.
Tijdens mijn verblijf in Spanje, in mijn kleine huisje dat slecht verzorgd en onderhouden bleek door de jonge verzorger ervan, heb ik me kunnen bezinnen op wat wel en niet zinvol is of lijkt.
Is het zinvol om een open boekenkast met honderden boeken elke week af te stoffen?
Het antwoord is: ja!
Door mij gespaarde en verzamelde, gekregen en gekochte boeken heb ik niet voor niets. Elk boek is gelezen en heeft geholpen om mijn mening te vormen. Ik heb boeken over filosofie, politiek, kunst, letteren, wetenschap, bestsellers en klassiekers. Poëzie en proza, fictie en non-fictie, beroemde schrijvers en totaal onbekenden. In vijf talen. Nederlands, Frans, Duits, Engels en Spaans. Een oude wereld atlas van 20 jaar geleden, die al lang niet meer klopt en daarom zo belangrijk is om in te zien. Proza van uiteindelijk totaal mislukte schrijvers, die een voorbeeld zijn van hoe hoger je klimt des te harder je valt. Van doden en levenden, waarbij de boeken van de 'dooie' schrijvers de aantekening 'actueel' vaker verdienen dan die van de levenden.
Spaanse jongeren zijn hopeloos verloren in het niets, ze denken geen toekomst te hebben: gestudeerd en geen werk, huizen en geen hypotheken. Ze lijken verzombied, staan te liften zonder animo op een weg die nergens heen gaat en waar geen mens langs komt. Ze lezen niet, weten niet.
Ik heb dus aan die jonge Spaanse huisbewaarder specifieke orders gegeven om die kasten stofvrij te houden door alle boeken te lezen of door te bladeren; een boek met stof is voor mij een daverend gebrek aan respect!
Verder tob ik met de vraag of mijn werk als verpleegkundige nog wel zinvol is.
Mijn dierbare werk.
De manier waarop men wil dat ik mijn werk doe, gehaast en met prikklok, geen tijd voor empathie, details en observatie, het productie zweepje altijd achter mijn rug.
De humaniteit is eruit, mijn patiënten zijn cliënten, het verzorgen van 10 wonden per morgen is een kwestie van productiviteit en geld in de kas. Maar onder die wonden zitten menschen, met levensverhalen, partners, kinderen en kleinkinderen, eenzaamheid en wanhoop. Met pijn die langer duurt dan 18 minuten 'volgens plan'.
Mijn werk is niet die wonden verzorgen maar de mensch met die wond. Soms houd ik tijd over, meestal kom ik tekort. Wat mij een berisping oplevert in plaats van goedkeuring.
Ik schijn nu gecoached te moeten worden, ik moet begrijpen dat het salaris van de overhead betaald moet worden van die 10 wonden, die 180 minuten. En de klant moet ook nog tevreden zijn. Het zweepje staat waarschijnlijk al weer klaar. Ik werk niet meer als verpleegkundige maar als wondverbindster.
Een treurige manier om mijn carrière te beëindigen. Ik denk er hard over na om mijn verpleegkundige-zijn te laten voor wat het is en te gaan werken voor een baas die me geen kwart miljoen kost. Of politica te worden. Of een uitgever te zoeken voor mijn boek, een boek dat nooit afgestoft hoeft te worden omdat het continu gelezen wordt.
Dat lijkt me zinvol.
Het ontbreekt me nog net niet aan illusies.
©Gavi Mensch
Nederland BV 14-10-2011
.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten