Wetenschap voor vrouwen, lees en huiver

.

Lees en huiver:

 Ze is pas 33 en al meer dan 13 jaar wijdt ze al haar kracht aan de universiteit, aan de wetenschap; eerst als student, later als neuropsychologe bezig met wetenschappelijk onderzoek. Ze haalt glorieuze binnen, doet onderzoeksstage in Spanje,haalt glorieuze grants en schollarships binnen, bereid haar promotie voor in Edinburgh, leert daar onderzoeksmethoden die verder niemand kent.

Ze wordt in Nederland ondertussen gestadig tegengewerkt, haar onderzoekscijfers verdwijnen, 'raken kwijt', goed onderbouwde bestellingen worden niet begrepen, er is een hevige strijd van luie wetenschappers gaande om de publicaties van deze wetenschapster tegen te houden.

Ze heeft tot twee maal toe voor langere tijd in Edinburgh onderzoek gedaan bij de 'nicest neuroscientist ever', die na de fikse tegenweking op de thuisbasis ook haar eigenlijke pro-motor werd.

Ze promoveert dus toch en wel glorieus, met een 'Corona' (promotiecommissie) waar je U tegen zegt.

Bekende hoogleraren professoren en gerenommeerde wetenschappers uit binnen- en buitenland stellen hun vragen en ze heeft op alles een duidelijk antwoord, alles in het Engels, bij wijze van uitzondering!

Net geen cum laude (9,8) misschien omdat ze een vrouw is in een mannenwereld? En omdat op haar eigen afdeling de tegenwerking zo groot is? We zullen het waarschijnlijk nooit weten.

Daarna publiceert ze op het hoogste niveau, krijgt aanbiedingen uit New York en de UK, haar publicaties hebben een hoge impactfactor, ze heeft bewijs geleverd voor iets waar o.a. andere wetenschappers en de farmaceutische industrie niet blij mee zijn. En zo hoort het ook.

Ze reist naar de VS en recentelijk naar China waar ze een 'praatje' houdt voor 400 neurologen en waar ze door de gastheer als een waardige collega wordt behandeld.

Ze mailt met 'grote wetenschappers', ze blijft publiceren en reacties schrijven. Ze blijft onderzoeken. De link tussen Alzheimer en diabetes, bijvoorbeeld.

Naast haar fulltime baan als wetenschapper is ze moeder van een prachtige en even slimme dochter; ze sport en onderhoudt een enorme hoeveelheid sociale contacten, ze netwerkt en last but not least, ze is de vrouw, de zus en de dochter van mensen die trots op haar zijn, haar volle aandacht genieten en van haar zorg profiteren.

Niets negatiefs dus.

Toch verteld haar baas haar vandaag dat hij eens heeft zitten rekenen, maar dat een driejarig contract er niet in zit en dat een een-jarig contract eigenlijk weinig zin heeft.
Weinig zin? Het zit er niet in? Het is dus allemaal niets waard? Er zijn er die het beter kunnen? Alle onderzoek voorafgaande aan waar ze nu mee bezig is de prullebak in? 

Haar baas is een duurbetaalde ambtenaar, het hoofd van haar afdeling, die eigenlijk niets anders meer doet dan ludieke reisjes accepteren, de kamerindelingen van zijn afdeling reorganiseren en politiek getinte hoogleraarschappen aanvaarden, Zo'n man die daar verder zit omdat hij nog maar een paar jaar moet? Speler van het politieke wetenschapsspel?

Dat ze vandaag te horen zou krijgen dat haar contract niet verlengd wordt, weet ze van de collega die aast op een 'hogere' baan, met een salaris dat hoger is dan van zijn vrouw. Een uitermate gefrustreerde en weinig briljante wetenschapper. Maar met genoeg, ijverzucht, ambitie en angst om mogelijke kandidaten voor een betere positie uit de weg te houden; hij gniffelt nu.

Ik ben uitermate verontwaardigd hierover, als vrouw in de eerste plaats en op de tweede en derde plaats als moeder en bewonderaarster. Kunt u zich dat voorstellen?

Toppen vol met kerels die thuis nog te beroerd zijn om een dagje op de kinderen te passen. Toppen vol met ouwe-jongens-krentenbrood types die elkaar gaande houden en er van overtuigd zijn dat ze, als ze in hun topposities die betere vrouwelijke kandidaten, voor whatever, nu maar uitsluiten, ze kunnen blijven zitten waar ze zitten.

Te veel fraudeurs om op te noemen, de kranten en tijdschriften staan er bol van. Ze stelen de kansen van jonge wetenschappers; het geld hoeven ze niet terug te betalen.

Vrouwen moeten maar zien te bewijzen dat ze beter zijn en áls ze beter zijn, dan weg ermee, dat is erg bedreigend.

Ik ben boos, nee, ik ben donders! Durven de heren wetenschappers die vrouwen in de wetenschap maar niets vinden het aan om met mij de discussie aan te gaan?

De mannen die daar in die ergonomisch verantwoorde draaistoelen zitten, durven jullie je te laten ondervragen door mij, met betrekking tot het bovenstaande?

Ik zie de reactie met plezier tegemoet.

Onder dit schrijfsel of via @gavimensch@hotmail.com.

En natuurlijk worden ook vrouwen met dezelfde nare ervaringen van harte uitgenodigd om hun verhaal te vertellen.

Want er wordt veel over geschreven, maar er gebeurt niets.

© Gavi Mensch

Nederland BV, 17-11-2011

Ps Onder de dikgedrukte woorden zit en link die u opent door erop te clicken.