Door nare omstandigheden buiten mijn schuld ben ik een
alleenstaande moeder van twee kinderen van twee vaders. Zwangerschap en
verantwoording waren duidelijk ineens te zwaar voor de heren na een jarenlange
relatie. En al snel was alle contact verbroken.
De rest van de sores zal ik voor me houden. Zo heeft elke
alleenstaande moeder haar verhaal en alleenstaande vaders zullen ook hun portie
hebben gehad.
Ik vier mijn (ook)Vader(zijn)dag.
De verantwoording voor mijn twee kinderen was helemaal van
mij. En ik kon niet anders dan het goed doen, zo goed mogelijk was geen optie.
Als alleenstaande moeder word je geacht twee keer zoveel te
kunnen, je op twee manieren te kunnen inleven: inleven in je dochter en in je
zoon.
Dat gaat vanzelf dacht ik maar nu ik jonge mensen om me heen
zie met kleine kinderen zie ik dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend was en
dat ik mezelf best een schouderklopje mag geven.
Volgens mijn kinderen was ik streng, helaas kon dat niet
anders want er was niemand die ik de bal kun toespelen. Ik was een volhouder in
wat mocht en wat niet mocht en moest ruimte zoeken voor een 'vooruit dan maar'.
Ik vond de stoutkabouter uit, als hulpje in de leer van het goed en het kwaad.
Er van uitgaande dat kinderen precies weten wat goed is en wanneer ze iets doen
wat echt niet mag, had ik alleen de stoutkabouter nodig om te vragen of ze die
niet gehoord hadden.
"Zei de stoutkabouter dat je een snoepje mocht pikken?"
leverde vaak een ja op. En dan kon ik makkelijker uitleggen dat ze daar nooit
naar moesten luisteren. Dat de goedkabouter nog zo had gezegd: "Joh, dat
mag niet". Voor mij waren deze twee wezens een handige hulp in de
opvoeding, ook al waren ze dat alleen maar de eerste 6 jaar.
Het vervangen van de vaderfiguur is lastig, maar het kan
wel. Behalve tegen een boom plassen kan ik alles wat de gemiddelde vader ook
kan. Ik wilde me nooit laten kisten en was gelukkig redelijk technisch
aangelegd. Bovendien had ik zelf een vader gehad die me hielp bij repareren van
mijn spullen maar het nooit helemaal overnam. Mijn mazzel.
Met Vaderdag kregen de kinderen in het begin niets mee naar
huis, ik moest dan de juf of de meester tot de orde roepen en vertellen dat
alle kinderen een vader hebben. Uiteindelijk besloot mijn dochter dat ik ook de
Vaderdag schilderijen en tekeningen moest krijgen en die heb ik trots aan de
wand gehangen en bewaard.
Ik denk dat mijn kinderen het gemis van een vader nog steeds
voelen maar meer in de vorm van de vraag waarom ze niet goed genoeg waren voor
hen om van te houden. Behalve een stukje extra veiligheid, zich extra geliefd
voelen en gewoon ook kunnen zeggen: "Mijn vader zegt…", zijn ze
weinig tekort gekomen.
Financieel was het geen vetpot met alleen mijn
verpleegkundige salaris en tussen de bedrijven door gaf ik Engelse en Spaanse
les, uit en thuis en werkte voor de Rutgersstichting. We hadden een goede
fiets en later een klein autootje, de kinderen mochten sporten en op muziekles.
Er was quality-time, ik ging nooit uit en ik maakte 's avonds huiswerk met hen
en sprak schoolboekteksten in voor mijn dyslectische kind.
Ik zat ik de ouderraad van school en hield vingers aan de pols op t kinderdagverblijf.
Ik hield dagboekjes bij en werkte dus ook nog gemiddeld 50 uur per week. Oppas
zoeken als ik moest werken was het moeilijkst, vooral toen ze groter werden.
Zelfstandig maken was een must. Scholing was belangrijk, sociaal contact ook.
Mijn huis stond altijd open en gelukkig brachten mijn kinderen aardig wat leuke
vriendjes en vriendinnetjes mee.
Na een ernstig ziekte waarbij ik op een minimaal inkomen
kwam, bleek hoe goed mijn kinderen waren in het overleven.
Het eerste jaar na de ziekte had ik het geluk dat mijn beide
kinderen zich het vuur uit de sloffen liepen om me te helpen. Ik heb fantastische kinderen en eigenlijk verdienen zij een kaartje voor deze vaderloosdag.
Ik heb gereisd met mijn kinderen, gefeest, verjaardagen
uitbundig gevierd, musea bezocht en concerten. We hebben gelezen, geverfd en
geknutseld.
Ik kijk terug op een nooit saai leven met hen waarin het streven
naar rust en regelmaat voor de kinderen van groot belang was en ook het maken
van vrolijke uitzonderingen daarop.
In het leven van een alleenstaande moeder zit dat eeuwige
schuldgevoel dat je nooit genoeg kunt doen om iets te compenseren wat niet te
compenseren valt. Als moeder kun je niet vader zijn. Kinderen van alleenstaande
ouders missen een stuk klankbord. De vaderlijke voorbeeldfunctie was in ons
geval niet wenselijk geweest. Maar ik moest wel uitleggen hoe vaders dat zouden
doen en me verplaatsen in de vaderrol.
Ik denk dat ik mijn kinderen in ere heb gehouden en dat het
voor een buitenstaander niet aan hen te merken is dat ze geen 'echte vader' hebben.
Vandaag 'herdenk' ik Vaderdag, alleen, denkend aan mijn
vader en grootvader, aan mijn goede vrienden die soms lieve hulpvaders waren voor
mijn kinderen en die geen van allen meer leven.
Het is een beetje 'a dead fathers society' viering en
eigenlijk niet veel anders dan het de afgelopen 40 jaar geweest is.
Gelukkig heb ik vandaag geen scheer apparaat in ontvangst
hoeven nemen en de klopboor heb ik lang geleden zelf al gekocht! ;-)
@Gavi Mensch
15-6-2014
All rights reserved 2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten