woensdag 30 januari 2013

Leven in een notendop 14-15-16


.

Levens in een  in een notendop zijn verhaaltjes in 120 woorden over opmerkelijke levens van mijn patiënten of ex-patiënten.




Leven in een notendop 14


Ze heeft een grote zwarte stamboomloze hond, Max genaamd, verder heeft ze niemand.
Ze woont al 62 jaar in aangepaste stoelen, met en zonder wielen.
De hulpverlening vermoeit haar veel te veel. Ze kan ook niet meer met de verzorgenden overweg: “Ze worden steeds slechter opgeleid, al die mooie hulpmiddelen en ze snappen er niets van”.
Martha moet bijna elke dag instructies geven aan een 'nieuwe', over de tilliften en de speciale matten en spalken.
Eigenlijk wil ze niet meer. Vaak wordt ze somber, zegt ze.
Dan vertelt ze over Max, die met zijn kop scheef zo verdrietig kan kijken als ze huilt
Om dan grijnzend te vervolgen: “Maar ik besluit telkens weer om door te leven tot ná Max”

10-7-2012



Foto D'May
Leven in een notendop 15

Pas stond ik bij de Marokkaanse supermarkt in mijn geboortestad toen ik een hand op mijn schouder voelde.
Een vrouw op leeftijd met prachtige ogen keek mij blij aan. “Soeste”, zei ze met kracht en gebaarde iets tegen de jonge vrouw die naast haar stond. Deze glimlachte en zei: “U hebt moeder 20 jaar geleden verpleegd na een hersenbloeding; u sprak Frans met haar en zette ons aan het huiswerk.”

Ik hoefde niet lang te denken. Een gezin met vier kinderen en een astmatische vader. Ik vroeg naar de andere kinderen.

“Allemaal een vak geleerd”, zei ze lachend terwijl haar moeder een klinkende kus op mijn arm drukte.
Het enige woord dat ze nog kon uitspreken bleek ‘zuster’ te zijn.

25-7-2012


Leven in een notendop 16

Sloffend liep ze naar de gang, draaide de hoofdschakelaar om, haalde de zekering eruit en ging naar buiten.
Daar zat ik dan, in het schemerdonker.
Op het nachtkastje stond een kaars; ik stak hem aan en ging weer zitten.
Ik moest het even tot mij door laten dringen.
De vrouw die zojuist vertrokken was, was al 50 jaar echtgenote van mijn patiënt.
Ik begreep haar zo goed, ik had zo erg met haar te doen. Ik keek naar de tiran die blijkbaar nog steeds angst aanjoeg, belde de begrafenisondernemer en vroeg om de patiënt toch maar snel op te halen omdat de elektriciteit afgesloten was en de koeling niet functioneerde.
Zijn laatste pesterijtje, dat van ‘thuis opgebaard’, zou niet doorgaan,

29 -1-2013



Eerder gepubliceerd op www.120w.nl




©Gavi Mensch
Nederland BV, 30-1-2013


Fotografie ©DMAY All rights reserved 2013.



.






Geen opmerkingen:

Een reactie posten