Hoe we ook rekenen en passen en meten en mensen met duurklinkende namen op allerlei plekken zetten, de uitkomst is telkens dezelfde: het werkt niet voor de patiënt en zijn omgeving.

Wat wel werkt is het vak van verzorgende en verpleegkundige aantrekkelijker maken door het een diepere inhoud te geven dan het 'per minuut werken' en door meer mensen beter op te leiden voor een iets beter salaris. Zo wordt men niet overbelast, is er ruimte voor plezier in het werk.

Mijn patiënten zijn gebaat bij bijvoorbeeld meerdere vaste verzorgenden. En een vaste en goed bereikbare coördinator, in de wijk zelf. Niet eentje die over een enorm gebied voor honderden patiënten tegelijk bezig is.

Dat het te kostbaar wordt om voor zieken verzorgings- en verpleeghuizen te bouwen is logisch. Dat het ook wel een ludiek idee zou zijn om bestaande ruimtes aan te passen is vooralsnog een droom.

Ik hoop daarmee VGZ even uit de droom te hebben geholpen en ook Geriant. Zonder handen aan het bed of de toiletstoel, heb je nog steeds helemaal niets.

Op dit moment doen de wijkverpleegkundigen een groot deel van de ouderenzorg en de zorgcoördinatie, met het geld uit projectpotjes. 

Maak dat alvast een vaststaande taak, zonder minutenregistratie.

Het misbruiken van zorggelden voor casemanagers lost niets op!

©Gavi Mensch

Nederland BV, 19-10-2012.

  

N.a.v. artikel in de Volkskrant van 19-10-2012 alleen te vinden in de papieren versie op pagina7 en verder op pagina 22. [ Dementerenden thuis verplegen goedkoper] 

Update: met alle woonhuizen vol, komen verzorgingshuizen leeg te staan. Wat een raar spelletje: http://www.skipr.nl/actueel/id12471-leegstand-in-verzorgingstehuizen-dreigt.html#comments

.

Dé sociaal zwakkere.

Er zijn nogal wat uitdrukkingen waarvan sommigen niet meer precies weten wat ze betekenen en deze toch op een ongemakkelijke manier gebruiken, vaak kort door de bocht en generaliserend.

In de politiek wordt het 'sociaal zwakkere' gebruikt om een groep mensen mee aan te duiden die blijkbaar op een of andere manier kunnen zorgen voor het opschroeven van de spreker zijn imago, sociaal zwakkeren duidt altijd op iemand anders dan de spreker zelf of zijn omgeving.

Ik heb nog nooit een politicus of politica horen zeggen: "Ikzelf, als sociaal zwakkere….."

Men heeft het wel over mensen die op een of andere nare manier niet aan de geneugten van de 'sociaal sterke' kan deelnemen. En 4 van de 10 keer komt dat doordat er geen passend onderwijs was, niet voldoende toezicht op en stimulans voor ouders die de opvoedkundige inzichten niet van huis uit hebben meegekregen.

 Nog eens 4 van de 10 hebben door slecht aangepaste arbeidsvoorzieningen vaak ongewild en onterecht een uitkering. Als die uitkeringsgelden gebruikt zouden zijn voor aanpassingen op het werk, aangepast werk of begeleid werk dan was er geen sprake van een zogenaamde 'sociaal zwakkere'. Een ex-werkloze zou dan normaal meedraaien in het arbeidsproces en dus gewoon deel uitmaken van de rechtstaat en de maatschappij.

Nog 1 van de 10 wil echt niets, maar is daarom niet altijd een sociaal zwakkere maar een a- of niet sociaal persoon. Dat is iemand die zich bewust buiten de maatschappij plaatst. Het heeft niets te maken met de mogelijkheid om sociale contacten te onderhouden. Als dat sociaal zwak zou zijn zouden heel veel zogenaamde TopMensen als sociaal zwakkere bestempeld moeten worden. Golf spelen is geen sociale vaardigheid en het rijden in een Ferrari ook niet. Je volgooien met de duurste champagne en niet meer weten met wie je wat gedaan hebt, krijgt van mij ook niet het predicaat 'sociaal sterk'.

Blijft er nog 1 over, 1van de 10 of misschien wel 1 van de 1000. De sociaal zwakkere, die aan de rand de maatschappij geboren is en nooit een ander voorbeeld heeft gehad. Die in de marginale wijk de lagere school met moeite heeft gedaan, wiens vader en grootvader ook al uitkeringen hadden en erbij sjoemelden.
Die zijn moeder altijd heeft zien zitten op de bank, tv kijkend zonder te begrijpen, rokend en drinkend.
Opgroeien voor galg en rad werd dat vroeger genoemd.

Daar moet dus aandacht aan besteed worden, in natura. Geen uitkering maar onderwijs en hulp en extra toezicht en mensen met pit die daar een mentaliteitsverandering teweeg kunnen brengen.

Een land als Nederland hoeft geen 'sociaal zwakkeren' te hebben en het hele sociale systeem is mislukt als die groep zelfs groter wordt. Als we kunnen praten over sociaal zwakkeren als een bevolkingsgroep hebben we het slecht gedaan. De nieuwe arbeids- en ontslagregels van dit Kabinet en zeker die van Herr Kampfffff, zorgen voor een nieuwe groep mensen die buiten spel gezet dreigen te worden. Absoluut niet sociaal zwakker maar niet bestand tegen zoveel rechtse arbeidsethos

Al dat misplaatste geklets over sociaal zwakkeren duidt alleen maar op het onvermogen van de politiek en van de journalisten om de zaken goed te benoemen.

Veel politici hebben een hiaat in hun opvoeding, zeker de politici van de rechtse partijen: ze hebben geen idee wat er speelt in de samenleving. Een dagje daklozen bezoeken is te simpel.

Kunnen we die uitdrukking 'sociaal zwakkere' dan nu verder afschaffen in het dagelijks gebruik?

We maken het erger dan het is.

Nog een laatste erg naar meegevertje: sociaal zwakkeren werden in WO2 als nutteloos zijnde beschouwd en vernietigd.

©Gavi Mensch

Nederland BV, 9-6-2012
.