Dik

Januari is dé maand dat iedereen moppert over het dik zijn van zichzelf en anderen. Gek word je ervan! Ik mopper allang niet meer. Ik weet hoe het komt en ik weet dat ik niet meer van mijn life-savers af kom, dat ik gezond eet en dat ik het snaaien binnen de perken houd. Na 30 jaar jojo-werk heb ik het definitief opgegeven. Ik heb alle beweringen over dikkerds en de redenen waarom gelezen en bewerkt.

De conclusie is dat ik door gebrek aan doorzettingsvermogen rond ben en nu geen tientallen kilo's wil verliezen vanwege de vellen die er dan zo maar bijhangen. Ook al was het liedje van Herman Finkers een bijzondere opsteker. Ik kan alleen nog gered worden door iemand die zo over vellen denkt.

De vereisten om dik te worden zijn/waren deze, ik blik even terug, blikt u even mee?:

Genetische aanleg, weinig aan te doen en een levenlang oppassen. Kinderen maken met iemand die de aanleg niet heeft is wel handig omdat de kinderen daar dan minder last van hebben.

Als tweede kind in het (vier kinderen) gezin geboren worden, na een broer die verwend was en van alles deed om de aandacht te trekken. De band met mijn moeder was ongemakkelijk. Ook nog het enige meisje met een lieve maar veel te drukke vader, vooruit, voer voor onderzoekers. Emotionele 'ongebondenheid'.

Mijn grootmoeder was mijn steun en toeverlaat én rond én van het type dat dacht dat alles wel goed kwam als je maar at. Met niet of weinig eten was ze het niet eens, de lieverd, en bij elk ongemak werd er een appel van zolder gehaald en in de oven gestoofd, met kaneel en suiker.

Misbruik en mishandeling eerst door broers en later door partners leidde tot het bouwen van letterlijke muren om me heen. Buffer- en buffelzone's. Ook leidden de traumatische zaken tot een nog net niet vernietigend zelfbeeld en depressies. Geen enkel plezier zo groot als proeven, kauwen en doorslikken, het voldane gevoel komt van buiten.

Liefde maakt slank, verliefd zijn maakte dat de kilo's eraf vlogen. Relaties zijn echter een moeilijk punt voor misbruikte vrouwen. Het niet voldoen aan de eisen van de partner, iets waar ik vreselijk hard mijn best voor deed, het daarop volgende niet voldoen aan je eigen eisen, maken dat je weer terug valt op oude voldoeningen.

Zorgen dat je weinig tijd over hebt om iets aan jezelf te doen, werkte bij mij ook averechts. Fulltime banen als alleenstaande moeder met twee kinderen én quality tijd, gaven weinig ruimte voor fitness, tennis en hockey. Zwemmen deed ik nog wel, vreemd genoeg heb ik nooit moeite gehad met het rondlopen in een badpak. En fietsen, als een gek, alles ging op de fiets! Elke dag vers koken, met veel groenten, zonder vet en zelden toetjes. Snoep had ik vanwege tandartskosten en kleurstofallergie van de jongste zelden in huis. Mijn grootste zonde: brood; mijn persoonlijke fastfood tussen de bedrijven door.

Aan beweging lag het niet, aan ongezond eten of het echte fastfood ook niet. Het niet hebben van geld voor dure diëten was wel een punt. Lijnen was meer afzien dan vervangen.

En 1000 calorieën zijn te weinig voor een fulltime werkende en veelal in de avonduren nog studerende verpleegkundige. Dat was misschien wel ludiek geweest als ik om 10 uur had kunnen opstaan en een beetje rondtutteren in huis, shoppend met slanke vriendinnen en /of wachtend tot kinderen en lief zich weer zouden melden. Mijn bedrijvigheid vroeg altijd om meer dan dat.

Narigheid en dik(of broodmager) zijn hebben wat mij betreft alles met elkaar te maken. Psychologen en psychiaters begrijpen dat nog niet zo erg en diëtisten ook niet. Of misschien snappen ze het wel, maar hebben zijn ook geen oplossing?

De klap op de vuurpijl bleek de wetenschap dat doodgaan niet erg is. En dat het onverbiddelijke einde altijd op de loer ligt. Dat PMS iets typisch vrouwelijks is en dat je met het gen voor dik worden ook nog andere genen hebt. Zoals die van vaten met dunne plekjes in je hoofd, iets waar je mee geboren wordt. En dat die kunnen klappen, ook dat weet ik. En dat de reparaties daaraan jaren van je kalender schrappen. Een wat meer 'fatalistische' gedachtegang maakt dat je uiterlijk en omvang niet meer zo belangrijk zijn.

Dikke mensen worden vaak voor dom versleten. Die bewering heb ik ervaren en heeft me geleerd om degene die me daarmee om de oren slaat, steevast een uitermate cynisch staaltje van mijn buitengewoon hoge IQ op het bord te leggen.

Zo sta ik bekend als mondig, scherp en vaak sarcastisch. In combinatie met niet echt assertief zijn is dat een nare zaak, voornamelijk voor mij.

Want de angst voor agressie en de afkeer van ruzie zorgt ervoor dat ik makkelijk voor het karretje ben te spannen, was te spannen, want dat werkt niet meer. Ik heb geleerd om te vluchten, voor zowel degenen die vinden dat dik dom is als voor degenen die mij denken te kunnen gebruiken.

En zo is het gekomen. Ik lees de tweets van Ivan Wolffers en de health goeroes, zie de reclames van de geldrovende dieetmiddeltjes en  hoor de mannen met bierbuik die zeuren over een kilootje meer van hun toch al broodmagere verloofdes. En de uitroepjes van magere vrouwen die, 'Oh Hemel' niet meer in maatje 38 passen. Ik zie fitness centra, goed en goedkoop, met huppelmeisjes in minimale kledij en vervelende blikken. En weet van ronde vrouwen die verdrietig zijn. Van meisjes met anorexia. Van verzekeraars die per extra kilo extra premie willen, van vliegmaatschappijen die meer gaan rekenen voor overgewicht.

Ik denk dan maar dat ik, als alleenstaande, de enige ben die er last van heeft en dat ik daar wel mee heb leren leven. Dat ik probeer om de omvangrijke zaken zoveel mogelijk in de hand te houden. Dat mijn werk er niet onder lijdt. Dat mijn liefde voor de medemens nog steeds groot is. Dat ik een rasechte survivor ben. Dat het elastiek in mijn broeken verstelbaar is. En dat ik van mij houd omdat ik voor 90 % een goed mensch ben, een goede moeder en grootmoeder en omdat ik het verdien!

En dat ik maagbandjes geen goede oplossing vind. Een breinbandje eventueel nog wel.

“There are 3 billion women in the world who don’t look like supermodels, and only 8 who do.”

Anita Roddick, Bodyshop founder

©Gavi Mensch

Nederland BV, 9-1-2012

 .