Burnout

De zoveelste collega zit thuis met een echte burnout.

Diepverdrietig, uitgeput en ontdaan van alle eigenwaarde. Zo werkt dat in de zorg.
Voor verpleegkundigen van wie het haar boven het maaiveld uitgroeit, consultatiebureau artsen die beslissingen aan ouders overlaten, verzorgenden die boven hun kennis en vermogen moeten werken, etc. etc.
Veel zien, veel horen en het nooit naar buiten kunnen brengen. Want als de zorgbaasjes en hun geïnstrueerde (lees gebrainwashte) en zorgvuldig geknede managers horen dat je misschien wel voor je patiënten opkomt, dan wordt de treitermanager ingezet.

Meer dan eens heb ik de laatste jaren dit soort onwetende en veelal zeer onbeduidende onmensen hun gang zien gaan. De bedoeling is dan dat op alle slakken zout gelegd wordt, er klachten verzonnen worden en er gezegd wordt dat je bij sommige patiënten of cliënten niet meer in de buurt mag komen. Hetgeen betekent dat je die mensen ook niet kunt benaderen, daar staat de doodstraf op.

De treitermanager heeft ook handlangers die bijvoorbeeld geen weekenden hoeven te werken als ze de te dure of te eigenzinnige medewerker strak in de gaten houden.

Als leidinggevende is mij dat ook gevraagd, ik heb de treiterdiva lief toegelachen en geen antwoord gegeven. Helaas, toen ik melding maakte van een wat oudere medewerker die te vrijpostig was, was het mijn taak om de man zover te krijgen dat hij zou opstappen. Ook hier heb ik voor bedankt. Ik heb de man wel alleen maar ingezet bij zeer mondige patiënten en op herhaling gestuurd.

In ander werk, als oudere krijg je hooguit een 6 maanden contract, kreeg ik persoonlijk met zo'n treiterdiva te maken. Die probeerde mij als leidinggevende haar klussen op te laten knappen en deed je dat niet dan werd je 'deaud' gejend. Je vrije dag werd vol vergaderingen gepland, je overwerk niet uitbetaald, onzinnige en zeer tijdrovende administratieve acties moesten in minder dan een zucht klaar zijn. En zo niet, dan werd je en plein publiek vernederd. Door te zeggen dat er over je geklaagd was in een kamer vol met collega's leidinggevenden en leden van je eigen team.

Mijn geluk in die periode was dat ik werd benaderd door een t.v programma om uit te leggen waarom ik tegenstandster was van een landelijk EPD  (v.a min. 27)

De een-mans Raad van Bestuur kwam me hoogst persoonlijk vertellen dat ik dat eerst had moeten melden. Maar aangezien het in het belang van de patiënten was en al afgesproken voordat ik daar ging werken, kon ik hem vertellen dat ik op persoonlijke titel mijn verhaal ging doen.

Daarna was ik 'gevaarlijk' en uit de gratie.

Een veel te kostbare gebakken-lucht-verkopende verandermanager dacht me de les te kunnen lezen over mijn werk. De man was aangenomen om alles goedkoper te maken en ik moest mijn team trainen in sneller werken.

Geld tegen mens. Verder moest ik met mijn publieke meningsuitingen stoppen. Ik heb hem vriendelijk toegelachen en op de schouder geklopt en gevraagd of hij dat even zwart op wit wilde laten zetten.

Kortom de hele affaire heeft me ooit een burnout opgeleverd waar ik nog steeds met huivering aan terugdenk. Prettig was wel om later te horen dat de treiterdiva op staande voet was ontslagen omdat de angstcultuur die ze handhaafde tot net even te veel mensen met een burnout leidde.

Een van mijn collega's in een andere baan had een ongeluk gehad en een verbrijzeld been. Ze kwam al snel weer op het werk en deed zoveel mogelijk zittend kantoorwerk. Maar de wetenschap dat ze nooit meer snel zou lopen was ook tot de directie doorgedrongen en deze deed handjeklap met de 'min of meer eigen' bedrijfsarts die haar eerst steeds meer uren liet werken. Ze werd gehaald en gebracht door haar echtgenoot en ze maakte dus liever lange dagen en om de andere dag. Elke dag op een ander tijdstip ophalen was onmogelijk.

Ook hier werd een treiterdiva ingezet om mijn collega weg te krijgen.

Wat mislukte; ze deed aangifte bij een (niet te)vertrouwenscommissie en die speelde alles weer door aan de directie. Kantoorwerk werd veranderd, ze moest maar een archief aan gaan leggen te beginnen met een hoge kast en een trapje. Onmogelijk met het gerestaureerde been. In functies als coördinator werd ze afgewezen en uiteindelijk kwam ze, ondank of dankzij een UWV arts thuis te zitten met een burnout. Het heeft jaren geduurd voor ze er overheen was. Nu werkt ze parttime als verpleegkundig coördinator bij vluchtelingen werk. En ze kan nog steeds niet begrijpen dat 'zorg' werkgevers en missmanagers zo met mensen omgaan

In de afgelopen 45 jaar heb ik veel getreiter de revue zien passeren. Vroeger kon je nog iets met arbeidsrecht, tegenwoordig kan geen enkele zorgwerker zich de te dure procedures veroorloven. Bovendien besteden Raden van Bestuur een deel van de door het zorgpersoneel gegenereerde inkomsten aan het zich indekken tegen alles..

De angstcultuur die managers en directies soms organiseren is de reden van heel veel ellende. Of je laat je brainwashen of je vliegt er uit, met een minder dan minimum loon. In die bedrijven zijn burnouts aan de orde van de dag

Ik denk dan ook dat een basissalaris voor iedereen dit soort chantages kunnen voorkomen. Hoe prettig zou het werken zijn als je niet op je tenen hoefde te lopen en je je werk goed zou kunnen doen, naar genoegen van de patiënt en tot voldoening van jezelf. Veel mensen die nu thuis zitten zouden het liefst weer werken, iets doen waar ze plezier in hebben, niet alleen maar voor die paar extra centen maar voornamelijk omdat werk dan een bijkomstigheid is. Heel veel te zware banen zouden opgedeeld kunnen worden, mensen zouden extra dingen kunnen doen in hun vrije tijd.

Ik denk dat mensen die zich graag inzetten voor hun werk ook de verantwoordelijkheid willen die daarbij past. Onmogelijk om zoiets te linken aan geld.

Dan zou de gemiddelde arts of verpleegkundige, die toch wel een leventje of twee, drie per jaar redden, een hoogste schaal salaris moeten hebben vanwege haar of zijn verantwoordelijk zijn voor mensenlevens. Een zogenaamde topmanager zou het niet kunnen, in plaats van levens redden verzieken ze er veel, van medewerkers én van klanten. Managen kunnen die zorgwerker zelf wel.

Burnouts op de werkvloer zijn volgens mij gelinkt aan bedrijfsvoeringen met angstculturen, werken per seconde en waardeloze bestuurders, nutteloze bedrijfsvoerders en machtswellustige managers.

Ook de daarna verslechterde privéomstandigheden kunnen vaak weer gelinkt worden aan een 8 urige dagelijkse uitputtingsslag tegen onrecht. Als dit soort managemonsters nu eens ontslagen zouden worden voor elke medewerker met een burnout veroorzaakt op het werk en als de loonkosten voor hun privé rekening zouden komen, was het snel gebeurd met burnouts.

O ja en de echt neutrale bedrijfsartsen worden daarna voortaan aangesteld door de ondernemingsraad bijvoorbeeld, ook dat helpt. En dan graag een die ook weinig voorkomende ziektes even op Google zoekt en desnoods bestudeert.

Uitleg burnout: http://www.psychischegezondheid.nl/page/731/definities.html

Definities burnout: http://nl.wikipedia.org/wiki/Burn-out

Wilt u flink geld verdienen aan andermans burnout doe het dan bijvoorbeeld zo: http://www.burnoutadviesgroep.nl/voor-wie/tarieven/ boordevol gebakken lucht oplossingen en lekkere besparingen voor de werkgever.  

 Cijfermatigheden over en gevolgen van burnout…. http://www.nationalezorggids.nl/columns/leona-aarsen/11941-burnout-kost-nederland-miljarden-tijd-voor-maatregelen.html

  

©Gavi Mensch

Nederland BV, 21-6-2014

© & All rights reserved 2014

.