Hoe moeilijk het is om groot te worden als dochter van
oudere ouders?
Ik kan slechts gokken. Op de leeftijd dat de meeste
puberdames tegenwoordig echt de billetjes tegen de krib gooien, was ik al
economisch zelfstandig, werkend en studerend. Mijn ouders waren niet ouder maar
geheel afwezig, bezig met zichzelf, elkaar en hun drie zoons. Zoons zo lastig
dat ik maakte dat ik wegkwam.
Ikzelf kreeg mijn dochter relatief jong en mijn zoon 8 jaar
daarna. Er was een wezenlijk verschil in uithoudingsvermogen. Ik ben gek met en
op mijn kinderen, het zijn echte menschen
De aanloop van pubermeiden en jongens in mijn kleine gezin
zonder vader is altijd groot geweest. Mee-eten kon, er was altijd een bed na
een telefoontje en er waren lange praatnachten.
Nu zie ik het ploeteren van de puber, de bijna adolescente
dochter van een vriend die haar op latere leeftijd verwekte en liefdevol opvoedde.
Haar (ook al wat oudere) moeder koopt de meeste aandacht af, vader is gepensioneerd.
Zij zijn gescheiden. Ze hebben allebei hun dochter zeer lief.
De dochter probeert angstvallig een heel en ongebarsten
beeld van zichzelf te krijgen. Maar dat is moeilijk, de ene maand hier, de
andere maand daar; vader zorgt voor de intellectuele opvoeding, moeder voor het
uiterlijke en de geldstroom.
Een ongebarsten beeld krijg je in spiegels die best wat
verweerd mogen zijn, maar de ragfijne barstjes vertekenen het beeld.
Men moet jonger kinderen krijgen, hoorde ik laatst. Ik ben
het daar mee eens. Bij jonge kinderen horen jonge ouders, met energie en hun
eigen jeugd nog dichtbij in de herinnering. Met een grote 'maar'…
Aangezien wij vrouwen de enigen zijn met het juiste
equipement om kinderen te maken en te baren is het wel zo eerlijk om ons daarna
de ruimte te geven om economisch onafhankelijk te worden en te blijven.
Dat wil zeggen dat er meer mannen thuis zullen moeten
blijven om de extra taken van de vrouw over te nemen.
Er moeten betaalbare opvangplaatsen komen, waarom geen
voor-school zoals in Spanje en in delen van België, waar kinderen vanaf hun
derde (zindelijkheidsleeftijd) gewoon naar school kunnen en buitenschoolse
opvang en extra begeleiding gewoon in het basispakket van Onderwijs zitten?
Er moeten moederbanen gecreëerd worden, met tijd en ruimte
om te voeden, met een x aantal dagen en afspraken voor als een kind ziek is (
en niet klakkeloos meer vaccineren)
Op de universiteiten en HBO, maar ook bij de bedrijven en
instellingen kunnen toch gewoon weer crèches worden opgezet, wat was daar toch
mis mee? Toch niet weer die marktwerking?
Iedereen draait dan weer gewoon mee in de samenleving,
niemand hoeft thuis te blijven (uitzonderingen daargelaten). Vrouwen dragen een
extra steentje bij door naast hun werk en de kinderen baren ook nog te multitasken.
Jonge mensen moeten het goede voorbeeld krijgen.
Ik gun iedereen een kind, van harte. Er is niets dat het
leven zo verrijkt als het groot zien worden van je kinderen en je
kleinkinderen.
Ik vrees dat de ploeterende puberdame van de oudere ouders
geen heerlijk onbezorgd voorbeeld heeft van dollende ouders, die nog niet zo
lang geleden jong waren.
Het krijgen van kinderen op oudere leeftijd past niet in het
geestelijke en ook niet in het lichamelijke systeem van de mens. Het aantal IVF en hormoonbehandelingen is
toegenomen. Mooi dat het kan.
Maar is het niet gewoon eerlijker om meer te bieden aan
ouders die jong kinderen willen krijgen, vooral aan moeders die daarna toch nog
de weg af moeten leggen om een plek te veroveren in de op economie gebaseerde
maatschappij.
Ik denk dat het rijkdom schept, dat mensen (lees vrouwen)
gezonder zijn en blijven als ze de zwaarste klus van hun leven kunnen klaren
als ze jong en sterk zijn. Dat er minder verzuim zal zijn, minder verdriet,
minder onbegrip. Dat pubermeisjes met oudere ouders, pubermeisjes met jongere
ouders worden, met begrip en herinneringen van de ouders als steunpilaar.
En dat ze zelf ook zin hebben om jong kinderen te krijgen,
pret te maken en het opvoeden en grootbrengen als een vervolg zien van hun
eigen leven.
Voor puberdochters is het leven vol uitdaging maar ook vol
verantwoording. Voor het aangaan van beiden is ondersteuning nodig en invulling
van vragen.
Ik had een fantastische grootmoeder voor veel levenszaken,
maar echt dollen met mijn moeder heb ik nooit gedaan. Mijn moeder was door de
oorlog te jong oud geworden.
Als grootmoeder probeer ik soms nog te dollen met mijn
kleinkinderen, dat gaat nog net een uurtje of wat. Mijn lijf is versleten van
het werken, van het baren en dragen, van het multitasken. Ik moet er niet aan
denken dat ik nu nog een dochter van 17 zou moeten coachen. Wat ik leer van
mijn kleinkinderen is iets heel anders dan wat ik aan mijn kinderen geleerd
heb.
Kinderen moet je krijgen als je jong bent. Met de juiste
instelling. Met de hulp die nodig is om je daarna weer verder te laten gaan.
Gewoon omdat je het waard bent.
©Gavi Mensch
Nederland B.V., 8-8-2013
Update: 16-1-2016 Blendle/Volkskrant Uitgerekend nooit! van Sacha Kester / Heleen van Lier
https://blendle.com/i/volkskrant-magazine/uitgerekend-nooit/bnl-vkm-20160116-5692356?campaign=NL-digest-20160116&content=st-2-a&medium=newsletter-digest&source=blendle-editorial
en
http://www.volkskrant.nl/wetenschap/gynaecologen-heroverwegen-leeftijdsgrens-kinderen-tot-50-moet-kunnen~a4225356/?utm_source=dailynewsletter&utm_medium=email&utm_campaign=20160117&utm_userid=8e2978c-c75a-0461-be04-40021281a60b
.
3 opmerkingen:
Maar wat is jong in deze context? Ik was (net) 31 toen ik mijn eerste kind kreeg en 32 bij de tweede. Ik heb er nooit ook maar een moment spijt van gehad dat ik ze niet jonger kreeg.
Ik heb begrepen dat tussen de 20 en 35( max) de ideale leeftijd is... maar dat is geen wet natuurlijk. Ik was 26 en 34 en met 26 was het makkelijker dan met 34:-)
Een reactie posten