"Zit je nu de hele dag achter die PC?" is de vraag die ik krijg van mensen die alleen zien dat ik stukjes op mijn blog zet en zich verder niet laten horen. Mijn antwoord is bevestigend en ik probeer hen uit te leggen hoe belangrijk het contact met anderen via Internet kan zijn. Het is vooral een sociaal medium, mijn contact met de buitenwereld op dagen dat ik niet buiten maar thuis ben.
Het blijkt vaak dat als je in de put zit of even niet al te vrolijk bent en dus ook je vaste menschen niet aanschrijft of belt, dat ze je volkomen kwijt zijn. Het is beangstigend voor hen dat ze je niet kunnen optillen om over de rand van de put heen te kijken en ze wachten om een hoekje tot het beter gaat met jou. Niets menselijks is ons vreemd. Mijn kinderen zijn attent, bewegen mee op de golven van mijn stemming. Ik zou zoals miljoenen een pil kunnen nemen om beter te pruimen te zijn voor de rest van de mensheid, maar ik heb daar nooit erg veel vertrouwen in gehad, het werkt niet voor mij. Zo'n oppeppil geeft schijnvrolijkheid, creëert valse voorwendselen en verkeerde indrukken.
Ik wil ook in de diepte blijven wie ik ben. Het is als een soort mentale griep. Je moet hem uitzweten. En dit jaar heb ik dus, zoals ik mij al jaren voorneem, een maand in mijn hol doorgebracht. Geen enkele noodzaak om naar buiten te gaan, behalve voor een bezoek aan mijn kleinkind en kinderen en om rantsoenen in te slaan. Bij Ap om 8 uur 's avonds zie ik de op mij gelijkende types, de 35%-kortingjagers en de sloebers die geen daglicht verdragen en het somber willen houden.
Nuchter als een geit op een leeg grasveld, loop ik rondjes in mijn benedenhuisje.
Ik stop voor de ezel, spatel sombere kleuren op het palet, pak water en klieder wat, met passie, niet met verve.
Ik stop bij de bank, ook wel banque genoemd en graaf me een nest in de kussens en plaids en slaap een beetje. Tv kijken is amper een optie, er valt weinig, meestal helemaal niets te zien dat mij eventueel zou kunnen boeien.
Ik stop bij het koffiezetapparaat en de waterkoker, voorzie mijzelf van koffie en thee of anders sinas light. Ik eet een boterham en kook elke dag vers eten.
Ik stop bij mijn werktafel, lees een eBook, maar na enkele pages heb ik het weer gezien. Ik draai de hele dag mijn favoriete muziek, zachtjes.
Ik stop bij mijn boekenkast en lees oude passages, eventjes.
Ik stop bij de gedichten die mijn ziel raken en 'ween bitter'.
Ik schrijf, uren achtereen, mijn dagboek is een dagelijkse must. Want zoveel dagen verliezen van een leven dat kostbaar zou zijn, dat knijpt in mijn ziel.
Mijn redding is dus de PC met zijn Internet, mijn mailbox en Twitter. Elke dag nieuwsbrieven over mijn werk en mijn interesses, artikelen en opinies; die zijn kort en gaan erin als koek. Ik schrijf commentaren bij artikelen en onder blogs en 120 woorden stukjes, elke dag.
En ik Twitter. Zin en onzin, ik zuig de twitterwoorden van het scherm; als er geen mention ( een directe verwijzing naar mij, via mijn twitternaam) bij staat, is ie dus ook voor mij bedoeld. Ik heb een grote kring waar ik even bij kan buurten en een kleinere kring die er gewoon altijd is. En ik kan alles lezen en wel of niet opslaan.
Een enkele hufter met of zonder psychiatrische stoornis kan mijn plezier vergallen; op mij persoonlijk gerichte agressie op dit sociale medium maakt dat ik de klep van mijn PC angstig dicht doe. Ik heb steeds minder excuses voor agressie; met mijn ziel als een zeepbel zo teer heb ik geen verweer. En dan haak ik af.
Dat betekent dat ik even echt van alle menselijke en (virtuele) contacten ben afgesneden. Maar zij gaan niet weg, ze zijn blijvend, de agressoren, niet alleen virtueel maar overal.
Ik vat mijzelf dan bij de kladden en open de klep van mijn laptop weer. Er is niets veranderd. Ik schrap alle boosdoeners van mijn lijstje en begin opnieuw. Ik laat me niet kisten voordat ik echt 'deaud' ben.
Hartverwarmende reacties, hulp bij solliciteren, steuntjes in de rug, huisvestingzoekers, opkikkers en muziekjes speciaal voor mij, omhelzingen en kusjes, grapjes en ondeugendheden. Ik kan nog niet echt hard lachen, grijnzen wel en glimlachen met een traan. Het is een open medium, met onwaar- en waarheden, met veel fantasie, harde uitspraken en vooral veel humor. Met gedeelde smart en veel saamhorigheid. Soms illusies creërend die later weer als een zeepbel uiteen spatten, die je even stil laten staan bij de verveling van anderen, soms ten koste van jou. Ook dat is goed, het zet je met twee benen terug op aarde. Asi es la vida…
Twitter is in deze laatste maand mijn steun geweest, mijn trappetje op weg naar boven. Zonder pillen of therapietjes. Sociale media kunnen meer dan mensen denken.
Voornamelijk omdat ze sociaal zijn.
Ik ga morgen weer op gesprek voor werk, voor een baan die ik eigenlijk nog niet wil, maar waar ik wel voor ga. Het is mijn werk en mijn daginvulling. Het is mijn huis dat betaald wordt en mijn weg naar buiten. Het is weer een begin, alweer een begin, zoals elke dag opnieuw begint. Met dank aan de menschen die hun hart en ziel en geduld hebben ingezet. Ik ben er weer, een maand ouder en hopelijk een maand wijzer.
©Gavi Mensch
Twitter @GaviMensch
15/16-2-2011
PS De afbeelding is een kaart die ik van Twitteraarster May... kreeg, per post en handgeschreven, niet alles is dus virtueel. Twitter is ook tastbaar.
.
3 opmerkingen:
En zo is het!
Mooi, mooi!
Nu weet ik ineens weer op welke blogpost had gereageerd.
Op deze dus. Die ik, zoals jij inmiddels beseft, beter begrijp dan de gemiddelde lezer. Niet dat ik zo slim ben, maar omdat ik je ervaringen ken.
Blijf kijken, blijf schrijven, blijf praten, blijf leven, blijf ademhalen, en blijf alles doen waar je je altijd lekker bij gevoeld hebt.
Want ieder mens(ch) ;) mag er zo maar zijn, zoals hij of zij is!!
Een reactie posten