Alleenstaande moeders vieren óók Vaderdag

Door nare omstandigheden buiten mijn schuld ben ik een alleenstaande moeder van twee kinderen van twee vaders. Zwangerschap en verantwoording waren duidelijk ineens te zwaar voor de heren na een jarenlange relatie. En al snel was alle contact verbroken.

De rest van de sores zal ik voor me houden. Zo heeft elke alleenstaande moeder haar verhaal en alleenstaande vaders zullen ook hun portie hebben gehad.

Ik vier mijn (ook)Vader(zijn)dag.

De verantwoording voor mijn twee kinderen was helemaal van mij. En ik kon niet anders dan het goed doen, zo goed mogelijk was geen optie.

Als alleenstaande moeder word je geacht twee keer zoveel te kunnen, je op twee manieren te kunnen inleven: inleven in je dochter en in je zoon.

Dat gaat vanzelf dacht ik maar nu ik jonge mensen om me heen zie met kleine kinderen zie ik dat het allemaal niet zo vanzelfsprekend was en dat ik mezelf best een schouderklopje mag geven.

Volgens mijn kinderen was ik streng, helaas kon dat niet anders want er was niemand die ik de bal kun toespelen. Ik was een volhouder in wat mocht en wat niet mocht en moest ruimte zoeken voor een 'vooruit dan maar'. Ik vond de stoutkabouter uit, als hulpje in de leer van het goed en het kwaad. Er van uitgaande dat kinderen precies weten wat goed is en wanneer ze iets doen wat echt niet mag, had ik alleen de stoutkabouter nodig om te vragen of ze die niet gehoord hadden.

"Zei de stoutkabouter dat je een snoepje mocht pikken?" leverde vaak een ja op. En dan kon ik makkelijker uitleggen dat ze daar nooit naar moesten luisteren. Dat de goedkabouter nog zo had gezegd: "Joh, dat mag niet". Voor mij waren deze twee wezens een handige hulp in de opvoeding, ook al waren ze dat alleen maar de eerste 6 jaar.

Het vervangen van de vaderfiguur is lastig, maar het kan wel. Behalve tegen een boom plassen kan ik alles wat de gemiddelde vader ook kan. Ik wilde me nooit laten kisten en was gelukkig redelijk technisch aangelegd. Bovendien had ik zelf een vader gehad die me hielp bij repareren van mijn spullen maar het nooit helemaal overnam. Mijn mazzel.

Met Vaderdag kregen de kinderen in het begin niets mee naar huis, ik moest dan de juf of de meester tot de orde roepen en vertellen dat alle kinderen een vader hebben. Uiteindelijk besloot mijn dochter dat ik ook de Vaderdag schilderijen en tekeningen moest krijgen en die heb ik trots aan de wand gehangen en bewaard.

Ik denk dat mijn kinderen het gemis van een vader nog steeds voelen maar meer in de vorm van de vraag waarom ze niet goed genoeg waren voor hen om van te houden. Behalve een stukje extra veiligheid, zich extra geliefd voelen en gewoon ook kunnen zeggen: "Mijn vader zegt…", zijn ze weinig tekort gekomen.

Financieel was het geen vetpot met alleen mijn verpleegkundige salaris en tussen de bedrijven door gaf ik Engelse en Spaanse les, uit en thuis en werkte voor de Rutgersstichting. We hadden een goede fiets en later een klein autootje, de kinderen mochten sporten en op muziekles. Er was quality-time, ik ging nooit uit en ik maakte 's avonds huiswerk met hen en sprak schoolboekteksten in voor mijn dyslectische kind. 

 Er is veel geknokt en gestreden toen mijn kinderen jong waren. Kantonrechters wilden het spaargeld van mijn kinderen in de gaten houden, geld dat ik er zelf had opgezet, mocht er niet zonder toestemming af? Ik mocht geen rekening openen voor hen, alleen met een handtekening van een vader? En zo nog een miljoen malle fratsen meer. ik heb ze allemaal overwonnen.

 Ik zat ik de ouderraad van school en hield vingers aan de pols op t kinderdagverblijf. Ik hield dagboekjes bij en werkte dus ook nog gemiddeld 50 uur per week. Oppas zoeken als ik moest werken was het moeilijkst, vooral toen ze groter werden. Zelfstandig maken was een must. Scholing was belangrijk, sociaal contact ook. Mijn huis stond altijd open en gelukkig brachten mijn kinderen aardig wat leuke vriendjes en vriendinnetjes mee.

Na een ernstig ziekte waarbij ik op een minimaal inkomen kwam, bleek hoe goed mijn kinderen waren in het overleven.

Het eerste jaar na de ziekte had ik het geluk dat mijn beide kinderen zich het vuur uit de sloffen liepen om me te helpen.  Ik heb fantastische kinderen en eigenlijk verdienen zij een kaartje voor deze vaderloosdag. 

Ik heb gereisd met mijn kinderen, gefeest, verjaardagen uitbundig gevierd, musea bezocht en concerten. We hebben gelezen, geverfd en geknutseld.

Ik kijk terug op een nooit saai leven met hen waarin het streven naar rust en regelmaat voor de kinderen van groot belang was en ook het maken van vrolijke uitzonderingen daarop.

In het leven van een alleenstaande moeder zit dat eeuwige schuldgevoel dat je nooit genoeg kunt doen om iets te compenseren wat niet te compenseren valt. Als moeder kun je niet vader zijn. Kinderen van alleenstaande ouders missen een stuk klankbord. De vaderlijke voorbeeldfunctie was in ons geval niet wenselijk geweest. Maar ik moest wel uitleggen hoe vaders dat zouden doen en me verplaatsen in de vaderrol.

Ik denk dat ik mijn kinderen in ere heb gehouden en dat het voor een buitenstaander niet aan hen te merken is dat ze geen 'echte vader' hebben. 

Vandaag 'herdenk' ik Vaderdag, alleen, denkend aan mijn vader en grootvader, aan mijn goede vrienden die soms lieve hulpvaders waren voor mijn kinderen en die geen van allen meer leven.

Het is een beetje 'a dead fathers society' viering en eigenlijk niet veel anders dan het de afgelopen 40 jaar geweest is.

Gelukkig heb ik vandaag geen scheer apparaat in ontvangst hoeven nemen en de klopboor heb ik lang geleden zelf al gekocht! ;-)

@Gavi Mensch

15-6-2014

All rights reserved 2014

Koude kippensoep met kokos en appeltjes

Biologische soep- en andere kippen opgepast! Het is weer tijd voor een kippensoep!

Veel verdriet, verkoudheden, allergieën en ander ongemak heb ik in mijn gezin opgelost met joodse kibbesoeb. Maar 's zomers als het echt warm is doet mijn gezin vaak een vitaminerijke switch naar  de koude cazpacho andaluz..

Helaas is vandaag pas de eerste warme dag en de rijke koude tomaten'soep' trekt me nog niet. Toch maar kip dus, koude kippensoep is een prima vervanger van de warme.

Hier een van mijn recepten voor koude kippensoep met kokos kerrie en appel en een van de favorieten van mijn vader. Hij verving de appel soms door blokjes stemgember, een pittig alternatief.

Nodig:

500 gram biologisch groot geworden kip (een met verstand dus) in losse onderdelen.

Beetje citroensap.

1liter kippenbouillon gemaakt van verse groenten (uit buurman's onbespoten moestuin) een deel van de schoongespoelde kip en/of een biologisch bouillonblokje.

Kerriepoeder naar smaak

2 dooiers van echt biologische eitjes.

2 dl kokosmelk

1 in kleine blokjes gesneden appel zonder schil

2 sjalotjes in snippers gesneden

Maak de bouillon van (eventueel stukje kip) verse soepgroenten en een kipbouillon(blokje).

Bak ondertussen de sjalotjes glazig in wat olijfolie en voeg de met citroensap besprenkelde kipfilet toe. Bak deze kort en goudgeel.

Bak op het laatst kort 1 eetlepel kerrie mee. Kerrie krijgt pas echt smaak als het gebakken is.

Voeg er het kippenvlees toe aan de gezeefde bouillon laat het langzaam en op een zacht 'vuurtje' gaar worden.

Schep het vlees uit de bouillon en voeg de helft van de kokosmelk bij. Breng op smaak.

Laat alles zachtjes nog ca 5 minuten koken.

Klop in een ruime kom de eierdooiers los, roer er de rest van de kokosmelk door en voeg er beetje bij beetje de hete bouillon bij (dus niet alles bij de bouillon gieten maar andersom).

Zet de soep in de kom minstens 2 uur in de koelkast.

Snijd de kipfilets in reepjes en voeg die samen met de appelblokjes aan de koude soep toe.

Met warm naanbrood en komkommersalade een heerlijke maaltijd

Biologisch, lactose, suiker- en glutenvrij. 
Behalve het naanbrood natuurlijk.
Ik heb geen idee of het halal of koosjer is en who cares?

Eet smakelijk!

©Gavi Mensch

Maastricht, 25-4-2013

.

Een bijzonder Mensch

De steen van het nisje waarachter de urn van mijn vader stond, lag na het ruimen van de nis in het tuintje van mijn moeder, ondersteboven.

Nu mijn moeder er ook niet meer is, en alles leeg moet, nemen mijn kinderen en ik de steen mee, die kun je niet laten liggen. Het is geen optie om die steen weg te gooien, ik wil hem ook niet meenemen naar huis. Daar hoort ie niet.

We rijden het eiland rond en aan de rand van de Biesbosch, de favoriete plek van mijn vader neemt de sterke kleinzoon de steen en gooit hem in het water, onder een knotwilg.

Even lees ik nog: ‘Hij was een bijzonder mensch’, dan is het stil.

 

©Gavi Mensch

5-7-2011

Geschreven op  www.120w.nl met daags daarna een prachtig vervolg,

 De steen van Mensch:

De Bever zag de kringen die zachtjes haar nest naderden. 

De minimaal golvende beweging in het water vertelde een verhaal.

Het was een Mensch.
De Kleinzoon eert hem in Gedachten.
De Steen is warm.

De Bever dook de Steen van Mensch op en bracht die naar haar nest.
Zij keek naar 2 zacht piepende jonkies.
Voorzichtig legde zij de Steen van Mensch naast haar kindjes.
De Bever voelde een gedachte van de Steen.

Ga maar jagen Bever, ik bescherm uw kindjes en laat ze niet alleen.
Langzaam verliet de Bever haar nest onder de knotwilg om te jagen naar Visch.
Rimpels in het Beversche Biesch Bosch Water.

Curacao Butterfly

10-7-2011

Voor commentaar zie: http://120w.nl/2011/een-bijzonder-mensch/comment-page-1/#comment-16958

  Maastricht, 24-4-2013

.

Over sprookjes enzo..... Enschede

Over sprookjes enzo….

Enkele keren per jaar trok mijn vader vanuit de Randstad met zijn autootje en stapels stencils, getypte vellen en foto's naar Enschede. Hij maakte de folders voor de Gastrovino-leden: met prachtige kleurenfoto's geïllustreerde reclame voor wijnen en delicatessen.

De weken die daaraan vooraf gingen werden we vaak geconfronteerd met een gespannen vader. Naast het vakkundig leiden van zijn delicatessen- en wijnhandel was hij een begiftigd fotograaf en tekstschrijver en een perfectionist in alles. Hij was al heel jong begonnen met het reclamewerk voor diverse inkooporganisaties en eigenlijk ging daar ook zijn voorliefde naar uit.

Het zet- en drukwerk werd gedaan door een drukkerij in Enschede (de naam ben ik helaas kwijt) die ook boeken drukte. De gestreste vader werd om deze reden door mij voor lief genomen want als hij terug kwam uit Enschede had hij altijd boeken bij zich.

Mijn vader (een kruidenierszoon die nooit geld over de balk gooide) kocht altijd een stapeltje boeken voor mij, met enorme korting. Vaak zat de kaft er ondersteboven omheen of ontbraken de cijfertjes van de pagina's. Soms was het boek niet goed opengesneden. Ik maalde daar niet om. Samen sneden we de boekjes open. De omgekeerde kaften nam ik voor lief en ik had de pagina nummers nergens voor nodig.

Er zat van alles tussen die boeken. En zo had ik, voordat ik naar de middelbare school ging de Griekse mythen en sagen al gelezen. En veel sprookjes boeken: de sprookjes van de gebroeders Grimm maar ook een kinderbijbel. En een volksverhaaltje uit Enschede: het Aamsveen, ondersteboven ingebonden.

Die drukker en waarschijnlijk uitgeverij uit Enschede heeft dus zonder het te weten een behoorlijke bijdrage geleverd aan mijn intellectuele niveau.

Zo heb ik geleerd dat als je een boek op de eerste bladzijde openslaat je niet noodzakelijkerwijs het begin van het verhaal te lezen krijgt!

©Gavi Mensch
Nederland BV,  5-8-2012
All right reserved 2012

Ook te lezen v.a. 8-82012 op  http://absolutelyenschede.nl/




Over sprookjes enzo ...... zijn plaatsgebonden  jeugdherinneringen van mijn familieleden en mijzelf.

.

Communiebroekje

.


Hij is wel oud, maar zo oud nog niet.
Wel is hij heel zijn leven veel en vaak ziek geweest.
Hij en zijn enig overgebleven zoon en schoondochter tellen zachtjes zijn laatste dagen. Ze zijn bij hem, dag en nacht. Zijn dochter en vrouw zijn al overleden. Verder heeft hij niemand meer. Hij is moe en de motor wil niet meer.

Ik kom om hem te verzorgen, maar dat wil hij niet, eten ook niet en drinken amper. Hij versterft langzaam. En hij heeft pijn.
Ik probeer een angst weg te halen bij de zoon en schoondochter: ook al gaat hij door de pijnmedicatie waarschijnlijk sneller achteruit, wordt de kwaliteit van zijn laatste dagen beter. Pijn is een nare verstoring in het toch bijzondere sterfproces.
De schoondochter gaat daarover met de huisarts bellen.

De volgende dag kom ik weer, ik ben opgeroepen. Ik laat de cliënt waar ik mee bezig ben in handen van een collega en ga erheen. Ik moet pijnmedicatie spuiten, de huisarts heeft ruim pijnbestrijding voorgeschreven. Ik trek het ampulletje op, zet de naald schuin in zijn broodmagere arm en spuit langzaam. Ik wrijf het bultje zachtjes weg, zachtjes, het is een dun vel met botjes eronder.

Als ik klaar ben vraag ik of hij een beetje opgefrist wil worden, een schoon broekje aan of iets anders. Hij ligt alleen in het broekje, zijn huid doet ook pijn. Dan grijnst hij naar mij en zegt, wijzend op het wegwerpbroekje met de roesjes van elastiek aan de benen en zegt: "Mooi hè, een communiebroekje".

Verbaasd kijken we elkaar aan en lachen. Zoveel humor aan het eind duidt volgens mij op het gehad hebben van een bijzonder leven. Humor om de dood te plagen.

Als ik de verrichtingen genoteerd heb, grinnik ik nog even na met de schoondochter, het breekt voor hen ook de spanning even en geeft de zwaarte van alles even iets lichts.

Voordat ik wegga loop ik nog even de slaapkamer in om afscheid te nemen.
Hij zit gesteund door zijn zoon op de rand van het bed, de hoofden vlak naast elkaar.
De gelaatstrekken zijn exact hetzelfde, ik grap iets over afdrukjes van één negatief en beiden lachen.
De lach is ook in beider ogen, een guitige lach en de vier omhoog gekrulde mondhoeken lijken even op vrolijk kabbelende golfjes in een meer vol tranen.

©Gavi Mensch
Maastricht, 13-7-2011


Opgetekend voor mijn Dagboek: Hinkend tussen twee gedachten
©Foto Gavi Mensch All right reserved 2011

.

Bruine bonensoep om voor te bidden

.

Tijd voor bruine bonensoep om voor te bidden:

Voor semivegetariërs (met alleen vlees dat ooit op 2 pootjes liep).
Voor 4 hongerige personen en nog een kopje voor de lunch van morgen.
Voor liefhebbers van slow-food en maaltijdsoep.
Voor alleen-met-goed-excuus-bidders.
Voor een lekkere kerstmaaltijd zonder poeha etc

Benodigdheden:
1 grote ui
zakje verse soepgroenten of
1 halve knolselderie
2 selderijstengels inclusief blad
1 winterwortel
1 rode paprika
1 prei
2 blikken of potten bruine bonen (zelf weken en koken is een risico;-))
400gr. kippengehakt
1 flink glas rode wijn of meer
2 blokjes kippenbouillon ( en eventueel nog 1 blokje groentebouillon)
4 kruidnagels in 1 laurierblad gestoken
1/2 theelepel djinten of 1/4 theelepel kummel of komijn
Ketjap Manis
vers gemalen peper en zout naar smaak

Maak van het met zout en peper gekruide kippengehakt kleine soepballetjes en kook deze in 2 a 3 liter water met de soepgroenten, eventueel schuim eraf scheppen.
Voeg de blokjes bouillon toe. Als de balletjes 20 minuten gekookt hebben eruit scheppen en bewaren. Bouillon nogmaals afschuimen.
Fruit ondertussen in een grote soeppan de fijngesneden uien met het laurierblad en de daarin gestoken kruidnagelen tot ze glazig zijn. Blus af met een half glas rode wijn. Voeg de bonen toe en laat 15 minuten zachtjes doorkoken. Andere helft van het glas wijn zelf opdrinken.

 Voeg dan de bouillon met de groenten bij de bruine bonen, even doorroeren en het geheel minstens een half uur op laag vuur door laten pruttelen. Neem eventueel nog een glaasje om de wachttijd relaxed door te brengen en mijmer wat over de tijd van Bartje. 
Neem de pan van het vuur en verwijder het laurierblad met de kruidnagels. Sla met de staafmixer een groot deel van de groenten en bonen tot puree, niet te lang en niet helemaal pureren dus. Laat de soep op zacht vuur door koken, af en toe over de bodem roeren. Voeg eventueel nog wat water bij. Doe de balletjes in de soep en laat nog 10 minuten koken. Maak op smaak met wat ketjap en vers gemalen peper, eventueel nog wat zout.

Heet serveren met warm naanbrood en in goed gezelschap, eet smakelijk!



P.S. De volgende dag is ie trouwens nog lekkerder. ;-))



©Gavi Mensch
Maastricht, 11-12- 2010


.

Fatsoen

'Mensen zullen gaan snakken naar intelligentie en fatsoen' volgens Lodewijk Asscher, wethouder voor de PvdA in Amsterdam (bijlage VK 22-11-2010) en ik ben het helemaal met hem eens. Dit gaat niet echt goed. De maatschappelijke verloedering is bijna compleet.
De verloedering is niet van deze tijd natuurlijk, alle moderniseringen zijn verloederingen ten opzichte van het conservatisme. Mijn vader hield vast aan zijn kostuum en stropdas, deed die alleen 's avonds af en verwisselde na het werk alleen zijn colbert voor een keurig gebreid vest.

Zijn kritiek op de verloedering werd geuit met de woorden van Toon Hermans: 'We vertruien zo!' en daar bij ging het hem niet (alleen) om de kleding maar om allerhande slordige zaken. Slordig woordgebruik, slordige omgangsvormen, slordige politici en slordig zakendoen. 

Binnenshuis mocht je op zondag de hele dag in je pyjama rondhangen, alleen op zondag. De rest van de week absoluut niet. Een werkweek bestond uit 6 dagen. Wie minder werkte, verdiende zijn geld te makkelijk. De vrije zaterdag was een ommezwaai. Mensen liepen op zaterdag in vrijetijdskleding. De intocht van de campingsmoking. We vertruien zo, ik denk het nog steeds. Bij mij roept het geen associaties meer op van kledingstijl, maar van ethiek en normen. Ik vind het allemaal niet zo fatsoenlijk wat ik om me heen zie.

Het begon toen mijn kinderen klein waren en er meer dan eens een zelfsluitende winkeldeur tegen de kinderwagen dreunde, simpelweg omdat ik verwachtte dat de persoon voor mij op zou letten en de deur open zou houden voor ons. Ik bedankte daarvoor luid en duidelijk. Mijn dochter trok me dan aan mijn jas, zij vond mijn opvoedkundige opmerkingen naar dit soort vertruide personen een beetje gênant. Vreemd want ze had nooit anders geleerd dan dat je altijd achterom kijkt als je een deur doorgaat, om te zien of er iemand achter je aan komt.

Hoe kwam het dat het voor haar gênant was (nu niet meer, ze duwt nu haar eigen kinderwagen) als ik iemand wees (en wijs) op het niet naleven van een fatsoensnorm?
Ik kan wel een boek vol schrijven met redenen waarom ik denk dat die normen verdwenen zijn. En ik vraag me dan af of de mensen die geen normen hebben meegekregen dan minder weten. Of ze minder geleerd hebben of minder bewust bezig zijn met de wereld om het heen. Of ze al vanaf vrijdagmiddag 'banquehangen' in trainingssuit met een pilsje, sport kijkend. Of ze alleen werken voor die boterham en flatscreen. En ik vraag me af of het einde van het vertruien al in zicht is.

Het komt mijns inziens eigenlijk allemaal door dat men vond, dat kinderen 'het' zichzelf maar moesten aanleren. Antiautoritaire opvoeding helpt daar niet echt bij. Het minder lezen is funest gebleken. Het eigen wereldbeeld gaat het 'enige' worden. Het matige onderwijs uit standaard lesboeken, zonder de verhalende en geïnspireerde eigen interpretatie van de leerkracht, heeft van leren een eindopdracht gemaakt en niet een beginpunt. Destijds moest men uit al die verschillende meningen een eigen mening destilleren, daar hielp de overdracht van 'normen en waarden' bij. Je las de familiekrant en daarnaast ook nog andere kranten. Het nieuws was min of meer neutraal, ook op de radio en de televisie. Je eigen opinie moest je vormen, kunnen beargumenteren, die kwam niet kant-en-klaar......

En er was sociale controle. Maar die hield op. Er mocht veel en hoefde weinig. Wat de een mocht, mocht de ander ook. Daarna kwam het 'bemoei je met je eigen zaken' en daarna de vogelvrijheid van de maatschappij; als je een goede advocaat had kon je alles maken. Tot op heden is dat helaas het uitgangspunt.

Ik ben niet aardig wat dat betreft. Ik vind dat regels er wel zijn om te toetsen, maar niet om te overtreden. Ik controleer nog steeds sociaal. Ik ben niet bang voor een grote bek, het is maar op welke manier je het zegt. Als ik ga schelden over een in mijn gezicht dichtgevallen deur, heb ik boze tegen- en omstanders. Als ik vraag aan de onverlaat die de deur niet openhield of hij daar zelf geen last van heeft en of het hem wel handig lijkt op deze manier, krijg ik vaak een 'Sorry mevrouw'. Niet altijd natuurlijk. Met al mijn 'vooroordelen' van dien. 
Degene die sorry zegt, wist wel dat hij de deur open hoort te houden voor de volgende, zeker als die met een kinderwagen loopt. Die is nog intelligent. Maar degene die mij toesnauwt: 'Kutwijf, bemoei je met je eigen zaken, had je maar geen kinderen motte nemen, je ken toch wel voor je zelf zorgen zeker' die dicht ik een laag IQ toe en een intelligentie op het niveau van zijn fatsoensnormen.

Het 'schorriemorrie' zou mijn vader hen genoemd hebben. Helaas zitten dat soort nu overal, in alle lagen van de bevolking. In het landsbestuur, in de top van de zakenwereld, van de banken en van de zorginstellingen. Bij personeelszaken en achter het gemeenteloket. Tussen de politieagenten en de geestelijkheid. Van top tot bodem is de vruchtbare samenleving vermengd met het antisociale gif. Als er niet snel iets gebeurt aan het gebrek aan fatsoensnormen en het zakken van de intelligentieniveaus komt het niet goed met ons.

Ik hoop dus maar, samen met Lodewijk, dat het snakken naar intelligentie en fatsoen snel begint.




©Gavi Mensch
Maastricht, 20-11-2010


Naschrift: 31-10-2013

Helaas loopt het allemaal anders, onbeschoftheid is troef, morele grenzen zijn weggevallen, alles mag gezegd en gedaan.  Leugens verspreiden, bedreigen en het vernielen van zorgvuldig opgebouwde cv's, alles mag. Asscher heeft het m.i. opgegeven. Er is geen sprake meer van vertruien. Er is  veel vies ondergoed zichtbaar. Zogenaamd nette mensen spuwen hun gal op het net; het dient geen enkel sociaal doel, geen enkel doel whatsoever. We zijn drie jaar verder en 30 jaar teruggezet door een kleine groep oppervlakkige types, helaas voorkomend in alle lagen van de maatschappij.  Het wordt nu zaak om die narigheden bloot te leggen, het vieze ondergoed van deze en gene verplicht te laten wassen en de producenten van de stoom vuilspuiterij een tijdlang te isoleren. 

Zie ook:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/3184/opinie/article/detail/3536464/2013/10/31/We-ondervinden-nu-dat-het-op-Twitter-en-Facebook-aan-beheersing-ontbreekt.dhtml


.

Vier mei

Het is half acht en er klinkt tromgeroffel op het plein.

Mijn vader heeft net de vlag uitgehangen, niet helemaal omhoog. Hij wappert sloom voor het raam van mijn kamertje.

Het tromgeroffel komt steeds dichterbij en bezorgt me kippenvel. Er klopt iets niet in het ritme van de slagen. De tranen schieten in mijn ogen, maar ik huil niet. De opgesloten tranen maken rechtsomkeert en verstoppen mijn keel. Ik slik. 

Het tromgeroffel is nu onheilspellend dichtbij. Ik ga uit bed en kijk uit het raam. De trommelaars komen net de hoek om. En er achter aan lopen een heleboel mensen met sombere gezichten en donkere kleren. Ze dragen bloemen en kransen, maar het blijft een speciaal verdrietig gezicht.

Plotseling ontdek ik mijn grootmoeder. Ze heeft haar zondagse jas aan en een plechtige zwarte hoed op. Ze loopt langzaam mee met de mensen die allemaal star voor zich uit kijken. Ik klop op het raam maar ze hoort het niet en ik durf ook niet harder te kloppen. Ik mag alleen wakker blijven als ik stil ben.

Ik pak mijn boek weer op, maar ik durf niet te lezen. Het is een vrolijk boek en vrolijk is niet goed vandaag. Behalve het steeds minder luide getrommel hoor ik niets. Er is geen verkeer op straat, ik hoor de treinen niet.

Ik denk dat er iets mis is. 

Angstig kruip ik uit bed en sluip naar het trapgat en gelukkig hoor ik gedempte stemmen in de woonkamer. De tranen, die nog steeds in mijn hoofd zitten, glijden langzaam naar buiten. Luidruchtig haal ik mijn neus op.

Mijn moeder heeft het gehoord en roept dat ik naar bed moet gaan en dat ze dadelijk de vlag wel binnenhaalt. Haar stem klinkt hard in de stilte

Na een tijdje hoor ik mijn vader naar boven komen, hij hoest altijd op de trap.

Hij komt zachtjes mijn kamer in en ik zie door mijn oogharen dat hij de vlag eerst helemaal omhoog hijst en daarna naar binnen haalt. Terwijl hij de vlag opvouwt, zucht mijn vader een vlaag van verdriet mijn kamertje in.

Ik doe net of ik slaap, maar mijn vader zegt zachtjes welterusten en gaat weer naar beneden. Het lijkt een soort geheimpje; hij weet dat ik niet slaap, maar hij verwacht ook geen antwoord. Waarschijnlijk hebben wij geheimpjes, omdat mijn broers geen vlaggenstok voor hun raam hebben. 

En morgenochtend komt hij weer de vlag hijsen maar dan helemaal naar boven. 

Dan zijn er weer trommelaars maar vrolijke van Jubal, het muziekkorps. 

Dan heb ik geen tranen in mijn keel maar vlinders in mijn buik.

Want onze vlag en alle andere vlaggen in de straat én de muziek zijn speciaal voor mij. 

Dan lacht mijn vader en geeft me een kus.

Want morgen ben ik jarig, op Bevrijdingsdag!



©Gavi Mensch
Dordrecht,1958
Jerez, Spanje: 4 mei 2005, 20.05u.
Maastricht, 4-5-2010