Soms ben ik niet zo te spreken over het fenomeen man, mijn eigen
kleine en grotere mannen daargelaten.
De man is of lijkt soms net iets te
simpel in elkaar gezet, hij scharniert goed, hij piept en kraakt niet en zijn
batterijen gaan redelijk lang mee. Maar verder kun je er niets mee doen dat niet in de gebruiksaanwijzing staat.
Vrouwenbatterijen laden
automatisch op. Door het heilige moeten. Dat sleept ons door schijnbaar
onvermoeid door deze mannenwereld heen.
Als ik naar mijn kleinste man kijk, zie ik daar het vernuft van de samenstelling.
Hij eet, slaapt op rare tijden en
plaatsen, speelt met zijn blokken en zijn piemeltje en trommelt met zijn bestek
op zijn bord en op de tafel. Hij is multitasking, echt. Hij kan
eten en tegelijkertijd plassen. En hij laat een spoor van kwijl en vernielingen
na in zijn omgeving. Maar bovenal is hij vreselijk goed in het verlangend zijn
armen naar je uitsteken, ze om je hals slaan en prachtig kussen met zijn open
mondje op die van jou.
Mijn grotere man doet wel aan kussen
(voor de familie met de mond dicht) en kroelen en stevig vasthouden, hij droomt
dag, kijkt onzinnige programma's op tv, is gastvrij en intelligent en piekert
er niet over om zomaar een conversatie gaande te houden. De man heeft daar
weinig geduld voor. Praat en luistert heel kort. Klaar! Maar mijn grotere man
heeft iets wat niet veel mannen hebben, hij is empathisch en zich bewust van
het feit dat hij geen vrouw is en dus net iets anders is.
Voor de rest heb ik nog wat grote mannen
in mijn omgeving die zo allemaal voor specifieke zaken mijn voorkeur en
aandacht hebben. Dat zijn mijn manmenschen.
En slechts een enkeling is er in geslaagd
om mij zo te laten denken als Brigitte Kaandorp er over zingt: ze geeft
duidelijk een van de leukste dingen van 'een dergelijk man ' weer in het
volgende liedje:
Commentaar mag maar hoeft niet, mijn mening in deze staat vast!
Geniet van het lied.
©Gavi Mensch
1-7-2013
Geen opmerkingen:
Een reactie posten