Ze is nog geen veertig, ze heeft een vriend en een baan.
Ze vertelt dat ze bij een psychologe loopt: ze wil namelijk geen kinderen.
Haar moeder knikt begrijpend als ze dat naar voren brengt.
Maar de vader ontsteekt in woede, slaat met zijn vuist op tafel en zegt dat hij kleinkinderen wil.
Er springen tranen in haar ogen, het leed van heel haar leven is vloeibaar.
De oude man zegt nors dat ze beter weg kan gaan in plaats van alsmaar om begrip te vragen.
Haar moeder loopt mee naar de auto, ze zwijgen en omarmen elkaar even.
Onderweg vertroebelen de tranen het zicht.
De ambulance stuurt een laatste sirenebericht aan haar vader: "Geen kinderen meer om te slaan."
Gavi Mensch
Maastricht, 11-8-2013
Ook geplaatst op www.120w.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten